Aşkın semalarında, firari sevdaların ağıtlarında sevgilinin
yokluğuna kıvranırken ruhum üzüntüyü sarıp sarmalayan
bir yolcuyum... Acılarımı harmanlayan şimal rüzgarları
ne de çabuk sustu? hüzünlü yüreğimin
üzerine hangi el mutluluğu inşa edecek?
Dinle;
Bu akşam düşte Şahmaran
gece destansı aşklara vuruyor yüzünü hilalin
yarı loş ışığıyla uykusuzluk; uzuyor, düşüyor,
sağır, dilsiz ama nabzı atan mısralara…
Şahikalarda asılı kalan duygular
ses veriyor düşüncelere; ve Sûru üflemeye hazır İsrafil’ in
sabrına aşina ya yürekler aynı nizamla...
Sendeyim sevgili
Yüreğim göz yaşlarımı kristalleştirerek, Belkıs‘a hazırlanan tahttan
daha görkemli bir taht hazırladı, zaman perdesini çektiğinde
ben, sendeyim sevgili...
Ayrılığın katmer katmer beslediği sevdanın;
dudaklarından bir kıvılcım düşerken Kays’ın
kalbine, tek bir kıvılcımla, aşkına kül olan Kays’ın
gönül gözlerine tecelli eden o nazlı yarin,
Leyla’nın da yüreğinde çalkalanan hasret duası ile
ben, sendeyim sevgili...
Melaikelerin şeffaf kanatlarında ölümsüz aşkların
vaveylası, sonsuzlukta yankılanırken tuttuğum eller,
sabrın huşulu raksıyla güvene hicret ettirdi ya ben,
sendeyim sevgili...
Bir yediverenin mevsimlerde bereketi
bir de sevgilinin o emsalsiz hayali sır olup yerleşti ta içime..
Kimsesizliğe soyunmuş Alplerin güzelliğine göz kırpan tan vakti,
sahipsiz umutlarla kalbe doğarken; erişilmez aşkların
yıldızı Zühre’nin derin iç çekişleriyle
ben, sendeyim sevgili.
Ümitzeynep Kayabaş