bir hikaye ...
Taş attım, isabet etti mi bilmiyorum. Arkama bile bakmadan kaçmaya başladım. Ölümden korktuğum için değil, o gün ölmemek için anneme söz vermiştim de onun için. Aslında her sabah kapıya astığım sapanımı alırken elime, söz veriyorum anneme "korkma" diye.
"Bu günde, bu günde ölmeyeceğim anne ! "
Ama bu sefer koşarken titredi bacaklarım, nedense tökezledim yere düştü bedenim. Ayağa kalkamıyordum. Gözlerim İntifada Filistini süzerken, arkamdan gelen tank paletlerinin sesini duyabiliyordum. Ayaklarıma baktım, kanıyordu. Sapanıma baktım, ağlıyordu, ağlıyorduk…
Kurşun yediğimi anladım sonra. Bana doğru koşan siyonizmin yavrularına bakarken, hala korkmuyordum. Ama bu olmamalıydı, sözümü tutmalıydım. "Korkma anne, yaşayacağım bu günde" demiştim oysa. Çok sürmedi bu düşünce iklimi. Tank paleti ta kıyısına geldi bedenimin, önce ayaklarımı hissedemedim, sonra bütün bedenimi yuttu tank acı ile beraber. Bu gelen ölüm değildi elbet. Şehadet miras kalmıştı bana Musab'lardan.
Aklımda hala anneme verdiğim sözüm vardı. Ama yine de mutluydum Allaha verdiğim sözü tuttuğum için.
Peki ya attığım taş !
Acaba sapanımla attığım son taş bulmuş muydu küfrün kalbini…
"Mü'minlerden öyle yiğitler vardır ki, onlar Allahü Teâlâya verdikleri sözde sadakat gösterdiler. Onlardan bazıları şehid oluncaya kadar çarpışacağına dair verdiği sözü yerine getirdi (şehid oldu). Kimisi de şehid olmayı bekliyor. Onlar verdikleri sözü asla değiştirmediler"
Ahzab-23
Taş attım, isabet etti mi bilmiyorum. Arkama bile bakmadan kaçmaya başladım. Ölümden korktuğum için değil, o gün ölmemek için anneme söz vermiştim de onun için. Aslında her sabah kapıya astığım sapanımı alırken elime, söz veriyorum anneme "korkma" diye.
"Bu günde, bu günde ölmeyeceğim anne ! "
Ama bu sefer koşarken titredi bacaklarım, nedense tökezledim yere düştü bedenim. Ayağa kalkamıyordum. Gözlerim İntifada Filistini süzerken, arkamdan gelen tank paletlerinin sesini duyabiliyordum. Ayaklarıma baktım, kanıyordu. Sapanıma baktım, ağlıyordu, ağlıyorduk…
Kurşun yediğimi anladım sonra. Bana doğru koşan siyonizmin yavrularına bakarken, hala korkmuyordum. Ama bu olmamalıydı, sözümü tutmalıydım. "Korkma anne, yaşayacağım bu günde" demiştim oysa. Çok sürmedi bu düşünce iklimi. Tank paleti ta kıyısına geldi bedenimin, önce ayaklarımı hissedemedim, sonra bütün bedenimi yuttu tank acı ile beraber. Bu gelen ölüm değildi elbet. Şehadet miras kalmıştı bana Musab'lardan.
Aklımda hala anneme verdiğim sözüm vardı. Ama yine de mutluydum Allaha verdiğim sözü tuttuğum için.
Peki ya attığım taş !
Acaba sapanımla attığım son taş bulmuş muydu küfrün kalbini…
"Mü'minlerden öyle yiğitler vardır ki, onlar Allahü Teâlâya verdikleri sözde sadakat gösterdiler. Onlardan bazıları şehid oluncaya kadar çarpışacağına dair verdiği sözü yerine getirdi (şehid oldu). Kimisi de şehid olmayı bekliyor. Onlar verdikleri sözü asla değiştirmediler"
Ahzab-23