Seher Yusuf, kızı Emine Nur’un düğününe gelemedi

Tutuklandığında öğretmendi. 1987’ydi. Soğuktu. Örtüyasakları vardı. Üniversitelere giremiyorduk. Seheryusuf Bengisu; 32yaşındaydı demir parmaklıklar arkasına atıldığında. Suçu zamanınCumhurbaşkanı Kenan Evren’e bir telgraf çekmekti... Telgrafında birbabadan söz ediyordu, öz evlatları arasında nasıl ayrım yapamayacaksa,bir cumhurbaşkanı olarak kız evlatlar, kadın vatandaşlar arasında daayrımcılık yapmaması gerektiğini söylemişti Evren’e. Bu suç işlemekoluyordu. Bir öğretmeni hapse attıracak, ardından mesleğinden menettirecek... Büyük bir suç. Küçük bebeği Emine Nur, o zamanlar üçyaşlarında var yok... Hapisten çıktığında annesini tanıyamamış, “Senanne misin yoksa teyze misin” diye soruyordu, oğlu Enes’se altıyaşındaydı... Dert ve hastalık, Seheryusuf ablayı, mahpusluktayakalamıştı. Bundan sonraki süreç, bir kadının azar azar hayattançekilmesi, kesilip biçilmesi, hızla erimesi şeklinde aktı gitti. Onuson yolculuğuna çıkardığımızda artık Emine Nur, annesini kimseylekarıştırmayacak yaştaydı, ayın ondördüne denkti yaşı gerçi, amaannesine yeşil renkli son giysisini giydirmek ona ve ağabeyi Enes’e nede ağır gelmişti...
Seheryusuf Bengisu, Isparta İmam Hatip Lisesi’nden sonra, Yüksek İslâmEnstitütüsü’nü bitirmiş, Bursa’daki bir Kur’an kursunda öğretmendi. Onu1986-1987 döneminde, yaşadığımız başörtü yasaklarından tanıyorum. Kızkardeşi sevgili Sevda Taşkın, Hukuk Fakültesi’ndeki en yakınarkadaşımdı... Yasaklar, tüm hızıyla, bir filizkıran fırtınasınadönüştüğünde, özellikle Anadolu’dan İstanbul’a okumaya, tahsil görmeyeve meslek sahibi olmaya gelmiş kız arkadaşlarımızın üzerinde derin birkaygıya sebep oluyordu... Çünkü çoğunun yurda girmekten yemekhaneyeveya hastaneye gitmeye kadar yaşadığı bir dizi yasaklar zinciri, herbirimizin hayatını adeta cehenneme çevirmişti... Bindiğimiz belediyeotobüsünden bile indiriliyorduk. Okulun önündeki yasak barikatınıaşamayınca sinir krizi geçirerek yere yıkılan arkadaşımız Esin’isırtlayarak hastane hastane gezdirdiğimizi tüylerim hâlâ diken dikenolarak hatırlıyorum... Hastaneler bizi almıyordu. Oysa biz çocuktuk,kimimiz on yedisinde, en büyüğümüz on dokuzunda kızlardık... Hastaneönünde incir ağacı diye bir türkü vardır, ağlarım her dinlediğimde,garip kaldım yüreğime dert oldu annem der... Garip kalmıştık. İştebizim için de her yan incir ağacıydı 1987’de... İşin en kötüsü, bizbunları, üzülmesinler diye ailelerimize bile anlatamıyorduk...Seheryusuf abla da kız kardeşi Sevda ve onun gibi niceleri için kalbisıkışan, dertlenen, bizler için bir anne gibi deli divane olan, güzelbir insandı... İtirazı vardı, tek meselesi okumak olan kızların buşekilde itilip kakılmalarına, ötelenmelerine itirazı vardı... AdıSeher, hem de Yusuf... Onu tıpkı masaldaki gibi bir kuyuya atarcasınasoktular demir parmaklıkların ardına, “Seheryusuf’u kurt yedi”dediler... Vallahi yalan, billahi yalan. Kurt kurtken yapmaz onayapılan zulmü kimseciklere... Anayı yavrularından ayırdılar. Meleşenkuzular gibi hasta edip de önlerine geri attılar o güzel anayı...Seheryusuf eridi, eridi, Nur suresine dönüştü kalbimizde, Ahzap’ıngüzel ayetlerine benzedi...
Yavrucuklarım Emine Nur ile Muhammet Bengisu’nun düğünlerineyetişemedim. Enes Bengisu bana yazdığı bir mektubunda annesininvefatından kısa bir süre önce, meşhur “Çile bülbülüm çile” şarkısının“Allah!” nakaratına birlikte nasıl eşlik ettiklerinden sözetmişti...Yasaklar ömürlerimizi biçti. Biz 1968’den bu yana tam dört nesildirölüyoruz. Gözlerinizin önünde. Size daha ne diyeyim ben?
Şarkının dediği gibi her şey. Ne diyeyim? “ALLAH...”

Sibel Eraslan http://www.habervaktim.com/yazar/28951/seheryusuf_kizinin_dugunune_gelemedi.html


Seher Yusuf ablayla ortaokul yıllarımda tanışmıştım.Oturuşu,kalkışı,duruşuyla hep takdir etmişimdir.O zamanlar annemlerler zindan olaylarını vs..konuşurlarken cocuk aklı pek kulak asmamıştım ne kadar değerli bir hanımefendi olduğunu maalesef çok geç anladım.Keşke diyorum,o zamanları daha iyi değerlendirseydim..Mekanın cennet olsun abla...​