GÖNÜL NURU CEMALİNDEN
Gönül nûr-ı cemâlinden habîbim bir ziyâ ister.
Gözüm hâk-i rehinden ey tabîbim tûtiyâ ister.
Safâ-yı sîneme zulmet veren jeng-i günâhımdır.
Aman ey kân-ı ihsân zulmet-i kalbim cilâ ister.
Yetiş imdâda ey şâh-ı risâlet rûz-ı mahşerde.
Ki derd-i bî-devâ-ı ma’siyet senden şifâ ister.
Ne âb-ı dîdeden rahat ne âh-ı sîneden imdâd.
Benim bâr-ı günâhım lûtf-ı şâh-ı enbiyâ ister.
Sarıldım dâmen-i ihsânına ey şâfi-i ümmet.
Dahîlek yâ Muhammed hasta cânım bir devâ ister.
.
Gül-i ruhsârına meftûn olanlar şüphesiz sensiz.
Ne mülk ü mâl ü cân ister ne de zevk ü safâ ister.
N’ola bir kerre şâd olsun cemâl-i bâ-kemâlinle.
Ki kemter bendeniz Es’ad sana olmak fedâ ister.
Kasidesi:
Tecellâyı cemalinden Habibim nevbahar
âteş,
Gül
âteş, bülbül
âteş, sümbül
âteş, Hak ü hâr
âteş.
şuây-ı âfitâbındır yakan bil-cümle uşşâkı,
Dil
âteş, sîne
âteş, hem dü çeşm-i eşk-i bâr
âteş.
Hayal-i şem-i rûyinle acep mi yansa can ü dil,
Nigârım gel de gör kalbimde
âteş, ah ü zâr
âteş.
Ne mümkün bunca
âteşle, şehid-i aşkı gasl etmek,
Cesed
âteş, kefen
âteş, hem âb-ı hoşgüvar
âteş.
Ben el çektim safay-ı hâtır u ârâm-ı cânımdan,
Safâ
âteş, cefâ
âteş, firâr
âteş, karar
âteş...
Ne yapsam bu dil-i mahzununu mesrûr eylemem şâhım
Gam
âteş, gam-küsar
âteş, temennây-ı mesâr
âteş...
Ümîd-i âfiyet besler mi Es’ad yârdan hâşâ,
Saçar oldukça gözden ol nigâr-ı gül'izar
âteş...
M.Esad Erbili (K.S.)