Sahabedekİ Peygamber AŞki

Hz Ebu Bekirin babası Mekkenin fethinden sonra müslüman olmuştu. Hz Ebu Bekir babasının kolundan tutarak Efendimiz (S.A.V.)in yanına götrdü. Babası orda kelime-i şehadeti getirdi. Hz Ebu Bekir ağlamaya başladı.Efendimiz "neden ağlıyorsun.Halbuki baban iman etti bu gün senin en mutlu günün olması gerekmez mi?"dedi. Hz Ebu Bekir
"Ya Resulullah, keşke şuan iman eden benim babam değilde senin amcan Ebu Talib olsaydı. ŞUAN BENİM GÖNLÜM HOŞNUT OLACAĞINA SENİN GÖNLÜN HOŞNUT OLURDU." dedi.

İşte kendi nefsinden daha öte Peygamberimiz Hazreti Muhammed Mustafa sallallahu alehi ve sellemi sevmek bu.

Birgün Efendimiz (S.A.V.) Hz Ebu Bekirin yanına gelip ona dediki
"Ya Eba Bekir dün sen hangi amelde bulundunki Allah sana cennette bir köşk ihsan edecek ve sen o köşkün hangi penceresinden bakarsan bak Cemalullahı göreceksin. Dün hangi güzel amelde bulundun" dedi. Hz Ebu Bekir
"Ya Resulullah dün ben farklı birşey yapmadım herzamanki ibadetlerimi yaptım"dedi. Efendimiz:
İyi düşün sen herzamankinden farklı bir amelde bulundun o amelde Allhu Tealanın çok hoşuna gitti" Hz Ebu Bekir düşünmeye başladı sonunda şunları söyledi:
"Ya Resulullah dün ben senin ahirzaman ümmetinin ahiretteki durumunu düşündüm. Onlar o gün çok perişan olacaklar. Ama sen ümmetine çok düşkünsün, onların o zor durumunda sende üzüleceksin,ağlayacaksın ama bende seni çok severim.Senin üzülüp ağlamana dayanamam.Ben bütün bunları düşünürken kalbim galayana geldi ve ellerimi kaldırıp şöyle bir duada bulundum;
YA RABBİ VÜCUDUMU ÖYLE BÜYÜT ÖYLE BÜYÜT Kİ CEHENNEMİNE BENDEN BAŞKASI SIĞMASIN"
İşte Rbbim Hz Ebu Bekirin bu samimiyetine ve Efendimiz sallallahu aleyhi ve selleme bu kadar bağlılığından dolayı ona cennette bir köşk ihsan edecek ve o köşkün hangi penceresinden bakarsa bakın Cemalullahı görecek.Rabbim böyle bir samimiyeti ve bağlılığı bize de nasip etsin

Bir gün Hz Ömer (ra) güller Gülünün(sav) evine gider. ballar Balı(asm) evinde bir hasırın üzerinde uyuyordur ve hasırın izleri mübarek vücuduna çıkmıştır.
Bu duruma çok üzülen Hz Ömer (ra) dayanamayıp ağlamaya başlar. Onun hıçkırık sesine uyanan Güller Gülü Ballar Balı (asm ) durumu sorunca Hz ömer (ra ) şöyle der:

Ey Allah(cc) ın rasülü kisra saraylarında yatarken. diğer hükümdarlar sıçak yataklarında yatarken sen burada hasırda yatıyorsun

istemez misin ya Ömer bu dünya onların öbür dünya bizim olsun.

Birgün Hanzele bin Amir "Hanzele münafık oldu,Hanzele münafık oldu"diyerek Hz Ebu Bekirin evine geliyor.Hz Ebu Bekir neden öyle düşündüğünü soruyor. Hz Hanzele şu cevabı veriyor:
"YA Eba Bekir ben Efendimizin (S.A.V.) yanında aldığım iman tadını başka yerde alamıyorum. Acaba ben münafıklardan mı oldum diye korkuyorum"der. Bunun üzerine Hz Ebu Bekir de ağlamaya başlar "Ben de senin gibiyim. O'nun yanında iken aldığım iman tadını dışarıdan alamıyorum acaba bende mi münafıklardan oldum?"der. Karşılıklı dertleşirler böylece. Daha sonra Efendimizin (S.A.V.) yanına gidip durumu izah etmeye ve kendilerine yol göstermesini istemeye karar verirler ve giderler.
Efendimiz bakarki iki sahabede ağlıyor ve imanlarından şüphe ediyorlar.Efendimiz(S.A.V.) onlara "Eğer siz benim yanımdayken imandan aldığınız tadı başka yerde de alsaydınız siz meleklerle çarşıda görüşüp-konuşurdunuz"buyuruyor ve iki kutlu sahabe efendimizi teselli ediyorlar.
İşte Sahabe efendilerimizdeki iman bu doruktaydı.Dertleri iman idi,o saf imana hiç birşeyin karışmasına izin vermiyorlardı ve karıştığını düşününce de böyle perişan oluyorlardı.YA BİZ!!!

Reci seriyesinde tuzağa düşürülüp Mekkelilere satılan Zeyid bin Desime ve Hubeyb bin Adi (r.a.), bir müddet hapis tutulduktan sonra idamm edilmek üzere ağaclara bağlandılar. Mekkelilerin liderlerinden Ebu Süfyan, Zeyidin yanına yaklaşarak,"Zeyid şimdi sen çoluk çcuğunun yanında olsan, şu bulunduğun yerde de Muhammed olsa senin yeine onun boynunu vursak, ne iyi olur değil mi?" diye sordu. Onu ölümle korkutup, dininden döndürmek istiyordu. Hz Zeyid kendisine yapılan teklifi şiddetle red edip,"Ben çoluk çocuğumun yanındayken, Resulullahın (sallallahu aleyhi ve sellem) değil burda olmasını istemek, şuan bulunduğu yerde bile ayağına diken batmasına gönlüm razı olmaz" dedi. Ebu Süfyan dondu kaldı."Hayret doğrusu. BEN DÜNYADA MUHAMMEDİN ASHABININ ONU SEVDİĞİ KADAR BİRBİRİNİ SEVEN KİMSE GÖRMEDİM." dedi. Sonra Hubeybin yanına gittiler ve dininden dönerse kurtulacağını da söylediler. Hubeyb, Zeyidin verdiği cevabı verdi ve "dünyayı verseniz dahi dinimden dönmem" dedi.

Cebrail aleyhisselâm, Hazreti Ebu Bekir'i Resûlüllah'a karşı ne kadar sevgisi olduğunu öğrenmek istediğini Hak Teâlâ'dan istedi. Cenab-ı Allah ona imtihan etmesini emretti. Cebrail aleyhisselâm bir bayram sabahı Hz. Ebu Bekir'in geçeceği yol üzerine bir âmâ gibi oturdu. Hazreti Ebu Bekir bayram günü en yeni ve kıymetli elbiselerini giymiş Resûlüllah'ın yanına gidiyordu. Tam Ebu Bekir (r.a.) önüne geldiği zaman:

Hazreti Muhammed'in sevgisi için bana bir şey vereni Allah afvetsin, dedi. Hazreti Ebu Bekir bunu duyunca sırtındaki cübbesini çıkarıp verdi:

Bu sözü tekrar söyler misin? Diye sordu. Amâ tekrar söyledi. Hazreti Ebu Bekir bu sefer çıkarıp sırtındaki elbiseyi verdi. Tekrar söyletip ayakkabısını da verince üzerinde ancak örtünecek kadar elbise kalmıştı.

Yolun ortasında kalan Hazreti Ebu Bekir'i o ara Bilâl-i Habeşi (radıyallahu anh) görüp elbise getirmesi için eve gönderdi.

Yolda Bilâl'a (r.a.) Peygamberimiz rastlayıp nereye gittiğini anladığı için:

Ya Bilâl, Ebu Bekir'in elbisesini alan Cebrail aleyhisselâm'dır. Bana olan sevgisini ölçmek için böyle yaptı, buyurdu. Hazreti Bilâl elbiseyi, Hazreti Ebu Bekir'e götürüp teslim etti ve Resûlullah'ın huzuruna geldi. O zamana kadar Cebrail aleyhisselâm elbiseyi getirip Peygamber Efendimize vermişti bile, Peygamber Efendimiz:

Ey Ebu Bekir! Al elbiselerini, imtihanı kazandın. Cebrail kardeşim seni imtihan etmişti. Bana olan sevgini öğrenmek istemişti, buyurdu.

Bunun üzerine Hazreti Ebu Bekir:

Ya Resûlüllah! Ben o elbiseyi senin sevgin için verdim, bundan sonra geri alamam istediğiniz yere verin, dedi. Elbiseyi bir fakire hediye ettiler

allah razı olsun.