Kainat, Yokluğun Neresindedir?

Son.Fedai' Alıntı:

Çıkış noktanız değil ama gidiş noktanız orası gibi

Genişletmek için tıkla ...

Son.Fedai' Alıntı:

O Zaman "Allah CC kainatı yaratmak istediğinde bir cevher yarattı" hadisini nasıl anlayacağız?

Genişletmek için tıkla ...

Şimdi İmam-ı Rabbânî’nin vahdet-i vücûda yaptığı eleştirileri kısa çizgiler halinde görelim.
Geçmişte Şeyhlerin ibareleri, her ne kadar tevhidi anlatıp ittihâddan haber vermiş iseler de, onları tevhîd-i şühûdiye hamletmek kabildir (İmamı Rabbânî, Mektûbât, mektup no:272).
Vahdet-i vücûd, Peygamberlerin getirdiği tevhîd değildir. Allah ve kâinat ikiliği üzerine kurulu nebevî bir din anlayışı, İslâm inancına daha uygundur (İmam-ı Rabbânî, Mektûbât, mektup no:272). İmam-ı Rabbânî’ye göre vahdet-i vücûd telâkkîsi, kainat ile Allah’ı özdeşleştirmektedir.
Zirâ bu telâkkî, herhangi bir şeye yapılan ibadetin, O’nun tezâhürlerinden birine ibadet olmaktadır (İmam-ı Rabbânî, Mektûbât, mektup no:272).
Herşey Allah’ın bir tezâhürü ise, o zaman kötülük diye bir şeyden bahsetmek mümkün olmaz. Vahdet-i vücûda göre, bu tezâhür eden varlıklar, sadece kendilerinin dışındaki bazı şeylerle kötüdürler, hatta sapıklık ve küfür bile zâtları itibariyle gerçekte iyidirler, yalnızca iman ve İslâm’la karşılaştırıldığında kötüdürler (İmam-ı Rabbânî, Mektûbât, mektup
no:234).
Bu, peygamberlerin davet ettiği espriye aykırıdır, Peygamberlerin göreviyle de çelişir (İmam-ı Rabbânî, Mektûbât, mektup no:272).
Vahdet-i vücûd inanışına göre, tek fâil Allah’tır. İki varlık olmadığından iki irâde yoktur. Kul tarafından seçilen her şey, bu sebepten Allah tarafından da seçilmiş ve yapılmış demektir. Bu durumda cebr sözkonusu olup, kul yaptıklarından sorumlu tutulamaz. İmam-ı Rabbânî buna karşı çıkar ve bunu, cezbe halinin ürünü olarak görür (İmam-ı Rabbânî,
Mektûbât, mektup no:30).
İmam-ı Rabbânî’ye göre, vahdet-i vücûd, tasavvuf tarihinde, ortaya sonradan çıkan bir şeydir. İbn Arabî’den önce tevhîdden bahsedenlerin görüşlerivücûdî değil, şuhûdîdir (İmam-ı Rabbânî, Mektûbât, mektup no:272).

Genişletmek için tıkla ...

İmam-ı Rabbânî ile Muhyiddin ibn Arabî’nin birleştiği noktalar:
a. Her ikisi de lâ-ta’ayyun (belirmemiş) âlem ile, ta’ayyun (belirmiş) âlemin ayrı olduğu kanaatindedirler.
b. Yine her ikisinde, Allah, mutlak varlıktır, âlem ise izâfî ve nisbîdir.
c. Her ikisi, âlem-i kübrâ-âlem-i suğrâ, âlem-i hâlk, âlem-i misâl, ruhun müceredliği, tecellî, nüzûl (iniş) ve urûc (çıkış) gibi konularda ittifâk halindedir.

İmam- Rabbânî ile Muhyiddin ibn Arabî’nin ayrıldıkları noktalar:
a. İbn Arabî’de vücûd zâtın aynıdır. Rabbânî’de değildir. Rabbânî’ye göre, zâttan ayrı olan vücûd, ilk yaratılan şeydir.
b. İbn Arabî’de vücûdî sıfatlar zâtın aynı iken, Rabbânî’de ayrıdır. Rabbânî’ye göre sıfatlar, zâid vücûd ile dışta mevcutturlar ve
zât’ın gölgeleridirler.
c. İbn Arabî’ye göre âlem, sıfatların tecellî (beliriş) ve zuhûru (meydana çıkışı)’ndan ibârettir. İmam-ı Rabbânî’ye göre, âlem, sıfatların değil, sıfatların gölgelerinin tecellisinden ibârettir.
d. İbn Arabî, âlemi, hayâl, İmam-ı Rabbânî gerçek olarak kabul eder. İmam-ı Rabbânî’ye göre, âlemin objektif gerçekliğini inkâr
etmek, Allah’ın ibdâ’/mübdi sıfatını kabul etmemek anlamına gelir. Ayrıca, ona göre, âlem, eğer hayâlden ibâretse, o yok, tasavvurlarımız var demektir. Bu durumda da, tasavvurlarımız kaldırıldığında, onun da yok olması lâzım gelir. Yine, âleme, Allah’ın
varlığına kıyasla hayâldir deniyorsa, o zaman da âlem Allah olamaz, çünkü Allah mutlak ve zorunlu, âlem ise mümkün ve
geçicidir.
e. İbn Arabî’ye göre âlem zıll (gölge)’dir, fakat aslın yani Allah’ın kendisidir. Rabbânî'ye göre de, âlem gölgedir, ama bu gölge aslın kendisi değil, asıldan başka olan bir şeydir ve aslın kendisine bahşettiği vücûd ile, dışta, kendi nefsinde mevcuttur. Bu sebeple de mümkün yani âlem, vücûd-adem (varlık-yokluk) terkibinin bir neticesidir ve mâhiyeti yokluktur, fakat sırf Allah’ın lütfûyla kendi vücûduna sahiptir.
f. İbn Arabî’ye göre, a’yân-ı sabite (sabit, değişmez asıllar), vücûd (varlık)’la hiç ilgilenmemiştir. Bu sebeple, âlem yok, ancak, Allah vardır. Rabbânî, eğer durum bu ise, hayâldan ibâret olan bir var lık, hakiki varlığı nasıl sınırlandırabilir, diyerek bu görüşe karşı çıkar.
g. İbn Arabî’ye göre, Allah bir bakıma âlemin içinde, bir bakıma ötesinde ve üstündedir. Bu itibarla, hakikat, tenzih ile teşbihin
arasını birleştirmektedir. Rabbânî’ye göre, Allah, âlemlerden ganîdir. Bu sebeple, O’nu her hâl ve sûrette tenzih etmek gerekir.
h. İbn Arabî’de tecellî ân’da, Rabbânî’de ise süreklidir.
i. İbn Arabî’de vücûd “bir” ve “sırf var” olduğu için, âlemde kötülük ve iyilik denen şeyler, mutlak ve hakikî değildir, nisbî ve
izâfîdir. Rabbânî’ye göre, adem-vücûd (yokluk-varlık) bileşiminden meydana gelmiş olan bu âlemin mâhiyeti, adem (yokluk) olduğundan ve kendi nefsinde de mevcud olması bakımından, âlem, bütün kötülüklerin köküdür, kötülükler ve noksanlıklar da
hakikidir.
j. İbn Arabî’ye göre, insan ve Allah arasındaki münasebet bir kurb (yakın olma) münasebetidir. Allah, insanı kendi sûreti üzere yaratmıştır.
Nefs bilgisi de, Allah bilgisidir. Rabbânî’ye göre, Allah her ne kadar bize şâh damarımızdan yakın ise de, bunun mâhiyetini kavramak aklın ötesindedir.
k. İbn Arabî’ye göre, yaratılıştan maksat, Allah’ın gizli olan kemâllerinin mertebelerde meydana çıkmasıyla, ilim ve vücûd bakımından bu sûretle de tamamlanmış olmasıdır. Bundan dolayı da yaratılışın sebebi muhabbet oldu. Çünkü her kemâl, aslında sevilen bir sıfattır. Allah, Kendini bilmek ve sevmek için belirdi ve meydana çıktı. Rabbânî’ye göre, yaratılışın sebebi, aynı şekilde, muhabbettir. Ama maksat, ne Allah’ı bilmek, ne de Allah’ın kemâllerinin, mertebelerde tafsîl sûretiyle tamamlanmasıdır. Maksat, insanın Allah’a ibadet etmesi ve yalnızca kendini kemâle erdirmesidir. Eğer maksat, ibadet değil bilgi ise, bu da yine, insanı kötülüklerden uzaklaştıracak olan kendisine ait bir bilgidir. Çünkü Allah, ezelde nasıl idiyse, yine de öyledir.
Prof Dr. Ethem Cebecioğlu / Ankara Ün. İlahiyat

Genişletmek için tıkla ...

Son.Fedai' Alıntı:

Bak güzel kardeşim

İmam Rabbani KS ın birşey demesi başka şey, bizim o denilen sözden mana çıkarmamız başka şey

Sanırım yazdıklarınız sizin fikriniz değili bir başkasının mektubattan çıkardığı manalar

Onun için yazdıklarınızı mektubattan alıntılayarak yazarsanız daha iyi anlaşılır

Mesela

Vahdet-i vücûd, Peygamberlerin getirdiği tevhîd değildir. Allah ve kâinat ikiliği üzerine kurulu nebevî bir din anlayışı, İslâm inancına daha uygundur


Demişsiniz. Bunu mektubatta nerede demişse tam kelimeleri ile yazarsanız daha iyi anlaşılır

Genişletmek için tıkla ...

Son.Fedai' Alıntı:

İyi de katılmadığınız şeyi neden yazıyorsunuz

Siz mektubatta şöyle yazıyor diyorsunuz

Ben de Nerede, nasıl diyorum

Bu durumda benim değil de sizin mektubatın neresinde ne yazıyorsa alıp yazmanız gerekmez mi?

Genişletmek için tıkla ...

1. yokluğun içindeki varlığın mekansal koordinatları nedir
zira eğer mekan var ise onun bir yeri olmalıdır.

2 oluşan bu maddenin kaynağı nedir. onu oluşturan, sadece komut ve temassız kudret midir?
yoksa bir kaynaktan gelen bir enerji ile mi kaimdir?

3 birinci şıktaki sorunsalda; eğer yokluğun içinde madde/mekanı kabul ederseniz; başka yaratıcıların aynı bilgi ve kudret ile başka yoklukta kendi evrenlerini inşa edebileceklerini kabul edilebilir bir hale sokarsınız.
zira yokluğu mutlak hale sokup çoğul hale getirmiş oluruz.
zaten temas ve enerji vermeden sadece ol emri ile oluşan bir evren
bu bilgiyi çalan başkalarına ilahlık kapısı açacaktır.(Haşa)

4. Allah cc 6 gün yaratma sonunda arşa istiva etmesi ve Allah cc yerlerin ve göklerin nurudur izahını nasıl anlamalıyız?
eğer bu kainata bir mekan tayin ederseniz ve bu mekana istiva etmiş bir ilahada mekan tayin etmiş olmaz mısınız?
ya evrenin yokluk içinde bir mekana sahip olmasını red etmelisiniz
ya da Allah cc arşa istiva etmesini yorum kalıplarında eritmelisiniz.

Genişletmek için tıkla ...