her günü karbonhidratlı yiyecekler ve çikolatayla geçiren bir insanın "zayıflamak istiyorum" sözü ne kadar boşsa, Şeriati yaşamayan bir insanın da "şeriat istiyorum" sözü bana o kadar boş geliyor. Bu hanım için değil, genel olarak konuşuyorum..
Türkiye'de belli bir kesim şeriat istiyoruz diye konuşuyor. Evet şeriat istenmeli, şeriat'a hayır demiyoruz ya da şeriat istenmesine karşı gelmiyoruz. Ama insanın kendi yaşantısında şeriat yoksa nasıl şeriat isteyebilir?
Westminister manastırının bodrumunda bir Anglikan piskoposunun mezarının üstünde yazılı olan bir yazı.
“Genç ve hür iken, düşlerim sonsuzken, dünyayı değiştirmek isterdim. Yaşlanıp akıllanınca, dünyanın değişmeyeceğini anladım. Ben de düşlerimi biraz kısıtlayarak, sadece memleketimi değiştirmeye karar verdim. Ama o da değişeceğe benzemiyordu. İyice yaşlandığımda, artık son bir gayretle, sadece ailemi, kendime en yakın olanları değiştirmeyi denedim. Ama maalesef bunu da kabul ettiremedim. Şimdi ölüm döşeğinde yatarken birden fark ettim ki; önce yalnız kendimi değiştirseydim, onlara örnek olarak ailemi de değiştirebilirdim. Onlardan alacağım cesaret ve ilhamla, memleketimi daha ileri götürebilirdim. Kim bilir, belki dünyayı bile değiştirebilirdim.”
Hulasa insan önce kendisi şeriati yaşamalı.. Sonra bu halka genişlemeli.. Devlet tek başına şeriati getirse ama halk bunu yaşamasa bunun insanlara ne faydası olabilir?? Dünyada her şey nimettir. Bir Müslüman için şeriatle yönetilmek tabii ki bir nimettir. Ama "armut piş, ağzıma düş" demekten vazgeçip elimizi taşın altına koymamız gerekir :gl
