Sen Vardın Ya Resulallah

Sen hep vardın
Ya Rasulallah!
İlk önce Hz. Adem'de,
İki kaşının ortasında
Bir münevver parladı.
Sonra başını kaldırdı
Hz. Adem.
Arş'ta Ahmed,
Arz'da Muhammed.
Sen olmasaydın
Kâinâtı yaratmazdı Rahmet...


Ve cennetten çıkarıldı
Hz. Adem.
Münâcâtında
Yine sen vardın
Ya Rasulallah!


“Ya Rab!” diyordu,
"Beni sevgilin, Habib’in, Rasul’ün
Hürmetine affet."
Mukaddes duaya cevap ise;
“Ya Adem!
O... Benim için insanların
En hayırlısı...
Değil mi ki;
Benden O’nun hürmetine af istedin
Suçunu bağışladım.”


Senin nurun ya Rasulallah,
Şûbelerin en hayırlısına
En pakına geçerek geldi,
Taşıyıcıların hepsi temizdi.
En temizine nakledildi
Abdullah;
Ahiriydi.


Ve Amine...
Abdi Menafoğlu Vehb’in kızı
Amine...
Soylulukta en engin,
Manaca en emin
Amine...
Sana iki aylık gebe,
Abdullah ise
Cenazesi Medine'de...


Sene 571.
Nisan ayının yirminci günü.
Pazartesi sabaha doğru
Mekke ufukları ağarıyordu.
İran kisrasının on iki burcu,
Çökün!..
Ahmet geliyor,
Taberiye gölü,
Yerin dibine geç!..
Muhammed geliyor.
Bin yıldır yanan ocaklar
Sönün!..
Bu aleme rahmet geliyor.
Efendimiz;
Fahri kâinat geliyor.


Halime'nin şefkatinde,
Abdulmuttalib'in merhametinde,
Ebu Talib'in himayesinde,
Yine sen vardın
Ya Rasulallah!


Memuriyetin
Gökten gelen Devlet'in
Derken
Başladı İslam'a gizli davetin.
Hak yoluna giden izcilerin,
Ne olur
Ya Nebi,
Bizi de alsınlar içine
Bu kutsal görevin!


Yanında Sıddık-ı Ekber.
İşte emir:
"Sana emredileni açığa ser!"
Karşında duramazlar artık
Ey Nebi,
Bu azgın dişliler!


İslam davası
Ya Rasulallah,
"Sağ elime şemsi,
Sol elime kameri verseler de,
Bu davadan vazgeçmemi söyleseler de,
Ben de öleceğimi bilsem
Yine vazgeçmem." sözleri
Ne mübarek,
Ne ulvi!


Zira;
Seni yaşayanlardan
Büyüklerden biri;
"Gözünde ne cennet sevdası,
Ne cehennem korkusu,
Cemiyetin imanını kurtarayım yeter"
Derken
Kalbi İslam için atıyordu
Çünkü "davan"
Onun kalbinde de vardı,
Ya Rasulallah!


İslam’ın ilk büyük harbi
Ve İslam kılıcının ilk sesi
Bedr gazvesi,
Sağa, sola, ileriye
Kılıç sallayan müslümanlar,
Kimdi yanlarındaki
Beyaz giysili insanlar?
Müşriklerin düşen başlarında,
Ve gazvenin kazanılmasında
Senin attığın bir avuç kum vardı
Ya Rasulallah!


İslam’ın büyük imtihanı
Ve müşriklerin Bedr intikamı
Uhut gazası...
Okçular
"Bu yerden ayrılmayın" emrini aldı,
İşte imtihan harbi başladı.
Küfür safı yerinden oynatmıştı
Sanki gaza kazanıldı..
An o an ki,
Nebi'nin sözü sadece
Bir iki okçuda kaldı.


Ahh! Hz. Hamza!
Hint’in elinde misin şimdi?
Ciğerini mi çiğniyor,
O azgın dişleri?
Gök kubbe görmüş mü
Böyle bir cinayeti?
Yaşla doldu
Nebi'nin gözleri...


Hicretin beşinci yılı
Şevval ayı,
Küfür ehli topladı
On beş binlik alayı.
Allah Rasulü
Kabul etti hendek kazmayı.
Bin kişi yedi
On beş kişilik taamı.
Tuzla buz etti
Hendekteki kayayı.
Ve bir kum fırtınası,
Müşrikler dayanamadı.
Hepsi bir yana dağıldı,
Engel tanımaz oldu
İslâm davası.


Artık İslam
Pürüzsüz bir düzlükteydi.
Allah Teâlâ,
Rasulüne;
"Artık bütün işin beni hamdetmek
Beni tenzih etmek, mağrifet dilemek"
Yoksa!..
Yoksa! Gidiyor musun?
Ey Nebi,
Neden bu veda Haccı?
Neden parmağını kaldırıp
Şahid ol ya Rab diyorsun?
Neden Hz. Ebu Bekr kıldırıyor namazı?
Mescidin önü
Neden bu kadar kalabalık?


Bu haykırış da ne,
Abdullah bin Enes neden bayıldı?
Hz. Ömer neden kılıcını çekmiş,
"Kim Allah Rasülü öldü derse
Paramparça ederim" diyor?
Hiç der miyiz ey Nebi,
Senin değerini bilmek için
Yaratılmışken,
Sana hiç ölmüş der miyiz?


Hani, Uhud harbinden sonra
Vahşi, müslüman olduğunda,
"Ne sen bana görün
Ne ben sana görüneyim" demiştin.
Vahşi hasret kalmıştı
Ufacık tebessüme.
Sesini işitince,
Bekledi çok zaman,
Bir gün Allah Rasulü
"Artık görünebilirsin" der mi diye...


Vahşi gibi olamasak da
Hasretiz sana Ey Nebi!
Doğarken “Ümmetî!”,
Mekan değiştirirken “Ümmetî!”
Dediğin bu insanlar,
Hasret sana
Hiç görmeseler de.
Şefaat etmeni istiyorlar
Ey Nebi,
İçlerinden
Amin dilekleriyle!..​