Rasim Özdenören / Ben ve Hayat ve Ölüm

Müslümanca düşünme üzerine denemeler

Gündemimizin geri planına sıkıştırdığımız ve yüzleşmekten kaçındığımız sorunlara, toplumsal bağlamda Müslümanların çürük bir zemine oturttuğu bilincin yerine Asr-ı Saadetin " teslimiyetçi" ruhuyla bezenmiş kalbî, zihnî ve fiilî bir yapılanmanın şemasını çizen Rasim Özdenören, eserinde problemleri netleştirici ve çözümleyici bir yönteme başvurmuştur.
İslam geniş ve kapsamlı bir din olması hasebiyle Müslümanlık da büyük ve özel bir mesuliyeti barındıran iddialı bir seçimdir. Müslümanca Düşünme Üzerine Denemeler; bir " Müslüman" olarak dünyevi ve uhrevi bakış açılarımızı sorgulamamız babında gerçekçi hatırlatmalarda bulunan bir eserdir.

İnsanı kendisine "ecnebî" kılan, "ben" 'i dürtükleyip "acziyet" şuurundan koparan, insanın "kendisine tapmak" şiddetinde bataklaştığı bir devri soluyoruz. Hele ki Müslümanın böyle bir dönemde bilime, sanata ve hayatın her kademesine yaklaşımındaki niyetlerini sık sık sigaya çekmesi gerekmektedir.
Rasim Özdenören eserinde bilhassa kavramlar kargaşasına dikkat çekiyor. Mesela " … kaypak zemin üzerinde herkesin rahatlıkla kullanabildiği bazı ortak kelimeler var: Milliyetçilik, hürriyet, demokrasi vs…" ( syf.16)

"Şifreli" diye nitelediği bu kavramların herkes için apayrı anlamlar barındırdığının altını çiziyor. Fakat bu kaypaklığın sadece kelimelere mahsus bir oyun olmadığına tanıklık etmekteyiz. Bir hareketin farklı mecralara çekilebileceği, kişilerarası farklı anlamlara ve niyetlere bağlanabileceği tespitine varmak yerindedir. En sağlıklısı müslümanın damağını bozacak bu tür kavramlardan kaçınmasıdır.
Müslüman'ın ziyana uğradığı bir diğer durum da "din dışı" tasavvuru kendine özgü kılması, İslam'ın mümessili olma hissiyatını temkinli bir şekilde taşıyamaması veyahut İslam kisvesi altında gittikçe ( batı zihniyetiyle) üryanlaşması…
Tesettürlü bir bayanın gayri meşru bir hayat yaşaması, namaz kılan veya hacca gitmiş birinin faizli sistemin ekmeğine yağ sürmesi ve bunun benzeri örneklerde görüldüğü gibi bir taraftan İslam'ı temsil eden müslümanın ferdî mesuliyetlerinin ehemmiyetini tam algılayamamış oluşunu ifşa edebiliriz. Yani şekle indirgenmiş bir İslam algısından öteye geçmeyen bir Müslümanlık… Diğer taraftan da bu gayri ciddi hal "İslam'a bakışı" tırmalamakta, sarsıntıya uğratmaktadır. Mamafih; Özdenören bir nevi bu bozulmalara işaret ederek "Şimdi, çağımız Müslümanlarında da, İslam'a Müslümanca bakış yerine bir müsteşrikin profan bakışı yerleşmektedir." ( syf.23) vurgulamasını yapıyor.

Yazar "Dini görev, dini ibadet vs…" ayrımına da yerli yerinde bir çözüm getiriyor:
"Bilime, fenne, ahlaka her şeye dinin bize kazandırdığı zihniyetle bakmak ve bu bakışı hâkim kılmak başlıca görevimiz sayılmalı." ( syf.33)

"İnsancıl" kavramı kof mesajların sıkıştırıldığı bir teorik hastalıktır. Bu kavram bırakın belli çevrelerin entelektüellerini, müslüman aydın kesiminde dahi kronikleşmiştir. İslam insanı üstün kılan, insana "halife" olduğunu vurgulayan bir din… Bu bağlamda hiçbir müslümanın "hümanist" taklidine ihtiyacı yoktur.
Ayrıca İslam'ın öngördüğü insan-tabiat ilişkisinde dahi eşsiz hassasiyetler mevcuttur: "Her şeyin insan için yaratılmış olduğu anlayışı, İslam'da tabiatın himayesine, insanın tabiatla ahenkli bir ortamda yaşamasına yol açarken; Batıda, hemen hemen aynı kelimelerle dile getirilen bu anlayış, ilkin faydacılığa (J.S.Mill), sonra pragmacılığa( W. James) ve giderek tabiatın tahribini sonuçlandıran günümüzün teknolojisi ile ilgili genel bir dünya görüşünün gündelik hayatta yaşanmasına yol açmıştır." ( syf.142)

Yazar; kitabında kapitalist sistemi tafsilatıyla tanımlayıp İslamî seçeneğin bu yapıyı reddettiğine dair belirtmelerde bulunmuştur. Fakat müsteşrik oyununa karşın, sorunların takdimi dışında müslümanın tavrı biraz muğlak bırakılmış, "Düzeni nasıl değiştirmeli?" sorusuna etkin, somut bir çözüm sunamamıştır. Okuyucu olarak tatminkâr bir perspektifle karşılaşamadığımızı ifade edebiliriz.

Esas problemlerin menşei hayatı "teslimiyetsizce" teneffüs edişimizdir. Yazarın da belirttiği üzere "Ebu Talipvari" bir yürüyüş sergilemekteyiz.
İşittiğimiz ve tasdik ettiğimiz hükümleri uygulamakla mükellef iken, rızık kaygısından tutun, zahirî ve batınî israflara kadar sakat anlayışları besliyoruz kursağımızda. Tabi "teslimiyet" formülü verilip uygulanan bir deney de değil. Teslim olmayı deneyemeyişimizin bilinçaltında "dünyacılığımız" var. Müslüman olarak; küresel değişimlere ve modernleşmeye rağmen korunamıyorsak, sağlıklı çözümler bulamıyorsak; sonuç olarak biz başından beri sahte bir İslam dini yaratmışız kendi atmosferimizde…
Hz. Ömer (r.a) yüzyıllar öncesinde dememiş miydi: İnandığınız gibi yaşamazsanız, yaşadığınız gibi inanmaya başlarsınız.

Gözden kaçırdığımız bir diğer husus da şudur: "Dindar", "Muhafazakâr" , "İslamcı" etiketlerinin üremesi ve belli kitlelere yapıştırılması… Bu belli kitlelerin içlerinde bu ithamları büyük bir onur duyarmışçasına kucaklayanlar (sözüm ona müslümanlar) korkunç bir oltaya takılmış vaziyettedirler.
Rasim Özdenören için bu tür virüs kelimeler yaygınlaşmış durumda. Bizi birbirimizleyken parçalamaya kalkışan bir amaç güdülüyor oysa.
Biz ne dindarız, ne muhafazakâr, ne de İslamcı… "Müminler bir vücut gibidir" hadisi kafi gelmelidir bize.
"Müslümanım" itirafının yerine "özgürlükçüyüm, demokratiğim, çağdaşım, dinciyim, sağcıyım, solcu müslümanım(!)" gibi kimi sloganik, kimi içi boşaltılmış söylemleri neden tercih ederiz acaba! Hatta kendimize bu yakıştırmaları hangi amaçla yaptığımızı sorgulamadan, kimliğimize damgaladığımız kavramın manasını bilmeden neden aynı söylemleri geveleyip dururuz! Heyhat!
Kavramlarla etkileşimin elbette bir tarihi süreci de vardır. Peygamberi dost edinenler için birilerinin "yemi" değil, daima birilerinin "hidayeti/dirilişi/uyanışı" olmaya yönelme ve istikametten ayrılmama mantığı özümsenmiştir.

Müslümanca düşünmek, Müslümanca yürümek ve Müslümanca dirilmek temennisiyle…


Diz çök ey zorlu nefs, önümde diz çök!
Heybem hayat dolu, deste ve yumak,
Sen, bütün kolların birleştiği kök;
Biricik meselem, Sonsuza varmak!

( Necip Fazıl Kısakürek – Çile)

mutlaka tavsiye edrimmm.....
.
.

http://rapidshare.com/files/93752514/tavsktblist.rar

Eserleri

Müslümanca Düşünme Üzerine Denemeler

Kafa Karıştıran Kelimeler

Müslümanca Yaşamak

Yaşadığımız Günler

Yumurtayı Hangi Ucundan Kırmalı

Çarpılmışlar

Çözülme

Çok Sesli Bir Ölüm

Gül Yetiştiren Adam

Hastalar ve Işıklar

Yeni Dünya Düzeninin Sefaleti

Ruhun Malzemeleri

Ben ve Hayat ve Ölüm

Yeniden İnanmak

Denize Açılan Kapı

Red Yazıları

Acemi Yolcu

İpin Ucu

Çapraz İlişkiler

Kent İlişkileri

Yüzler

İki Dünya

Kuyu

Köpekçe Düşünceler

Hışırtı

Ansızın Yola Çıkmak

Eşikte Duran İnsan

Yazı, İmge ve Gerçeklik

Aşkın Diyalektiği

Toz

Düşünsel Duruş

"Kapıya gelen yolculara bak. hepsi de birbirine dayanıp yoldaş olmuş, gelmişler!
Her zerreye ayrı bir kapı var; şu halde her zerreden ona başka bir yol var!
Sen ne bilirsin hangi yola gideceğini: hangi yolla o kapıya varıp ulaşacağını?
Onu apaçık ararsan işte o zaman gizlenir... gizliliklerde ararsan açığa çıkar!
Açıkta aradığın zaman gizlidir, gizlide aradığın zaman meydanda!
Onu, onunla tanı, kendinle değil. Yol, ondan başlar, ona gider: akıldan başlamaz!"
-Feridedin-i Attar

Çağdaş Türk hikâyeciliğine yepyeni bir çehre ve yerli bir boyut getiren Rasim Özdenören, hikâyelerinde bireyin bilinçaltı derinliğine inerek ruhsal çözümlemelerde bulunurken, susturulmuş ve bastırılmış duyguların dış dünyanın gerçekliğiyle çakışmamasından kaynaklanan insanlık trajedilerini, olayın sosyolojik, tarihsel, ekonomik temellerini de vererek doyumsuz bir üslûpla anlatır. Kesin ve köklü bir kültür değişiminin yaşandığı ülkede, bu değişimin kuşaklar arası iletişimsizliği nasıl derinleştirdiği, giderek nasıl kopma noktasına gittiği işlenirken insan olgusu sadece dış yapısı ve davranışlarıyla ele alınmaz; onun bilinçaltı boyutu ve zihinsel macerasının topografyası da ortaya çıkarılır.

İmkânsız Öyküler, yazılış tarihi, biçim ve içerik olarak, kısacası her anlamıyla yeni öykülerden oluşuyor.

Rasim Özdenören / Müslümanca Düşünme Üzerine Denemeler



Kapıya gelen yolculara bak. hepsi de birbirine dayanıp yoldaş olmuş, gelmişler! ~Her zerreye ayrı bir kapı var; şu halde her zerreden ona başka bir yol var! ~Sen ne bilirsin hangi yola gideceğini: hangi yolla o kapıya varıp ulaşacağını? ~Onu apaçık ararsan işte o zaman gizlenir... gizliliklerde ararsan açığa çıkar! ~Açıkta aradığın zaman gizlidir, gizlide aradığın zaman meydanda! ~Onu, onunla tanı, kendinle değil. Yol, ondan başlar, ona gider: akıldan başlamaz! ~-Feridedin-i Attar

Çok sesli ölüm

ÖLÜMSABAHKANÇATIŞMA=4

Yaşamın içinde atıyor ölümün kalbi!
Rasim Baba'nın dört öyküden oluşan Çok Sesli Bir Ölüm'ü 37 yıl geçmesine rağmen ürperticiliğini, sahiciliğini, derinliğini devam ettiriyor..

30 Kasım 2010 Salı 17:50
Rasim Baba'nın dört öyküden oluşan Çok Sesli Bir Ölüm'ü 37 yıl geçmesine rağmen ürperticiliğini, sahiciliğini, derinliğini devam ettiriyor. Mezradan, köyden kente... bitmeyen hesaplaşmalar.

Kitapta sadece dört öykü var. Ama 143 sayfadan oluşan Rasim Özdenören’in bu eserini okuyunca ‘çok sesli’ bir coğrafyanın insanlarının ‘çatışma’larının en karanlık ve ifade edilmesi zor derinliğine gömülüyoruz.
İlk baskısı 1974’de yapılmış olan çok sesli bir ölüm’ün beşinci baskısı İz Yayınları’ndan. Kitaba ismini veren ilk hikâyede 17 yaşındaki Kamber’le mezradan kente doğru bir yolculuğa çıkıyoruz. Beygirin üstünde babası Şehmuz var. Çok hasta. Baygın. Ölmek üzere. Hatiç anne gerilerde kalmış. Doktora yetişmemiz gerekiyor. İkinci defadır kalbi sıkışmış babanın. Doktora yetiştirilmezse ölebilir. Bakaç Ali öyle demişti.
Onyedisinde ve çok korkuyor
Onyedi yaşındaki acemi bir genciz bu hikayeyi okurken. Yabanıl, acımasız topraklar üzerinde içimize bir gariplik duygusu, anlaşılmaz bir korku düşüyor bu yüzden. Karanlık bastırmak üzere. Kent gözükmüyor. Sonra şimşekler çakıyor. Bir iki yağmur damlası… ‘Umutsuz boşluk’ yağmurun bastırmasıyla koyulaşıyor. Beygir kuduruyor karanlık ve yağmurla birlikte. Çıldırıyor ve tepinmeye, kaçışmaya başlıyor. Beygirin üstünde iplerle bağlanmış ve ancak öyle durabilen, bilincini yitirmiş baba mahvoluyor. Artık yapılacak bir şey yok. Kamber çarpılmış sanki. Sağanak kesiliyor lakin artık kente gitmek anlamsızlaştı.
Kırkbeşinde ve korkuyor
Sabah aralığı’nda jandarmadan kaçan Halil ve karısı. ‘Tanrının varlığına aldırmayan insanların yaşadığı yerde, eninde sonunda’ kendisini de hırsın bürüdüğünü söyleyen Halil, kırkbeş yaşlarındadır. O da tıpkı ilk hikâyedeki Şehmuz gibi ekmeğini bu çorak topraklardan binbir zorlukla çıkarmıştır. Ama oğulları onu terketmiştir. Şimdi bir jandarma katili olarak aranmaktadır. O bunu yapmamış olsa bile.
(+)Sessizliğin sesini işitmek
Özdenören’in öykülerindeki betimlemeler çok güçlü. Köy, insanları, taşlık arazi, ‘çorak ülke’, dağların yalçınlığı… Fakat insanların ruh hallerini, gelgitlerini, çelişkilerini, anlayamadıkları durumlarını anlatırken okuyucuyu öyle kuvvetle ve yetkinlikle maceraya dahil eder. Ki okuyan bütünleşir o öykünün iç damarıyla. Bu iki özelliğin yanında çok önemli bir başarısı daha var Rasim Baba’nın. Sesin, seslerin çok iyi kullanılması. Pek çok öykücü sesi bir hayatiyet olarak hikâyelerine yediremediği için Özdenören denli yazdıklarını ‘can’landırmayı başaramıyor. Oysa onun öykülerini okurken sessizliğin içinden bile yükselen tanımsız sesler işitiriz.
Bir oğlun var ve evden kaçıyor
Üçüncü öyküde Zeynel’in akmayan Kan’ı var. Topraktan ‘sıcağın uyandırdığı o tuhaf hareketsizlik, bezginlik tütmeye’ devam ediyor. Yoksulluk, yoksunluk, zorluk, sıkıntılar bu sefer daha fazla. Karısı Fatik üç çocuk doğurmuş. Üçü de ölmüş erkenden. Dördüncüsü Şahin yaşamış ama hiç sevmemiş o taşlık arazileri. Zaten bir süre sonra temelli terkedip gidecek oralardan. Gerçekten topraklarından kopmak o kadar kolay mı, kader buna izin verecek mi? Bu hikayede nesiller arası farklılaşma, çatışma günyüzüne çıkmaya başlıyor. Zeynel’in annesiz, babasız olarak büyü(yeme)mesi öykünün beslendiği nirengi noktası. Zaten Özdenören çoğunca insanın bilinmezliklerine, anlaşılması zor yönlerine tutuyor ışıktan kelimelerini.
O silah patlayacak!
Dördüncü ve son hikayede Şermin’in elinde bir çekiçle babasının odasına girdiği o ‘an’da bu tanımlanamaz, bilinçsizce sürükleniş somutlaşıyor. Kentteyiz artık. Şermin babası ve halasıyla yaşamakta. Bir kez aldatılmış. Konfeksiyon mağazasında çalışıyor. Sadık’la tanışıyor. Onunla görüşmeye başlıyorlar. Halası engel olmaya çalışıyor. Bir süre sonra babası da bu ilişkinin bitmesini istiyor. Kentte geçmişle bugün arasındaki mesafe büyümüş, köklerden kopuş barizleşmiş. Mesela baba abdest almak için şadırvana yanaşır ama üşeneceğini anlar.
Sonra inancının olmadığını, hayır, bir alışkanlığı yitirdiğini, yenilenmeyen inancının kendisini bıraktığını düşünür. ‘Onu yakalayabilmek için güçsüzdü ve galiba yakalamak için hevesi de yoktu, böyle düşününce tövbe etmesi gerektiğini anımsadı, bilinçsizce ‘’tövbe ya rabbim’’ diye mırıldandı.' Halası adanmış bir ülkeden bahsediyor. Kendisinin ulaşamadığı ama çocuklarının ulaşmasını istediği bir geçmiş zaman ülkesi. Sadık onu anlamaya başlıyor. Şermin babasından ve halasından kurtulmak istiyor, onlara karşı çıkıyor. Babası bilinçsiz de olsa bir şeyleri korumak istiyor. Konuşmayı da nerdeyse unutmuş. Bu yüzden mi silahını temizlemeye başlıyor?
Rasim Özdenören insanı, insanın binbir çeşit ölümünü, karanlığını, yalnızlaşmasını, tarjedisini anlatmaya devam ediyor. Tazeliğinden, etkileyiciliğinden hiç bir şey yitirmeyen bir dil ve ruhla yazmış çünkü. Otuzyedi yıl geçmesine rağmen bu böyle.


Mustafa Nezihi Pesen

Kafa karıştıran kelimeler
Bu kitaba 'Kavramlar' adını vermek de mümkündü, nitekim başlangıçta böyle tasarlamıştık. Ancak böyle bir başlık kitabın semantik bir çalışma olduğu hususunda yanlış bir izlenim vereceğinden, onun yerine kitabın şimdiki adını tercih ettik. Kitap boyunca elle tutulur bir amacı gerçekleştirmeye çalıştık: geçmişinde İslam'ı yaşamış ve Türkçe konuşulan bir ülkede, Batılılaşma süreciyle anlam kaymalarına uğrayan kelimelerin, kavramların kafa karıştırıcı niteliklerine değinerek onları İslam'ı düşünce yönünden irdeleme. Bu kitap aslında, Müslümanca düşünmenin, düşünebilmenin bir başka veçhesine ışık tutma niyetini taşıyor; kullandığımız kelimelerin, kavramları ışık tutma niyetini... Bir tasarruf sahibi olmadıkça ortaya çıkabilecek müessif hataların ve karışlıkların önlenemeyeceğine işaret ediyor. Kitapta yer alan yazıların, tümüyle, bize bir düşünme yöntemi teklif ettiği kanısını taşıyorum. R.Ö.

İnsanın, toplumsal hayatı gibi düşünce hayatının da karmaşıklaştığı bir dünyada “Müslümanca düşünme”nin imkan ve yöntemi nedir? İslam konusunda yeterli “malumat”a sahip olmak, Müslümanca düşünmek için yeter mi? İslam'ın özü ve bütünüyle kaynaştırılamayan bilginin, düşünme etkinliğini oryantalist bakış açısına mahkum etmesi kaçınılmaz olmayacak mı? Edebiyat ve özellikle öykü alanındaki başarılı ürünleriyle de tanınan Rasim Özdenören, bu önemli sorunları kuşatıcı bir perspektifle gündeme getirmekte ve sahip olduğu zengin birikimini başarıyla işleyerek, tartışılmaktadır. (Arka Kapak)

Rasim Özdenören / Hışırtı



Özdenören hikayesinde, ülkemizin yaşadığı keskin ve köklü bir kültür değişiminin kuşaklar arası iletişimsizliği nasıl derinleştirdiği, giderek nasıl kopma noktasına gittiği işlenirken insan olgusu sadece dış yapısı ve davranışlarıyla ele alınmaz; onun bilinçaltı boyutu ve zihinsel macerasının topografyası da ortaya çıkarılır. Hışırtı bu karakteristik öğelerin yer aldığı hikâyelerden oluşuyor.

Nisan 2011

Edebi kişiliğinin yanı sıra, Müslümanca düşünmek ve yaşamak meselesi etrafındaki özgün yaklaşımlarıyla da tanınan Özdenören elinizdeki kitapta demokrasi, küreselleşme, yeni dünya düzeni, liberalizm, insan hakları ve laiklik kavramlarının Müslümanca bir eleştirisini yapıyor. Ülkemizin tartışma gündemini çeşitli dayatmalarla işgal eden bu kavramlar karşısında İslami düşünüş gereken fikri ve ahlaki tavrı ortaya koyan yazar, kitabı boyunca ısrarla "yükselen değerlerin" sefaletini vurguluyor

Aşkın Diyalektiği çok farklı bir kitap!




Rasim Özdenören'in 'Aşkın Diyalektiği' kitabı aşk hususunda yazılmış en zengin eserlerden birisi...



Aşkı hangimiz tanımlayamaya kalkabilirdik. Birkaç kelam etmeye kalksak hakkında, kazara dilimiz dönse ne diyebilirdik ki. Zaman oldu şarkılardan dinledik. Şiirlerden okuduk, Mona dedik, Leyla dedik, belki az ucundan yaşadık da. Ama hiçbirimiz ağzını açıp aşkı tanımlara sığdırma cesaretini gösteremedi. “Aşk” diye başlayan cümleler hep derin ah’lar, dile gelemeyen pişmanlıklarla sükûn buldu. Aşk neydi? Dibine kadar yaşadığımız(ı sandığımız), hissettiğimiz ulaşılması zor, tarifi imkânsız, efsanevî duygular bütünü mü? Yoksa aklımızın bize oynadığı tatlı bir oyun mu?
Nerede aradım, nerede buldum?
İşte biz bu çelişkilerde dolanaduralım, her tuttuğumuz eli aşktan bir hisse sanalım; yaşamış, kalemini ağaçtan değil adeta taştan yontmuş üstad Rasim Özdenören, aşkı diyalektiğiyle birlikte sunuvermiş bize. Sunuvermiş de haberimiz yokmuş. Bihaber dolandığım, baharın şükür dolu yellerinde kendimce aşkı aradığım bir Süleymaniye akşamında, bir ağabeyim önerdi bana Aşkın Diyalektiği’ni. (Aşkı mı yoksa?) Uzun zaman aradığım, uğruna İz Yayınları’nın eşiğini aşındırdığım kitaba, adını hatırlamadığım sapa bir sahafın ahşap raflarında beni beklerken kavuştum.
Tarif de vermiyor ama…
‘Aşkın tanımı yok’ dedik, evet. Ama bin bir türlü tarifle karşılaştık senelerce. Şuna benzer, buna benzer, budur, bu değildir… Kitap yine tanımlamıyordu aşkı. Tarif de vermiyordu hani. Lakin okuduğum her satır aşkla ilgili düşüncelerimi yeniliyor, kalbimde aşka çok daha masum bir yer ayırmama sebep oluyordu. Ben bendim. Ama okudukça “o” olmak, onda kaybolmak istiyordum. “O” kimdi, bunu bile bilmeden. Kitap ilerledikçe o’nun kim olduğu gün ışığına çıkmaya başlamıştı.
Hüzünlü bir ikindi vakti ansızın gelecek…

O, kaderimdi. Bana yazılandı. Hüzünlü bir ikindi vakti ansızın gelecek, pas tutmuş kozmopolit yalnızlığımı bir çırpıda silecekti. Ve onu tanıyor olacaktım. İlk defa görüyor olsam da tanıyacaktım. Yazılmış kader silsilemin bir parçasıydı ve ben bu parçaya eninde sonunda kavuşacaktım.
Mecnun’dan Don Juan’a
Rasim Bey, kitabında, Leyla ve Mecnun, Kerem ile Aslı gibi kültürümüzde yer etmiş efsanevî öyküleri işlerken, aynı zamanda Dostoyevski’nin Nastasya Filippovna'sından, Pedro Almodovar’ın Patty Diphusa'sına, Samson ve Delile'den, Yunan mitolojisine ve Don Juan’a kadar portreleri de okura sunuyor. Bu karakterler etrafında tahlillerin de yapıldığı kitapta, efsane olmuş bu aşkları sadece okuma cesaretini gösterenleri şaşırtacak derecede çarpıcı, keskin teşhisler de konuluyor. Farklı kültür ve mitlerden portrelerin bir arada işlenmesi aşkın nasıl da tek olduğunu gözler önüne seriyor.

Sanki ciğerimden bir parçadır
Beni benden bir süre uzaklaştıran, daha önce bir yerlerde görmediğim, okumadığım ve sanırım Rasim Özdenören’in de ilk olarak ele aldığı mesele, kitaptaki bir makalede Hz. Âdem ve Hz. Havva’ya aşk penceresinden bakılması. Özdenören’in aktardığı rivayete göre, Hz. Âdem yaratılışı icabı kendi cinsinden bir arkadaş bulup onunla yakınlık kurmak ister. Böyle düşünürken de uyuyup kalır. Uyandığında başucunda Hz. Havva’yı görür. Bir anlatıma göre onu hemen tanır ve gülümseyerek, “Sen Havva’sın” der. Burada aşkın kaderle iç içeliğini görebiliyoruz. Bir anlatıma göre de Hz.Havva’yı görünce, “Sen kimsin? Niçin geldin?” diye sorar. Hz. Havva da ona, “Ben sana zevce olarak yaratıldım. Hak Teala beni sana arkadaş olmak için ve eş olayım diye gönderdi” cevabını verir. Hz. Âdem Hak Teala’ya, “Bu ne cinstir ki onu sevdim, ona bağlandım. Ya Rabbim kalbim ona meyletti, sanki ciğerimden bir parçadır” der. İşte Rasim Özdenören, Hz. Âdem ve Hz. Havva örneğinde kadın-erkek bütünlüğünü göstermeye çalışırken belki de ilk aşk örneğini de nakletmeye çalışıyor. Zaten söz konusu bölümün devamında Hz. Âdem ve Hz. Havva’nın yeryüzüne ayrı noktalardan indirildikleri ve senelerce aşk acısıyla birbirlerini arayıp durdukları söylenmiş. Başka söze ne hacet.
Soru işaretlerini gideriyor

Evet, kitap aşkı tanımlamıyor. Ama aklımızda yer etmiş “aşkın tanımı” çıkmazından bizi uzaklaştırıyor. Çünkü Aşkın Diyalektiği’ni okuduğunuz zaman tanıma ihtiyaç duymaksızın aşkı anlıyor, yaşamadığınız halde hissediyor, aşka her yönüyle bütüncül bir açıdan bakabiliyorsunuz. Böylece aşk denen duygunun tanımlara sığmayacağını yeniden görüyorsunuz. Ayrıca dünyevî aşkla ilahî aşk arasındaki ilişkiyi sıkı şekilde işleyen Özdenören, bu konuyla ilgili soru işaretlerinizi de siliveriyor.
Bu kitabı biz hak edebiliyor muyuz?
Televizyon dizilerinden izlediğimiz, sahil şehirlerinde yaşayabilme hayaliyle var ettiğimiz, Mevlana ile Şems’i, çoluğunu çocuğunu bırakabilecek yapıda bir anne ve buna göz yumabilecek oryantalist bir yolgezerle birlikte işleyebilme cesaretini(!) gösterebilen kitaplarda okuduğumuz ‘aşk’ı görünce, adı bile konamamış çağımızda, Aşkın Diyalektiği gibi harika bir kitap okunmayı fazlasıyla hak ediyor. Ediyor da bakalım o kitabı biz hak edebilecek miyiz?
İşte bunun herkese nasip olmadığını biliyorum!

Alper Güncan aşk ile okudu da yazdı