Muhammed'ün Resullah'a Ters Düşen Telakki ve Girişimler

Muhammed'ün Resullah'a Ters Düşen Telakki ve Girişimler

“ Muhammeden Resulullah” üzerine tahliller ve tesbitler İnsan için en önemli husus “yaratılış gayesi”ni ve bu inancının esasları demek olan “akaid prensiplerini” muhafaza etmektir.
Esasen imanı korumak, onu kazanmaktan daha zordur. Zira, iman vehbidir, kazanılmasında iradenin rolü varsa da asl olan Cenab–ı Hakk’ın lutfu keremi olan bir nasiptir. Ama korunması tamamen insanın ilmi, idraki, hal ve ameli ile ilgili bir mükellefiyet meselesidir.

– İmanın zıdd–ı kamili, küfürdür.

– Bugün dünyada küfür esasen Cenab–ı Hakk’ı inkardan değil, Nübüvvet’i inkardan yani Peygamber mesajına ters düşmekten ve hayatını O’na itaat mantığı üzere oturtmamaktan kaynaklanıyor.

– Nübüvvet müessesi, Son Peygamber, Peygamberlerin Eşrefi, Resul–i Ekrem, Seyyid’ül Mürselin olan Hz. Muhammed (sav)’in bu aleme teşrifi ile tamamlanmıştır.

Artık geçmiş kitapların hükmü kaldırılmıştır. Zaten o kitaplar insanlar eliyle bozulup tahrif edilmişler, beşerileştirilmişler, ilahilik vasıflarını kaybetmişlerdir.

Geçmiş Peygamberler, dönemlerinde görevlerini tamamlamışlar, hep “Son Peygamber’i” adres göstermişlerdir. İman açısından, Peygamberlik cihetiyle aralarında fark gözetmemek Kur’an’ın emridir. (Bakara:135,137,285 – Al–i İmran:84)

Ancak, Peygamberler arasında fazilet ve mertebe farkı olduğu ilmi, itikadı ve Kur’an’i bir gerçektir. Fazilet ve mertebenin zirvesinde Hz. Muhammed (sav) bulunmaktadır. (Bakara:253 – İsra:55 – Kalem:3,4)

Son Peygamberi inkar eden, bütün Peygamberleri ve tüm ilahi mesajları inkar eder, O’nu en küçük bir dışlama imanın zail olması sonucunu doğurur.

Netice itibariyle son ve Hakk din tek ve yegane mütekamil din Hz. Muhammed (sav) ‘in getirip tebliğ ettiği İSLAM’dır. (Al–i İmran:19, 85 – Nisa:3)

– Tek ve yegane Hak Kitap KUR’AN’dır. Diğer bütün kitaplar bozulmuş ve de hükümleri kaldırılmış olduğundan olarla asla amel edilmez. Geçmiş Peygamberlere de tabi olunamaz. Amel ve istikamet Kur’an’a ve Hz. Muhammed (sav)’e göredir.
O halde Hz. Muhammed (as)’ın teşrifiyle tek geçerli din İSLAM, tek amel edilecek kitap KUR’AN, tek izi takibedilecek Peygamber son Nebi ve Resul HZ. MUHAMMED (sav) ‘dir.

İşte Kelime–i Tevhid, asıl bunu vurgular: Bu yüce kelime: “Lailahe illallah Muhammederresulullah” diye ifade edilir.

Allah birdir, O’ndan başka ilah yoktur. Muhammed (sav) O’nun kulu ve resuludür”
Şimdi burada, tevhid manasının tam ekseninde, Muhammed (as)’in Nebi ve Resul oluşu vardır. Başka bir ifade ile, imanı ifade eden kelime Muhammed (as)’ endekslenmiştir.

Bu manayı bozan, Resulü dışlayan, her girişim ve yaklaşımın küfür olduğunda asla şüphe yoktur.

http://www.yenimesaj.com.tr/index.php?haberno=6008867&tarih=2006-04-14

Muhammed'ün Resullah'a Ters Düşen Telakki ve Girişimler

İmanın temelinde Resul’e iman etmek ve O’na tabi olmak vardır.

“Resul’e tabi olmak” kavramı başlıca 4 ana hususu içine alır.

1– Resul’e ve tüm getirdiklerine iman etmek; en küçük bir şüphe ve tereddüt göstermeden.

2– Resul’e itaat etmek; İman etmek yetmez, amelini hal ve gidişatını O’na uydurmalı, bunda tam başarılı olmazsa da bunun zahmetini bilmeli ve gayret etmelidir. (Nisa:59 v.s. birçok ayet)

3– Resul’e teslimiyet; O’nun getirdiklerine, herhangi bir hususta verdiği hükme rıza göstermek, kalben tasdik etmek. Hatta hiç bir kalbi sıkıntı ve darlık hissi uyanmadan. (Bak; Nisa:65)

4– Resul’ü sevmek ve O’na bol bol selatü selam getirmek; Bu da imanın gereği hem de selameti açısından zaruri ve şarttır.

Bu dört hususun beraber olması halinde kişi “Resul’e tabi olmuş” olur.

Bu hususların hepsi bir çok ayet–i kerime ile sabittir.

Hz. Muhammed (as)’ın gelişiyle bir kimse hangi dinde olursa olsun o dini terketmesi bir zarurettir. Çünkü Hakk indinde İSLAM’dan başka hiç bir din geçerli değildir. (Bak: Al–i İmran: 85)

Bir evvelki yazımızda, İslam akaidi açısından Muhammedün Resulullah’ın önemini vurgulamıştık. Bu yazımızda ise bu yüce akaid esasına ters düşen telakki ve girişimlerden birini gündem edeceğiz:

“Allah’a ve diğer bütün Peygamberlere inandığını söylediği halde son Peygamber Hz. Muhammed’e (AS) inanmayanlar...”

Bu görüşe daha ziyade Ehl–i Kitap tabiriyle ifade edilen Hıristiyan ve Yahudiler sahiptirler. Bu telakki açık küfürdür. Zira, Muhammedün Resulullah’ın inkarı; tabiatıyla Kur’an’ın reddi sözkonusudur. (Nisa:42, Enam:33, Araf:184, Yunus:2, Rad:63, İsra:94, Saffat:35–38, Feth:13) Diğer kitaplar, hükümleri kaldırıldığından ve de insanlar eliyle tahrif edildiğinden ilahilik vasıfları bozularak beşerileşmişlerdir.

Kur’an’a ve Resül’e ters düşen bu grup, Cenab–ı Hakk’ın zatına ve sıfatlarına cahil kalıp; O’na şirk koşmaktan kurtulamazlar. Ubudiyet ve kulluk esaslarını bilemezler.
Zira Allah–u Teala kendini, sıfatlarını ve insanların kulluk gereklerini Resulullah’ın Nübüvvet ve Risaleti ile Kur’an’da haber vermiştir. Tahrif edilmiş kitaplar ise bu Nur’dan ve bu gerçeklerden mahrum olup, küfür ve zulüm karanlığına garkolmuşlardır. İstikametleri bozulmuş, yönleri belirsiz olarak, karanlıkta bocalayıp kalmışlardır.

O halde Hıristiyan ve Yahudilerin biz Allah’a inanıyoruz demeleri ve diyalogcuların “Allah’da buluşalım” teklifleri ilmi ve itikadi mesnetten mahrum kandırmacalardır.

Nitekim Hıristiyanlar; “İsa Allah’ın oğludur” diyerek ve ona Ruhul Kudüsü de eş koşarak üçleme yani teslise sapmışlardır. Yahudiler de keza Üzeyr Allah’ın oğludur demektedirler. Kur’an literatüründe ve akaid esaslarında bu hal açık şirk olarak tanımlanır.

Ehl–i Kitap’ın İslam’ı seçenler hariç, hepsi küfürdedir. (Al–i İmran:32–64–100 ve 19’un devamı; Beyyine suresinde Ehl–i Kitabın, müşriklerden önce zikredilmiş olması.)

Tarih boyunca bütün Peygamberler Allah’ın tek olan dinini yaşamış ve tebliğ etmişlerdir. Akaid esaslarında değişme yoktur. Değişme hükümlerdedir.

Şunu da kesinlikle bilelim ki, hüküm koymak ve kaldırmak yalnız Allah–u Teala’ya aittir. Hiç bir Peygamber’e dahi böyle bir yetki verilmemiştir. Çünkü, hüküm koymak ve kaldırmak Canab–ı Hakk’ın Uluhiyyet ve Rububiyet sıfatlarının gereğidir.

Bir şeyin farz veya haram kılınmasındaki ölçü hikmete uygun olmakla beraber ancak Allah’u Teala tarafından konulabilir.

O halde ilk Peygamber Hz. Adem’den son Peygamber Hz. Muhammed’e (SAV) kadar gelen bütün Nebi ve Resuller Allah’ın tek ve hak olan dinini yaşamış ve tebliğ etmişlerdir.

Bu dinin adı “İslam’dır. Bu adı da Allah koymuştur. (Al–i İmran:19, Maide:3)
O halde tek olan İslam dini hiçbir zaman çoğul ifadeyle, “dinler” şeklinde ifade edilemez.

http://www.yenimesaj.com.tr/index.php?haberno=6008867&tarih=2006-04-14

Muhammed'ün Resullah'a Ters Düşen Telakki ve Girişimler

Son Peygamber Hz. Muhammed’in (SAV) teşrifiyle Tevhid esaslı İslam kemale ermiş; Cenab–ı Hakk’ın kullar üzerindeki nimetini tamamlanmıştır. Hüküm ve amel, Kur’an’a göredir. Zaten Kur’an dışında amel edilecek İlahilik vasfı olan bir kitap da kalmamıştır.

Bunun iki sebebi vardır:

1– Hükümleri kaldırılmış olduğundan.
2– Tahrif edildikleri için.

O halde “Dinler” kavramı İslam’ın Tevhid inancı açısından küfrü icabettirir. Zira bu ifade İslam dışında da pek çok dinler olabileceği intibaını verir.
Tek ve yegane Din İslam’dır. Bu hüküm Al–i İmran 19. ve Maide 3. ayetlerde çok açık bildirilmiştir.

Peki acaba İslam’ı mükemmel kabul etmekle beraber “İslam dışındaki bazı dinler de o kadar mükemmel olmasa da doğru olabilir mi” şeklindeki görüşe ne denir?

Bu görüş de açık küfürdür. Zira Al–i İmran 85’te şöyle buyurulmaktadır: “Her kim İslam’dan başka bir din ararsa bu ondan asla kabul edilmez. Ve o ahirette de hüsrana uğrayanlardan olur.”

O halde sonuç, tek ve hak Din İslam’dır. Onun dışında başka hiçbir din geçerli değildir. Yok hükmündedir. Varlığın kabul edilmesi batıldır, yanlıştır ve küfürdür.

Buna göre “üç büyük din, üç semavi din veya semavi dinler” gibi kavramlar tam bir demagojik aldatmacadır.

Geçmiş dinlerin Peygamberleri varsayılarak onlara tabi olmak gibi bir telakki de yanlıştır. Zira o Peygamberler kendi dönemlerinde görevlerini tamamladılar; açık adres olarak son Nebi ve Resul’ü Hz. Muhammed’i gösterdiler. Bu gün O Peygamberler hayatta olsa son ve Hakk Din İslam’a tabi olmaktan başka çareleri olmazdı.

Nitekim bir Hadis–i Şerifte Resulullah “Kardeşim Musa hayatta olsaydı, bana tabi olmaktan başka çaresi olmazdı” buyurmaktadırlar.

Yine son Peygamberin şerefi ve ulviyetindendir ki Hz. İsa (AS) gibi ululazim bir Peygamber O’nun ümmeti olmak istemiş, yaşadığı zaman itibariyle bu mümkün olmadığından, Allah (CC) onun duasını zamanı geldiğinde semadan indirip Resulullah’ın vekili olan Mehdi Al–i Resule tabi olması tarzında kabul etmiştir.

O halde Ehl–i Kitap denen Hıristiyan ve Yahudilerin kendi Peygamberlerine tabi oldukları iddiası tamamen yalandır; samimi değildir.

Ancak müşrik olarak putperestliğe sürüklenen bu dinlerden o yüce Resulleri de tenzih etmek gerekir. Bütün bu fikir ve düşüncelerden çıkan sonuç şudur ki;

İslam’a alternatif üretmek dini çoğul olarak kullanan ve de telakki ettikleri birden fazla dini eşitlemeye kalkan karşılıklı konuşma mantığı açık küfürdür.

Buradaki sinsi hedef Muhammedün Resulullah’ın inkarı veya dışlanmasıdır. Bu dışlamada İbrahimi dinler tabirinin kullanılması batılı hak göstermenin şeytani yöntemidir ve bu aynı zamanda Deccal mantığı ve fitnesidir.

Tarih boyunca yaşanılan İslam müteselsilen her Peygamber döneminde uygulamada, farklılıklar göstererek Resul–i Ekrem Hz. Muhammed ile (SAV) kemale ulaşmıştır.

Bu anlamda Hz. Muhammed (SAV) vasfı, görevi ve gayesiyle yüce İslam’da daha önceki Peygamberler döneminde yaşanılan en mütekamilidir.
Kafirlerin hoşuna gitmese de gerçek budur.
Bu gerçek şu Ayet–i Kerime ile vurgulanır;

“Dinini bütün dinlere üstün kılmak için Peygamberini hidayet ve hak din ile gönderen O’dur. İsterse müşrikler hoşlanmasınlar.” (Tevbe:33)

Ali Değirmenci


http://www.yenimesaj.com.tr/index.php?haberno=6008867&tarih=2006-04-14