Markar Esayan - Erdoğan, Davutoğlu ve Meşal...

Kafkayı senden daha iyi kimse anlatamadı bu alemde ...
Ey insanlık sakın Kafka okumayın , NFK hepimize yeter ...
Kafka yahudinin tekidir , siyonisttir ...
Dostundostu noktayı koydu ...

Hayran olduğumuzu sen söylüyorsun, muhatabını kendince belirlediğin bir yere itmeye çalışıyorsun, var bu sende =) yazdıklarında haklı da olabilirsin fakat genel anlamda bakış açın tartışmaya açık dostum!..

İşin kötüsü yazı kafka yı övmek üzerine yazılmamış ...
Daha henüz bir makaleyi okuyup içeriğini anlama zahmetine girmeyenden Kafka gibi konumunda otorite kabul edilen birinin analizini okuyacağım ...
Ne demiş İsmail ...
Bilmemek büyük nimet , makaraya imkan sunar ....

yürü be kaçak seni kim tutar kafka falan takılıyon o kimdi ya bilemedük cahalız zaar

Yahu diyelim ki Kafka okuyorum ...
Biride demezmi be bre kalas , kafka okuyonda ne bu odunluk diye ...
Hayır yazar Kafkayı sevmiş ve okumuş belli de , yazıda bir Kafka aşkı yokki ..
Gelsede buraya yazısının anafikrini anlatsa bizlere/sizlere ...
Başlıkta adı var ya ...
Gerisi önemli değil bizim için , çakış serbest ...
Arkadaşlar malumunuz üzere edebiyattan anlamam , ömrümde hiç romanda okumadım ben ...
Kafkayı gıyabında tanırım , henüz kendisi ile hemhal olmadım ...
Olacağımıda sanmıyorum hani ...
Boyum biraz kısadır benim , boyu uzunlardan dinlediğim oldukca uzun boylu oldugu ...
Hal böyleyken kendimce adamlara takılırım kısalara ...
Ben çarpım tablosunu ezbere bilemeyen , dairenin alan formulunu internetten açıp bakan bir matematik zekasına sahibim ...
O yuzden kimse kusura bakmasın ...
Kafkayı yedirtmem size ...
Hele önce makaleyi okuyun bi ...
Sonra çakışmaya girelim ...

kovboy filminde kasabanın meydanında silahların çekildiği sahne..

Ulen kafka da bana kaldı ya ...
Tüü size ...

Emminin biri günlerden Cuma , gide cumaya aheste aheste ...
Eli biraz dardır , geçim telaşı sarmış dört yanını ...
Kafasıda bunla meşguldur hani ...
İmamda kalbini okumuş gibi başlar vaaza ...
Velev der bir evde namaz kılınmaz ise o evde bereket olmaz , gelen gider , giden gelmez demiş ...
Uzun uzadıya anlatmış hani ...
Emmimde dertli ya , içine oturmuş zahar demiş darlığımız bundandır ...
Yapacak başka bir şeyide yok hani , yorması lazım bir şeylere ...
Neyse eve döner sofra vakti ..
Kız kızan , gelin oğlan , torun torba toplaşır sofraya ...
Tam çala kaşık yemeğe girişilmiş ...
Tam kalkılacak ...
Durun der Emmim ...
Hele bi beni dinleyin hele ...
Bakın der , din diyanet mühimdir ezlemdi gereklidir ...
Camide hoca dedi ki , bir evde namaz kılınmaz ise , o evin besi bereketi olmazmış ...
Bundan sonra bu evde namaz kılınacak ona göre ...
Birden torun torba çıyaklamış hepisi mızırdanmış kaçışmış ...
Gelinler bebeler demiş fırlamış kalkmış ...
Kızlar davarlar demiş fırlamış ...
Oğlanlar sap saman demiş fırlamış ...
Kala kala kocakarıyla kalmışlar başbaşa ...
Hatun buna bakar bu hatuna ...
Eh demiş anam yavaşça ...
Sofrayı kaldırmakta bana kaldı gari ...
Emmim atmış kaşığı elinden ...
Bre soysuzlar , bre densizler ...
Bu yaştan sonra bu işi de bana yıktınız ya ...
Haram olsun size verdiğim emeklere ...

Hasılı baylar ve çift aa lı baayanlar ...
Kafkada bana kaldı ya ...
Size diyecek lafım yok ...

İşçilerimiz neden ölüyor...

İşçilerimiz neden ölüyor...Soma'da tarihin en büyük maden kazalarından birisini yaşadıktan kısa bir süre sonra Ermenek'teki 18 işçimizden müjdeli bir haber almak için endişeli bir bekleyişi sürdürüyoruz. Lakin aynı günlerde Yalvaç'tan gelen acı haberle yine sarsıldık. 25 kişilik midibüse 87 kişinin balık gibi istiflenmesi ve aracın kaza yapması sonucu 17 mevsimlik tarım işçisi hayatını kaybetti.
Dün Sayın Murat Belge bu trajedileri 'Allah kerim' ideolojisine bağlamıştı. Dönemin Başbakanı Erdoğan'ın 'Bu kazalar bu işin fıtratında var' sözünü (haklı olarak) eleştirirken, kazaları dindarların fıtratına bağlamakta beis görmemiş: 'Bize bir şey olmaz', 'Allah kerim' ve 'mukadderat!' Hepsinde yüzeysel bir dinî anlayışın etkileri olan 'felsefe'ler! Kazalarla AKP iktidarı arasında olabileceğini düşündüğüm dolaylı bağlantı işte bu ideoloji alanında ortaya çıkıyor.
Oysa bu 'kaza'lar konusunda hükümete yapılabilecek o kadar geçerli/mantıklı eleştiriler var ki. Kalkıp da başka ve bence daha kapsamlı/üstten ataerkil/otoriter bir bakış ile yaşanan şeyin nedenini dindarların ontolojisine bağlamak kadar asıl konuyu/ölümleri istismar edici bir yaklaşım olabilir mi?
3 Kasım 2002'den bir çizgi çekersek, önceki Türkiye'de, yani bildiğiniz 'laik/çağdaş/demokratik' iktidarların dönemlerinde insan mefhumunun değerler skalasında yerinin dahi olmadığını teslim etmemiz gerekir. Babam 1995'te, annem ise 2010'da vefat etti. İkisinin de ağır, uzun süreli hastalıkları oldu. 1995'te yaşadıklarımızı anlatmam mümkün değil. Vatandaşın hademe karşısında tir tir titrediği, sabahın ikisine termoslarla numara almak için sıraya girdiği günlerdi. 2010'da ise annemi özel hastanelerde tedavi ettirdik ve mezara koyana kadar para harcayamadık. Mezar kazıcı çocuk da bahşişi 'Abi yasak, işimden olurum' diye reddettiğinde 'isyan' etmiştim.
AK Parti ataerkil mi, evet. Otoriter uygulamalara kaçıyor mu? Zaman zaman evet. Ama biz biliyoruz ki bu dindarlara dair bir 'ideoloji' değil, ülkenin tüm kesimlerine sirayet etmiş, tarihsel nedenlere bağlı ortak bir karakterdir. Ben size bir gün burada özel üniversite, sol örgütler, sendikalar, STK'lar, medya ve odalarda yaşanan rezaletlerden bir kuple yazarım ve ataerkilliğin, yobazlığın, otoriterliğin ne demek olduğunu daha iyi anlarsınız. Bunu ucube bir egemenlik kavgasında dindarlara izale etmeye gerek yok.
Olayın aslı şu; toplam zihniyetimizde bir adamsendecilik var. Bunun fıtratla da bir ilgisi yok; süregelmiş devlet sisteminin bir sonucu... Devletin vatandaşını tehdit görmesi, kaynakların laik azınlığın arpalığına çevrilerek bugün Erdoğan'a savaş açmış seçkinlerin cebine faiz üzerinden akıtılması ile insanlar yıllarca sahipsiz ve sefalet içinde yaşadı. (Ataerkil AK Parti döneminde 10 yılda faiz yerine yatırıma giden korunmuş para miktarı 700 milyar lira.) İnsanlar cemaatleşerek kendilerini korumaya aldılar. Bu arada bir yolunu bulup 'yırtmak' için yollar aradılar. Bu ortak ahlakı aşındırdı ve işini bilen vatandaş tipi yarattı. Ama nedeni fıtratta bulunan hakirlikten değil, devletin vatandaşı çaresiz bırakmasıydı. Dindarı, laiki vs ile burada aynı kural işledi. Çaresizlik, 'Bize bir şey olmaz, Allah Kerim' türünden avunmalara sığınmaya yol açtı. Rüşvet devletle iş yapmanın tek yoluydu. Dürüstlük cezalandırılırdı.
Bir zihniyet en az iki/üç nesilde değişiyor. O da ancak tepede köklü bir ideolojik farklılaşma yaşanır, vatandaşın üzerindeki ekonomik/siyasi yükler azalırsa... Yoksa bin sene geçse değişen bir şey olmaz. Ama bugün ben bunun olduğunu, sürecin başladığını düşünüyorum.
Gelelim hükümetin yanlışlarına... İşte bu sorunlu zihniyetle malul bir bürokrasi/insan tipiyle (Bu kümeye Murat Belge, ben ve 77 milyon dahil) önemli bir iş yapmaya kalkıyorsunuz. Bu noktada tüm siyasi riskleri, darbe süreçlerini yüklenirken, temelde en büyük gücünüz ekonominin iyileşmesi, büyümesi ve istihdamı sürekli arttırmak. Bu şu demektir: Bir Murat 124'e 240 km hız yaptırıyorsunuz...
Her sene en az yüzde 5 büyümeniz, işsizliği düşürmeniz, ihracatı arttırmanız ve faizleri baskı altına alarak dış yatırımı çekmeniz gerekli. Enerji bağımlısısınız. Çökmüş bir altyapı devralmışsınız, zamanı durdurup her şeyi hazır hale getirdikten sonra gaza basma lüksünüz yok. Darbe süreçlerini sadece siyasi anlamda ahlaki yerde durmakla atlatamazsınız. İşsizlik yüzde 20'yi, enflasyon 30'u bulduğunda bütün büyünüz gider ve reformlar uzak bir hayal olur.
İşte hükümet bu ekonomik ilerlemeciliğe fazla abandı. Daha doğru terimle, ülke zihniyet ve altyapı olarak hazır olmadığı bir kapasiteye çıktı. Bu noktada, hükümetin bu riski öngörerek, ek önlemleri daha evvel ve hızlı alması gerekiyordu. Bunun ahlaki ve teknik iki önemli nedeni var: Bir tanesi, ülke demokratikleşirken işçilerin bu kadar kolay ölmesi hükümet üzerinde çok daha yıkıcı etki yapar. İnsanları hayatta tutmak için Çözüm Süreci başlatırken, trafik, kadın ve iş kazalarında bir içsavaş boyutunda kaybı birlikte taşıyamazsınız. Teknik neden ise, altyapı reformu ve zihniyet sıçraması yapmadığınızda, ekonomik ilerlemecilik de limitine dayanır ve duvara toslayabilir.
Bu konuda yapılacak adil eleştiri zannımca budur. Bazı aydınlarımızın fıtratında olan ataerkillik/kibir ile konuyu anlamak mümkün değil. Muhalefetin her konuyu siyasi krize çevirmeye kalkıp siyaseti dizayn etme takıntısı olmasaydı, asıl meselelerimizi daha soğukkanlı ve ortak aklı devreye sokarak tartışma/çare üretme şansına daha önce sahip olabilirdik.
İşçilerimiz bu yüzden de ölüyor.

Markar Esayan - Kelam..

Çoğunluk kendini daha iyi ifade edebildiğinde, söze daha hakim olduğunda daha iyi anlaşılabileceğine inanır. Bu çaba “iyidir”. Ama bu eğilim gizli/açık başka niyetler daha taşır ki orada işler birazcık karışır. Öyle ki, kendimizi, fikirlerimizi daha iyi anlatabildiğimizde sadece daha iyi hissetmekle kifayet etmeyiz.
Bu çabanın sonunda insanların bizim gibi düşünmesini bekleriz. Bu kendi başına kötücül bir durum değildir doğrusu. Ama konu burada kapanmaz genelde. Düşüncelerimize ikna olan insanlar bizi memnun ederken, ikna olmayanlar öfke yaratır.
Peki neden öfkeleniriz?
Sanırım “düşüncemize” çok güveniyoruzdur. Eğer herkes bizim gibi düşünürse dünya daha iyi bir yer olacaktır ve insanlık boşuna acı çekmektedir.
Eğer insanlar bize ikna olmamayı sürdürüyorsa suçu 1) Onlarda, 2) Kendimizde, 3) Kelamda buluruz.
1- İnsanlar duymak istediklerini değil de “hakikati” gerçekten merak etselerdi, bizi de anlayabileceklerdi. Ama böyle olmamaktadır çünkü insanlar ya bön, ya cahil ya da kötü niyetlidirler. “Hakikate” direnenlerin başka bir tanımı olamaz.
2- Bizler kendimizi daha iyi anlatabilseydik, anlattıklarımızı daha başarılı eylemlerle ispatlayabilseydik, tüm dünya bulunduğumuz merkeze zaten kendiliğinden çekilecekti.
3- Sorun dildedir. Dil tüm hakikati iletememekte ve biz ne kadar çaba sarf edersek edelim, aklımızda/bünyemizde olan hakikat fikri cüssesini kaybetmeden söz formuna dönüşememektedir. Dil kısıtlayıcı ve yontucudur.
İnsanlar anlaşılamamaktan hep şikayet ederler. Hayatın anlamını kendi değil de, başkaları üzerinde çalışmakta bulmaya eğilimlidirler.
Sanırım Cioran (Hitler’e epey destek verdikten sonra) şu özeleştiriyi benzer bir nedenle yapıyordu: “Her insanın içinde bir peygamber uyuklar ve o uyandığında dünya daha kötü bir yer olur.”
“Bu eğilimler korunma içgüdüsünün bilmediği derinliklerde doğar” diyor o...
Doğrudur, yani ihmal ettiğimiz iç dünyamızın loş derinliklerinde...
Oysa insanın tortusu dahi çok önemlidir ve kendisine ait olmalıdır.
Asıl mücadele insanın içinde olduğuna göre bu makul bir tesbittir. Çoğumuz içimizde olan bitenin bir otomatik pilota bağlı olduğunu varsayarız. İçimizde kötülük yoktur. Niyetimiz hep temizdir.
Gerçek pek öyle değildir. İç dünyamız bize zimmetlenmiştir ve bu emanete dikkat edilmediğinde varlığımız orta malı olur. Kişiye dair pek bir şey kalmaz. Kendi haline bırakılan bir çevre çürür, bozunur, çünkü evrende çürüme kanunu vardır.
Cismani ve ruhani kanunları bilmemek onlardan azade olduğumuz anlamına gelmez.
İyilik varlıksal, kötülük eylemsel/bireysel olduğuna göre, kendi haline bırakılan eylemliliğin karanlık tarafa yönelmesi bundandır.
Sokrates boşuna “Üzerinde düşünülmemiş bir hayat yaşanmaya değer değildir” dememişti.
Kelamın tamamına asla sahip olamayız. Hakikatin tamamını kapsamaya yönelik çaba seküler dünyada faşizme, ruhani alemde putperestliğe yol açar.
Hakikat arayışı, verili şartlarda, bizim mütevazı bir yerinden dahil olabileceğimiz ve ancak başka insanlarla muhabbete geçtiğimizde büyütebileceğimiz bir süreçte anlamlıdır. Diğer hakikat arayışlarını kayda alan bu had bilme durumu dünyayı daha yaşanabilir kılabilir. Demokrasinin özünde de bu çoğulcu söyleşi fikri yatmaktadır.
Üstelik çoğulculuk bile mutlaklaştırılamaz, o anda bozunmaya başlar. Çoğulculuk bir süreç oldukça değerlidir, tamam olduğunda değil, çünkü olamaz.
Demokrasilerde her şeyi bir tarafından halka zimmetlemenin iyi sonuçlar vermesinin açıklaması budur.
Birey düzeyinde huzurlu insan, her zaman haklı olamayacağını içine sindirmiş kişidir. “Yanıldığımın bana gösterilmesine, haklı olduğumu ispatlamaktan daha çok ihtiyacım var. Çünkü sürekli haklı çıktığım o yer benim cehennemim olacaktır.”
Dindarlar da dünyayı daha iyi bir yer yapamadılar ama modern çağlarda şiddetin aşkın hale gelişi, temelde had bilme konusundaki farktan ileri geldi.
Dindarlar, hiçbir zaman cenneti bu dünyada düşünmediler. Şiddet bu manada bir sınıra çarpıp durabiliyordu. Ama modernler insanoğlunun sürekli tekamül ederek nihai mükemmeliyete ulaşılabileceğine inandılar. Seküler paradigmada cennet bu dünyaya indi; tabii cehennem olarak… Çünkü Hakikati/Kelamı tamamen kapsadıklarını düşündüler.
İnsan Mars'a indiğinde veya birgün yeni bir dünya keşfettiğinde de bu temel mesele hiç değişmeyecek.
Çünkü nereye gidersek gidelim, kendimizi de oraya götüreceğiz.
Oysa insan en uzun yolculuğu kendi içinde yapar. Bu yolculuk içimizde başlamamışsa, toplarken dağıtıyoruz demektir.

Markar Esayan