Varmısınız, "Kırmızı Başlıklı Kız" masalını bir de
kurdun ağzından dinleyelim :
Her gün yaptığım gibi ormanı temizlemeye çıkmıştım.
Orman benim evim, temiz tutmak da benim görevim.
Derken bir kız beliriverdi. Kırmızı başlık ve
peleriniyle çok şüpheli bir görünümü vardı.
Kimin aklına gelir bu garip kıyafeti giymek.
Bir kurnazlık peşindeydi mutlaka.
Bir süre dikkatle izledim bu garip kızı. Elindetaşıdığı üzeri
örtülü sepette kim bilir ne taşıyordu!..
Yürüyüşü bile normal değildi. Yanına yaklaşıp ne yaptığını sorunca
bana büyükannesinin evine gittiğini söyledi ama gel de inan.
Yine de bıraktım peşini kendi işime döndüm.
Ama aklım o kıza takıldı bir kere...
Bir gidip bakayım doğru mu söyledikleri dedim
kendi kendime; gerçekten böyle bir büyükanne var mı?
Siz olsaydınız gerçekliğini kontrol etmek istemez miydiniz?
Orman benim evim. Ben hem ev sahibiyim, hem de diğer orman
sakinlerine karşı sorumluyum. Neyse uzatmayayım...
Gittim, baktım ve gerçekten bir büyükanne buldum.
Sorduğumda "evet o küçük kız benim torunum" dedi.
Ben de sorumlu bir kişi olarak; "bu küçük kız yabancılarla
konuşulmayacağını öğrenmemiş daha!..." dedim ve
anlattım küçük kızla karşılaşmamı...
Büyükanne de ürperdi ve birlikte küçük kıza bir ders
vermeye karar verdik. O yatağın altına saklandı,
ben Onun geceliğini giydim, başlığını taktım ve yatağına yattım.
Küçük kız birazdan içeri girdi. Seslendi cevap verdim.
Ne şaşkın bir çocuk!..
Beni büyükannesi sanıvermişti.
Ben benim büyükannemi değil sesinden, kokusundan
bile tanırım oysa ki.
Neyse bunlar bir şey sayılmaz, daha neler yaptı bilseniz.
Kulaklarımın niçin büyük olduğunu sordu.
Ne ayıp şey hiç sorulur mu!...
Yine de çocukluğuna verip yumuşak bir sesle cevapladım.
"Seni iyi dinlemek için"...
Ama bu sefer kalkıp da burnumun niçin büyük
olduğunu sormaz mı!..
Küçük kız hiç mi hiç terbiye almamış.Ben zaten burnumu
kendime kompleks haline getirdim, öz-güvenim sallantıda.
Psikologlar, estetikçiler...Dünya para harcıyorum ama nafile.
Yine aldırmamaya çalışırken bu sefer de ağzımın kocaman
olduğunu yüzüme vurmaz mı!
Tabi ki kızdım, siz olsanız kızmaz mıydınız?
O sinirle ayağa fırlayıp peşinde koşturmaya başladım.
Birden ne olsa beğenirsiniz!
Bir kocaman avcı elinde tüfek kapıdan dalıverdi.
Beni "seni hain kurt, büyükanneyi yedin değil mi?.." diye suçlamaz mı !..
Halbuki büyükannenin kılına bile dokunmadım,
O da saklandığı yerden çıkıp beni korumaya çalışmadı.
Malum yaşlılık,kulakları iyi duymuyor.
Avcı mahkeme yapmadan infaz kararımı verdi.
Tabi ben de adalet bulamayacağımı, hatta canımı yitireceğimi
anlayıp pencereden zor attım kendimi.
Geçirdiğim büyük korkunun sarsıntısı yetmiyormuş
gibi o gün bu gün ormanda bile yüzümü rahat gösteremez oldum.
Adım haine çıktı.
Yeter Artık... Ben Suçsuzum... :clap2:
kurdun ağzından dinleyelim :
Her gün yaptığım gibi ormanı temizlemeye çıkmıştım.
Orman benim evim, temiz tutmak da benim görevim.
Derken bir kız beliriverdi. Kırmızı başlık ve
peleriniyle çok şüpheli bir görünümü vardı.
Kimin aklına gelir bu garip kıyafeti giymek.
Bir kurnazlık peşindeydi mutlaka.
Bir süre dikkatle izledim bu garip kızı. Elindetaşıdığı üzeri
örtülü sepette kim bilir ne taşıyordu!..
Yürüyüşü bile normal değildi. Yanına yaklaşıp ne yaptığını sorunca
bana büyükannesinin evine gittiğini söyledi ama gel de inan.
Yine de bıraktım peşini kendi işime döndüm.
Ama aklım o kıza takıldı bir kere...
Bir gidip bakayım doğru mu söyledikleri dedim
kendi kendime; gerçekten böyle bir büyükanne var mı?
Siz olsaydınız gerçekliğini kontrol etmek istemez miydiniz?
Orman benim evim. Ben hem ev sahibiyim, hem de diğer orman
sakinlerine karşı sorumluyum. Neyse uzatmayayım...
Gittim, baktım ve gerçekten bir büyükanne buldum.
Sorduğumda "evet o küçük kız benim torunum" dedi.
Ben de sorumlu bir kişi olarak; "bu küçük kız yabancılarla
konuşulmayacağını öğrenmemiş daha!..." dedim ve
anlattım küçük kızla karşılaşmamı...
Büyükanne de ürperdi ve birlikte küçük kıza bir ders
vermeye karar verdik. O yatağın altına saklandı,
ben Onun geceliğini giydim, başlığını taktım ve yatağına yattım.
Küçük kız birazdan içeri girdi. Seslendi cevap verdim.
Ne şaşkın bir çocuk!..
Beni büyükannesi sanıvermişti.
Ben benim büyükannemi değil sesinden, kokusundan
bile tanırım oysa ki.
Neyse bunlar bir şey sayılmaz, daha neler yaptı bilseniz.
Kulaklarımın niçin büyük olduğunu sordu.
Ne ayıp şey hiç sorulur mu!...
Yine de çocukluğuna verip yumuşak bir sesle cevapladım.
"Seni iyi dinlemek için"...
Ama bu sefer kalkıp da burnumun niçin büyük
olduğunu sormaz mı!..
Küçük kız hiç mi hiç terbiye almamış.Ben zaten burnumu
kendime kompleks haline getirdim, öz-güvenim sallantıda.
Psikologlar, estetikçiler...Dünya para harcıyorum ama nafile.
Yine aldırmamaya çalışırken bu sefer de ağzımın kocaman
olduğunu yüzüme vurmaz mı!
Tabi ki kızdım, siz olsanız kızmaz mıydınız?
O sinirle ayağa fırlayıp peşinde koşturmaya başladım.
Birden ne olsa beğenirsiniz!
Bir kocaman avcı elinde tüfek kapıdan dalıverdi.
Beni "seni hain kurt, büyükanneyi yedin değil mi?.." diye suçlamaz mı !..
Halbuki büyükannenin kılına bile dokunmadım,
O da saklandığı yerden çıkıp beni korumaya çalışmadı.
Malum yaşlılık,kulakları iyi duymuyor.
Avcı mahkeme yapmadan infaz kararımı verdi.
Tabi ben de adalet bulamayacağımı, hatta canımı yitireceğimi
anlayıp pencereden zor attım kendimi.
Geçirdiğim büyük korkunun sarsıntısı yetmiyormuş
gibi o gün bu gün ormanda bile yüzümü rahat gösteremez oldum.
Adım haine çıktı.
Yeter Artık... Ben Suçsuzum... :clap2:
