İçimde ılık meltemler dolanır.Kin beslemem,nefreti tanımam.
Zihnim daha dolmadı ki; kırıntı yığıncığından ibaret.Ne savaşı bilirim, ne cezayı,ne de çileyi.Yaşam güllük – gülistanlık değil tabii ama kan – revan da değil.
Silah oyuncak değil mi.Birilerine doğrulttuğumda ağzımla silah sesi.Çıkarmama gerek yok mu?Sıcak kurşun bedenlerine girdiğinde.
...(mahsusçuktan) yere atmazlar mı kendilerini?Gerçek bir ölüm mü... onlarınki?
Ölünce gene kalkmazlar mı ayağa.Oyuna devam edemezler mi? Ölünce.
Gerçekten mi ölürler? Ölüm nasıldır ki?
Ölüm, nasıl(?)
Gülmez mi ölüler.Kımıldayamazlar mı? Gözleri açıkken bile göremezler mi.Onlara dokunmalarımı?
Neden ölünür ki?Neden öldürülür ki,oyun gibi değilse?
Sizin silahlarınız neden öldürür?Neden öldüren silahlarınız var?
Sadece bir şansımız var.Sadece bir kere...
Bir kere yaşayabiliyoruz. Onu neden sona erdirirsiniz ki?
Neden ki?
(...)