Meryem
Komplike
[FONT=verdana,geneva]Türk Tesbihçiliği[/FONT]
[FONT=verdana,geneva]İslâm âleminde tesbih, Allāh'ın Esma'ü-l Hüsnâ'sını yâni Güzel İsimleri'ni ibâdet amacıyla ve belirli bir sayıda zikretmek için kullanılan ve hemen hemen her sofu müslümanın cebinde taşıdığı pratik bir araçtır. Aynı boyutları ve aynı şekli haiz 33, 99, 500 ya da 1000 adet dânenin (tânenin), en basit hâliyle, iki ucu birbirine düğümlü bir ipe dizilmesinden oluşur. 500'lük ve 1000'lik tesbihler, eskiden tekkelerde ve daha çok toplu zikirlerde kullanılırdı.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] "Tesbih çekmek": Baş ve işâret parmaklarının orta parmak üzerine yerleştirilen tesbihin tânelerini bileğe doğru hareket ettirmesiyle senkronize olarak Allāh'ın Güzel İsimleri'nden birini hafî (içinden) ya da cehrî (sesli) olarak herbir tânede tekrarlamak anlamındadır. Fakat tesbihin muhtelif parçalarının tornada çekilerek yapılmasından ötürü bu imâlât işlemine de "tesbih çekmek" denilmektedir.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] Tesbihin tâneleri genellikle kürevî (küresel, yuvarlak), beyzî (elipsoidal), şalgamî, üstüvânevî (silindirik) ve armudî olur. Çokyüzlü kristal gibi fasetalı ya da farklı estetik biçimlerde oymalı, daha fantezi biçimlerde olanları da vardır.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] Tesbihin, tesbihçinin san'atini sergileyen en önemli parçası tânelerin dizili olduğu ipin iki ucunun buluştuğu yerdeki imâme'dir. Bu, tesbihin zarîf görünmesini sağlamak üzere genellikle tânelerin uzunluğundan 4 ilâ 7 misli daha uzun tutulan ve dönel simetriyi haiz olan bir parçadır.
Boğumlarından birinde hareket edebilen bir, iki ya da üç adet halka da bulunabilir. İmâmenin altındaki iki delikten girip de üstündeki tek delikten çıkan tesbih ipinin iki ucu helezonî biçimde burulur. Bu ipe birkaç adet (genellikle üç adet) küçük ve ip üzerinde kayamayacak kadar ip deliği dar tutulmuş olan tâne daha eklenir. İki ucu burulmuş olan ipin bittiği yere hâtime (ya da tepelik) denilen, şekli tânelerinkinden farklı bir parça ilâve edilir. Hâtimenin üstündeki konik deliğe tıpatıp oturan, çivi denilen ve alt tarafı aynı konik şekli haiz olan kısım ise tesbih ipinin iki ucunun rabtedildiği kilit noktasıdır. Zamanımızın büyük tesbihçilerinden Neyzen Niyâzi Sayın "çektiği" bâzı tesbihlerde imâmeden sonra ve hâtimeden önce birer de Mevlevî Sikkesi şeklinde iki parça ilâve etmektedir. Bâzı tesbihlerin ucuna ibrişimden, ipekten, gümüş ya da altın tellerden yapılmış bir püskül takılır ki buna da kamçı denilmektedir.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] Tesbihin diğer parçaları ise durak (ya da nişâne) ve pul'dur. Durak ya da nişâne 99'luk tesbihlerde 33. ve 66. tânelerden sonra konulan ve tesbihin dışına doğru sarkan özel şekilli parçalardır. Bunlar 99'luk bir tesbihi 3 adet 33'lük kısma ayırırlar. Bâzen üzerilerinde hareketli halkalar da bulunur. İşin tasavvufî derinliğine vâkıf tesbihçiler 33'lük tesbihlerde yassı bir parça olan pulu "Pençe-i Âl-i Abâ"ya yâni Hz Peygamber'in Ehl-i Beyti'ne delâlet etmek üzere imâmeden i'tibâren her iki yanda 5., ve 99'luk tesbihlerde de "Oniki İmâm"a delâlet etmek üzere imâmeden i'tibâren her iki yanda 12. tânelerden sonra koyarlar. Bu âdetin dışında, pulları 7. ya da 11. tânelerden sonra koyanların sayısı fazladır.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] Tesbih dizimi dahî ince bir iştir. Tesbih ipinin iki ucunun helezonî buruluşu, uçlarının bal mumlanışı, imâmenin altındaki ve üstündeki düğümlerin atılışı herkesin kolay kolay taklîd edemeyeceği bir mahâret ister.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] Çeşitli maddelerden tesviye edilmiş olan tesbih tânelerinin çapı genellikle 4 ilâ 10 mm arasında olur. Daha büyük çaplı tâneleri olan tesbihler de vardır ama bunların pratik bir faydası yoktur. Ya süs için ya da kolleksiyonlar için yapılırlar. Tâneleri küçük olan tesbihlere, halk arasında, “Zenne (ya da Kadın) Tesbihi” denir.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] Tesbihçilik tıpkı hat san’ati, ebrû san’ati gibi Türkler’in elinde ve ustalığında XIX. yüzyılda şâhikasına erişmiş bir san’attir. Bu san’a tın elimizdeki en eski örnekleri maalesef XVII. yüzyıldan önceye ulaşmamaktadır. Tesbihçiler arasında, bugün hepsi de rahmetli olup da eserlerinde ustalıkları ile dillere destân olmuş olanlar şunlardır: [/FONT]
[FONT=verdana,geneva]1-Tophâneli Sâdık usta,
2-Mevlânâkapılı Mahmûd usta,
3-Horozun Sâlih usta,
4-Kalafatçı Hasan usta,
5-Yamalı Nûrî usta,
6-Eyüplü Deli Tâhir usta,
7-Balatlı Nûrî usta,
8-Fildişici Burhan usta,
9-Kalemdar Hayri usta,
10- Kehribarcıbaşı Ali usta,
11-Beşiktaşlı Sağır Rıfat usta ve öğrencileri Topuzun Halîl usta ve Tophâneli İsmet usta.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] 1920′[FONT=verdana,geneva]lerden sonra tesbihçilik san’ati merhum: Hilmi efendi, Akgerdan Mehmet Cemil bey, Edinekapılı Gâlib Başsaka efendi ile onun talebesi, Allāh uzun ömür versin, Neyzen Niyâzi Sayın tarafından sürdürülmüştür.[/FONT][/FONT]
[FONT=verdana,geneva] Tesbihçilikde, eskiden, bir kemâne ile döndürülen, ağaçtan yapılmış özel bir torna kullanılırdı. Çargûşe denilen delici bölümle malafa denilen kalıp sol eldeki kemâne aracılığıyla bir ileri bir geri döndürülür; puntalar arasındaki sıkıştırma sol ayakla temin edilir; sağ el kullanılarak da rende ve arda denilen kesici âletler aracılığıyla tesbih parçaları çekilirdi. Bu ilkel tornalarla tânelerin aynı boyutlarda çekilmesi büyük mahâret isterdi. Günümüzde hâlâ değerli tesbih ustaları tesbih parçalarını elle çekmekteyseler de bâzıları da bilgisayarlı hassas torna tezgâhlarını tercih etmekte ve eski ustaların eserlerini aynı boyutlarda hemen kopyalayabilmektedirler. Ancak "bilgisayarlı torna tesbihçiliği" kopyacı üretimden ileri gitmemekte ve tesbihçiliğin san'at yanını gitgide öldürmektedir.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] Tesbih parçalarının imâlâtında ise ham madde olarak:[/FONT]
[FONT=verdana,geneva]1. Akik, altın, cam, elmas, firûze, gümüş, kantaşı, katalin (plâstik), lâpis lazuli, lületaşı, malekit, necef, Oltu (Erzurum)taşı, şahçerağ, şahmaksut, yâkut, yeşim, yıldız (kedigözü), zebercet, zümrüt, vs… gibi mâdenî;[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] 2. Deve kemiği, fil dişi, gergedan boynuzu (zergerdân), inci, kaplumbağa kabuğu (bağa), manda boynuzu, mercan, naka' (denizfili dişi), sedef, toynak, vs… gibi hayvânî ve[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] 3. Abanoz, demirhindi, düveydârî, gül ağacı, hindistan cevizi, kehribar, köknar, kuka, mâverd, narçıl, öd ağacı, pelesenk, sandal ağacı, sırçalı kuka, sakız ağacı (nebik), yılan ağacı, zeytin ağacı, vs… gibi nebâtî çeşitli maddeler kullanılmaktadır.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] Tesbihlerin makbûl olanı tâneleri büyüklük ve şekil bakımından aynı olanlardır. Ama eğer şu ya da bu sebebden ötürü tâneler arasında büyüklük farkı zuhur etmişse bu takdirde bunlar en büyük tâneden başlayarak en küçüğüne doğru dizilirler. Bu dizim şekline servi dizimi denir.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] Geçen yüzyılın en büyük ebrû ustalarından biri olan Mustafa Düzgünman tesbihlerden ve tesbihçilikden de çok iyi anlardı. Bir tesbihin hangi maddeden yapılmış olduğunu bir bakışta isâbetle beyân ederdi. Gençliğindenberi biriktirdiği ve çoğu nâdîde örneklerden oluşan güzel bir tesbih kolleksiyonuna sâhipti. Bu merâkını Neyzen Niyâzi Sayın'a da aşılamıştı, öyle ki kendisi de bir başka hezârfen olan Niyâzi Sayın bu konuda yalnızca bir kolleksiyoncuya has bir tesbih merakıyla yetinmeyecek, bir müddet sonra Türkiye'nin en usta tesbih çekenlerinden biri olacaktı. Bu işden çok iyi anlayan Mustafa Düzgünman, Niyâzi Sayın'ın o kadîm tornasından çektiği tesbih tânelerinin, durakların, imâmelerin biçimine, zarâfetine ve simetrisine hayrandı.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] Sultân II. Mahmûd'un Çuhadarbaşısı ve dedemin de dedesi olan Emin Ağa'dan babama intikāl etmiş olan bir tesbih vardı. Bu tesbih Emin Ağa'ya bizzât Sultân'ın hediyesi imiş. Fevkalâde parlak bir ağacı, halkalı zarif durakları ve gene halkalı, altın süslü, nârin bir imâmesi vardı. Hakikî bir tesbih uzmanı olan Mustafa Düzgünman bu tesbihe meftûndu. Aşınan ipini değiştirip de yeniden dizmek gerektiği zaman, tesbihin maddî ve bilhassa mânevî değerinin idrâkiyle bu işi büyük bir zevkle yapardı.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] Bu makale Prof.Dr. Merhum Ahmed Yüksel Özemre'nin sitesinden iktibas edilmiştir.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva]İslâm âleminde tesbih, Allāh'ın Esma'ü-l Hüsnâ'sını yâni Güzel İsimleri'ni ibâdet amacıyla ve belirli bir sayıda zikretmek için kullanılan ve hemen hemen her sofu müslümanın cebinde taşıdığı pratik bir araçtır. Aynı boyutları ve aynı şekli haiz 33, 99, 500 ya da 1000 adet dânenin (tânenin), en basit hâliyle, iki ucu birbirine düğümlü bir ipe dizilmesinden oluşur. 500'lük ve 1000'lik tesbihler, eskiden tekkelerde ve daha çok toplu zikirlerde kullanılırdı.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] "Tesbih çekmek": Baş ve işâret parmaklarının orta parmak üzerine yerleştirilen tesbihin tânelerini bileğe doğru hareket ettirmesiyle senkronize olarak Allāh'ın Güzel İsimleri'nden birini hafî (içinden) ya da cehrî (sesli) olarak herbir tânede tekrarlamak anlamındadır. Fakat tesbihin muhtelif parçalarının tornada çekilerek yapılmasından ötürü bu imâlât işlemine de "tesbih çekmek" denilmektedir.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] Tesbihin tâneleri genellikle kürevî (küresel, yuvarlak), beyzî (elipsoidal), şalgamî, üstüvânevî (silindirik) ve armudî olur. Çokyüzlü kristal gibi fasetalı ya da farklı estetik biçimlerde oymalı, daha fantezi biçimlerde olanları da vardır.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] Tesbihin, tesbihçinin san'atini sergileyen en önemli parçası tânelerin dizili olduğu ipin iki ucunun buluştuğu yerdeki imâme'dir. Bu, tesbihin zarîf görünmesini sağlamak üzere genellikle tânelerin uzunluğundan 4 ilâ 7 misli daha uzun tutulan ve dönel simetriyi haiz olan bir parçadır.
Boğumlarından birinde hareket edebilen bir, iki ya da üç adet halka da bulunabilir. İmâmenin altındaki iki delikten girip de üstündeki tek delikten çıkan tesbih ipinin iki ucu helezonî biçimde burulur. Bu ipe birkaç adet (genellikle üç adet) küçük ve ip üzerinde kayamayacak kadar ip deliği dar tutulmuş olan tâne daha eklenir. İki ucu burulmuş olan ipin bittiği yere hâtime (ya da tepelik) denilen, şekli tânelerinkinden farklı bir parça ilâve edilir. Hâtimenin üstündeki konik deliğe tıpatıp oturan, çivi denilen ve alt tarafı aynı konik şekli haiz olan kısım ise tesbih ipinin iki ucunun rabtedildiği kilit noktasıdır. Zamanımızın büyük tesbihçilerinden Neyzen Niyâzi Sayın "çektiği" bâzı tesbihlerde imâmeden sonra ve hâtimeden önce birer de Mevlevî Sikkesi şeklinde iki parça ilâve etmektedir. Bâzı tesbihlerin ucuna ibrişimden, ipekten, gümüş ya da altın tellerden yapılmış bir püskül takılır ki buna da kamçı denilmektedir.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] Tesbihin diğer parçaları ise durak (ya da nişâne) ve pul'dur. Durak ya da nişâne 99'luk tesbihlerde 33. ve 66. tânelerden sonra konulan ve tesbihin dışına doğru sarkan özel şekilli parçalardır. Bunlar 99'luk bir tesbihi 3 adet 33'lük kısma ayırırlar. Bâzen üzerilerinde hareketli halkalar da bulunur. İşin tasavvufî derinliğine vâkıf tesbihçiler 33'lük tesbihlerde yassı bir parça olan pulu "Pençe-i Âl-i Abâ"ya yâni Hz Peygamber'in Ehl-i Beyti'ne delâlet etmek üzere imâmeden i'tibâren her iki yanda 5., ve 99'luk tesbihlerde de "Oniki İmâm"a delâlet etmek üzere imâmeden i'tibâren her iki yanda 12. tânelerden sonra koyarlar. Bu âdetin dışında, pulları 7. ya da 11. tânelerden sonra koyanların sayısı fazladır.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] Tesbih dizimi dahî ince bir iştir. Tesbih ipinin iki ucunun helezonî buruluşu, uçlarının bal mumlanışı, imâmenin altındaki ve üstündeki düğümlerin atılışı herkesin kolay kolay taklîd edemeyeceği bir mahâret ister.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] Çeşitli maddelerden tesviye edilmiş olan tesbih tânelerinin çapı genellikle 4 ilâ 10 mm arasında olur. Daha büyük çaplı tâneleri olan tesbihler de vardır ama bunların pratik bir faydası yoktur. Ya süs için ya da kolleksiyonlar için yapılırlar. Tâneleri küçük olan tesbihlere, halk arasında, “Zenne (ya da Kadın) Tesbihi” denir.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] Tesbihçilik tıpkı hat san’ati, ebrû san’ati gibi Türkler’in elinde ve ustalığında XIX. yüzyılda şâhikasına erişmiş bir san’attir. Bu san’a tın elimizdeki en eski örnekleri maalesef XVII. yüzyıldan önceye ulaşmamaktadır. Tesbihçiler arasında, bugün hepsi de rahmetli olup da eserlerinde ustalıkları ile dillere destân olmuş olanlar şunlardır: [/FONT]
[FONT=verdana,geneva]1-Tophâneli Sâdık usta,
2-Mevlânâkapılı Mahmûd usta,
3-Horozun Sâlih usta,
4-Kalafatçı Hasan usta,
5-Yamalı Nûrî usta,
6-Eyüplü Deli Tâhir usta,
7-Balatlı Nûrî usta,
8-Fildişici Burhan usta,
9-Kalemdar Hayri usta,
10- Kehribarcıbaşı Ali usta,
11-Beşiktaşlı Sağır Rıfat usta ve öğrencileri Topuzun Halîl usta ve Tophâneli İsmet usta.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] 1920′[FONT=verdana,geneva]lerden sonra tesbihçilik san’ati merhum: Hilmi efendi, Akgerdan Mehmet Cemil bey, Edinekapılı Gâlib Başsaka efendi ile onun talebesi, Allāh uzun ömür versin, Neyzen Niyâzi Sayın tarafından sürdürülmüştür.[/FONT][/FONT]
[FONT=verdana,geneva] Tesbihçilikde, eskiden, bir kemâne ile döndürülen, ağaçtan yapılmış özel bir torna kullanılırdı. Çargûşe denilen delici bölümle malafa denilen kalıp sol eldeki kemâne aracılığıyla bir ileri bir geri döndürülür; puntalar arasındaki sıkıştırma sol ayakla temin edilir; sağ el kullanılarak da rende ve arda denilen kesici âletler aracılığıyla tesbih parçaları çekilirdi. Bu ilkel tornalarla tânelerin aynı boyutlarda çekilmesi büyük mahâret isterdi. Günümüzde hâlâ değerli tesbih ustaları tesbih parçalarını elle çekmekteyseler de bâzıları da bilgisayarlı hassas torna tezgâhlarını tercih etmekte ve eski ustaların eserlerini aynı boyutlarda hemen kopyalayabilmektedirler. Ancak "bilgisayarlı torna tesbihçiliği" kopyacı üretimden ileri gitmemekte ve tesbihçiliğin san'at yanını gitgide öldürmektedir.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] Tesbih parçalarının imâlâtında ise ham madde olarak:[/FONT]
[FONT=verdana,geneva]1. Akik, altın, cam, elmas, firûze, gümüş, kantaşı, katalin (plâstik), lâpis lazuli, lületaşı, malekit, necef, Oltu (Erzurum)taşı, şahçerağ, şahmaksut, yâkut, yeşim, yıldız (kedigözü), zebercet, zümrüt, vs… gibi mâdenî;[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] 2. Deve kemiği, fil dişi, gergedan boynuzu (zergerdân), inci, kaplumbağa kabuğu (bağa), manda boynuzu, mercan, naka' (denizfili dişi), sedef, toynak, vs… gibi hayvânî ve[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] 3. Abanoz, demirhindi, düveydârî, gül ağacı, hindistan cevizi, kehribar, köknar, kuka, mâverd, narçıl, öd ağacı, pelesenk, sandal ağacı, sırçalı kuka, sakız ağacı (nebik), yılan ağacı, zeytin ağacı, vs… gibi nebâtî çeşitli maddeler kullanılmaktadır.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] Tesbihlerin makbûl olanı tâneleri büyüklük ve şekil bakımından aynı olanlardır. Ama eğer şu ya da bu sebebden ötürü tâneler arasında büyüklük farkı zuhur etmişse bu takdirde bunlar en büyük tâneden başlayarak en küçüğüne doğru dizilirler. Bu dizim şekline servi dizimi denir.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] Geçen yüzyılın en büyük ebrû ustalarından biri olan Mustafa Düzgünman tesbihlerden ve tesbihçilikden de çok iyi anlardı. Bir tesbihin hangi maddeden yapılmış olduğunu bir bakışta isâbetle beyân ederdi. Gençliğindenberi biriktirdiği ve çoğu nâdîde örneklerden oluşan güzel bir tesbih kolleksiyonuna sâhipti. Bu merâkını Neyzen Niyâzi Sayın'a da aşılamıştı, öyle ki kendisi de bir başka hezârfen olan Niyâzi Sayın bu konuda yalnızca bir kolleksiyoncuya has bir tesbih merakıyla yetinmeyecek, bir müddet sonra Türkiye'nin en usta tesbih çekenlerinden biri olacaktı. Bu işden çok iyi anlayan Mustafa Düzgünman, Niyâzi Sayın'ın o kadîm tornasından çektiği tesbih tânelerinin, durakların, imâmelerin biçimine, zarâfetine ve simetrisine hayrandı.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] Sultân II. Mahmûd'un Çuhadarbaşısı ve dedemin de dedesi olan Emin Ağa'dan babama intikāl etmiş olan bir tesbih vardı. Bu tesbih Emin Ağa'ya bizzât Sultân'ın hediyesi imiş. Fevkalâde parlak bir ağacı, halkalı zarif durakları ve gene halkalı, altın süslü, nârin bir imâmesi vardı. Hakikî bir tesbih uzmanı olan Mustafa Düzgünman bu tesbihe meftûndu. Aşınan ipini değiştirip de yeniden dizmek gerektiği zaman, tesbihin maddî ve bilhassa mânevî değerinin idrâkiyle bu işi büyük bir zevkle yapardı.[/FONT]
[FONT=verdana,geneva] Bu makale Prof.Dr. Merhum Ahmed Yüksel Özemre'nin sitesinden iktibas edilmiştir.[/FONT]
Kehribar
Fildişi 
Kaynak