saf deha
Profesör
İnsan neden yayla havası arar?
Niçin kırları özler, ormanı sever?
Irmak kenarında hayaller kurar?
Geceleri yakamozlarda nura şaşar
Yıldızlara bakıp dilekler tutar
Yalnızlık neden doğada aranır…
Çiçeklerinde sarar tılsım sözlerinde
Kokusu nefes olur her özde
Ve koparılır kolayca soldurmak için…
Ellerimizi neden açarız yağmurlara
Döneriz etrafımızda bata çıka çamurlara
Güneş mi tavaf mı bize tesir eden
Düşünmeyiz bile, yuvarlanırken kar tanelerinde!
Aslında farkında olmadan bütünleşir ten doğayla
Sesleri anlasak, rüzgârın yeşile değen anında
Kuşların uçuşunda olabilsek yanında
Dalgaların her hareketini hissetsek kanımızda
İçimizden gelen haykırış, çıkacak dışarı
El ele halka olmuş dervişlerin dönüşlerinde!
Tenden fırlamış, ilahına koşan yönlerinde:
Sarsılsam düşünmeden
Kaybolsam üşenmeden
İçimdeki heyecan baki kalacak tekbir sesinde
Anlamadığım, bilmediğim doğaya benzeyecek halim
O zaman bütünleşeceğim o yabancıyla, yabaniyle:
Hayalden asıla
Mantıktan akıla
Bir ecel yelinde veda
Karanlıkta sonsuz şua, gerçek olacak dua!
İnsan değil anladığım, bütünün içinde başka bir canlıyım
Dokunmak değil, tene yapışmış başka bir yaratık
Bütün hallerim melek üstü
Cennete aday Oskar’a değil, liderliğim sevgi
Hiç olduğum zaten belli, tek başına yalnızlık
Karışmadan tatmadığım bu özgürlük
Cehenneme su, dilden dökülürken hu…
Gözlerim açılır
Nisan akşamında gece, hamile kalır sabaha…
Yağmurum saçılır
Gözlerim o şua peşinde özlemle sarsılır felaha…
Aramakla geçer görmediğim izler
Vurulası başlar vurulası dizler
Teslim olmayı denemedim hiç doğa gibi
Yine de onun saflığından medet umarım!
Saffet Kuramaz
Niçin kırları özler, ormanı sever?
Irmak kenarında hayaller kurar?
Geceleri yakamozlarda nura şaşar
Yıldızlara bakıp dilekler tutar
Yalnızlık neden doğada aranır…
Çiçeklerinde sarar tılsım sözlerinde
Kokusu nefes olur her özde
Ve koparılır kolayca soldurmak için…
Ellerimizi neden açarız yağmurlara
Döneriz etrafımızda bata çıka çamurlara
Güneş mi tavaf mı bize tesir eden
Düşünmeyiz bile, yuvarlanırken kar tanelerinde!
Aslında farkında olmadan bütünleşir ten doğayla
Sesleri anlasak, rüzgârın yeşile değen anında
Kuşların uçuşunda olabilsek yanında
Dalgaların her hareketini hissetsek kanımızda
İçimizden gelen haykırış, çıkacak dışarı
El ele halka olmuş dervişlerin dönüşlerinde!
Tenden fırlamış, ilahına koşan yönlerinde:
Sarsılsam düşünmeden
Kaybolsam üşenmeden
İçimdeki heyecan baki kalacak tekbir sesinde
Anlamadığım, bilmediğim doğaya benzeyecek halim
O zaman bütünleşeceğim o yabancıyla, yabaniyle:
Hayalden asıla
Mantıktan akıla
Bir ecel yelinde veda
Karanlıkta sonsuz şua, gerçek olacak dua!
İnsan değil anladığım, bütünün içinde başka bir canlıyım
Dokunmak değil, tene yapışmış başka bir yaratık
Bütün hallerim melek üstü
Cennete aday Oskar’a değil, liderliğim sevgi
Hiç olduğum zaten belli, tek başına yalnızlık
Karışmadan tatmadığım bu özgürlük
Cehenneme su, dilden dökülürken hu…
Gözlerim açılır
Nisan akşamında gece, hamile kalır sabaha…
Yağmurum saçılır
Gözlerim o şua peşinde özlemle sarsılır felaha…
Aramakla geçer görmediğim izler
Vurulası başlar vurulası dizler
Teslim olmayı denemedim hiç doğa gibi
Yine de onun saflığından medet umarım!
Saffet Kuramaz