"nurlu süleymanın" -"nursuz cevaplari"

nezaman bu nurcular bizim sözümüzü dinleyecek yahu ?
dün nurlu süleyman diye peşinizden koştuğunuz adam şimdi sizin kızlarınızı arabistana yolladı ..hani nerde bunun nuru ..

milligorus' Alıntı:

nezaman bu nurcular bizim sözümüzü dinleyecek yahu ?
dün nurlu süleyman diye peşinizden koştuğunuz adam şimdi sizin kızlarınızı arabistana yolladı ..hani nerde bunun nuru ..

Genişletmek için tıkla ...

Işık süvarisi ecevitten de deyişler yok mu :O

Akl-ı Selim Sahiplerine Özel

Şeytan-ı ins, şeytan-ı cinnîden aldığı derse binaen; hizb-ül Kur'anın fedakâr hâdimlerini hubb-u câh vasıtasıyla aldatmak ve o kudsî hizmetten ve o manevî ulvî cihaddan vazgeçirmek istiyorlar. Şöyle ki:
İnsanda, ekseriyet itibariyle hubb-u câh denilen hırs-ı şöhret ve hodfüruşluk ve şan ü şeref denilen riyakârane halklara görünmek ve nazar-ı âmmede mevki sahibi olmağa, ehl-i dünyanın her ferdinde cüz'î-küllî arzu vardır. Hattâ o arzu için, hayatını feda eder derecesinde şöhretperestlik hissi onu sevkeder. Ehl-i âhiret için bu his gayet tehlikelidir, ehl-i dünya için de gayet dağdağalıdır; çok ahlâk-ı seyyienin de menşeidir ve insanların da en zaîf damarıdır. Yani: Bir insanı yakalamak ve kendine çekmek; onun o hissini okşamakla kendine bağlar, hem onun ile onu mağlub eder. Kardeşlerim hakkında en ziyade korktuğum, bunların bu zaîf damarından ehl-i ilhadın istifade etmek ihtimalidir. Bu hal beni çok düşündürüyor. Hakikî olmayan bazı bîçare dostlarımı o suretle çektiler, manen onları tehlikeye attılar.(Hâşiye)
Ey kardeşlerim ve ey hizmet-i Kur'anda arkadaşlarım! Bu hubb-u câh cihetinden gelen dessas ehl-i dünyanın hafiyelerine
________________________
(Hâşiye): O bîçareler, "Kalbimiz Üstad ile beraberdir" fikriyle kendilerini tehlikesiz zannederler. Halbuki ehl-i ilhadın cereyanına kuvvet veren ve propagandalarına kapılan, belki bilmeyerek hafiyelikte istimal edilmek tehlikesi bulunan bir adamın, "Kalbim safidir. Üstadımın mesleğine sâdıktır." demesi, bu misale benzer ki: Birisi namaz kılarken karnındaki yeli tutamıyor, çıkıyor; hades vuku buluyor. Ona "Namazın bozuldu" denildiği vakit, o diyor: "Neden namazım bozulsun, kalbim safidir."

(Orjinal Sayfa443)
veya ehl-i dalaletin propagandacılarına veya şeytanın şakirdlerine deyiniz ki: "Evvelâ rıza-yı İlâhî ve iltifat-ı Rahmanî ve kabul-ü Rabbanî öyle bir makamdır ki; insanların teveccühü ve istihsanı, ona nisbeten bir zerre hükmündedir. Eğer teveccüh-ü rahmet varsa, yeter. İnsanların teveccühü; o teveccüh-ü rahmetin in'ikası ve gölgesi olmak cihetiyle makbuldür, yoksa arzu edilecek bir şey değildir.. çünki kabir kapısında söner, beş para etmez!"
Hubb-u câh hissi eğer susturulmazsa ve izale edilmezse, yüzünü başka cihete çevirmek lâzımdır. Şöyle ki:

Risale- nurdan

allah kurtarsın

"dün dün'dür,bugün bugün'dür.."
şartlar degişir demirel degişir...bir aralar yavuz donat'a Kur'an önünde roportaj da vermişti hani şu muhafazakarlık rüzgarı efil efil estigi dönemde...

Siyaset, en kısa tanımıyla, iktidarı ele geçirme ve elde tutma yöntemlerini içerir. Modern siyaset biliminin kurucusu kabul edilen İtalyan düşünür Makyavel, ünlü Hükümdar isimli kitabında, daha ziyade, iktidarın nasıl elde tutulacağının derslerini verir. Özetle, gücü elinde tutmak için yöneticinin her türlü yolu deneyebileceğini söyler. Ama, Hükümdar’ın bugün bile en fazla tartışılan öğütleri yalan ya da riyakârlık diyebileceğimiz esaslara dayanır. “Halkına dürüst, şefkatli, adil ve dindar görün” der meselâ Makyavel, “ama sakın bu vasıflara gerçekten sahip olmaya kalkma! Çünkü, bir hükümdarın en büyük düşmanları bu vasıflardır.” Bu, iktidarı (ele geçirme ve) elde tutma adına yalan ve riyaya girmekten başka bir şey değildir.
Her şeyin dünyevileştirildiği, dünyevî olanın kutsallaştırıldığı modern zamanlarda siyaset, sistemli ve planlı propagandaya, propaganda ise Makyavel’in öğütleri doğrultusunda yalana dayanır hale gelmiş; bu uğurda en kutsal değerleri bile kendisine âlet edebilecek bir mahiyet kazanmış; ille de belli ilkeleri korumak isteyen bireyleri ve anlayışları öğütmeye aday bir şekle bürünmüştür. Said Nursî’nin geçen yüzyılın başında şeytan ile birlikte siyasetin de şerrinden Allah’a sığınması boşuna değildir.
Bir bireyin herhangi bir kutsal adına değil, kendi namına ve elbette günahlarını da kendisiyle sınırlı kalarak siyasete, yani iktidar mücadelesine, girmesi sonuçta bir tercihtir. Ama kutsal ve dinî bir bayrak altında yürütülecek iktidar mücadelesinin en başta o kutsala ve dinî değerlere zarar vereceği açıktır.
Peki, ilkelerimizi koruma endişesiyle siyasete yani iktidar yarışına girmeyişimiz, yaşadığımız ortamda hiçbir siyasî tercih yapmayacağımız anlamına mı gelir? Hayır. 4. Mesele’deki izahla, en merkezden başlayarak her dairede önem derecesi farklı olsa bile insanın üzerine sorumluluklar ve tercihler düşmesi kaçınılmazdır. Diğer bir deyişle, dışında kaldığımız siyasî sistemle ilgili tek bir oyla dahi olsa tercihte bulunmak da kulluğumuzun dahilindedir.
İşte tam bu noktada, hayatı boyunca şeytan ve siyasetin şerrinden Allah’a sığınan Said Nursî’nin bir başka ölçüsü çıkar karşımıza: Ehven-i şer. Yani, iki kötüden daha az kötü olanı tercih etmek. Bu, hem hikmetli, hem de şefkatli bir ilkedir. Ayrıca, hem ideali, hem de gerçekçiliği içinde barındırır.
Ehven-i şer ölçüsü, bir yandan, iktidar mücadelesinin içinde olmayacağımızın, pastadan pay kapma veya maddî-manevî bireysel-kurumsal rant sağlama peşinde koşmayacağımızın beyanıdır. “Ben bu kirletilmiş oyunda yokum!” diyerek oyunun aktörlüğünü reddetmektir. Ve aslında oyunun kurallarını kabul etmediğini fiilen söylemektir. Öte yandan ise, fiilî durumun daha büyük şerler üretmesine katkıda bulunmamak için tavır almaktır. Siyaset arenasında aktör ya da dublör olmaya soyunanlar içinde daha büyük zararlar verene engel olma sorumluluğunu yerine getirmektir.
Aynı zamanda, ehven-i şer bize hiçbir siyasî aktörü idealize edilemeyeceğimizi ve onunla gönül ilişkisi kuramayacağımızı ders verir. Tekrar edecek olursak, karşımızda iki kötü vardır ve görevimiz ilkelerimiz adına “daha az kötü”yü tercih etmektir. İyi ile kötüden iyi olanı seçmek veya iki iyiden daha iyiyi tercih etmek değil! Bu ise bizi siyasî aktörlerin şahıslarına değil, siyasî fiilleri ve tavırlarına odaklanma noktasına getirir.
Merhum Adnan Menderes’i “İslâm Kahramanı” diye nitelerken, hiçbirimiz Bediüzzaman’ın onun şahsî hayatında iyi bir Müslüman olup olmadığıyla ilgilenmediğini biliriz. Menderes’i İslâm kahramanı kılan şey, siyasî tavır, karar ve uygulamalarıyla sonuçta İslâm’a hizmet etmiş olmasıdır.
Aynı Bediüzzaman, hayatı boyunca siyaset karşısında ilkeli duruş sahibi olabildiği ve hiçbir siyasî aktörle gönül ilişkisi kurmadığı için—Meşrutiyet yıllarında Jön Türkleri eleştirdiği gibi—Adnan Menderes’e yazdığı mektuplarda onu dolaylı olarak eleştirme ve tavsiyelerde bulunma rahatlığını gösterebilmiştir. Ayrıca, hem dine, hem dindarlara ve bu arada en çok da kendisine zulmeden bir partinin günahlarını, o partiyi destekleyenlerin tamamına genellememiş, çok az sayıdaki ileri gelenleriyle sınırlayarak tarafgirlikten ve şefkatsizlikten uzak durmanın örneğini sergilemiştir.
Seçimlerde oyunuzla daha az kötü olduğu için tercih ettiğiniz siyasî bir aktörü yanlış siyasî tavırlarından ötürü eleştirebilmek, onunla ideolojik ya da gönül bağı kurmadığınızın delilidir. İktidarı herhangi dinî ya da seküler bir ideolojinin vazgeçilmez aracı görmek, kaçınılmaz olarak, kimi aktörleri idealize etmeyi, yanlışlarını doğru görmeyi veya tevil etmeyi, ve bazen gerçeğine gözünü kapayıp hayalî şahsiyetler icat etmeyi sonuç verecektir. Bu ise, ilkelerin değil liderlerin, özgürlüğün değil tâbiyetin, adalet ve şefkatin değil tarafgirlik ve haksızlığın, fiil ve tavırların değil şahısların ön plana çıkıp kuvvet kazanması demektir.
Dünyevî bir kurum olarak devlet ve iktidara hiçbir dinî değerin feda edilemeyeceğini, din adına iktidar mücadelesine girişmenin en çok dini örseleyeceğini öğreten ehven-i şer ilkesini Bediüzzaman takipçileri onun vefatından sonra da izlemeye devam ettiler. Ve zaman bu ilkenin haklılığını gösterdi…
Uzun lafın kısası, bugün, bir zamanlar ehven-i şer olarak kabul edilip desteklenen bir şahsiyet, dün yaptıklarının ve söylediklerinin tam zıddına sözler söylüyorsa, bu, ehven-i şer ilkesinin veya bu ilkeyi izleyenlerin dün yanlış yaptığını mı gösterir? Hayır! Olsa olsa, zikzaklar çizen bu şahsın kısa ikbal ve geleceğini artık siyasî bir düzlemde aramayacağını, iktidara gelmek için seçim yoluyla milletin desteğine ihtiyaç duymadığını, muhtemelen bir “ara rejim” veya “olağanüstü yönetim” kurgusu içinde olduğunu gösterir. Dünkü siyasî sevapları da onundur, bugünkü demokrasi karşıtı günahları da.
O dün izlediği siyasetle genel anlamda doğru yapmıştı ve desteklenmeyi hak etmişti. Bugün ise eleştirilmeyi, en çok da milletin demokratik desteğini hiçe saydığı ve tutarsızlık içine düştüğü için eleştirilmeyi hak ediyor. Ehven-i şer ilkesinin takipçilerinin ise o kişiyi dün daha kötü’ye karşı tercih etmeleri eleştirilemez. Veya onun bugünkü tutarsızlıklarından ötürü sorumlu tutulmaları düşünülemez.
Dün dündür, bugün bugündür!
M. Çiftkaya

Ezberler dökülmüş, yanlışlar savunulmuş yine...

ee ne de olsa nurlu süleyman buyurmuş: "dün dündür, bugün bugündür"

Yukarıda ki yazı da sanki nurlu süleymandan ders alınmış bir tarzda yazılmış...

Önceden ehveni şer idi de şimdi falan filan...

İslam'da alay etmenin hükmü!

talib' Alıntı:

Ezberler dökülmüş, yanlışlar savunulmuş yine...

ee ne de olsa nurlu süleyman buyurmuş: "dün dündür, bugün bugündür"

Yukarıda ki yazı da sanki nurlu süleymandan ders alınmış bir tarzda yazılmış...

Önceden ehveni şer idi de şimdi falan filan...

Genişletmek için tıkla ...

Bir insanın kendini diğer insanlardan büyük görmesine, üstün tutmasına "kibir" denir. Kibirli kişiler, diğer insanlara karşı, onları aşağı gördüklerini hissettiren bir tavır sergilerler. Ancak kibiri yalnızca insanlara karşı gösterilen bir tavır bozukluğu olarak düşünmek doğru olmaz. Çünkü kibirli insanlar aynı zamanda Allah'ın dinine uyma, doğru yola davet edildiğinde bu yola icabet etme konusunda da büyüklenirler.

İnsan, vicdanıyla hareket etmediği, nefsinin telkinlerine uyduğu, Allah'ın Kuran'da tarif ettiği ahlakı uygulamadığı müddetçe nefsinin bu tuzağına düşecektir. Çünkü Allah'ın Kuran'da bildirdiği gibi, ". nefis, -Rabbimin kendisini esirgediği dışında- var gücüyle kötülüğü emredendir..." (Yusuf Suresi, 53) Şeytanın telkinlerine uyan ve kendilerini hiçbir gerçekliği olmayan üstünlüklere sahip gören kişiler, artık tamamen nefislerinin kontrolünde hareket ederler. Bundan dolayı da kibirli olmaları ya da diğer bir deyişle büyüklenmeleri kaçınılmazdır.

Kibir, şeytanın da en belirgin özelliklerinden biridir. Kuran'da bildirildiği gibi Allah, meleklere Hz. Adem'e secde etmelerini emrettiğinde İblis hariç hepsi secde etmiş, İblis ise secde etmekte direnmiştir. Kuşkusuz bunun sebebi, kendisini Hz. Adem'den üstün görmesi ve bundan dolayı büyüklenmesidir. Kuran'da şeytanın bu durumu şöyle anlatılır:

Ve meleklere: "Adem'e secde edin" dedik. İblis hariç (hepsi) secde ettiler. O ise, diretti ve kibirlendi, (böylece) kafirlerden oldu. (Bakara Suresi, 34)

... sonra meleklere: "Adem'e secde edin" dedik. Onlar da İblis'in dışında secde ettiler; o, secde edenlerden olmadı. (Allah) Dedi: "Sana emrettiğimde, seni secde etmekten alıkoyan neydi?" (İblis) Dedi ki: "Ben ondan hayırlıyım; beni ateşten yarattın, onu ise çamurdan yarattın." (Allah) "Öyleyse ordan in, orda büyüklenmen senin (hakkın) olmaz. Hemen çık. Gerçekten sen, küçük düşenlerdensin." (Araf Suresi, 11-13)

Ancak ne şeytanın, ne de onun sahte çağrılarına uyanların herhangi bir üstünlükleri yoktur. Aksine bu kişilerin Allah'ın herşeyin üstünde güç sahibi olduğu gerçeğini inkar ederek içine düştükleri akılsızlık, onları küçük düşürmektedir. Allah Kuran'da kendilerince "büyüklük" iddiasında olanlar için ". onların göğüslerinde kendisine ulaşamayacakları bir büyüklük (isteğin)den başkası yoktur..." (Mümin Suresi, 56) şeklinde haber vermiştir. Bu ayetten de anlamaktayız ki, inkarcılar ne kadar arzu etseler de istedikleri büyüklüğe ulaşamazlar. Çünkü büyüklük yalnızca Allah'a aittir ve Allah ancak kendisine itaat eden kullarını yüceltir. Azgın inkarcıları ise hem dünyada, hem de ahirette küçük düşürür. Yukarıdaki ayetin ardından gelen ayetlerde de Allah, inkarcıların nasıl bir körlük ve kavrayışsızlık içinde olduklarını şöyle bildirmiştir:

Elbette göklerin ve yerin yaratılması, insanların yaratılmasından daha büyüktür. Ancak insanların çoğu bilmezler. Kör olanla (basiretle) gören bir olmaz; iman edip salih amellerde bulunanlarla kötülük yapan da. Ne az öğüt alıp-düşünüyorsunuz. Şüphesiz kıyamet-saati, yaklaşarak gelmektedir; bunda hiçbir kuşku yok. Ancak insanların çoğu iman etmiyorlar. (Mümin Suresi, 57-59)

Yukarıdaki ayetlerde de dikkat çekildiği gibi insanların çoğu Allah'ın gücünü ve büyüklüğünü kavrayamadıkları için, kendilerine bir lütuf olarak verilen özelliklerden dolayı kibirlenir ve büyüklenme hevesine kapılırlar. İşte bu insanların içlerindeki kibiri dışarı vurma yöntemlerinden bir tanesi insanlarla alay etmektir. Daha önce de belirttiğimiz gibi, onları küçük gördüklerini hissettirerek kendilerini yüceltebileceklerini zannederler. Bunlardan dolayı da din ahlakından uzak olan cahiliye toplumlarında "alaycılık" çok yaygın bir davranıştır.

Alaycı insanlar içlerindeki büyüklük hevesi nedeniyle sürekli herkesin eksik yönünü görür, güzel yönlerini ise fark edemezler. Bu tip kişilerin her birinin kendilerine göre kibirlendikleri bazı özellikleri vardır. Örneğin kimi başarısından, kimi güzelliğinden, kimi de zenginliğinden dolayı kibirlenir. Bundan dolayı da bu yönlerde eksiği olan insanlarla karşılaştıklarında onların eksiklikleriyle alay ederler. Kendilerine bu özellikleri verenin Allah olduğunu ve dilediği her an geri alabileceğini düşünmeksizin böylesine azgın bir tutum sergilerler.

Cahiliye toplumlarında din ahlakından uzak olan yapı sebebiyle, alaycılık yaşamın kopmaz bir parçası halini almıştır. Çocuklar, gençler hep bu kültür ve ahlakla birlikte büyürler. İlerleyen sayfalarda din ahlakından uzak insanların kendi aralarında yaşadıkları alaycılık örneklerinden de söz edeceğiz. Ve bu tavırlarıyla kendi kendilerini nasıl sıkıntılı bir ortama soktuklarına şahit olacağız.

talib' Alıntı:

Ezberler dökülmüş, yanlışlar savunulmuş yine...

ee ne de olsa nurlu süleyman buyurmuş: "dün dündür, bugün bugündür"

Yukarıda ki yazı da sanki nurlu süleymandan ders alınmış bir tarzda yazılmış...

Önceden ehveni şer idi de şimdi falan filan...

Genişletmek için tıkla ...

Onu ehveni şer eden neydi ki acaba? Nurlu Süleyman'dan değil de ilim irfan ehlinden ders alsa idiniz ehveni şer olarak başka adreslerde görürdünüz belki. Hala aynı terennüm... Dün ehveni şer idi bugün şer... Dersi veren nurlu süleyman... Dün nurlu süleymanımız vardı az bir zaman önceye kadar da ışık süvarisi ecevit... Peki bugün kim var ehveni şer listenizde? baykal, uzan, sezer... doğrusu cemaatimizi kim savunursa olacak herhalde.

28 Şubat?

talib' Alıntı:

Onu ehveni şer eden neydi ki acaba? Nurlu Süleyman'dan değil de ilim irfan ehlinden ders alsa idiniz ehveni şer olarak başka adreslerde görürdünüz belki. Hala aynı terennüm... Dün ehveni şer idi bugün şer... Dersi veren nurlu süleyman... Dün nurlu süleymanımız vardı az bir zaman önceye kadar da ışık süvarisi ecevit... Peki bugün kim var ehveni şer listenizde? baykal, uzan, sezer... doğrusu cemaatimizi kim savunursa olacak herhalde.

Genişletmek için tıkla ...

28 ŞUBAT?

Söylesem tesiri yok sussam gönül razi degil

28 Şubat?

hirahos' Alıntı:

doğrucudavut abim,

ne dediğinizi, ne demeye çalıştığınızı anlayamıyorum abim.. Biraz daha açık olsanız.. Size zahmet..

Genişletmek için tıkla ...

AÇIK DEĞİL Mİ SÖYLEDİKLERİ
28 ŞUBAT ?

28 Şubat

28 ŞUBAT 1997 Türkiye tarihinde bir dönüm noktasıdır.İzaha gerek yok.Basiret sahipleri anlar.

Kocaman yazı!

hirahos' Alıntı:

Demek basiretim bağlanmış.. Ne denildiğini gine anlıyamadım.. Siz başlıktaki şahısla ilgili ne diyorsunuz abim şimdi?

Genişletmek için tıkla ...

Kocaman bir yazı var önceki sayfada.Onu,ehven- şerr ve alay meselesini oku.