arifan yolcusu
Profesör
meftun bilmediğiniz konularda ahkam kesmekten uzak durun deriz...
ifadeleriniz çok ağır...
ihvan foruma ve ihvanlığa yakışmıyor...
ifadeleriniz çok ağır...
ihvan foruma ve ihvanlığa yakışmıyor...
Tarikat dersi bir gün bırakılsa,80 gün manevi ilerleyişten geri atılır. Mahmud Ustaosmanoğlu (k.s.)
- Konbuyu başlatan Ehl-i Sünnet
- Başlangıç tarihi
Ehl-i Sünnet
Kıdemli Üye
- Katılım
- 5 Şub 2011
- Mesajlar
- 3,061
- Tepkime puanı
- 139
- Puanları
- 0
Bak meftun tarikat-tasavvuf gibi kavramları inkar eden dinden çıkmaz. Çünkü İ'tikadi mevzuu değildir. Ama Tarikat büyüklerinin ve müridlerinin hurafeci olduğunu, şirk üzere olduğunu gibi şeyleri kastedersen işte o zaman küfre girersin.
Allah dostlarından yardım isteneceğinin(tevessül) çok delilleri var ve bu forumda istemediğin kadar bununla ilgili konu bulabilirsin. Ben detaylı tafsilatı anlatmayacağım. ama bir hadisle ve açıklamasıyla olayı noktalayalım inş. Peygamberimiz (asv) şöyle buyurdu:
“Sizden bir kimse, ıssız bir yerde bir şeyini kaybetse veya (herhangi bir konuda) bir yardım almak istese, ‘Ey Allah’ın kulları! Bana yardım edin’ desin. Çünkü, bizim göremediğimiz Allah’ın kulları vardır. Muhakkak ki bu tecrübeyle sabit olmuş bir gerçektir.”
Taberanî'den rivayet.
Ehl-i sünnet alimlerine göre, vesilelikten öteye geçmemek şartıyla, tevessül etmek caizdir. Tevessülü tamamen haram sayanlar, Haricîler ve onları taklit eden zihniyetlerdir.
Meleklerin insanları koruduğu bilgisi bizzat Kur’an’da vardır. Aşağıda mealini verdiğimiz ayette bu gerçeğe işaret edilmiştir:
“O insanın önünde ve ardında devamlı sûretle nöbetleşerek görevlendirilen melekler vardır. Bunlar, Allah’ın emrinden ötürü, onu koruyup kollarlar.”(Rad, 13/11)
Meleklerin koruması şirk olmadığı gibi, başka mahlukların yardımları da, korumaları da şirk olmaması gerekir. Yeter ki, bunları vesilelikten, sebeplikten, yaratıcılık vasfına çıkarmayalım. Çünkü, “kâinatta Allah’tan başka hakikî müessirin olmadığı” gerçeği, imanımızın gereğidir.
Ehl-i Sünnet
Kıdemli Üye
- Katılım
- 5 Şub 2011
- Mesajlar
- 3,061
- Tepkime puanı
- 139
- Puanları
- 0
Bu söz aşırı bir cemaat taassubudur. Tasavvufu inkar eden kafir mi oluyo da haşa arkasında namaz kılmak haram oluyormuş. Çok tehlikeli sözler dikkat ediniz. Fasık imamın bile arkasında namaz kılınabilirken İ'tikadi mevzu olmayan tasavvufu inkar edenin (tabi tasavvuf ehline şirk işliyorlar dememek kaydıyla) arkasında hayli hayli namaz kılınır.
aziz merak etme arkadaşım. biz kime ne cevap verileceğini,kimin hangi dilden anlayacağını,kime hangi kaftan yakışır,biliyoruz.
elbette namazı her camide,her caminin imamının arkasında kılarız. uçma kaçma veya fıkıh-tasavuf kıyasıda yapmayız. lakin meftun güzel kelamdan anlamıyor,anlamakta istemiyor,tasavvufa karşı forumdaki birçok kişiden daha fazla kini var. çaktırmadan ince ince hakaretde ediyor. bizde hak ettiği kelamlarla mukabele ediyoruz.
elbette namazı her camide,her caminin imamının arkasında kılarız. uçma kaçma veya fıkıh-tasavuf kıyasıda yapmayız. lakin meftun güzel kelamdan anlamıyor,anlamakta istemiyor,tasavvufa karşı forumdaki birçok kişiden daha fazla kini var. çaktırmadan ince ince hakaretde ediyor. bizde hak ettiği kelamlarla mukabele ediyoruz.
Dut_agaci
Kıdemli Üye
Eyvallah
Bu sohbeti Şah-ı Nakşibend'in k.s. sohbeti diye duymuştuk
Allah c.c. niyetlerimizi halis eyleye...
Bu sohbeti Şah-ı Nakşibend'in k.s. sohbeti diye duymuştuk
Allah c.c. niyetlerimizi halis eyleye...
zulk@rneyn
Profesör
- Katılım
- 5 Eki 2011
- Mesajlar
- 1,164
- Tepkime puanı
- 34
- Puanları
- 48
hadisi şerif
"kim benim velilerimden birini hafife alırsa, bana düşman olarak karşıma çıkmış olur" Tabarani el kebir 8/2222 (no. 7880)
İmamı Şafii'den güzel bir beyit...
Hem fakih hem sufi ol, sakın birisiyle yetinme
Bu sana Hak için bir nasihattır dostum, incinme.
sade fakihin kalbi katı olur, tadamaz takvayı,
Öbürü de cahil kalır, nasıl yapar ıslahı.
Bu ilmin önemini imam malik (rah) şöyle ifade eder:
Kim tasavvufun öğrettiği ahlak ve manevi hal ilmiyle yetinip fıkıh öğrenmesse, dinden çıkacak işler yapar, zındık olur. Kim de fıkıh la yetinir, ahlak ve manevi halleri öğreten tasavvuf ilmini öğrenmesse büyük günahları işler, fasık olur. Her iki ilmi öğrenen kimse gerçek müslüman olur.
kardeşimizin tasavvuf'un tadını tatması dileğiyle...
selametle...
"kim benim velilerimden birini hafife alırsa, bana düşman olarak karşıma çıkmış olur" Tabarani el kebir 8/2222 (no. 7880)
İmamı Şafii'den güzel bir beyit...
Hem fakih hem sufi ol, sakın birisiyle yetinme
Bu sana Hak için bir nasihattır dostum, incinme.
sade fakihin kalbi katı olur, tadamaz takvayı,
Öbürü de cahil kalır, nasıl yapar ıslahı.
Bu ilmin önemini imam malik (rah) şöyle ifade eder:
Kim tasavvufun öğrettiği ahlak ve manevi hal ilmiyle yetinip fıkıh öğrenmesse, dinden çıkacak işler yapar, zındık olur. Kim de fıkıh la yetinir, ahlak ve manevi halleri öğreten tasavvuf ilmini öğrenmesse büyük günahları işler, fasık olur. Her iki ilmi öğrenen kimse gerçek müslüman olur.
kardeşimizin tasavvuf'un tadını tatması dileğiyle...
selametle...
cahid
Kıdemli Üye
Okuduklarını herhalde harmanlayıp aktarma ihtiyacı hissediyorsun.
Birincisi rüya ilimden hiçbir şey ifade etmez gibi bir söz bâtıldır. Bak sâdık rüya hakkında Peygamber Efendimiz (s.a.v.) ne buyurmuş
Nasslara ters düşmediği sürece rüyânın da ilmîliği vardır.Efendimiz (s.a.v.)'i rüyada görmek ise delil olması bakımından daha kuvvetlidir. Çünkü şeytan O'nun (s.a.v.) sûretine giremez. Ancak birisinin rüyasına girse (aslında şeytan öyle zannettirir) ve Kur'an ve sünnete ters düşen şeyler yapmasını istese o vakit durmak lazım gelir.
Diğer hususlara gelince ehl-i sünnetin ve ehl-i tasavvufun bu konudaki görüşleri şu meyandadır. Keşif ve ilham sahibini bağlar. Nasıl ki ictihadda hata edene dâhi bir sevap vardır keşifte hata edene de ecir olması ümit edilir. Velevki nasslara ters düştüğü sabit olmasın. Bu noktada ictihadların bağlayıcılığı konusu da ayrı bir meseledir. Nasıl ki tasavvuf ehli kimseler keşiflerinde hata edebilirse , fâkihlerin de ictihadlarında hata etme durumu uzak değildir. O bakımdan keşif ve ilham kâbilinden olan şeyleri yok saymak da ayrı bir hata olur. Şu var keşif ve ilham kabilinden olanlar icmâ ile sâbit olan nasslara göre değerlendirilir. Ters düşerse bırakılır mutâbık düşerse amel edilir. Ezcümle hakkında Kur'an ve sünnette hüküm bulunamayan herşeyi yok sayarsanız fıkhın da büyük kısmını reddetmiş olursunuz.
Muhterem Üstaz Osman Nûri Topbaş Hz.lerinin bu ay ki Altınoluk Dergisindeki yazısından alıntıdır:
TASAVVUF: İslâm’ın kalbî hayatıdır. Allah Rasûlü’nü aşk ile yakından tanımak ve O’nun gönül ikliminden feyz almak sûretiyle İslâm’ı, Allah Rasûlü ve sahâbedeki aslî keyfiyetiyle idrâk edip tıpkı onlar gibi aşk, şevk, vecd ve güzel ahlâk ile yaşama gayretinden ibârettir. Bu yönüyle tasavvuf, her nefeste Peygamber Efendimiz’le beraberlik hâlinde olmaya gayret etmektir. Zira âyet-i kerîmede buyrulur:
“Kim Rasûl’e itaat ederse Allâh’a itaat etmiş olur…” (en-Nisâ, 80)
TASAVVUF: Peygamber Efendimiz’in hayatıyla hem zâhiren hem de bâtınen bütünleşebilme gayretidir. Nitekim buna muvaffak olan Hak dostları da; dînin zâhir ve bâtınını lâyıkıyla mezcederek şahsiyetlerine nakşetmiş, zühd ve takvâ yolunda kalben mesâfeler kat ederek davranış mükemmelliği*ne ve “peygamber vârisliği” şerefine ermiş bah*ti*yar* kullar*dır.
Onlar, Hazret-i Peygamber ve ashâbını görme şerefine nâil olamayanlar için örnek alınacak zirve şahsiyetlerdir. Zira Hak dostları, tıpkı nûru*nu Güneş’ten alan Ay gibi, nebevî ahlâkın güzelliklerini yansıtan berrak bir ayna mevkiindedirler. Onların hâl ve tavırlarını kalbî rikkatle seyredenler, onların âleminde nebevî ahlâkın zarif tecellîlerini müşâhede ederler.
Meselâ Peygamber Efendimiz (s.a.v.) bir gün ashâbına:
“–Nefsim kudret elinde bulunan Allâh’a yemin ederim ki, birbirinize merhamet etmediğiniz müddetçe cennete giremezsiniz.” buyurmuşlardı.
Ashâb-ı kirâm:
“–Yâ Rasûlâllah! Hepimiz merhametliyiz.” deyince Allah Rasûlü (s.a.v.):
“–(Benim kastettiğim) merhamet, sizin anladığınız gibi yalnızca bir*birinize olan merhamet değildir. Bilâkis bütün mahlûkâta şâmil olan mer*hamettir, bütün mahlûkâta şâmil merhamet!..” buyurdular. (Hâkim, IV, 185/7310)
İşte bu nebevî ahlâk ile ahlâklanan Hazret-i Ömer (r.a.); “Dicle kenarında bir koyun suya düşüp boğulsa, ilâhî adâlet bunun hesâbını Ömer’den sorar.” düşüncesiyle derin bir vicdan muhâsebesinde bulunurdu.
İslâm tarihinde beşinci râşid halîfe sayılan Ömer bin Abdülazîz (rahmetullahi aleyh) de, dâimâ bu mes’ûliyet endişesi içindeydi. Ümmet içindeki fakirlerin, gariplerin, kimsesizlerin, ilâç bulamayan hastaların, hakkını arayamayan mazlumların yardımına yetişemediği takdirde, Rabbinin bundan dolayı kendisini hesâba çekmesinden ve Rasûlullah (s.a.v.) Efendimiz’in kendisine serzenişte bulunmasından duyduğu endişe ile gözyaşları içinde kalırdı.
İşte nebevî ahlâk ile ahlâklanan bir gönül insanı, kendini yüreğinin uzanabildiği her yerde vazifeli addeder; muhtaçların imdâdına koşar; şefkat ve merhamet tevzî eder.
TASAVVUF: Bir arınma disiplinidir. Allah’tan uzaklaştıran her şeyden sakınarak takvâya erebilme yoludur. Nefse karşı sulhü olmayan bir cenktir. Zira nefs; ancak büyük cihâd ile terbiye edilebilen, sırlarla dolu bir kuvvettir.
Hakîkaten nefs, iki uçlu bir bıçak gibidir; onun terbiyesi ihmâl edilirse mânevî hayata zehir saçar. Fakat terbiye ve disipline edildiğinde ise, Hakk’a vuslat yolunda kulun en kuvvetli bineği olur.
Nefis tezkiyesi, ehemmiyet ve zorluğuna binâen “büyük cihâd” kabul edilmiştir. Bu tâbiri de Rasûlullah (s.a.v.) Efendimiz, pek zorlu geçen Tebük Gazvesi’nden dönüşlerinde ifâde buyurmuşlardır. Bu gazvede ashâb-ı kirâm, bin kilometre gidip dönmüşlerdi. Yolculukta açlık, susuzluk gibi birçok çâresizlikler içinde kalındı. Sahâbenin âdeta şekli değişti, saçı sakalı birbirine karıştı, derileri kemiklerine yapıştı. Ashâb-ı kirâm bu hâlde iken Efendimiz (s.a.v.):
“–Şimdi küçük cihâddan en büyük cihâda; nefsin hevâsı ile mücâhedeye dönüyoruz!” buyurdu. (Bkz. Süyûtî, Câmiu’s-Sağîr, II, 73)
Tasavvuf da Rasûlullah (s.a.v.) Efendimiz’in tezkiye ve terbiyesi netice*sinde ashâb-ı kirâmın ulaştığı mânevî seviyeden nasiplenmeyi hedefleyen ulvî bir yolculuktur. Peygamber Efendimiz’e vâris olmuş gerçek mürebbîler elinde; nefsin terbiye, kalbin tasfiye edildiği mânevî bir mekteptir.
TASAVVUF: “Îmân”ı “ihsan” gibi yüce bir ufka taşımanın diğer adıdır. “…Dikkat edin! Kalpler ancak Allâh’ın zikriyle mutmain olur (huzura kavuşur).” (er-Ra‘d, 28) âyeti muktezâsınca, her an Allah ile beraberliğin şuur ve idrâki içinde bulunmaktır.
TASAVVUF: Hayat ve kâinâta gâfilâne ve sathî bir nazarla değil, âdeta bir röntgen cihazıyla bakar gibi derûnî bir nazarla bakıştır. Bu vesîleyle her oluşun ve her hâdisenin iç yüzüne, hikmetine ve perde arkasındaki murâd-ı ilâhîye dikkat kesilen bir gönül derinliği kazanmaktır.
TASAVVUF: Teslîmiyet pınarından kana kana içe*rek her zaman ve me*kân*da Cenâb-ı Hakk’ın tak*dîrinden râzı olma ve O’nunla dost kalabilme sa*natıdır. Hayatın med-cezirleri, değişen şartları ve sürprizleri karşısında gönül muvâzenesini koruyup şikâyet ve sızlanmayı unutma ma*hâ*re*tidir.
TASAVVUF: Bir zühd eğitimidir. Esas hayatın âhiret hayatı olduğu idrâkine ererek fânî ve nefsânî arzulara gönül bağlamaktan kurtulmaktır.
TASAVVUF: Mânevî terakkîde belli bir olgunluk seviyesine ulaşmış mü’minlerin, diğergâm bir gönülle mahlûkâta yönelerek onların ihtiyaç ve noksanlıklarını telâfîye çalışma mes’ûliyetidir. Hâlık’ın nazarıyla mahlûkâta bakış tarzı kazanmaktır. Şefkat ve merhametin tabiat-ı asliye hâline gelmesi, Allah yolunda hizmetin bir hayat tarzına dönüşmesidir.
Hakîkaten tasavvufî terbiye ile rûhen kemâle ermiş kullar, kendi tekâmülleriyle yetinmeyip etraflarında kurtaracak başka ruhlar ararlar. Muhtaç ve muzdariplerin çilesiyle derinleşen kâmil mü’minlerin gönüllerinde âdeta bir mahşer kaynar. Bu yürek yanışı onları, Yaratan’dan ötürü yaratılanlara hizmet aşkıyla doldurur. Gönüller bir rahmet dergâhı hâline gelir.
http://dergi.altinoluk.com/index2.php#sayfa=yillar&MakaleNo=d312s032m1
TASAVVUF: İslâm’ın kalbî hayatıdır. Allah Rasûlü’nü aşk ile yakından tanımak ve O’nun gönül ikliminden feyz almak sûretiyle İslâm’ı, Allah Rasûlü ve sahâbedeki aslî keyfiyetiyle idrâk edip tıpkı onlar gibi aşk, şevk, vecd ve güzel ahlâk ile yaşama gayretinden ibârettir. Bu yönüyle tasavvuf, her nefeste Peygamber Efendimiz’le beraberlik hâlinde olmaya gayret etmektir. Zira âyet-i kerîmede buyrulur:
“Kim Rasûl’e itaat ederse Allâh’a itaat etmiş olur…” (en-Nisâ, 80)
TASAVVUF: Peygamber Efendimiz’in hayatıyla hem zâhiren hem de bâtınen bütünleşebilme gayretidir. Nitekim buna muvaffak olan Hak dostları da; dînin zâhir ve bâtınını lâyıkıyla mezcederek şahsiyetlerine nakşetmiş, zühd ve takvâ yolunda kalben mesâfeler kat ederek davranış mükemmelliği*ne ve “peygamber vârisliği” şerefine ermiş bah*ti*yar* kullar*dır.
Onlar, Hazret-i Peygamber ve ashâbını görme şerefine nâil olamayanlar için örnek alınacak zirve şahsiyetlerdir. Zira Hak dostları, tıpkı nûru*nu Güneş’ten alan Ay gibi, nebevî ahlâkın güzelliklerini yansıtan berrak bir ayna mevkiindedirler. Onların hâl ve tavırlarını kalbî rikkatle seyredenler, onların âleminde nebevî ahlâkın zarif tecellîlerini müşâhede ederler.
Meselâ Peygamber Efendimiz (s.a.v.) bir gün ashâbına:
“–Nefsim kudret elinde bulunan Allâh’a yemin ederim ki, birbirinize merhamet etmediğiniz müddetçe cennete giremezsiniz.” buyurmuşlardı.
Ashâb-ı kirâm:
“–Yâ Rasûlâllah! Hepimiz merhametliyiz.” deyince Allah Rasûlü (s.a.v.):
“–(Benim kastettiğim) merhamet, sizin anladığınız gibi yalnızca bir*birinize olan merhamet değildir. Bilâkis bütün mahlûkâta şâmil olan mer*hamettir, bütün mahlûkâta şâmil merhamet!..” buyurdular. (Hâkim, IV, 185/7310)
İşte bu nebevî ahlâk ile ahlâklanan Hazret-i Ömer (r.a.); “Dicle kenarında bir koyun suya düşüp boğulsa, ilâhî adâlet bunun hesâbını Ömer’den sorar.” düşüncesiyle derin bir vicdan muhâsebesinde bulunurdu.
İslâm tarihinde beşinci râşid halîfe sayılan Ömer bin Abdülazîz (rahmetullahi aleyh) de, dâimâ bu mes’ûliyet endişesi içindeydi. Ümmet içindeki fakirlerin, gariplerin, kimsesizlerin, ilâç bulamayan hastaların, hakkını arayamayan mazlumların yardımına yetişemediği takdirde, Rabbinin bundan dolayı kendisini hesâba çekmesinden ve Rasûlullah (s.a.v.) Efendimiz’in kendisine serzenişte bulunmasından duyduğu endişe ile gözyaşları içinde kalırdı.
İşte nebevî ahlâk ile ahlâklanan bir gönül insanı, kendini yüreğinin uzanabildiği her yerde vazifeli addeder; muhtaçların imdâdına koşar; şefkat ve merhamet tevzî eder.
TASAVVUF: Bir arınma disiplinidir. Allah’tan uzaklaştıran her şeyden sakınarak takvâya erebilme yoludur. Nefse karşı sulhü olmayan bir cenktir. Zira nefs; ancak büyük cihâd ile terbiye edilebilen, sırlarla dolu bir kuvvettir.
Hakîkaten nefs, iki uçlu bir bıçak gibidir; onun terbiyesi ihmâl edilirse mânevî hayata zehir saçar. Fakat terbiye ve disipline edildiğinde ise, Hakk’a vuslat yolunda kulun en kuvvetli bineği olur.
Nefis tezkiyesi, ehemmiyet ve zorluğuna binâen “büyük cihâd” kabul edilmiştir. Bu tâbiri de Rasûlullah (s.a.v.) Efendimiz, pek zorlu geçen Tebük Gazvesi’nden dönüşlerinde ifâde buyurmuşlardır. Bu gazvede ashâb-ı kirâm, bin kilometre gidip dönmüşlerdi. Yolculukta açlık, susuzluk gibi birçok çâresizlikler içinde kalındı. Sahâbenin âdeta şekli değişti, saçı sakalı birbirine karıştı, derileri kemiklerine yapıştı. Ashâb-ı kirâm bu hâlde iken Efendimiz (s.a.v.):
“–Şimdi küçük cihâddan en büyük cihâda; nefsin hevâsı ile mücâhedeye dönüyoruz!” buyurdu. (Bkz. Süyûtî, Câmiu’s-Sağîr, II, 73)
Tasavvuf da Rasûlullah (s.a.v.) Efendimiz’in tezkiye ve terbiyesi netice*sinde ashâb-ı kirâmın ulaştığı mânevî seviyeden nasiplenmeyi hedefleyen ulvî bir yolculuktur. Peygamber Efendimiz’e vâris olmuş gerçek mürebbîler elinde; nefsin terbiye, kalbin tasfiye edildiği mânevî bir mekteptir.
TASAVVUF: “Îmân”ı “ihsan” gibi yüce bir ufka taşımanın diğer adıdır. “…Dikkat edin! Kalpler ancak Allâh’ın zikriyle mutmain olur (huzura kavuşur).” (er-Ra‘d, 28) âyeti muktezâsınca, her an Allah ile beraberliğin şuur ve idrâki içinde bulunmaktır.
TASAVVUF: Hayat ve kâinâta gâfilâne ve sathî bir nazarla değil, âdeta bir röntgen cihazıyla bakar gibi derûnî bir nazarla bakıştır. Bu vesîleyle her oluşun ve her hâdisenin iç yüzüne, hikmetine ve perde arkasındaki murâd-ı ilâhîye dikkat kesilen bir gönül derinliği kazanmaktır.
TASAVVUF: Teslîmiyet pınarından kana kana içe*rek her zaman ve me*kân*da Cenâb-ı Hakk’ın tak*dîrinden râzı olma ve O’nunla dost kalabilme sa*natıdır. Hayatın med-cezirleri, değişen şartları ve sürprizleri karşısında gönül muvâzenesini koruyup şikâyet ve sızlanmayı unutma ma*hâ*re*tidir.
TASAVVUF: Bir zühd eğitimidir. Esas hayatın âhiret hayatı olduğu idrâkine ererek fânî ve nefsânî arzulara gönül bağlamaktan kurtulmaktır.
TASAVVUF: Mânevî terakkîde belli bir olgunluk seviyesine ulaşmış mü’minlerin, diğergâm bir gönülle mahlûkâta yönelerek onların ihtiyaç ve noksanlıklarını telâfîye çalışma mes’ûliyetidir. Hâlık’ın nazarıyla mahlûkâta bakış tarzı kazanmaktır. Şefkat ve merhametin tabiat-ı asliye hâline gelmesi, Allah yolunda hizmetin bir hayat tarzına dönüşmesidir.
Hakîkaten tasavvufî terbiye ile rûhen kemâle ermiş kullar, kendi tekâmülleriyle yetinmeyip etraflarında kurtaracak başka ruhlar ararlar. Muhtaç ve muzdariplerin çilesiyle derinleşen kâmil mü’minlerin gönüllerinde âdeta bir mahşer kaynar. Bu yürek yanışı onları, Yaratan’dan ötürü yaratılanlara hizmet aşkıyla doldurur. Gönüller bir rahmet dergâhı hâline gelir.
http://dergi.altinoluk.com/index2.php#sayfa=yillar&MakaleNo=d312s032m1