Kağıt dans eder kalemle...
Benimse elemle yıkanmış yüzüm düşer gölgesine.
Sağır edici bir sessizlik var içimde.
Gözlerim uykusuz, gözlerim kan çanağı...
Yine de yazmaktan vazgeçmez ellerim.
Dilim sussa da kapanmaz ruhumun o geveze çenesi.
Sürekli birşeyler anlatır, geçmişten söz eder.
O konuştukça kirlenir beyaz sayfalarda ki hareler.
Sus artık, kapat çeneni!
Bak yine yazık ettik kağıda, kustuk içimizdekleri.