saf deha
Profesör
Sapına bakıp da ağacın köküne aldanır insan
Güven dağlarıdır eteklerinde kar ovasında su
Yersin içersin acıkmış gibi her an olmadan pişman
Tırmanmak güç ister, dorukta yalan denilen durulur
Yalnızlık kalır tek maziden, kötü anılar ve hazan
İndikçe pişmanlık, çıkarken tek tek dünyalık giysiler
Ten soyulur, emanet anlaşılır, çimenler çölleşir
Toprağım dediğin, kum fırtınalarında cebelleşir
Ki altı çevirsen üstüne üstü çevirsen altına
Nesline sadık kumlar, doğasından nasıl da dölleşir
Biz anlamayız sadece yokluğu, hep ararız tokluğu
Güven dağları bu, aşılmaz gelir sonunda çokluğu…
Saffet Kuramaz