Nur Cennet
Profesör
Gel... sen yoksun
Bütün sokaklarına kar yağıyor ömrümün
Nefesim üşüyen bir gelincik ayazı
Bütün geceler aysız
Durmadan bir ezgi savruluyor dudaklarında gecelerin
Hüzün uzayan saçlarında, kimsesizliğim kanıyor
Yağmalanmış bir ömrün ortasından sızarak,
Yaralı gönlümün ırmaklarına doluyor.
Gel... her gece bir deprem oluyor
Ey!.. çağlayan bir suda yitirdiğim menekşe gözlü kız
Seslen bana nerdesin, hangi uzak şehirdesin
Bir rüzgarın kanatlarında vursam duyulur mu sesim
Gel... erişilmez uçurum diplerinde kaldı özleyişler
Yaralı ceylanlar sekiyor bakışlarımda
Tomurcuklar öksüz, serçeler dilsiz
Her durakta boynu bükük bir çocuk üşüyor
Ve ben bu yağmurlar dolusu yalnızlığımla
Bütün bulutlardan sana koşuyorum gel...
Yürekler boş, bakışlar anlamıyor beni.
Her akşam vakti,
El ayak sesleri çekilirken caddelerden
Vurup yüreğimi narlı sevdalara
Yıldızlara ağladığımı kimse bilmiyor
Kimse bilmiyor, her gece
Dudağımda bir şiirin kanadığını
Ey yavru bir kuş gibi,
Düşlerimin arasından uçup giden uçarı kız
Yaşım onbeş idi, yüz oldu, binyüz oldu
Yaşlandım yaşamadan aşkı ve baharı
Farkında değilim şimdi,
Geçen günlerin değişen mevsimlerin
Yağan karlar altında kaldı kalbim
Gel... geçmiş bahar sokaklarına çıkar beni
Bahçesi tarumar bir çiçeğin kirpiğindeyim
Bir kar çölünün ortasında
Bir insan mahşerinin içinde yapayalnız
Her bakışta bir hüzün,
Her hüzünde bir bakış kanamada
Bir sonsuz rüzgar başladı gittiğin yerde
Gel... gel..
Bahar sokaklarına çıkar beni
Yıldızları sönmüş bir gecenin sayfalarında ışıksızım
Özlemler damıtıyorum durmadan karanlığın yapraklarına
Kalbimin üstüne üstüne yağıyor kar,
Göçüp gitti kuşlar çoktan
Ve ben...
Bölüp iklimlere o sevda tılsımı türküleri
İşleyip alnımın çizgilerine tel tel
Kalbimi sana rehin tutuyorum
Gel...
Hasret ki yolları kanamalı ağır bir hüzündür
Geçip giden günlerin terkisinde
Rüzgar koyaklarını yitirdi, sözcükler büyüsünü
Her mısrada çığlık çığlık yüreğim
Gel...
Ömrümün bütün sokaklarına kar yağıyor şimdi..
