Bu şiiri ablam yazdı bakalım beğenecek misiniz?
SON!
Son akşamdı,
Son akşamda son saatler.
Gözler yerde kalpler onunlaydı.
Sonra kapattı gözlerini,
Dünyaya ağlar gibiydi.
Hiç “ben” olamadım diyordu içinden, besbelli…
“Ölüyorum” diyordu sancısız ve soluksuz.
Ölüyorum…
Gözleri kapalı hesaplaşıyordu kendiyle..
Bu son akşamım!
Ömrümün son günü, son anlarım.
Bırakılmamış bir çığlıktı,
Sessiz ve sakin…
Sıkıntılıydı aslında
Damlalar içine akıyordu.
Ağlıyordu; ama görünmeyen
Bir “ah” çekti,
Derinden,
Yarım kalmasından korkarcasına hızlı..
“Ağlamayın benim için” diye girmek istedi lafa;
Ama laflar soğuktu, donmuştu.
“Ağlamayın benim için,
Hiç ağlamadınız ki zaten bu güne kadar bana”
Isıtmak istedi lafları biraz.
O da üşümüştü bu soğuk laflardan.
Bir gülümseme yayıldı, dudaklarına buram buram
Sanki hiç bitmeyecekmiş gibi.
Sanki bir teselliydi bu.
Sade ve hoş…
Fakat zaman çabuk geçiyordu.
Gülümseme de dayanamadı zamana.
Soluklaştı gölge gölge
Göz kapakları da yenik düşmek üzereydi;
Ama o, zorluyordu.
“Ne olur bir an daha göreyim dünyayı.”
Sıcak nefesi havayı deliyordu.
Göğsü bir yayık gibi sallıyordu bedenini..
Beden donmuştu, söz dinliyordu, çaresizdi.
Gözleri yanmaya başlamıştı.
Kapatmak istiyordu; ama içinde volkanlar püskürüyordu.
Yanmasından korktu göz kapaklarının
Ağır ağır geri çekti
Sahnedeki oyun bitmek üzereydi anlaşılan
Son saliselerdi oynanılan…
Ziyaretçiler de sabırsızlanmaktaydı artık.
Ölmeyecekse gitmeli değil miydi, onlar?
Kalpleri katı ve acımasızca…
Neyse, beklenilen an geldi artık.
Nefesi daralmaya başladı.
“Ah!” diyordu, “ne güzel havalar çekerdim içime,
Şimdi şu pis, kokuşmuş havayı bile kullanmama izin yok.”
Yüzü ağarmaya başladı.
Kalbi çalışmamak için diretiyordu.
“Ne olur çalış!” diye bağıracaktı ama…
Bir sessizlik çöktü
Kendini teslim etti olanlara
Hiç kıpırdamadan, itiraz etmeden.
Bir fırtına kopar gibiydi bedeninden
Yanıyordu tütsü tütsü
Karıncalanıyordu her yeri
Elini uzatmak istedi;
Ama kalkmıyordu el.
Yoksa, yoksa bitmiş miydi her şey?
Bu ağlayanlar, onlar…
“Ah!”
Ölüm, ah! Acı son!
Yoksa o da mı girmişti kapıdan içeri
“Eyvah!” diyememek, ağlayamamak ne kadar kötüydü!
Kapıyı tanımadan, kapının öncesinde yaşayamadan
Sonrasına hazırlanmadan, kapıdan geçmek ne kötüydü!
SON!
Son akşamdı,
Son akşamda son saatler.
Gözler yerde kalpler onunlaydı.
Sonra kapattı gözlerini,
Dünyaya ağlar gibiydi.
Hiç “ben” olamadım diyordu içinden, besbelli…
“Ölüyorum” diyordu sancısız ve soluksuz.
Ölüyorum…
Gözleri kapalı hesaplaşıyordu kendiyle..
Bu son akşamım!
Ömrümün son günü, son anlarım.
Bırakılmamış bir çığlıktı,
Sessiz ve sakin…
Sıkıntılıydı aslında
Damlalar içine akıyordu.
Ağlıyordu; ama görünmeyen
Bir “ah” çekti,
Derinden,
Yarım kalmasından korkarcasına hızlı..
“Ağlamayın benim için” diye girmek istedi lafa;
Ama laflar soğuktu, donmuştu.
“Ağlamayın benim için,
Hiç ağlamadınız ki zaten bu güne kadar bana”
Isıtmak istedi lafları biraz.
O da üşümüştü bu soğuk laflardan.
Bir gülümseme yayıldı, dudaklarına buram buram
Sanki hiç bitmeyecekmiş gibi.
Sanki bir teselliydi bu.
Sade ve hoş…
Fakat zaman çabuk geçiyordu.
Gülümseme de dayanamadı zamana.
Soluklaştı gölge gölge
Göz kapakları da yenik düşmek üzereydi;
Ama o, zorluyordu.
“Ne olur bir an daha göreyim dünyayı.”
Sıcak nefesi havayı deliyordu.
Göğsü bir yayık gibi sallıyordu bedenini..
Beden donmuştu, söz dinliyordu, çaresizdi.
Gözleri yanmaya başlamıştı.
Kapatmak istiyordu; ama içinde volkanlar püskürüyordu.
Yanmasından korktu göz kapaklarının
Ağır ağır geri çekti
Sahnedeki oyun bitmek üzereydi anlaşılan
Son saliselerdi oynanılan…
Ziyaretçiler de sabırsızlanmaktaydı artık.
Ölmeyecekse gitmeli değil miydi, onlar?
Kalpleri katı ve acımasızca…
Neyse, beklenilen an geldi artık.
Nefesi daralmaya başladı.
“Ah!” diyordu, “ne güzel havalar çekerdim içime,
Şimdi şu pis, kokuşmuş havayı bile kullanmama izin yok.”
Yüzü ağarmaya başladı.
Kalbi çalışmamak için diretiyordu.
“Ne olur çalış!” diye bağıracaktı ama…
Bir sessizlik çöktü
Kendini teslim etti olanlara
Hiç kıpırdamadan, itiraz etmeden.
Bir fırtına kopar gibiydi bedeninden
Yanıyordu tütsü tütsü
Karıncalanıyordu her yeri
Elini uzatmak istedi;
Ama kalkmıyordu el.
Yoksa, yoksa bitmiş miydi her şey?
Bu ağlayanlar, onlar…
“Ah!”
Ölüm, ah! Acı son!
Yoksa o da mı girmişti kapıdan içeri
“Eyvah!” diyememek, ağlayamamak ne kadar kötüydü!
Kapıyı tanımadan, kapının öncesinde yaşayamadan
Sonrasına hazırlanmadan, kapıdan geçmek ne kötüydü!
