Şıkşıkiyye Hutbesi ?

DostunDostu' Alıntı:

Güzel kardeşim iman nedir? Önce şu kaideyi bir ortaya koyalım inşallah. İman Allah'adır. İman evrenseldir. Sahabeye başka iman şartı, bize başka iman şartı yoktur. Bunu akıl sahibi herkes kabul eder değil mi? Kişiler ve kurumlar üzerinden itikat kaideleri belirlenmez demiştim. Vakia odur ki sahabe birbirine kılıç çekmiş. Kılıç çekmeye giden süreci siz herhalde düğün dernek zannediyorsunuz! Silaha sarılmak, bir kriz sürecinin son noktasıdır. Kılıç çekildiğini biliyoruz. O halde bu sürecin önünü tahmin etmek herhalde zor olmasa gerek. Küfür mü ararsın, hakaret mi ararsın, iftira mı ararsın, nefret, dedikodu, kin ve öfke.... hepisi mümkündür. Bunların hepisi birden olabileceği gibi muhakkak birkaçcı olduğu kesindir. Bu noktada sosyolojik olarak ''nereden biliyorsun, delilin nedir?'' diye bir soru sormak abeste iştigaldir. Boşanan karı kocalarda bile bir ön aile krizi vardır. Şiddet mi dersin, iftira mı dersin, ...., mutlaka bir şey var olur. Boşanan karı kocalar hakkında: ''efendim biz birbirimizi çok severiz, birbirimiz için canımız veririz ama boşanıyoruz işte.'' denebilir mi? Nereden biliyorsun, delilin var mı denebilir mi? Serseriliğin lüzumu yok. Bir şeylerin olduğu kesin. Birbirllerinin kara kaşına, kara gözüne hasretle silaha sarıldıklarını iddia etmek, ancak karşısındakilerin zekasıyla alay etmek olur. Bunu niye anlatıyorum? Şunun için: İster bu kılıç çekme olayını yahudilere yükleyin, ister münafıklara yükleyin, ister başka günah keçileri bulun. Nereye çevirirseniz çevirin lakin işi itikadi noktaya taşımayın. Mesele tamamen siyasidir. Hatta dini argümanları siyasete alet etmek bile vardır burada. Bu normaldir zira ikna için bu yolu kullanmakta kendi çapında bir silahtır neticede. Yapacak çünkü insanız ve kazanmak istiyoruz. Kaybetmek ve yok olmak yerine her yolu mübah görmek vardır. Bu gayet doğal bir savunma, hayatta kalma iç güdüsüdür. Anlayın ve kabul edin artık bunu. Şunu iyi bilin ki: Fani insanların birbirlerin yok etmek için kullandıkları dini argümanlar onlara aittir. Onar bunu yaptı etti veya dedi diye Allah katında bu siyasi söylemlerin muteber olduğunu sanmayın. Allah'ın iman terazisini Allah belirler, kul değil. Onun için kişi ve kurumlar üzerinden din olmaz dedim.

Muhal farz: Diyelim ki Hz. Ali gerçekten de Hz. Ebubekir ve birkaç sahabeyle husumeti vardı ve bunları sevmezdi. Veya tam tersi onlar Ali'yi sevmezlerdi. Mesela diyorum... Peki bu durum Ali'yi veya diğer sahabeleri kafir yapar mı? Yapmaz zira bu işin dinle alakası yoktur. Allah'a iftira atan yok çünkü. Peki onları kafir etmeyen bir durum nasıl olurda başkalarını kafir yapar? İnsan insandır, fani fanidir, kul kuldur. Sahabe için başka itikat kaideleri, sonra gelenler için başka kaide diye bir din olmaz. İman, yani TEVHİD, yani Allah'ın hakkı -açık söylüyorum- Hz. Muhammed'i bile aşar, ehli beyti de aşar. Eğer bu paradigmayı içselleştiremezseniz ümmet içinde ittifak kurmak mümkün olmaz. Zira fırkaların ayrışması tamamen bu paradigmayı kaybetmiş olmaktan kaynaklanıyor. Dini ayaklar altına indirdik biz. Cezamızı da çekiyoruz hepsi bu...

Bu arada hükümetin Alevilere haklarını iade etmekte bu kadar çekinceli olmasını gerçekten anlamıyorum. Hep eskiden kalma memlerin tesiri altında kalıyorlar onun için. Neyden korkuyorlar anlamıyorum. Problemin Aleviler olmadığını, bizzat kendi şeriatperest/harici/ötekileştirici şuur altı olduğunu bilmiyorlar. Problem vallahi başkaları değil. Problem biziz biz.. Bunu anlayalım artık. Kendimizle yüzleşelim artık. Kendimizi fırka-i naciye patalojisinden kurtaralım artık. Fırka-i naciye tevhidi yakalamış olanlardır. Alt kategorilerden herhangi birisi mantıken fırka-i naciye olamaz. Çünü aynı kategorilerin unsurlarıdırlar. Elmayla armut, muzla portalakın birbiriyle olan ihtilafı ''asıl meyve benim, siz meyva değilsiniz'' tartışması üzerinden yürüyemez. Kurtuluşa erecek meyvayı bu söylemi güden meyvalarda aramayın. Kurtuluşa eren meyva ''hepimiz meyvayız'' diyen olacaktır. Bu kadar basit.

Ama dur bi dakka! Çok zor değil mi bu açık seçik ortada olan basit denklemi kabul etmek. Çünkü herkesin kendi takip ettiği hocası var ve bu hocaların işine gelmiyor bu. Aklını teslim etmek insanı vebalden kurtarmaz, tam aksine vebale sokar haberiniz olsun! Sanmayın ki ahirette ''ben masumum'' diyebileceksiniz. Aklı sana veren Allah, onu gitte başkasına teslim et diye vermedi. Eğer teslim etmeni dileseydi zaten baştan seni hayvan yaratır, aklını direk teslim ettiğin kişiye yazardı. (burada ki 'sana' hitabı herhangi bir üyeye değildir. Genel manada aklını teslim edenleredir.)

Her şeye rağmen gene de ümitvarım. Hayırda şer, şerde hayır ararım. Göreceksiniz! Mezhep kavgaları ve oluk oluk akan kan ve gözyaşı geride kalanları bu noktaya getirecektir. Ben 100, belki 150 yıl sonrasını yazıyorum. Ne yaparsın ki! İnsanoğlu böyle işte. Birbirini gebertmeden ezberlerini kıramıyor. Kurban olduğum Resulullah ne demiş: Fitne çağı gelecek, elinizi kolunuzu kıpırdatmayın. Aynen öyle. Zira bu yerinde oturanlar çok kıymetlidir. Sağlıklı din algısı onların üzerinden geleceğe taşınacak. Birbirini gebertenlerin nesli kuruyacak. Acı gerçek bu malesef.. Bırak o müslümana kılıç çekenler kendini kahraman görsün cihad yaptıklarını sansınlar. Zalimin zulmü dururken ondan tırsıp kılıcını mazluma çekenleri tarih asla kahraman olarak yazmaz. Ne büyük bir yanılgıdalar bir bilseler..

Genişletmek için tıkla ...

Ali' Alıntı:

Şıkşıkiyye hutbesi
Andolsun Allah'a ki filân, onu bir gömlek gibi giyindi; oysa daha iyi bilirdi o, ben hilâfete nispetle değirmen taşının mili gibiydim; hilâfet benim çevremde dönerdi; sel benden akardı; hiçbir kuş, uçtuğum yere uçamazdı. Hilâfetle arama bir perde çektim; onu koltuğumdan silkip attım. Düşündüm; kesilmiş elimle hamle mi edeyim; yoksa bu kapkaranlık körlüğe sabır mı edeyim? Hem de öylesine bir körlük ki ihtiyarları tamamıyla yıpratır; çocuğu kocaltır; inanan da Rabbine ulaşıncaya dek bu zulmette zahmet çeker.

Gördüm ki sabretmek daha doğru; sabrettim; ettim ama gözümde diken vardı, boğazımda kemik vardı; mirâsımın yağmalandığını görüyordum. Birincisi, ona falâna verip gitti (sonra A'şâ'nın şu beytini okudular)

Bugün deveye binmişim; yolculuk zahmetine düşmüşüm;*

Câbir'in kardeşi Hayvanla bulunduğum günle bu günüm kıyaslanır mı hiç?

Ne de şaşılacak şey ki yaşarken halkın kendisini bırakmasını teklif ederdi; ölümünden sonra yerine öbürünün geçmesini sağladı. Bu iki kişi hilâfeti, devenin iki memesi gibi aralarında paylaştılar. O, hilâfeti, düz ve düzgün olmayan çorak bir yere attı; sözü sertti, insanı yaralardı; onunla buluşup görüşeni incitirdi. Meselelerde şüphesi çoktu; özür getirmesinin sayısı yoktu. Onunla konuşan, arkadaşlık eden, serkeş bir deveye binmişe benzerdi; burnuna geçen yularını çekse burnu yırtılır, yaralanırdı; bıraksa üstündekini helâk olma çukuruna götürür, atardı. Allah'ın bekasına andolsun, halk, onun zamanında ne edeceğini şaşırdı; yoldan çıktı; renkten renge boyandı; oradan oraya yeldi-durdu. Uzun bir zaman, çetin mihnetlere düştüm; sabrettim; derken o da yoluna düzüldü; halîfeliği bir topluluğa bıraktı ki ben de bunların biriyim sanıldı.

Allah'ım, sana sığınırım; ne de danışma topluluğuydu bu. Onlardan benim hakkımda, birincisiyle ne vakit bir şüpheye düşen oldu ki bu çeşit kişilere katıldım ben? Fakat inerlerken onlarla indim; uçarlarken onlarla uçtum; inişte, yokuşta onlarla beraber oldum. İçlerinden biri, hasedinden gerçekten saptı; öbürü, damadı olduğundan ona uydu, benden yüz çevirdi; öbürleri de öyle işler ettiler ki anmak bile çirkin.

Derken kavmin üçüncüsü kalktı; hem de bir halde ki iki yanı da yelle dolmuştu; işi gücü, yediğini çıkaracak yerle yiyeceği yer arasında gidip gelmekti. Onunla beraber babasının oğulları da işe giriştiler; Allah malını ilk baharda devenin otları, çayırı-çimeni yiyip sömürmesi gibi yediler, sömürdüler. Sonunda onun da ipi çözüldü; hareketi tezce yaralanıp öldürülmesine sebep oldu, karnının dolgunluğu onu bu hale getirdi; işini tamamladı gitti.

Derken, halkın benim etrâfıma, sırtlanın boynundaki kıllar gibi üşüşmesi kadar beni üzen bir şey olmadı; her yıldan, birbiri ardınca çevreme üşüştüler; bir derecede ki kalabalıktan Hasan'la Hüseyn, ayaklar altında kalacaktı neredeyse. Koyunların ağıla üşüşmesi gibi çevreme toplandı-lar; bu hengamede elbisem bile yırtılmıştı.

Ama işi elimle aldıktan sonra bir bölük, biatten döndü; ahdini bozdu. Öbür bölük ok yaydan fırlar gibi fırladı, inancından vazgeçti; öbürleri de itâatten çıktı; sanki onlar, her türlü noksan sıfatlardan münezzeh Allah'ın "İşte âhiret yurdu; biz onu, yeryüzünde yücelik ve bozgunculuk dilemeyenlere veririz ve sonuç, çekinenleridir" buyurduğunu duymamışlardı (Kasas, 83). Evet, andolsun Allah'a, elbette duydular da, ezberlediler de; fakat dünya, gözlerine bezenmiş bir şekilde göründü, onun bezentisi hoş geldi onlara.

Ama şunu da bilin ki andolsun tohumu yarana, insanı yaratana, bu topluluk, biat için toplanmasaydı, Allah'ın, zâlimin doyup zulmetmemesi, mazlûmun aç kalmaması hakkında bilginlerden aldığı ahd-ü peyman olmasaydı hilâfet devesinin yularını sırtına atardım; ümmetin sonuncusunu, ilkinin kâsesiyle suvarır giderdim. Siz de anlamışsınızdır ki şu dünyânızın değeri, bir dişi keçinin aksırığından da değersizdir bence.

Genişletmek için tıkla ...