K
KeKe
Guest
Sende bir tuhaflık yok belki de.
Yanılan benim...
Ben senin bana değil, kendine sadık kalmanı istedim hep.
Bir de, benimle sevdiğin ne varsa, hep sevmeni istedim.
Bana gelmeden önce nasıl gülüyorsan, benimle nasıl güldüysen, ben gittikten sonra da öyle güleceğine inanmak istedim.
Benimle nelere ağladıysan, benden sonra da aynı şeylere ağlayacağını sandım.
Benimle vejetaryensen herkesle vejetaryen olmanı isterdim.
Benimle etseversen, herkesle etsever olmanı beklerdim.
Kuşları benimle sevmiştin. Vahşi hayvanları benimle öğrenmiştin. Avcılara gönül vereceğine ihtimal vermemiştim.
Beni kararlılığına inandırdığın planlarına sadık kalmanı istedim. Düşüncelerine, zevklerine sadık kalmanı...
Bir mönüden rasgele yemek seçer gibi kendine düşünceler ve zevkler seçeceğini bilemezdim.. .
Hatırlıyor musun, yerimden kıpırdamak istemediğim zamanlarda bozulur kızardın. İçten içe sana hak verirdim. (Ben tutucu ve tembel bir kediydim sanki, sense hoplayıp zıplamak isteyen bir köpek!)
İstedim ki, dilediğince kıpırda, gez, dolaş, altüst et dünyayı, kendi arzularına sadık kal!
Bir gün gelip kuytu köşelerde saklanacağına ihtimal vermezdim.
Yalan söylerdin. "Doğruyu söylemekten daha az yaralıyor" demiştin bir gün.
Ben az yara almamıştım senin yalanlarından çıkan zehirli oklar yüzünden. Ama Tanrı tanığımdır ki, bu açıklamanı da gönülden anlamıştım.
İstedim ki, benden sonra da bana söylediğin kadar yalan söyle ve bana olduğun kadar doğru ol hayata karşı. Şimdi ne yaraları ne yalanları ne de doğruları umursadığını görüyorum. (Yalancılar bile hiç değilse yalanlarına sadık kalmaya çalışırlar, biliyor musun?)
Köpekbalıklarını elinden besleyen birinin gün gelip kavanoza kapattığı bir japon balığına yem serperek vakit geçireceğini ummazdım.
Ben bana sadakatine hiç inanmadım.
Biliyorsun bunu.
Çünkü bu tür inançlar barındıran o çocukluk, toyluk çağını çoktan geride bırakmıştım.
Ama yine de seni sadık biri olarak sevmiştim; kendine sadık...
Öyle bir izlenim veriyordun. Yalnız bana mı? Hayır, herkese...
Ve yakışıyordu sana.
Şimdi bu ılık ve hüznü ertelenmiş sonbaharda kalbime seslenirken, biliyorum ki...
Bizim dünyamız yuvarlak değil.
İnsanların dünyası bir tepsi gibi düz.
İnsan bir yolun sonuna vardığında kafasına dank ediyor bu gerçek.
Yani...
Sen benim kurduğum en parlak hayaldin.
Kavuşmamız kadar, ayrılığımız da güzeldi...
Şimdi en büyük hayal kırıklığımsın benim...
yazar:?
Yanılan benim...
Ben senin bana değil, kendine sadık kalmanı istedim hep.
Bir de, benimle sevdiğin ne varsa, hep sevmeni istedim.
Bana gelmeden önce nasıl gülüyorsan, benimle nasıl güldüysen, ben gittikten sonra da öyle güleceğine inanmak istedim.
Benimle nelere ağladıysan, benden sonra da aynı şeylere ağlayacağını sandım.
Benimle vejetaryensen herkesle vejetaryen olmanı isterdim.
Benimle etseversen, herkesle etsever olmanı beklerdim.
Kuşları benimle sevmiştin. Vahşi hayvanları benimle öğrenmiştin. Avcılara gönül vereceğine ihtimal vermemiştim.
Beni kararlılığına inandırdığın planlarına sadık kalmanı istedim. Düşüncelerine, zevklerine sadık kalmanı...
Bir mönüden rasgele yemek seçer gibi kendine düşünceler ve zevkler seçeceğini bilemezdim.. .
Hatırlıyor musun, yerimden kıpırdamak istemediğim zamanlarda bozulur kızardın. İçten içe sana hak verirdim. (Ben tutucu ve tembel bir kediydim sanki, sense hoplayıp zıplamak isteyen bir köpek!)
İstedim ki, dilediğince kıpırda, gez, dolaş, altüst et dünyayı, kendi arzularına sadık kal!
Bir gün gelip kuytu köşelerde saklanacağına ihtimal vermezdim.
Yalan söylerdin. "Doğruyu söylemekten daha az yaralıyor" demiştin bir gün.
Ben az yara almamıştım senin yalanlarından çıkan zehirli oklar yüzünden. Ama Tanrı tanığımdır ki, bu açıklamanı da gönülden anlamıştım.
İstedim ki, benden sonra da bana söylediğin kadar yalan söyle ve bana olduğun kadar doğru ol hayata karşı. Şimdi ne yaraları ne yalanları ne de doğruları umursadığını görüyorum. (Yalancılar bile hiç değilse yalanlarına sadık kalmaya çalışırlar, biliyor musun?)
Köpekbalıklarını elinden besleyen birinin gün gelip kavanoza kapattığı bir japon balığına yem serperek vakit geçireceğini ummazdım.
Ben bana sadakatine hiç inanmadım.
Biliyorsun bunu.
Çünkü bu tür inançlar barındıran o çocukluk, toyluk çağını çoktan geride bırakmıştım.
Ama yine de seni sadık biri olarak sevmiştim; kendine sadık...
Öyle bir izlenim veriyordun. Yalnız bana mı? Hayır, herkese...
Ve yakışıyordu sana.
Şimdi bu ılık ve hüznü ertelenmiş sonbaharda kalbime seslenirken, biliyorum ki...
Bizim dünyamız yuvarlak değil.
İnsanların dünyası bir tepsi gibi düz.
İnsan bir yolun sonuna vardığında kafasına dank ediyor bu gerçek.
Yani...
Sen benim kurduğum en parlak hayaldin.
Kavuşmamız kadar, ayrılığımız da güzeldi...
Şimdi en büyük hayal kırıklığımsın benim...
yazar:?
