ibrahimi
Has Uşak
Yalnızlıktan ölüme..
Biraz düşününce insan,bilip te dillendiremediğimiz bir yalnızlığı keşfederiz yanı başımızda..
O bilinen yalnızlıktan çok daha koyu,çok daha derin,ne paylaşmanın ne samimiyetin dağıtmaya güç yetiştiremediği bir yalnızlığı..
Yazgıyı yazan Yüceler Yücesi Allah hayat ve ölümün yanında ‘yalnızlığı’ da düşmüş yazgının bir satırına.Ve gönderirken dünyaya,her kişinin ‘benliğine’ giydirirmiş Yalnızlık gömleğini.
Böyle başlamış benlik ile yalnızlığın birlikteliği İyi günde kötü günde ,doğumda ölümde,hastalıkta çekilen acı, ve sıkıntılarda ,hatta mutlulukta bile…
İşte bu yüzden yalnız gelir ve yalnız ayrılırız hayattan.Hastalığı ,sıkıntıları yalnız çeker,bozgunu yalnız göğüsleriz.Paylaştığımızı sandığımız aşkta bile sinsi bir yalnızlık gizlidir;o bizimle kendi aşkını yaşarken,bizde onunla kendi aşklımızı yaşarız.
Zaferler topluca,hizmetler tek başına yaşanır.Bu yüzden mutluluklar,başarılar yaşanırken ardındaki yalnızlık hissedilmez.Çoğunlukla mutsuzluklar ele verir yalnızlığı..
Her ne kadar mutsuzluklar yalnızlıkla kol kola gezse de,birçok şeyde olduğu gibi,hayattayken içine düşülen yalnızlığın telafisi mümkündür.
Çünkü bu tür yalnızlıklar üzüntü kabilindedir ve sebebin ortadan kalkmasıyla veya ‘dostluk’,arkadaşlık gibi etkenlerle dağılır..
Sadece ölümle yüz yüze gelindiğinde isabet eden yalnızlığın kasvetini dağıtmaya hiçbir şeyin gücü yetmez.Ancak bu hal bildirir insana içinde bulunduğu yalnızlığı..
Yaratan’ın,insanın dünya serüveni için yazdığı yazgıda gerekli koşul hükmündedir yalnızlık .Çünkü insana eşsizlik ,teklik vasfını,’benliğin yalnız olma’ niteliğini kazandırır.
İnsan ,ansızın önünde bulduğu hayat nimetinin sırrını biraz da bu yalnızlıkta aramalı!
Hani ‘her koyun kendi bacağından asılır’ ya..
Sırtını yalnızlığa dayar da iner yeryüzüne insanoğlu.Ve bir başka yalnızlığa yar olur ölüm ile.Geçmişin yüküdür yoldaşı bu sürgünde.Sırtlanır onu geçer karşıya.
Hayat bir mühlettir insan için.Kul olma,insan olma sınavını verir insan bu mühlet içerisinde.Aklı ,iradesi ,adaleti,merhameti ,fedakarlığı ,vefası ,tevazusu ,sabrı sınanır kişinin.İsteğe tabi değildir bu sınav ,hayata gelen sınava tabi olur,hayata gelen sınava dahil olur.
Hayat şartları ve gücü ölçüsünde bir mükellefiyete tabi tutulur bu sınavda.Dünyevi eşitsizlikler bir kıymet arz etmez ve zengin ,fakir,güçlü ,güçsüz ,aynı çizgiden başlar,aynı kulvarda devam ederler yarışa.Ve kulluğa durduklarında ,aynı safta eğilirler kendilerine hayat nimetini bağışlayanın huzurunda.
Tanınan sürenin kısa yada uzun olması değil,nasıl kullanıldığı belirler sınavın sonucunu.Bazen samimiyet yüklü anlık bir teslimiyet,sevdirir kişiyi İlahı’na;bazen de yıllar süren gaflet,mühürletir kalbi,gözü,kulağı..
Ne hayata gelişte,ne de ayrılırken herhangi bir dahli yoktur insanların.Ama hayata yön verme hususunda da ciddi bir özgürlük tanınmıştır hepsine.İşte bu özgürlük fırsat tanırkötüye,iyiye,daha iyiye.Bu özgürlükle bulunur,yanılgı yada isabetin yolu.Ve bu özgüelük sayesinde ayrılır insan insandan..
Hz.Enes Radiyallahu anh anlatıyor..
Peygamberimize (s.a.v.) soruldu:
Mü’minlerin hangisi en faziletlidir?
‘ahlakça en güzelleridir! Cevabını verdi.
Tekrar sordu:
Pekiyi,mü’minlerin hangisi en akıllıdır?
‘ölümü en çok zikreden ve kendilerine ölüm gelmezden önce onun için en iyi hazırlığı yapanlardır.İşte akıllılar bunlardır.diye cevap verdi..
(Ahmet Deniz-ÖLÜM SON DEĞİL'den)
Biraz düşününce insan,bilip te dillendiremediğimiz bir yalnızlığı keşfederiz yanı başımızda..
O bilinen yalnızlıktan çok daha koyu,çok daha derin,ne paylaşmanın ne samimiyetin dağıtmaya güç yetiştiremediği bir yalnızlığı..
Yazgıyı yazan Yüceler Yücesi Allah hayat ve ölümün yanında ‘yalnızlığı’ da düşmüş yazgının bir satırına.Ve gönderirken dünyaya,her kişinin ‘benliğine’ giydirirmiş Yalnızlık gömleğini.
Böyle başlamış benlik ile yalnızlığın birlikteliği İyi günde kötü günde ,doğumda ölümde,hastalıkta çekilen acı, ve sıkıntılarda ,hatta mutlulukta bile…
İşte bu yüzden yalnız gelir ve yalnız ayrılırız hayattan.Hastalığı ,sıkıntıları yalnız çeker,bozgunu yalnız göğüsleriz.Paylaştığımızı sandığımız aşkta bile sinsi bir yalnızlık gizlidir;o bizimle kendi aşkını yaşarken,bizde onunla kendi aşklımızı yaşarız.
Zaferler topluca,hizmetler tek başına yaşanır.Bu yüzden mutluluklar,başarılar yaşanırken ardındaki yalnızlık hissedilmez.Çoğunlukla mutsuzluklar ele verir yalnızlığı..
Her ne kadar mutsuzluklar yalnızlıkla kol kola gezse de,birçok şeyde olduğu gibi,hayattayken içine düşülen yalnızlığın telafisi mümkündür.
Çünkü bu tür yalnızlıklar üzüntü kabilindedir ve sebebin ortadan kalkmasıyla veya ‘dostluk’,arkadaşlık gibi etkenlerle dağılır..
Sadece ölümle yüz yüze gelindiğinde isabet eden yalnızlığın kasvetini dağıtmaya hiçbir şeyin gücü yetmez.Ancak bu hal bildirir insana içinde bulunduğu yalnızlığı..
Yaratan’ın,insanın dünya serüveni için yazdığı yazgıda gerekli koşul hükmündedir yalnızlık .Çünkü insana eşsizlik ,teklik vasfını,’benliğin yalnız olma’ niteliğini kazandırır.
İnsan ,ansızın önünde bulduğu hayat nimetinin sırrını biraz da bu yalnızlıkta aramalı!
Hani ‘her koyun kendi bacağından asılır’ ya..
Sırtını yalnızlığa dayar da iner yeryüzüne insanoğlu.Ve bir başka yalnızlığa yar olur ölüm ile.Geçmişin yüküdür yoldaşı bu sürgünde.Sırtlanır onu geçer karşıya.
Hayat bir mühlettir insan için.Kul olma,insan olma sınavını verir insan bu mühlet içerisinde.Aklı ,iradesi ,adaleti,merhameti ,fedakarlığı ,vefası ,tevazusu ,sabrı sınanır kişinin.İsteğe tabi değildir bu sınav ,hayata gelen sınava tabi olur,hayata gelen sınava dahil olur.
Hayat şartları ve gücü ölçüsünde bir mükellefiyete tabi tutulur bu sınavda.Dünyevi eşitsizlikler bir kıymet arz etmez ve zengin ,fakir,güçlü ,güçsüz ,aynı çizgiden başlar,aynı kulvarda devam ederler yarışa.Ve kulluğa durduklarında ,aynı safta eğilirler kendilerine hayat nimetini bağışlayanın huzurunda.
Tanınan sürenin kısa yada uzun olması değil,nasıl kullanıldığı belirler sınavın sonucunu.Bazen samimiyet yüklü anlık bir teslimiyet,sevdirir kişiyi İlahı’na;bazen de yıllar süren gaflet,mühürletir kalbi,gözü,kulağı..
Ne hayata gelişte,ne de ayrılırken herhangi bir dahli yoktur insanların.Ama hayata yön verme hususunda da ciddi bir özgürlük tanınmıştır hepsine.İşte bu özgürlük fırsat tanırkötüye,iyiye,daha iyiye.Bu özgürlükle bulunur,yanılgı yada isabetin yolu.Ve bu özgüelük sayesinde ayrılır insan insandan..
Hz.Enes Radiyallahu anh anlatıyor..
Peygamberimize (s.a.v.) soruldu:
Mü’minlerin hangisi en faziletlidir?
‘ahlakça en güzelleridir! Cevabını verdi.
Tekrar sordu:
Pekiyi,mü’minlerin hangisi en akıllıdır?
‘ölümü en çok zikreden ve kendilerine ölüm gelmezden önce onun için en iyi hazırlığı yapanlardır.İşte akıllılar bunlardır.diye cevap verdi..
(Ahmet Deniz-ÖLÜM SON DEĞİL'den)
