Mahir hem ısınma hareketleri yapıyor, hem de Nail ile Arif in oynaması yönünde istekte bulunuyordu. Onlar ise oynayamayacaklarını bildiriyordu. Oynamaları yönünde istekte bulunurken kendini örnek olarak gösteriyordu. Hatta onları sözünde durmamakla itham ederek şöyle diyordu:
- Erkek sözünde durur, siz erkek değilsiniz!
- Erkeğiz, sözümüzde dururuz, ama anne babamıza karşı da sorumluluklarımız var, giyeceklerimizi iyi kullanmamız gerekiyor. Bunlar bedava alınmıyor, dedi Arif.
Mahirin ısrarları sürünce onları dinleyen Ali söze karıştı:
- Mahir! Arkadaşlarımızı zorlama, maçımızın hayati önemi yok, noksan oynarız, olur biter. Diğer arkadaşları da onları zaten anlayışla karşılamışlardı.
Oyun birer kişi noksan olarak başladı. Mahir beton zemin üzerinde, yeni ayakkabılarıyla oyunun heyecanıyla kendini yerden yere atıyordu.
Oyun tüm hızıyla devam ederken, oynamayan arkadaşlarıyla Arif ve Nail de oyunu izliyordu. Nail hem onları izliyor, hem de bir şeyler düşünüyordu. Arif ile Mahiri ve arkadaşlarını karşılaştırdı:
Arif; her şeyiyle dört dörtlük biriydi. Ailesi de varlıklıydı. Varlık bakımından belki de Mahiri yüze katlıyordu. Ama o, giydiği kıyafetinin, ayakkabısının kıymetini biliyordu, "Eskirse eskisin, babam yine alır" demiyordu.
Oysa Mahir tam tersiydi. Ailesi onu fedakârlıklar göstererek okutuyor, o derslerine doğru çalışmıyor, giydiklerinin kıymetini bilmiyordu. Arif'ten daha dikkatli olması gerektiği halde tam tersi bir durumu vardı. Oysa ailesi ondan çok şey bekliyordu, okuyup adam olmalıydı. Anne babası yaşlanınca onlara bakabileceği güzel bir işi olmalıydı. Yaşlandıklarında kendilerine bakmalarını istemeleri de en tabii haklarıydı.
Nail, bu düşüncelerini sürdürürken maç bitti. Mahir'in oynadığı takım yenilmişti. Sadece oyun kaybedilmişti, ama esas kaybeden biri vardı, o da Mahirdi. Mahir'in ayakkabılarının kenarları açılmış, pantolonunun dizleri yırtılmıştı. Soluk soluğa Nail, Arif'in yanına geldi. İkisi de ayakkabılarını ve pantolonunu görünce babası adına çok üzüldüler. Onun da üzüleceğini sandılar. Mahir soluklanmadan konuşmaya başladı:
- Siz de oynasaydınız, oynamadınız da ne oldu? Bakın ben oynadım, dedi. Nail cevabı yapıştırdı:
Ne olacak, oynasaydık ayakkabılarımız, pantolonumuz eskiyecek, parçalanacaktı. Babamıza yeni masraflar açacaktık!
Mahir aldırmaz bir tavırla:
- Boşveer. Bir daha aldırırım, dedi. Nail de zaten öyle bir cevap vereceğini tahmin ediyordu.
Arif Mahirin durumuna hayret ediyordu. Nasıl bu kadar düşüncesiz olunabilirdi. Ama oluyordu. Bir şeyler söylemeyi düşündü, ama fayda vermeyeceğini tahmin ettiği için söylemedi.
O gün hafta sonuydu, akşam da yaklaşmıştı. Arif izin isteyip oradan ayrılmayı düşündü. Naile "Haydi gidelim!" dedi. Mahir bu sırada dışlanmış olma hissine kapıldı. 0 da hafta sonu olduğu için köyüne gidecekti:
- Beyler! Beni beklemiyor musunuz?dedi. Arif:
- Sen elini yüzünü yıkayacaksın, kitaplarını getireceksin, geç gelirsin dedi. Mahir espri yapıyorum düşüncesiyle:
- Kitapları götürmeyeceğim, sırayı bekleyecek, ben hamal mıyım? dedi. Onun bu cevabı üzerine Arif çok güzel bir cevap verip taşı gediğine koydu:
- Okulda iken kitap hamallığı yapmayan, büyüyünce yük hamallığı yapar. Bu söz Mahir'i biraz sarstı, ama yine de aldırmadı.
Mahir'i hafta sonu eve vardığında annesi karşıladı. Hasretle sarıldı oğluna. Oğlunu yanında görmekten dolayı çok mutluydu. Birkaç dakika sohbetten sonra Mahir annesinden bazı isteklerde bulundu: - Anne, valizimde çamaşırlarım var, ayakkabılarım boyanacak, onları bir hallediver, dedi.