:)zeynep(:
Hakve
işte yeniden başlıyor yollar...gidilmesi gerekli midir bu kadar? neden gideriz ki?? geride kalanları mutsuz etmek için mi yoksa kendi mutusuzluğumuzu örtmek için mi??bırak bu avutmaları..bırak da ruhun biraz nefes alsın!! sen nefes al...kal burada..tüm benliğinle tüm seni sen yapanlarınla kal....hayattan bıkmış olsanda tünelin ucunda az da olsa ışık olmalı senin için... az da olsa ruhunu aydınlatmalı gecenin en karanlık olduğu vakitte...ve biliyorsun gecenin en karanlık olduğu an hava aydınlanmadan hemen önceki andır...bırak ruhun da aydınlansın..gitme karanlıkların üzerine..bırak ne hali varsa görsün gece...gel uzan yanıma..saçlarını okşayayım..omzumda ağla istersen bunu asla yadırgamam..o kadar nefret ve vahşet zamanlarından geçtikten sonra bile hala bir kalbim olduğunu biliyorum...sana ait bir kalp...bir gün karşıma çıkacağını da biliyorum...hiç görmedim seni..ne tenini biliyorum ne ellerini...gel yanıma bekliyorum....bırak geçmişi....hatta geleceği de bırak...ne getirdi bunlar sana acıdan başka? zayıf ışıkların aydınlattığı bahçemde oturup düşünüyorum geceleri...sinekler vızıldıyor her tarafta...aldırmıyorum...bunu açık bir davet gibi görüyorlar ve kan....istedikleri tek şey bu....istediklerini de alıyorlar farkettirmeden..geride kalan ısırık izleri...tıpkı hayatın ruhumuzdan aldığı parçalardan sonra düşüncelerimize bıraktığı kara lekeler gibi...sivrisineklerin kanımı içine çektiği yerleri kaşıdıkça yaranın genişlemesi gibi düşüncelerimdeki lekeleri temizlemeye çalıştıkça daha çok dibe batıyorum...seni tanımıyorum....seni hiç görmedim...bildiğim tek şey...en umutsuz olduğunda karşıma çıkacaın...tek bildiğim şey....en dipteyken buluşacağımız....