YÜreklerİn HaykiriŞlari...

ŞİMDİ BURDAYIM....YARIN OLMAYABİLİRİM



Çalacaksan kapımı bugün çal sevgili..
Yarım kalmış düşlerimizi bugün koy avuçlarıma,
Söylediğimiz sessiz melodili yalnızlık şarkılarını bugün dönüştür sese
Şimdi burdayım..yarın olmayabilirim sevgili..
Yorulmadım beklemekten..sitem etmedim dönmeyişine,
Sensiz geçen zamana acımaktan öte bir sızım olmadı içimde,
Sadece acıdım...sana ...kendime..bu uzayıp giden suskunluğa..
Şimdi senli günlerin senli düşlerin uzağından son seslenişimdir sana,
Döneceksen şimdi dön..
Tutacaksan şimdi tut ellerimi..
Şimdi burdayım yarın olmayabilirim sevgili..
Geç kalırsan eğer,
Kapıyı açamayabilirim sana..
Geç kalırsan,
Sesini duyamayabilirim..
Geç kalırsan,
Sana sarılacak gücüm olmayabilir
Geç kalırsan,
Seni ısıtacak nefesim kalmayabilir..
Senden önce kapımı ölüm çalabilir..
Geleceksen şimdi gel sevgili,
Yarın çok geç olabilir...
ŞİMDİ BURDA..ŞİMDİ BİLDİĞİN YERDEYİM..
YARIN OLMAYABİLİRİM..​

GİTTİN GİDELİ MEVSİM SONBAHAR...



Gittin gideli mevsim sonbahar,
Gittin gideli senden kalan sızılar var içimde,
Yüreğimde yangınlar..

Senden sonra gelmedi buralara ilkbahar,
Güneşi hissetmedim,
Kuşların kanat çırpışını,
Çiçeklerin rengini…
Yağmur sonraları duymadım toprak kokusunu,
Gökkuşağının altından geçmedim,
Ve dokunmadım güllerin üzerindeki çiğ tanesine,
Onların kokusunu doya doya çekmedim bir kez olsun içime…

Sen gittin gideli,
Ben hep sonbaharı yaşadım…
Gelmedi yüreğime bahar.


Sen yokken,
Sinemaya gittim sık sık..
Son çıkan filmleri izledim en arka koltukta..
Ruhumun yalnızlığını döktüm karanlık salonlarda..
Ağladım..
Hep elimi uzattım yanıbaşımdaki boş koltuğa..
Elim hep boşluğa uzandı..o dolmayan boşluğa…


Sen yokken,
Ben sararmış yaprakların üzerinde yürüdüm,
Kuru yaprakların sesinde dinledim yalnızlık şarkılarını..ccc
Yokluğunun hatırasıdır diye
Kuru yapraklar sakladım defterlerin arasına…
Her sararmış yaprağa baktığımda,
O hiç bitmeyecek sandığımız roman geldi aklıma…

Sen yokken,
Ben yalnız yürüdüğüm ıslak kaldırımlarda,
Yağmur tanelerini saydım yokluğunun anısına..
Şarkılar söyledim sensiz üzerime düşen damlalara..
Ağladım sonra,
Karıştı gözyaşlarım yağmura..
Yokluğunun kanlı bıçağı en çok o zaman saplandı kanayan yarama..

Sen yokken,
Ben mutsuz kadınlar çizdim sayfalara,
Gözyaşları ve hüzün vardı yanaklarında…
Bomboş kalan avuçlar yaptım sonra..
Hepsi bana benziyordu..
Sonra umursamaz unutkan adamlar çizdim,
Ardında bıraktığı enkaza gözlerini kapatıp, çekip giden adamlar..
Ve yalanlar..
Hepsi sana benziyordu..
Şimdi mevsim sonbahar!!!

Sen yokken,
Kitaplar okudum.
Ayrılığı anlatan yazılar yazdım beyaz sayfalara..
Seni anlattım..
Senden arda kalan mevsimi..ve beni..
Sonu gelmeden,zamansızca biten o hikayeyi..
Sözleri…düşleri…Hatta her şeyi..
Ve hiç bozmadan,değiştirmeden..ekleyip çıkarmadan,
Tıpkı olduğu…tıpkı yaşandığı gibi…


Sen yokken,
Ben yalnızlığın aslında ne demek olduğunu öğrendim..
Yalnızlığın sessiz çığlığını hissettim sol yanımda..
Karanlık gecelerin tam ortasında kaldım…
Sen yokken sabahlara değil,karanlığa uyandım…

Sen yokken,
Siyahı tanıdım..
Simsiyahtı geceyle gündüzlerim..
Ay ışığına bile hasret kaldı suskun yüreğim..

Sen yokken,
Mevsim hep sonbahardı..

Sen yokken,
Ben de benden uzak bir ben vardı..

Sen yokken,
Gülüşler anlamsız,
Sevinçler yarım yamalaktı…
Tüm tebessümlerim dudaklarımda donup kaldı

Sen yokken,
Bende yoktum aslında..

SEN YOKKEN,
BENDEN ESER YOKTU
SEN GİTTİN YA,
ZAMAN GİTTİĞİN AN DONUP KALDI..
GİTTİĞİNDE MEVSİM SONBAHAR,AYLARDAN KASIMDI..)


Ayşe YÖRÜK
​

DÜN DE VE BUGÜN DE SEN..

Aklıma düştün sen..
Aklıma düştü geçmiş..
Kimbilir şimdi nasılsın? Nasıl geçiyor günlerin? Birgün son bulacak bu yaşam adına, kendi adına, insanlar adına neler yapıyorsun? Aslında artık merak etmiyorum bunları..Cevapsız kalacak olan sorularımı çoktan askıya aldım..

Hayatımın en huzurlu, en mutlu, en sakin zamanlarını yaşıyorum bu son günlerde..Aynanın karşısına geçip kendime bakıyorum..Gözbebeklerimin içi parlıyor…görüyorum.Yüzümdeki tebessüm hiç sönmüyor..Deri değiştiren bir yılan gibiyim..Bu değişimi yaşarken canım yandı..ve yanabileceği kadar çok..bir daha yanamayacağı kadar çok…Seni hayatımdan söküp çıkarmak tahminimden çok daha zor oldu…Bittiğine inanmak..artık hiçbir zaman olmayacağına alışmak..

Sen benim ellerimdin..kolum,bacağım,gözlerimdin…sesim,gülüşüm,yüreğimdin..Gidişinle bu bitişle,bu sonla yavaş yavaş eksildim…cam kırığı gibi durmadan kanadım..Senin için sana büyüttüğüm o sevda enkazının altında yavaş yavaş ve sessizce can verdim..Oysa en büyük mutluluğumdun sen benim..En sevdiğimdin..En sevdiğimin ellerinden oldu ölümüm..
Yandım..yanabileceğim kadar çok..Bir daha yanamayacağım kadar çok…

Uzun zaman oldu sesini bile duymuyorum.Bende kalmış bir fotoğrafın bile yok eski günlere dair…Sana ait hiçbir şey yok. Sesini ,yüzünü,gülüşünü de unutturur mu zaman bana? Git gide silikleşen bir resme mi dönüşeceksin hafızamda? Sanırım öyle…Sadece düşlerimdesin , yarım yamalak, karmakarışık…

Kendime bir yol çizdim..’’Dönme, kal orda ‘’ dediğin günden sonra.. O son konuşmamızdan sonra..Seninle geçsin zaman, ne olursa olsun yanında olayım istemiştim. Aylardır bu şehirde süregelen mücadelemi olduğu yerde bırakıp sana gelecektim. Büyüdüğüm o şehre senin için dönecektim. ‘’Gel’’demeni beklerken tam aksine kalmamı istedin.Hayatında bana yer veremeyeceğini söyledin.. İşte o gün inandım sana..Artık bittiğine, artık ‘’biz’’diye bir şeyin kalmadığına..Yaşayabileceğim en büyük acıyı hissettim..
Öyle derinden yandı ki canım,ruhum öylesine çok sızladı ki…İnandım..)

Evet ..söylediğin gibi yaptım.Dönmedim,kaldım bu şehirde. İstanbul bir acıya daha şahit oldu ve bir incinen yürek daha bastı bağrına..Binlerce acının tam ortasında,elinden her şeyi alınmış bir çocuk gibi suskunlaştım bir süre..Duvar diplerinde biten o güzel hikayeye ağladım..sevginin bittiğine inanmaktan korka korka ağladım..Çöktüm dizlerimin üstüne..Hiçbir rengini görmedim hayatın, o karanlık dönemlerimde.

Uyudum..uyandım..kapattım gözlerimi. Gözlerimin açık olduğu her an bütün bedenim ve ruhumla dayanılmaz acılar çekiyordum. Uyuyordum sırf bu yüzden..

Uzun bir süre kapalı olan gözlerimi araladığımda bir sabah, penceremden süzülen güneş ışığını gördüm..Kalktım ve aynaya baktım..Ne çok değişmişti yüzümün ifadesi.!! Gözlerim çökmüştü ama sönmemişti parıltısı..yüzüm solgunlaşmıştı ama yok olmamıştı güzelliği..Ve yüreğim..bedenim..yorgundu ama hazırdı kaldığı yerden yeniden başlamaya..

Haydi, dedi içimdeki ses ‘’ Haydi artık yeniden başla her şeye,hiç yapmadığın şeyleri yap, yapmayı isteyip te yapamadıklarını…ertelediklerini… unuttuklarını…Haydi dedi, haydi acele et…Çiçeklerin kurumak üzere..dostların kapında beklemekte..kitapların tozlanmış..kalemin masanda öksüz kalmış…Haydi dedi, haydi çık dışarı..Bak insanların yüzüne, hayatın yüzüne bak. Ve sakın artık eğme başını..Kaldır düşen omuzlarını..yeniden bir ses ver içindeki çocuğa..Haydi şimdi tam zamanı yeniden doğ küllerinden..Sakın acıyı atma hayatından..sakla onu içindeki derinliklere…acını unutursan değerini bilmezsin mutluluğun…Acını sakla ve artık kaldığın yerden yeniden başla…

Evet.. kalktım. Ve evimi sarmalayan acımı süpürdüm..tozlarını yüreğimin en derinlerine sakladım..VE HAYATA KALDIĞIM YERDEN YENİDEN BAŞLADIM..:)

Artık yoksun..
Ve bir daha hiç olmayacaksın..
Bana hiç dokunamayacak,gözlerimin içine bakmaya cesaret bile edemeyeceksin..
Telefonumu unutmayacaksın belki ama tuşlarına basamayacaksın..
Adresimi hep saklayacaksın ama, bir gün kapımı çalamayacaksın…

Her şeyini kaybedince bir gün,düşünce dizlerinin üstüne, ardına dönüp bakacaksın orda mıyım diye..göremeyeceksin..
Elini uzatacaksın ama elime uzanamayacaksın..

Sen; geçmişimde ve anılarımda HERŞEYSİN..
Ama:
HİÇBİRŞEYSİN BUGÜN KÜ HAYATIMDA..
VE HİÇBİRŞEYSİN ARTIK YÜRÜDÜĞÜM YOLDA..

Şimdi;
Geçmişime çıkan ne bir kavşak var yürüdüğüm yolda, ne de sana yeniden açılacak bir kapı hayatımda..

BU SANA İNCEDEN SON BİR VEDA..))


Ayşe YÖRÜK
​

Her Akşamım Bir Başka Yalnızlıktır

Umudu taç diye,başıma takarken
Kırık dökük tenhalarda
Dibe vurmuşluğu soluyorum.
Yanlarımdan vuruyor bahar
Acı yüklü kamyonları solluyorum
Hep,bir yere yetişme telaşıyla.
Limanımı,bir korku tutmuş
Bir yazgının sırrını çözrken,evrende
Bağlanıyorken,düğüm düğüm
İlmik ilmik,kopuyorum hayattan
Damla damla bitiyorum adeta.
Bir şiir zorluyor,yarı yanık gövdemi
Mutlu olmayı unutmuşum,meğerse
Sanki,ölmesi gerekenlerin,yerindeyim
Ertelenmiş bir filmin,galasındayım
Merakla bekliyorum,düşünü düşleyerek.
Hiç bir teselli kalmıyor avuçlarımda
Gözlerim,teslim oluyor,onmaz acı yaşlara
Her damlası götürüyor,hep başka diyarlara
Gidiyorum,beni bekleyen,karanlık akşamlara
Her akşamım,her gecem,bir başka yalnızlığa​

Ayrılık Ertesi

“gözde en saklı yaş
karanlıkta belirir
oysa ki
en derin hüzün
o incilerle dökülür”

ve

kabul ettim ki
yalnızlık
ayrılık ertesi
aşkın ardından bakmanın
değişmeyen çilesidir

s
e
n

vurdun ya
giderken beni
o an söylediğin yalanlar aklıma geldi
değişmedin hiç
seni hep o yalanların ele verdi

şimdi
……merak ediyorum
bir kesik daha ne kadar kanayabilir
ne kadar yakabilir canı
ve
ne kadar sürer bu can çekiş
ölüm öncesi


B.ertük​

Deliler Gibi Özledik(im)

biz hep hasreti biriktirdik hesabımızda
sürekli kalp ritmimiz değişti
sevmek uğruna
ve
hiç
umudu alamadık bazıları gibi
yok pahasına

biz maviyi sadece çocuk gözünde seçebildik
masumane
kucaklamak istedikte okyanusları
en derinin de sakladı
görmek istediklerimizi

biz ağustos akşamları hep üşüdük
yanarken yer gök
yüreklerimizde buzları çoğalttık
gözlerimizde doluları
hiç işe yaramadı gülen gözlerimiz
güzel sözlerimiz

biz düşlerimizi ellerimizle döktük
kucaklarımıza
oysa gidenler bırakmıştı onları yadigar yüreğimize
zaman tüm canlılığı aldı da bedenlerimizden
bir tek
bırakıp gitmeleri silemedi
gözlerimizden

biz yağmur sonrası hissedemedik serinliği
çekip gidişler aklımıza düştü
belki kolay olurdu hasret
bu kadar sevmesek
ve
belki de
çok kolay olurdu unutmak
ayrılığı sevsek

bize kelepçeler vuruldu
kaçıp gitmelerin uğruna
kim bilir kaçıncı rüya da
pusularda
yollardayız

deliler gibi özledik
……..ne olur artık dönsenize…


B.Ertük​

Eğer Seni Sevmeseydim

Her an “ölecekmişim” gibi içimde titreyip duran korkudan...
Ve her an yeni bir hayata “doğacakmışım” gibi içimde çarpıp duran heyecandan habersiz...
Ve sevdiğimi zannedip...
Sevgiyi bildiğimi zannedip...
Yaşayacaktım...
Yaşamak denirse...
Seni sevmeseydim...
***
Mevsimleri sevmeyecektim...
Sevdiğimi zannedip...
Yağmurun mahzun kalbimi okşamasını...
Nefes almakta zorlandığımda rüzgarın yetişmesini...
Güneşi...
Yıldızları...
Gülü ve bülbülü bilmeyecektim...
Ve gizlice ağlamayı...
Bildiğimi zannedip...
Aşkı bilmeyecektim...
***
Seni sevmeseydim...
***
“Bir ömür boyu” yetmezdi bana...
Ben seni severek...
Cenneti istemeyi öğrendim; ve sonsuzluğu...
Uykuyu uysal bir kedi gibi yanıma alıp, şafak vakti ettiğim
dualarda...
Sana ve sevgime bakıp...
Rabbimi öğrendim...
O’nun büyüklüğünü öğrenmenin mümkün olmadığını öğrenip...
Hayreti öğrendim...
***
Eğer seni sevmeseydim...
Yaşadığımı zannedip...
...

Murat BAŞARAN


​

BİTİMSİZ BİR ŞİİRDİN SEN

Sen gidiyordun, ben kalıyordum
Bir yağmur başladı
Güneşli bir günün, tam ortasıydı
Ardına bakmanı bekledim, titredim
Rüzgâr boşuna bekleme diyordu…
Sen de bakmadın zaten!

Sarıya dönüyordu, yeşil dağlarım
Kayboluyordun…
İlk kez dinliyordum ben
Sen de ilk kez söylüyordun,
Böylesine içli, böylesine derinden
Notalar mı ağlıyordu?

Günün örsüne yatarken dün
Balyoz ıslığından düşüyordu
Bir bilsen kaç kördüğüm
Bir karaltı çıkıyordu, her vuruşunda
Ölüm müydü gördüğüm,
Yoksa gün yarınları mı dağlıyordu?

Beyatlı’nın “sessiz gemisi” idi önümden geçen
Herkes el sallıyordu
Bir tek sen arkanı dönmüştün! Neden?
“Dönülmez akşamın ufku” muydu sevdiğin,
Yoksa bu gidiş seni dönülmezliğe mi bağlıyordu?
Sevdiğim!

Kara olmuştu günler ve karaya dönerken güller
Kaç “Mona Roza” dokundu gözyaşlarıma,
Kaç anlam çıkardım üstadın şiirinden, bir bilsen!
Her şey bu kadar mı seni anlatıyordu,
Her şiir, bu kadar mı sana çağlıyordu? Derken…

Anladım ki!
Yüreğime yazılmış,
Bitimsiz bir şiirdin sen.



i.turhan

​

Gurbeti Öğrettin, Sıra Vuslata Ne zaman Gelecek.


Ah Efendim!
Toprak alışır mı susuzluğa?
Yıllar, ortadan kaldırır mı bir çocuğun öksüzlüğünü?
Et, tırnaktan ayrılır mı?
Kabuk bağlar mı yara, kan akarken?

Ah Efendim!
Ne bir felâketin ortasındayız ne de ayrıyız birbirimizden.
Hani sen öğretmiştin bize; ayrı olmayı düşünmenin, daha korkunç olduğunu gurbetten.
Gözlerin, hep gözlerimizin önünde. Sözlerin yankılanır, kulaklarımızın çeperinde.
Kalplerimiz sana erişemese de, biliyoruz, senin kalbin, kalplerimizin hemen dibinde…
Sen, milyonlarca göze aynı anda görünen bir yıldızsın gökte.

Ah Efendim!
Yol oldun yolumuza… Düştük derken sen girdin kolumuza. Kan oldun kuruyan damarlarımıza.
Gurbetteydik zaten 1400 yıldır, bir de gurbette gurbete düşmek eklendi alın yazımıza.

Ah Efendim!
Sen zifiri karanlıklara doğdun, bizim dağımızda batsan da.

Ah Efendim!
Gözüne yaş, gurbette gurbetine yoldaş olabilseydik keşke.
Gidişinle gurbeti öğrenen kalplerimize, vuslatı da öğret: gel de…
Yolunu gözlüyoruz…
Bil ki görülmemiştir yolunu gözleyenlerin kalbindeki sevda, ne Mecnun’da ne Kerem’de…
Gel Efendim!
Gidişinle gurbeti öğrenen kalplerimize, vuslatı da öğret: gel de

​

yasimi soruyorlar anne...

yoruyorlar beni anne..

ne diyeyim ben onlara?...

parmaklarim ile gostersem görürlermi...

bunca cileyi ve huzunu sayilara sigdirmak mumkunmu anne?...

parmaklarim yetermi anne?...

ya yüregim... ya yüregim...

yarim yüregim... yetermi anlatmaya?



​

Mevsim Sonbahar


Yağmur damla damla yağıyor
Yapraklar tane tane dökülüyor
Mevsim sonbahar
Kaldırımlar ıslak,
Senin için yüreğimdeki bu sancı
Gözlerimden yağmur damlası gibi akan yaşlar
Yüreğimden yaprak yaprak dökülen umutlar....
Üşüyorum ve titriyorum
Mevsim sonbahar,
Kaldırımlar ıslak
Ve sen geliyorsun aklıma
İri yapılı gözlerin,simsiyah saçların...
Hatırladıkça deliriyorum
Çekip gidişini ,veda etmeden
Yazdığın mektupları okuyorum
Tek tek,satır satır,harf harf
Bu gece yine hüzünlüyüm,
Bu gece içim bir tuhaf
Dedim ya!
Mevsim sonbahar
Kaldırımlar ıslak
Ve ağlamak,haykırmak geliyor içimden
Damla, damla yağmur yağıyor gökyüzünden
Ve ayak sesleri geliyor
Yağmur sesinin geldiği yerden....
Artık duymuyorum hatırlamıyorum
Her şeyi unuttum
Ama bir tek seni atamadım,
Seni deli gibi seven
Seni seven şu kalbimden....​

!!!SENİ SEVİYORUM YA!!!

Ben kim miyim?
Hani Seni Seviyorum ya
Hani gıpta ediyorum ya ashabına
Hani Hz.Fatıma'yı anam, Hz.Hasan Hüseyin'i kardeşim olarak görüyorum ya!

Hani ne zaman hüzünlensem, Sen geliyorsun ya aklıma
Görmeden hayranım Ya cemaline
Kalbin kadar güzel yüzünün hayalini kuruyorum ya...

Hani ne zaman çok gülsem
Sen'in hafif kızgın bana baktığını görüyorum ya!
Hani bana diyorsun ya" Yerinde olsam, az güler çok ağlardım " diye

Sonra nerede bir yetim görsem Sen'i buluyorum ya yanımda
Hani bana diyorsun ya "Beni istiyorsan onun başını okşa

Hani hep bir özlem var ya içimde
Hep vuslat varya hayalimde
Hani gözyaşları içinde, yeşil kubbenin resmine bakıyorum ya
Hani hayal ediyorum ya hep Efendim
Safa-Merve arasında, önümde Sen varmışsın gibi koştuğumu..

Hani uzun boylu, siyah saçlı, beyazlar içinde birine Sen diye sesleniyorum ya!
Sonra adam arkasını dönünce
Senin olmadığını görüyorum da eğiyorum ya başımı,
Sevincim yerini hüzne bırakıyor ya

Hani Sana gidecek her yolcuyla selam yolluyorum ya
Sonra da selamımı almışsın gibi seviniyorum ya
Hani kalbimin bir yanı "Ümit" derken,
Bir yanı korkuyla atıyor ya

Hani Seni Seviyorum Ya Efendim
Hani günahlarımı unutup, Seninde beni sevdiğini düşünüyorum ya!
Duyuyorum ya "ÜMMETİ" diye seslenişini

Ne zaman bir yüzük alsam elime
Senin yüzüğün geliyor ya aklıma
Hani üzerinde Muhemmedun Resulallah yazılı olduğunu düşünüp,
Ebu Bekir ve ashabına selam yolluyorum ya

Sonra hep hayal ettim ya Efendim, arkanda namaz kıldığımı

Hani anam, babam, canım Sana feda olsun dedim ya

Hani ben varım ya...
Seni Seviyorum ya...
Çok Seviyorum ya...
Selat, Selam üzerine olsun Ya Resulallah...

Ben kim miyim?
1400 yıl öncesinde Selam ettin ya..
Kardeş belledin ya..
Seni Seviyorum ya..


​