:)zeynep(:
Hakve
Merhaba sevgili çiçeğim, işte yine ben geldim;
Şimdi havanın bu loş ve gizemli halinde ruhum çalkalanıyor. Yine de güvende hissediyorum senin yanında kendimi. Bu zamanlar aslında tamda benim istediğim anlar. Sığındığım bu köşeden dışarıdaki fırtınayla karışık yağan yağmuru seyrediyorken avuçlarım sıcacık ellerinden sıyrılıp zor geçecek bir kış için evini ısıtacak bir odun parçası olmayan ailelerin soğuktan parmakları morarmış küçük çocukları aklıma geliyor. Ve işte o an kendi ürpertimi hissediyorum. Ama ben şanslıyım. Şimdi avuçlarımda ruhumu ısıtan ellerin var. Ve gözlerin, derinlerimde meltem esintilerini kapıma getiriyor.
Biliyorum, uzaklardan esip serinliğini getiren rüzgârlar gibi uğultun bir benlik türküsü çalıyor. O halde sen varsın. Bu bilinç benim için yeterli. Bilinç diyorum çünkü sen şimdi bilincimde yaşıyorsun. Bilgim ise yine seninle. Ah o ela gözlerin, nasıl unutur ve yok sayarım onları. Nasıl inkâr edebilirim ki kendimi? Ama kalbim senin yanında olmasına rağmen yine de havan mermilerinin şaklayan yırtıcı sesleri altında neden öldüğünü bilmeyen masum çocukları yokmuş sayamam. Vicdan sahibi her insan gibi. Seni bu yüzden de seviyorum. O bombalar, bir şehri biraz sonra kocaman, çırılçıplak ve yapraksız bir ağaç gibi bırakacak. Bu insan müsveddeleri kokteyl masalarında nefes tüketirlerken altlarında akan canları, canhıraş çığlıkları vurdumduymazlıkla nasıl seyredebiliyorlar?
Ah ..., seni seviyorum. Bu sevgi olmasa kulaklarımda uğuldayan sesler ve alabildiğine buz kesen soğuk beni ne hallere sokar. İçimde o zorluklarla büyüttüğüm güzide ağacım nasıl büyür? Şimdi şu açık alanda dünya yalnızca benden ibaretmiş gibi duruyor. Bağırmalıyım ..
Meleğim, şimdi gece karanlık, iliklerime işleyen rüzgâr yine dinecek. Güneşin doğuşuyla merhaba diyen serçelerle birlikte. Kimi çınar yaprakları kıpırdanacak. Benim ağrılarım gibi. Köklerimi bulduğum bu ulu ağaçlar bir yandan gövdesi gibi sağlam dostlukları hatırlatırken bir yandan da yaşlı babacan amcalar gibi toprağı sarıyorlar. ... benim yaşlı çınarım. Sen ne tarihler gördün.
İşte, geldi yine vakit, ayrılma vakti. Seninle ne çabuk geçiyor zaman. Yoksa gerçektende yok mu? Çünkü sen varken yok oluyor ve sen yokken gelmekte geçmekte bilmiyorlar.
Ah kardelen gibi yalnız çiçeğim; gidiyorum gelmek için. Seviyorum yine sevmek için. Gözlerini kalbime nakşedip sözlerini büyükanne ninnisi edasıyla gönül şarkılarıma yazıyorum. Bekle beni yine tam burada, sözleştiğimiz yerde. Karanlıklar gelinceye dek seni anacağım. Sevgili ..... gönül çiçeğim
