yaptığım bir çalışmamı sizlerle paylaşıyorum...
DÜŞSEL BİR GÜL PORTRESİ
Hayel tepelerinizin zirvesine bir yolculuk yapın.Saf dimağınızın tualine bir resim çizin.Dünyanın tüm yükü omuzlarına yüklense de sabreden,insanın canını dahi emanet edebileceği güvenirlikte,kendine kasteden düşmanına bile kalbinin merhamet kapılarını sonuna dek açan,bir gül tasviri…
Karanlık koşarak uzaklaşırken, güneş sıcak yüzünü gösteriyordu. Mekke başka bir güne merhaba diyordu.Toprak kokusunu daha bir hoş sergiliyordu o gün.Bulutlar neşeyle bakıyordu yeryüzüne.Rüzgar tüm sertliğini unutmuşçasına hoş esiyordu.Ve hayata bir çift göz baktı o gün.Dünyanın en mutlu anlarıydı.Çünkü o gelmişti…Nurdan yaratılmış her zerresi ruhunun ve bedeninin.Misler sürünmüş daha gelmeden dünyaya. Sevgi, bir başkaydı onunla,şahlanırdı kalbinde.O, kin dolu yürekleri sevgiyle buluşturdu.Barış ve sevginin binlercesi dolu onun aldığı her nefeste…O sevgili ki yüceliğinden dilim tutulduğu, o sevgili ki hayel dünyama her estiğinde ruhumda girdaplar oluşan,o sevgili ki gönlümü çağlayanlar misali coşturan…
Mutlu bir sabahta,dağların ardından kendini gösteren güneş soğuk teninizi ılık bir havayla üfler.Zaman durur kalp atışlarınızın nasıl hevesle çarptığını duyunca.Evet dersiniz mutluluk bu dersiniz.Oysa çocuklarla zaman geçirirken,onların bir gülüşüne tanık olurken,kalbiniz öylesine huzurla çarpar ki güneş utanır,dağların ardına çekilir.O, çocukları birer gül demetleri misali koklar,bağrına basardı.Çocuklar onun için eşsiz bir değerdi.
Dua,sönmeyen bir ışık misali yürekleri aydınlatır.Yolun sonunda huzura ulaşmak vardırya bu uzun yolda yanımızda en daimi olan dualarımızdır.O,dua etmeyi bir görev bilmiştir adeta.Bir kötülük olsa Allah’a sığınır,ondan yardım dilerdi.Nihayetinde dualar en sert kapıları açardı.
Zamanların en güzeli onun hayata nefes alıp verdiği zamandı şüphesiz.Ben yaşama o zaman bakmak isterdim.Soluduğu havayı solumak.İçtiği sudan içmek.Söylediği her harfi birebir dinlemek isterdim.Ve doyasıya bakmak isterdim o gül yüzüne...Huzur nedir bilirdim yanında.Ve doyasıya ağlardım o yüce insana baktığım her anda…
Ey sevgili ! Ben şimdi ağlıyorum seni anlatmaya çalışırken.Hislerimi kelimelerle ifade edemiyorum.Kağıtlar,kalemler yüceliğini dökemiyor hayatın önüne.İçimin acıması nedendir bilmem seni düşündüğümde…Duygularımın şahlandığı şu anlarda terimler,kavramlar yalan kalıyor seni anlatmak isteğimin yanında.Daha nice yazarım satırları senin uğruna ama bir önem içermiyor bu, kalbimi dolduran aşkının yanında…
Bir gün pervasızca doğdu güneş.Rüzgar bir başka esiyordu.Çiçekler kırlara ırak ırak bakıyor gibiydi.Tüm evren sessizce ağlıyordu bugünde.Hüzün peşini bırakmadı dünyanın.Dünyaya ne olmuştu,ağlıyordu için için.Evet anlamıştım.O, veda ediyordu hayata.En değerli nefesler son bulacaktı…
Kelebek kanadında bir yolculuk başladı yine,bulutlar doluştular hayalimin ötesinde bir yere,hani şair derya “sevgili uzağa,uzağa değil o öteye gider gibi,sularla doyasıya yarışır gibi,bir deniz debisi tutar gibi elinden,bir anda zirve yamacından inen toy kar tanelerine dem tutar gibi gidiyordu.”
Acıların en büyüğünü yaşadı yıldızlar.Güneş her gün doğup battığı tepelere sırt döndü.Ve dünya ona kavuşacağı güne dek hüzün yükledi omuzlarına,eline bir taş aldı duvara bir çizgi çekti,taki kıyamete dek her gün ağlayan gözlerle aynı duvara çekeceği çizgilerden ilkiydi bu…
Pessimist Yazar...
DÜŞSEL BİR GÜL PORTRESİ
Hayel tepelerinizin zirvesine bir yolculuk yapın.Saf dimağınızın tualine bir resim çizin.Dünyanın tüm yükü omuzlarına yüklense de sabreden,insanın canını dahi emanet edebileceği güvenirlikte,kendine kasteden düşmanına bile kalbinin merhamet kapılarını sonuna dek açan,bir gül tasviri…
Karanlık koşarak uzaklaşırken, güneş sıcak yüzünü gösteriyordu. Mekke başka bir güne merhaba diyordu.Toprak kokusunu daha bir hoş sergiliyordu o gün.Bulutlar neşeyle bakıyordu yeryüzüne.Rüzgar tüm sertliğini unutmuşçasına hoş esiyordu.Ve hayata bir çift göz baktı o gün.Dünyanın en mutlu anlarıydı.Çünkü o gelmişti…Nurdan yaratılmış her zerresi ruhunun ve bedeninin.Misler sürünmüş daha gelmeden dünyaya. Sevgi, bir başkaydı onunla,şahlanırdı kalbinde.O, kin dolu yürekleri sevgiyle buluşturdu.Barış ve sevginin binlercesi dolu onun aldığı her nefeste…O sevgili ki yüceliğinden dilim tutulduğu, o sevgili ki hayel dünyama her estiğinde ruhumda girdaplar oluşan,o sevgili ki gönlümü çağlayanlar misali coşturan…
Mutlu bir sabahta,dağların ardından kendini gösteren güneş soğuk teninizi ılık bir havayla üfler.Zaman durur kalp atışlarınızın nasıl hevesle çarptığını duyunca.Evet dersiniz mutluluk bu dersiniz.Oysa çocuklarla zaman geçirirken,onların bir gülüşüne tanık olurken,kalbiniz öylesine huzurla çarpar ki güneş utanır,dağların ardına çekilir.O, çocukları birer gül demetleri misali koklar,bağrına basardı.Çocuklar onun için eşsiz bir değerdi.
Dua,sönmeyen bir ışık misali yürekleri aydınlatır.Yolun sonunda huzura ulaşmak vardırya bu uzun yolda yanımızda en daimi olan dualarımızdır.O,dua etmeyi bir görev bilmiştir adeta.Bir kötülük olsa Allah’a sığınır,ondan yardım dilerdi.Nihayetinde dualar en sert kapıları açardı.
Zamanların en güzeli onun hayata nefes alıp verdiği zamandı şüphesiz.Ben yaşama o zaman bakmak isterdim.Soluduğu havayı solumak.İçtiği sudan içmek.Söylediği her harfi birebir dinlemek isterdim.Ve doyasıya bakmak isterdim o gül yüzüne...Huzur nedir bilirdim yanında.Ve doyasıya ağlardım o yüce insana baktığım her anda…
Ey sevgili ! Ben şimdi ağlıyorum seni anlatmaya çalışırken.Hislerimi kelimelerle ifade edemiyorum.Kağıtlar,kalemler yüceliğini dökemiyor hayatın önüne.İçimin acıması nedendir bilmem seni düşündüğümde…Duygularımın şahlandığı şu anlarda terimler,kavramlar yalan kalıyor seni anlatmak isteğimin yanında.Daha nice yazarım satırları senin uğruna ama bir önem içermiyor bu, kalbimi dolduran aşkının yanında…
Bir gün pervasızca doğdu güneş.Rüzgar bir başka esiyordu.Çiçekler kırlara ırak ırak bakıyor gibiydi.Tüm evren sessizce ağlıyordu bugünde.Hüzün peşini bırakmadı dünyanın.Dünyaya ne olmuştu,ağlıyordu için için.Evet anlamıştım.O, veda ediyordu hayata.En değerli nefesler son bulacaktı…
Kelebek kanadında bir yolculuk başladı yine,bulutlar doluştular hayalimin ötesinde bir yere,hani şair derya “sevgili uzağa,uzağa değil o öteye gider gibi,sularla doyasıya yarışır gibi,bir deniz debisi tutar gibi elinden,bir anda zirve yamacından inen toy kar tanelerine dem tutar gibi gidiyordu.”
Acıların en büyüğünü yaşadı yıldızlar.Güneş her gün doğup battığı tepelere sırt döndü.Ve dünya ona kavuşacağı güne dek hüzün yükledi omuzlarına,eline bir taş aldı duvara bir çizgi çekti,taki kıyamete dek her gün ağlayan gözlerle aynı duvara çekeceği çizgilerden ilkiydi bu…
Pessimist Yazar...
