K
KeKe
Guest
Aci Hep Sasirtir
Bazen bir dusuncenin ortasinda birden beliriveren bir gercek tasir bize en derin acilari.
Bazen dinledigimiz bir sarkinin, bizi eski zamanlara dogru savurmasiyla hissederiz aciyi.
Bazen bir ‘koku’ya tepki verir bellegimiz, ozlemle hatirladiklarimiz aci verir. Her zaman da,
derin iliskilerin ve buyuk trajedilerin yasanmasi gerekmez aci duymak icin.
Aci da tipki zevk gibi bir duygu degil midir sadece? Dozunu kontrol edemedigimiz
siddetli bir duygusal sarsinti.. ama bizi daha da incelten, ‘dusunce’mizi derinlestiren. .
bazen bizi daha da yaratici kilan bir duygusal sarsinti...
Proust’a gore, bilgelige varmak icin gerekli iki yontemden biri; ogretmenlerimiz sayesinde,
aci cekmeden varilan bilgelik, digeri de aci cekerek varilan bilgeliktir.
Ikinci yontemi, her zaman digerinden daha ustun tutan yazar,
bir roman kahramaninin, ressam Elstir’in agzindan soyle
der: “ Kisi yasadiklarindan tumuyle pismanlik duymamalidir, cunku butun o aptalca ve
mutluluktan uzak evreler, aslinda onu nihai evreye vardirir ve kisi bu evrelerden gecmeden
bilgeliginden emin olamaz, -bizler ne kadar bilge olabilirsek tabii-.
Bazi genc insanlar taniyorum. Ogretmenleri onlara okula basladiklari andan itibaren zihinsel
soylulugu, ahlaki inceligi asilamis. Belki de onlarin geriye bakinca pismanlik
duyacaklari hicbir sey yok; eger isterlerse, o ana kadar soyledikleri ve
yaptiklari her sey icin imzali bir ifade verebilirler ama zavalli yaratiklar.. bunlar,
ogreti sahiplerinin kotu takipcileri. Bilgelikleri olumsuz, verimsiz. Bilgelik ogretilemez,
biz kendimiz kesfetmeliyiz onu. Kimse bizim yerimize o yolculuga cikamaz,
kimse boyle bir cabayi bizim yerimize harcayamaz.”
Insan aci cekerek, kendini daha fazla taniyabilir ve daha da derinlesebilir belki ama aci,
bazen butun bu kazanclari sarf ederecek guc birakmayabilir geride.
Aci her zaman sasirtir, hic kimse aci icin hazirlikli olamaz,
‘mutluluk’ beklenen, ‘aci’ ise beklenmeyendir cunku. Ama bir yandan da biliriz ki,
biz cesitli nedenlerden o sirada aci cekerken, birileri de ayni anda baska baska
nedenlerden mutlu olmaktadir. Aci cekerken; bir yanimiz, bizim cok da uzagimizda olmayan bir
yerlerde mutlulugun yasandigini bilir ve bize siramizi beklememizi fisildar adeta.
Aciya dayanabilmemiz de boylece mumkun olur bir bakima, sadece durmamiz,
durabilmeyi basarmamiz gerekir... Ve bunu yapabilirsek, durabilirsek sayet, atlatabiliriz.
Aci acitir, ama onun egitici etkinligi de bircok seyi birden fark etmemizi ,
en cok da mutlulukla aci arasindaki akrabaligi anlamamizi saglamasindadir.
Iste bu yuzden de, bu duygudan butunuyle yoksun kalmaktansa, ara sira ona yakalanip,
bu yolla mutlulugun var oldugunu hissedebilmek de, bir teselli verebilir belki...
Bazen bir dusuncenin ortasinda birden beliriveren bir gercek tasir bize en derin acilari.
Bazen dinledigimiz bir sarkinin, bizi eski zamanlara dogru savurmasiyla hissederiz aciyi.
Bazen bir ‘koku’ya tepki verir bellegimiz, ozlemle hatirladiklarimiz aci verir. Her zaman da,
derin iliskilerin ve buyuk trajedilerin yasanmasi gerekmez aci duymak icin.
Aci da tipki zevk gibi bir duygu degil midir sadece? Dozunu kontrol edemedigimiz
siddetli bir duygusal sarsinti.. ama bizi daha da incelten, ‘dusunce’mizi derinlestiren. .
bazen bizi daha da yaratici kilan bir duygusal sarsinti...
Proust’a gore, bilgelige varmak icin gerekli iki yontemden biri; ogretmenlerimiz sayesinde,
aci cekmeden varilan bilgelik, digeri de aci cekerek varilan bilgeliktir.
Ikinci yontemi, her zaman digerinden daha ustun tutan yazar,
bir roman kahramaninin, ressam Elstir’in agzindan soyle
der: “ Kisi yasadiklarindan tumuyle pismanlik duymamalidir, cunku butun o aptalca ve
mutluluktan uzak evreler, aslinda onu nihai evreye vardirir ve kisi bu evrelerden gecmeden
bilgeliginden emin olamaz, -bizler ne kadar bilge olabilirsek tabii-.
Bazi genc insanlar taniyorum. Ogretmenleri onlara okula basladiklari andan itibaren zihinsel
soylulugu, ahlaki inceligi asilamis. Belki de onlarin geriye bakinca pismanlik
duyacaklari hicbir sey yok; eger isterlerse, o ana kadar soyledikleri ve
yaptiklari her sey icin imzali bir ifade verebilirler ama zavalli yaratiklar.. bunlar,
ogreti sahiplerinin kotu takipcileri. Bilgelikleri olumsuz, verimsiz. Bilgelik ogretilemez,
biz kendimiz kesfetmeliyiz onu. Kimse bizim yerimize o yolculuga cikamaz,
kimse boyle bir cabayi bizim yerimize harcayamaz.”
Insan aci cekerek, kendini daha fazla taniyabilir ve daha da derinlesebilir belki ama aci,
bazen butun bu kazanclari sarf ederecek guc birakmayabilir geride.
Aci her zaman sasirtir, hic kimse aci icin hazirlikli olamaz,
‘mutluluk’ beklenen, ‘aci’ ise beklenmeyendir cunku. Ama bir yandan da biliriz ki,
biz cesitli nedenlerden o sirada aci cekerken, birileri de ayni anda baska baska
nedenlerden mutlu olmaktadir. Aci cekerken; bir yanimiz, bizim cok da uzagimizda olmayan bir
yerlerde mutlulugun yasandigini bilir ve bize siramizi beklememizi fisildar adeta.
Aciya dayanabilmemiz de boylece mumkun olur bir bakima, sadece durmamiz,
durabilmeyi basarmamiz gerekir... Ve bunu yapabilirsek, durabilirsek sayet, atlatabiliriz.
Aci acitir, ama onun egitici etkinligi de bircok seyi birden fark etmemizi ,
en cok da mutlulukla aci arasindaki akrabaligi anlamamizi saglamasindadir.
Iste bu yuzden de, bu duygudan butunuyle yoksun kalmaktansa, ara sira ona yakalanip,
bu yolla mutlulugun var oldugunu hissedebilmek de, bir teselli verebilir belki...