Bir Leyla düşlemesidir AŞK.
Yanmaktır bir gülün kırmızısında, türküler yakmaktır sevgiliye.
Gün batımlarında tutulan sevdaları, gün doğumlarında aramanın adıdır aşk. Seherlerde bülbülün yanık nağmelerinde gül hasreti çekmektir; güle rengini veren, yüreğini veren bülbül olmaktır aşk.
Ve biz şimdi büyüsü kaybolmuş zamanlarda aşkın peşine düştük.
Pazar pazar gezinen Zeliha olduk aşkımıza Yusuf bulmak için.....Mecnun’a özendik sevdamızı bir Leyla’ya yüklemek için......Ferhat olup Şirin’ler hatırına gönül kazmasını yamaç yüreklere vurmak istedik.
Bitmeyen özlemler büyütüyoruz bağrımızda.Leyla’ya, Şirin’e, Aslı’ya adadığımız yüreklerimiz vardır. Suretten öte aradığımız bir yar vardır.
“Aşk “ ile “ilgi duyma”nın karıştırıldığı bir dönemde yaşıyoruz. Artık güllerimiz Leyla kokmuyor, sevda kokmuyor. Aşkın ilk basamağına dahi çıkamadık.
Tutkulara çakılıp kaldık. Nadasa bırakılmış yüreklerimize bir Leyla tohumu düşmedi.....
Biz ölümsüz ve günahsız aşklara değil, günübirlik sevdalara takılıp kaldık.Cismaniyetin ağında ateş böceklerini yıldız sayanlar gibi, tutkuları aşk sandık.
Sonu “kaf” la biten, ”aşk”ta kalb vardır.Kaf, kalbidir aşkın.
Aşkın kalbini çıkarıp aldığınızda geriye “aş” kalır, ceset kalır, madde kalır...
Mecnun’un aşkına özenip de yürüdüğümüz yollar çöl değil.Oysa aşk, çölde haz verir insana.Kalb, çöl yanmışlığında kanıyorsa aşk vardır. Çölde ceylanların sürmeli gözlerinde Leyla’yı görenler, aşka uyanır seherlerde.Ve aşkın büyüsü örülür seherlerde.
Bizim seherlerimizde ceylanlar yok artık.Biz seherlerimizi uykulara feda ettik, göremiyoruz Leyla bakışlı ceylanları. Üstümüze güneşler doğar oldu.
Uykulara feda ettiğimiz seherlere ağlayamadık.Biz sevemedik yaratılanı yaratandan ötürü.Yunus mektebinde diz çöküp okuyamadık aşk kitabını.
Aşk medeniyetinin sevda pazarında, gönlümüzü bir Leyla’ya, son Leyla’ya, en Leyla’ya misafir etmenin hesabındayız. Misafirlikler bir olmak içindir.
Tıpkı kapısına gelen aşıkına seslenen sevgilinin tek olma hayali gibi:: “Kimsin” diye seslenir kapısını çalana.Aşka tutulan aşık “benim” der.
Ve tekrar seslenir sevgili: “Burada iki kişiye yer yok.Gönlüm teki arzular”. Tekrar kapının tokmağına dokunan ve ısrarından vazgeçmeyen Aşık, benlik libasından sıyrılır: “Senim” der.
Vahdete adım atar, bırakır ikiliği, küfrü bırakır, çokluğu birakır..Sevdiğinde fani olur Aşkın bekasını bulur.
Ebedi aşkı arzulayanlar, sevdiğinde fani olup ölümsüzlüğe kucak açanlardır...
