Hanne
Doçent
- Katılım
- 3 Kas 2006
- Mesajlar
- 1,366
- Tepkime puanı
- 1
- Puanları
- 0
Eline aldigi kuru bir hurma dalina dayanarak Resûlullah’in kapisina kadar gelmis olan yasli bir kadin, iceri girmek arzusunu izhar etmesi uzerine;
– Yâ Resûlâllah, kim oldugunu bilmedigimiz bir ihtiyare kadin, zâtinizi gormek istiyor,” dediler.
Resûl-i Ekrem Hazretleri:
– Musaade edin, gelsin,” buyurdular.
Ihtiyarliktan âdeta rukû eder halde duran kadin, hurma dalindan edindigi asâsina dayana dayana Resûlullah’in kapisindan iceri girdi, bir-iki adim ilerledikten sonra, kendisini taniyan Resûlullah hemen ayaga kalktilar; altlarindaki ici hurma lifi dolu minderlerini gostererek oturmasini istediler.
Resûlullah’in bu kadina gosterdigi hurmet ve alâka, orada hazir bulunan Hazret-i Omer’in dikkatini cekti; hattâ kim oldugunu merak ettigi bu ihtiyareye gosterilen bu ikrami, biraz da fazla gibi buldugu icindir ki, ihtiyare kalkip gittikten sonra: – Yâ Resûlâllah, bu kadin kimdi ki, kendisine ayaga kalkacak kadar hurmet ettiniz, minderinizi verecek kadar alâka gosteriniz?” dedi.
Resûlullah’in cevabi tek cumleden ibaretti:
– Bu kadin, bizim Hatîce’nin dostlarindandi!”
Burada aklimiza soyle bir sual geliyor:
– Resûlullah Hazretleri, senelerce evvel vefat etmis olan Hatice Validemize, neden bu kadar alâkâ duyuyordu ki, O’nun dostlarina bile ayaga kalkiyor, minderlerini vermek kadirsinâsliginda bulunuyorlardi? Hatîce Validemizin kendisini bu derece sevdiren hususiyeti ne idi?
Bu sualin cevabini da, Hazret-i Âise Validemizin hazir bulundugu bir mecliste cereyan eden su hatirada bulmak mumkundur. Fahr-i Kâinat Efendimiz, bir aile sohbetinde, Hazret-i Hatîce Validemizi uzun uzun yâdetmis; bazi hatiralari yeniden anlatarak, gecmis gunlerini dile getirmisti.
Hazret-i Âise Validemiz:
– Yâ Resûlâllah, senelerce evvel olup gitmis olan bir yasli kadini, bu kadar hatirlayip yâdetmekte ne fayda var? Allahu Zulcelâl, size, O’ndan daha genc ve guzelini ihsan etmis; agzinda disi bile kalmamis bir ihtiyare yerine daha gencini vermistir,” dedi. Âise Validemizin bu sozlerine karsi Resûlullah Hazretleri’nin, Hz. Hatîce Validemizi nicin unutmadigini bildiren su cevaplarini, dikkat ve ibretle okumaktayiz:
– Yâ Âise! Seneler gectigi halde Hatîce’yi unutmayisim, O’nun dis guzelliginden degildir.
Herkes beni red ve inkâr ettigi zaman, Hatîce bana inandi ve tasdik etti.
Etrafimdakiler bana, yalancisin, dedigi zaman; Hatîce bana, dogru soyluyorsun, asla cekinme, dedi.
Insanlar benden bir pulu esirgedigi zaman, Hatîce, butun servetini onume surerek bunlarin hepsi emrindedir, istedigin kadar harcayabilirsin, dedi.
Dunyada yalniz kaldigim gunlerde, Hatîce, benden asla geri kalmadi; bunlarin hepsi gecicidir, uzulme, ileride bu guclukleri kolayliklar takip edecektir, dedi.
Iste ben, Hatîce’yi, bu fedakârliklari icin unutmuyorum!”
Hz. Hatîce’yi seneler gectigi halde unutturmayan meziyetleri, Resûlullah nezdinde, kadin arkadasina oturdugu minderini verdirecek kadar kazanmis oldugu itibar ve kiymeti; hanimlarin dikkatlerini cekmelidir.
Mu’mine hanimlar, Islâm dâvasi ugrunda fedakârca calisan kocalarina engel olmamali. Hatîce annemiz gibi, butun kuvvet ve imkânlariyla dâva ugrunda calisan beylerini takviye ile yardimci olmalidirlar.
.................
– Yâ Resûlâllah, kim oldugunu bilmedigimiz bir ihtiyare kadin, zâtinizi gormek istiyor,” dediler.
Resûl-i Ekrem Hazretleri:
– Musaade edin, gelsin,” buyurdular.
Ihtiyarliktan âdeta rukû eder halde duran kadin, hurma dalindan edindigi asâsina dayana dayana Resûlullah’in kapisindan iceri girdi, bir-iki adim ilerledikten sonra, kendisini taniyan Resûlullah hemen ayaga kalktilar; altlarindaki ici hurma lifi dolu minderlerini gostererek oturmasini istediler.
Resûlullah’in bu kadina gosterdigi hurmet ve alâka, orada hazir bulunan Hazret-i Omer’in dikkatini cekti; hattâ kim oldugunu merak ettigi bu ihtiyareye gosterilen bu ikrami, biraz da fazla gibi buldugu icindir ki, ihtiyare kalkip gittikten sonra: – Yâ Resûlâllah, bu kadin kimdi ki, kendisine ayaga kalkacak kadar hurmet ettiniz, minderinizi verecek kadar alâka gosteriniz?” dedi.
Resûlullah’in cevabi tek cumleden ibaretti:
– Bu kadin, bizim Hatîce’nin dostlarindandi!”
Burada aklimiza soyle bir sual geliyor:
– Resûlullah Hazretleri, senelerce evvel vefat etmis olan Hatice Validemize, neden bu kadar alâkâ duyuyordu ki, O’nun dostlarina bile ayaga kalkiyor, minderlerini vermek kadirsinâsliginda bulunuyorlardi? Hatîce Validemizin kendisini bu derece sevdiren hususiyeti ne idi?
Bu sualin cevabini da, Hazret-i Âise Validemizin hazir bulundugu bir mecliste cereyan eden su hatirada bulmak mumkundur. Fahr-i Kâinat Efendimiz, bir aile sohbetinde, Hazret-i Hatîce Validemizi uzun uzun yâdetmis; bazi hatiralari yeniden anlatarak, gecmis gunlerini dile getirmisti.
Hazret-i Âise Validemiz:
– Yâ Resûlâllah, senelerce evvel olup gitmis olan bir yasli kadini, bu kadar hatirlayip yâdetmekte ne fayda var? Allahu Zulcelâl, size, O’ndan daha genc ve guzelini ihsan etmis; agzinda disi bile kalmamis bir ihtiyare yerine daha gencini vermistir,” dedi. Âise Validemizin bu sozlerine karsi Resûlullah Hazretleri’nin, Hz. Hatîce Validemizi nicin unutmadigini bildiren su cevaplarini, dikkat ve ibretle okumaktayiz:
– Yâ Âise! Seneler gectigi halde Hatîce’yi unutmayisim, O’nun dis guzelliginden degildir.
Herkes beni red ve inkâr ettigi zaman, Hatîce bana inandi ve tasdik etti.
Etrafimdakiler bana, yalancisin, dedigi zaman; Hatîce bana, dogru soyluyorsun, asla cekinme, dedi.
Insanlar benden bir pulu esirgedigi zaman, Hatîce, butun servetini onume surerek bunlarin hepsi emrindedir, istedigin kadar harcayabilirsin, dedi.
Dunyada yalniz kaldigim gunlerde, Hatîce, benden asla geri kalmadi; bunlarin hepsi gecicidir, uzulme, ileride bu guclukleri kolayliklar takip edecektir, dedi.
Iste ben, Hatîce’yi, bu fedakârliklari icin unutmuyorum!”
Hz. Hatîce’yi seneler gectigi halde unutturmayan meziyetleri, Resûlullah nezdinde, kadin arkadasina oturdugu minderini verdirecek kadar kazanmis oldugu itibar ve kiymeti; hanimlarin dikkatlerini cekmelidir.
Mu’mine hanimlar, Islâm dâvasi ugrunda fedakârca calisan kocalarina engel olmamali. Hatîce annemiz gibi, butun kuvvet ve imkânlariyla dâva ugrunda calisan beylerini takviye ile yardimci olmalidirlar.
.................