Bir hoşum bu akşam, rüzgar ve yağmurdan mıydı? acaba. İkisi bir arada
olunca bir başka oluyor. Belkide yağan rahmet tanelerinin içimi titretmesindendir.
üşümem.
Neden bilimiyorum birden değiştim o hoşluk kayboldu köşe başında; üzüldüm,
daraldım, sıkıldım bir an. Ne olmuştu ki? birden hüzün sardı her yanımı, üstüme geldi bir bir binalar
dost olduğum aşina olduğum sokaklar ürkütüyordu bu sefer. Ayaklarım taşımak istemedi ağır hantal bedenimi, düştüm; Bimecal bitakat kesildim. Ne olmuştu ki? sonra sokak lambasına takıldı şakağım sırıtıryordu pis pis oda kesmişti sönüktü bu akşam. Yoksa oda anlamışmıydı halimi ne? Zaten oldum olası sevmemiştim bu lambayı zira sokağımın sessizliğni bir o bozuyordu. Hem doğal değildi insanlar dikmişti, çekememiştiler bizi. Bir de çocukluğumda kırdığım sokak lambalarına inat yapıyor bunu biliyorum. Olsun kim takar. Onda güneşi arayan ahmak düşünsün.
Gece örtü değilmiydi gündüze? O zaman neden bunu yapmıştılar. Kime inat kime kafa tutuyorlar. Hayır hayır bu korkunun alametidir korkudandır. Varmıdır geceyi zorla gündüz yapmanın başka izahı. Zaten tüm silahlar bu korkunun eseri değilmidir? Zavallı insancık korktukça zalimleşen, tuğyanlaşan, ilahcıklaşan basit bayağı karnında taşıdığı pisliği unutan. Nesin sen?
Oysa korkuyu yaratan kendisinden korkulmasını emretmişti. Evet tek sebebi buydu. O'ndan
korkmayan "zelumen cehula" zavallılar O'nun yaratığından, geceden, yağmurdan, şimşekten, adı s-l-m' den gelenden korkmaya başlamışlar.
Takmadım işte bu akşamda sokağımın sessizliğni bozanı. Olsun nasıl olsa onuda insancıklar
karanlığı gündüze çevirmeye çalışanlar dikmemişmiydi?
Sonra yeter dedim kendi kendime büklüm büklüm toplandım, ağır aksak adımlarla yoluma devam ettim. Sanki sendeliyordum, uzaktan gören olsa ne der düşüncesi ile çekidüzen vermeye çalışsamda beceremedim. Olmuyordu işte zorlamı. Hep sukunet veren sokağım bu akşam derman olamadı yaralarıma hatta o bile sıkmıştı. Onun için gidiyorum iç çekerek burkarak bazı şeyleri, tüm ağırlıklarımı oraya boşaltmak istedim. Yüküm hafiflesin diye fakat bazı şeylerde atılmıyor ki kurtulasın. Hem biliyorum zaten ben onlarsız yapamazdım. Hiç eksik olmadılar ki. Yeknesak yaşamın eğik direkleri gibi. Bağladım alnıma lekesiz izsiz, çatlasada ağırlığından en kutsal yerimden hayat damarım; tane tane çeker alyuvarlarım yüreğimin en ucra köşesine yaşam diye.
Adım adım parke parke bilinmezime yürürken, bir hazin gurbetin garib bir gecesini daha geride bıraktım. Döndüm baktım sokak lambam da sönmüştü.
olunca bir başka oluyor. Belkide yağan rahmet tanelerinin içimi titretmesindendir.
üşümem.
Neden bilimiyorum birden değiştim o hoşluk kayboldu köşe başında; üzüldüm,
daraldım, sıkıldım bir an. Ne olmuştu ki? birden hüzün sardı her yanımı, üstüme geldi bir bir binalar
dost olduğum aşina olduğum sokaklar ürkütüyordu bu sefer. Ayaklarım taşımak istemedi ağır hantal bedenimi, düştüm; Bimecal bitakat kesildim. Ne olmuştu ki? sonra sokak lambasına takıldı şakağım sırıtıryordu pis pis oda kesmişti sönüktü bu akşam. Yoksa oda anlamışmıydı halimi ne? Zaten oldum olası sevmemiştim bu lambayı zira sokağımın sessizliğni bir o bozuyordu. Hem doğal değildi insanlar dikmişti, çekememiştiler bizi. Bir de çocukluğumda kırdığım sokak lambalarına inat yapıyor bunu biliyorum. Olsun kim takar. Onda güneşi arayan ahmak düşünsün.
Gece örtü değilmiydi gündüze? O zaman neden bunu yapmıştılar. Kime inat kime kafa tutuyorlar. Hayır hayır bu korkunun alametidir korkudandır. Varmıdır geceyi zorla gündüz yapmanın başka izahı. Zaten tüm silahlar bu korkunun eseri değilmidir? Zavallı insancık korktukça zalimleşen, tuğyanlaşan, ilahcıklaşan basit bayağı karnında taşıdığı pisliği unutan. Nesin sen?
Oysa korkuyu yaratan kendisinden korkulmasını emretmişti. Evet tek sebebi buydu. O'ndan
korkmayan "zelumen cehula" zavallılar O'nun yaratığından, geceden, yağmurdan, şimşekten, adı s-l-m' den gelenden korkmaya başlamışlar.
Takmadım işte bu akşamda sokağımın sessizliğni bozanı. Olsun nasıl olsa onuda insancıklar
karanlığı gündüze çevirmeye çalışanlar dikmemişmiydi?
Sonra yeter dedim kendi kendime büklüm büklüm toplandım, ağır aksak adımlarla yoluma devam ettim. Sanki sendeliyordum, uzaktan gören olsa ne der düşüncesi ile çekidüzen vermeye çalışsamda beceremedim. Olmuyordu işte zorlamı. Hep sukunet veren sokağım bu akşam derman olamadı yaralarıma hatta o bile sıkmıştı. Onun için gidiyorum iç çekerek burkarak bazı şeyleri, tüm ağırlıklarımı oraya boşaltmak istedim. Yüküm hafiflesin diye fakat bazı şeylerde atılmıyor ki kurtulasın. Hem biliyorum zaten ben onlarsız yapamazdım. Hiç eksik olmadılar ki. Yeknesak yaşamın eğik direkleri gibi. Bağladım alnıma lekesiz izsiz, çatlasada ağırlığından en kutsal yerimden hayat damarım; tane tane çeker alyuvarlarım yüreğimin en ucra köşesine yaşam diye.
Adım adım parke parke bilinmezime yürürken, bir hazin gurbetin garib bir gecesini daha geride bıraktım. Döndüm baktım sokak lambam da sönmüştü.
