Bütün sözlere son noktayı koyan o tılsımlı kelime. Adı duyulduğunda soğukluğunu hissettiğimiz belki tek duygu. Ama bir o kadar yakın olup da bir o kadar da uzaklaştığımız şey de o. Ölüm ki ne dünyalar kurdu, ne dünyalar yıktı. Belki hayallerin ve de solukların kesildiği bir cendere.
Var mı ölümü yok etmek veya ondan gayrı yaşamak. O halde niye bu kabusu yaşamak gerekir bilmem ki! Bu hesaplar niye bu kadar tulul emel, bu niyetler niye bu kadar sınırsız!... Büyük bir zatın ifadesiyle: “Ölümü öldürüp kabir kapısını kapatabiliyorsan” yap yapabildiğini, soyun soyunabildiğince rollerine…Oysa sonu ve dem-i bilinmeyen ancak bir son olduğu bilinen tek şeydir ölüm...
Eyvallah Mübaregim...
Begenerek dinledigimiz bir eser idi...
Nefes nefes yudumladik ve andik yine sayende ölümü...
Dua ile...