Sebepsiz ...

Ne sebepsiz olur ki, yaşamak mı yoksa ölmek mi?
Sebepsiz bir yaşam neye benzer sahi…
Uçsuz bucaksız sanılan, koca bir denizde, oradan oraya sürüklenmek gibi bir şey olmasın…
Daha uzun yolum var derken, ortası diye bildiğimiz aslında sonun başlangıcına geldiğimizde göstereceğimiz tepkide yine aynı sebepsizlikte olur muydu?
Ne diyecektik ki sonun sahibine. Hangi sebebi haykıracaktık, biraz daha kalayım diye…

Ya sebepsiz ölüm…
Evinde her zaman ki rutuni hayatın, figüranlığından şikayetsiz bir şekilde otururken veya renkli ekranda, pembe düşlerimize malzeme ararken, çalı verseydi ölüm ne diyecektik gözlerinin içine bakarak….
Geri çevirme lüksüne sahip olmadığımızı bile bile sebepsiz götürülüşümüzün izahını kendimize nasıl yapacaktık…

Ya gülmeler sebepsiz olsaydı…
Deliye çıkmaz mıydı adımız…?

Ya ağlamalar sebepten yoksun olsaydı…
Doya doya yüreğimizi eritip gözlerimizden dışarı bu kadar rahat akıta bilir miydik..?​