Gel tanışalım önce ben kısaca S.S. ama sen bana uzun uzun seni seviyorum de...
Ah ne kadar az duydum ne kadar az söyledim...
Sahiden de ne kadar az duymuşum...duyduklarımsa gerçek mi bilememişim...ya gerçekten sevilmemiş yada sevgileri çabuk yitirmişim...zaten şu kısacık konuklukta deprem kargaşalarıyla geçmiş hayat denen yorucu koşum...ne anlayabilmişim insanları nede anlatabilmişim yaşadığım çırpınışları...kimi gün sevdamı katletmiş kimi gün kavgamı sahiplenmişim...gülümsemelere yapay demiş karaltılardanda ürpermişim...belki de çoğu zaman bendeymiş yanlışlar ama hiç kimsenin doğrularınıda sahiplenememişim...
Nerdeyim nereye gideceğim???tüm her şeyden mutlak bir şekilde daha doğru bildiğim bir şey varsa oda şüphesiz tüm benliğimi kuşatıp kavuran kimseleri kabullenemeyen YALNIZLIĞIM...
Yıllardır aradığım şu boşluğun adı yoksa yoksa SEVGİmiydi?
Bir türlü ayarını tutturamadığım,hep tam teslimiyetle kollarına bırakacakken kendimi yine gerçek olmağını gördüğüm,bazılarının kendi vicdanlarını rahatlatmak adına yaptıkları bazı şeyler ‘acaba bu O mu?’dediğim şeydi,bazılarının nefislerini tatmin ettiklerine ‘belki de bu defa O dur’diye umut ettiğimdi,kimi vakitte bir çocuğun masum öpücüğü kimi defa yaşlı bir teyzenin samimi teşekkürü kimi zamanda uzaklardan gelen bir selamın içinde aradığım ‘bunada çok şükür’ deyip mutlu olduğumdu...Ama her yaşta her yerde zamanda ve her insanda aradığımdı...
İçim çok acıtan şüphelerim mi ümitlerim mi?korkularım mı yaşadıklarım mı? Sevgilerim mi sevilmediklerim mi? Yalnızlığım mı beni anlamayan kuru kalabalık mı?ne sorulara bir cevap var nede bana bir çare bulan...
Hani bir söz varya;ÇARESİZSENİZ ÇARE SİZSİNİZ çüzüm çok basit bir harfin yerine başkasını koymak
Sanırım hayatta da böyle bazı şeyleri değiştirmek yani yenilikler üretmek evet üretmek ama sorun değil çüzüm...
Ah ne kadar az duydum ne kadar az söyledim...
Sahiden de ne kadar az duymuşum...duyduklarımsa gerçek mi bilememişim...ya gerçekten sevilmemiş yada sevgileri çabuk yitirmişim...zaten şu kısacık konuklukta deprem kargaşalarıyla geçmiş hayat denen yorucu koşum...ne anlayabilmişim insanları nede anlatabilmişim yaşadığım çırpınışları...kimi gün sevdamı katletmiş kimi gün kavgamı sahiplenmişim...gülümsemelere yapay demiş karaltılardanda ürpermişim...belki de çoğu zaman bendeymiş yanlışlar ama hiç kimsenin doğrularınıda sahiplenememişim...
Nerdeyim nereye gideceğim???tüm her şeyden mutlak bir şekilde daha doğru bildiğim bir şey varsa oda şüphesiz tüm benliğimi kuşatıp kavuran kimseleri kabullenemeyen YALNIZLIĞIM...
Yıllardır aradığım şu boşluğun adı yoksa yoksa SEVGİmiydi?
Bir türlü ayarını tutturamadığım,hep tam teslimiyetle kollarına bırakacakken kendimi yine gerçek olmağını gördüğüm,bazılarının kendi vicdanlarını rahatlatmak adına yaptıkları bazı şeyler ‘acaba bu O mu?’dediğim şeydi,bazılarının nefislerini tatmin ettiklerine ‘belki de bu defa O dur’diye umut ettiğimdi,kimi vakitte bir çocuğun masum öpücüğü kimi defa yaşlı bir teyzenin samimi teşekkürü kimi zamanda uzaklardan gelen bir selamın içinde aradığım ‘bunada çok şükür’ deyip mutlu olduğumdu...Ama her yaşta her yerde zamanda ve her insanda aradığımdı...
İçim çok acıtan şüphelerim mi ümitlerim mi?korkularım mı yaşadıklarım mı? Sevgilerim mi sevilmediklerim mi? Yalnızlığım mı beni anlamayan kuru kalabalık mı?ne sorulara bir cevap var nede bana bir çare bulan...
Hani bir söz varya;ÇARESİZSENİZ ÇARE SİZSİNİZ çüzüm çok basit bir harfin yerine başkasını koymak
Sanırım hayatta da böyle bazı şeyleri değiştirmek yani yenilikler üretmek evet üretmek ama sorun değil çüzüm...
