derya
Üye
- Katılım
- 22 Tem 2006
- Mesajlar
- 178
- Tepkime puanı
- 1
- Puanları
- 0
- Yaş
- 35
Yedi yaşındaki küçük kız sonunda ikna etmişti annesini...Apartmanın önündeki sokakta oynayacak,uzaklara gitmeyecekti.
Genç adam,yıkılışını hazırlıyordu.İşten eve,sadece baktığı bir yığın gazete ve dergi ile dönüyor,gece yarılarına kadar televizyon seyrediyordu.İçindeki ateş sürekli harlanıyordu.
Tahrik oluyordu.
Gazeteler,dergiler,televizyon yetmez olmuştu.O gün sabaha kadar video seyretti.Kaset korkunçtu.Ve sabah,yorgun,bulanık,dalgın,kapkara bakan gözlerle sokağa çıktı.İçi bulanıyor,her şeyden nefret ediyordu.Yangınına güç yetiremiyordu.
Her sokak başında yeni bir okla yaralandı.Giyinmemiş,soyunmuşlardı.Sanki dikkat çekmek istiyor,''albeni''yapıyorlardı.
Duramıyordu.
Tuz basılmış bir yaranın mağduru gibi kavruluyor,içi içini kemiriyordu.Susuzluğunu tuzlu su ile bastırmak gibi bir hayata düşmüş,zaafı istismar edilmişti.İradesi felç,aklı kör kötürümdü artık.Bir adım ötesini görebilecek,düşünebilecek durumda değildi.Düştüğü vakumda yuvarlanıyordu.
Geç saatte çiçekçi dükkanını açtı.Zihni donmuş gibiydi.Hayali dünyasında ayağındaki prangadan başka hiçbir şeye yer yoktu.Ruh portresi birekrana aksetse belki mide bulandıracak,belki ürpertecekti.
Kapının önünde oynayan kız dikkatini çekti.Muvazenesi,insafı,insanlığı kalmamıştı.
Şehvetin kuduz haline getirdiği nefsi su gördüğünü sandı.Çıldırmıştı.İnanılmaz bir şeye ''evet'' diyordu içi.Neden olmayacaktı ki?Kimse bir şey anlamaz,sonra gönlünü alırdı.
Çağırdı.Masum çocuk mahalleden olan bu tanıdık yüze gülücüklerle yürüdü.Abisi ona çiçek verecekti.
Adam,kızı arka taraftaki depoya götürdü.Çocuğu her nasılsa kadın diye görüyordu.Bir anda üzerindeki elbiseleri parçaladı,çıkardı attı.
Çocuğun gözleri yuvalarından fırlamış,tir tir titriyordu.Kalbi minik serçenin kalbi gibi pır pır atıyordu,sarsıla sarsıkla ağlıyordu.Korkudan çatlayacaktı.Sesi çıkmıyor,bunalıyor,''imdat''diyemiyor,yardım isteyemiyor,annesine,babasına haber veremiyordu.Kahrolası bir ele güç yetirememiş,o el feryadına fırsat vermeden ağzını kapatmıştı.
Adam,ne yaptığını bilemeden sarsıldı.Zevk mi aldı,çıldırdı mı,bilinmez.Hiçbir şey anlayamadı.Kendisine geldiğinde karşısında kan,irin ve ölü bir çocuk vardı.
Bunu yedi yaşında bir çocuğa yaptığına kendisi de inanamadı.Onu nasıl olmuştu da bir kadın olarak görebilmişti?Her şeyi nasıl o gözle görür hale gelmişti?
O kadar alçalmıştı ki,içindeki uçurumdan,düştüğü çukurdan kendisi ürperdi.Bin pişman olması fayda vermedi.İş işten geçmişti.
Sesi duyulmasın diye boğulan çocuk henüz hayatının başındaydı.
Telaşla üzerini toparladı.Eli ayağı dolaşıyor,korkudan titriyordu.Ön tarafa çıktı.Yoldan geçen birkaç mahalleli ile göz göze geldi.Çiçeklere uzandı,çalışıyor gibi yaptı.Telaşı gözlerden kaçmamış,sır yine saklanamamıştı.Çocuğun yanına döndü.Olan olmuştu.Hemen cesedi ortadan kaldırmalıydı.
İnsafsızca parçaladı.Annesinin,dudağındaki büzüşmeye,gözündeki neme dayanamadığı yavrucağa keskin darbeler indirdi.Çiçek kutularına doldurdu ve uzaktaki bir çöpe attı.Çocuk artık eve dönemeyecek kadar uzaklardaydı.
Günahsızdı.Günahkar ablalarının,teyzelerinin,abilerinin,amcalarının;açılıp saçılanların ve onlara ağzı açık bakanların mağduruydu.Suçunun farkına varmadan sokaklarda yürüyen insanların...
Aradan birgün geçmeden yakayı ele verdi.Çocuğu en son çiçekçinin kapısında görenler olmuştu.Sorguya çekildiğinde zaten artık dayanacak takati kalmamıştı.Olanları bir bir anlattı.
Bu hadise ne hikaye ve ne de hayaldir.Ne yazık ki,nefsin hatırının neslin hatırından efdal olduğu bir çağda her gün yüzlercesi yaşanır hale gelen bir vakadır.
Hep iyi şeyleri paylaşamayacağız maalesef.Ne olur arkadaşlar hiçbir günahı küçümsemeyelim.Zinaya giden bütün yolları kapatalım inşallah
selametle...
Genç adam,yıkılışını hazırlıyordu.İşten eve,sadece baktığı bir yığın gazete ve dergi ile dönüyor,gece yarılarına kadar televizyon seyrediyordu.İçindeki ateş sürekli harlanıyordu.
Tahrik oluyordu.
Gazeteler,dergiler,televizyon yetmez olmuştu.O gün sabaha kadar video seyretti.Kaset korkunçtu.Ve sabah,yorgun,bulanık,dalgın,kapkara bakan gözlerle sokağa çıktı.İçi bulanıyor,her şeyden nefret ediyordu.Yangınına güç yetiremiyordu.
Her sokak başında yeni bir okla yaralandı.Giyinmemiş,soyunmuşlardı.Sanki dikkat çekmek istiyor,''albeni''yapıyorlardı.
Duramıyordu.
Tuz basılmış bir yaranın mağduru gibi kavruluyor,içi içini kemiriyordu.Susuzluğunu tuzlu su ile bastırmak gibi bir hayata düşmüş,zaafı istismar edilmişti.İradesi felç,aklı kör kötürümdü artık.Bir adım ötesini görebilecek,düşünebilecek durumda değildi.Düştüğü vakumda yuvarlanıyordu.
Geç saatte çiçekçi dükkanını açtı.Zihni donmuş gibiydi.Hayali dünyasında ayağındaki prangadan başka hiçbir şeye yer yoktu.Ruh portresi birekrana aksetse belki mide bulandıracak,belki ürpertecekti.
Kapının önünde oynayan kız dikkatini çekti.Muvazenesi,insafı,insanlığı kalmamıştı.
Şehvetin kuduz haline getirdiği nefsi su gördüğünü sandı.Çıldırmıştı.İnanılmaz bir şeye ''evet'' diyordu içi.Neden olmayacaktı ki?Kimse bir şey anlamaz,sonra gönlünü alırdı.
Çağırdı.Masum çocuk mahalleden olan bu tanıdık yüze gülücüklerle yürüdü.Abisi ona çiçek verecekti.
Adam,kızı arka taraftaki depoya götürdü.Çocuğu her nasılsa kadın diye görüyordu.Bir anda üzerindeki elbiseleri parçaladı,çıkardı attı.
Çocuğun gözleri yuvalarından fırlamış,tir tir titriyordu.Kalbi minik serçenin kalbi gibi pır pır atıyordu,sarsıla sarsıkla ağlıyordu.Korkudan çatlayacaktı.Sesi çıkmıyor,bunalıyor,''imdat''diyemiyor,yardım isteyemiyor,annesine,babasına haber veremiyordu.Kahrolası bir ele güç yetirememiş,o el feryadına fırsat vermeden ağzını kapatmıştı.
Adam,ne yaptığını bilemeden sarsıldı.Zevk mi aldı,çıldırdı mı,bilinmez.Hiçbir şey anlayamadı.Kendisine geldiğinde karşısında kan,irin ve ölü bir çocuk vardı.
Bunu yedi yaşında bir çocuğa yaptığına kendisi de inanamadı.Onu nasıl olmuştu da bir kadın olarak görebilmişti?Her şeyi nasıl o gözle görür hale gelmişti?
O kadar alçalmıştı ki,içindeki uçurumdan,düştüğü çukurdan kendisi ürperdi.Bin pişman olması fayda vermedi.İş işten geçmişti.
Sesi duyulmasın diye boğulan çocuk henüz hayatının başındaydı.
Telaşla üzerini toparladı.Eli ayağı dolaşıyor,korkudan titriyordu.Ön tarafa çıktı.Yoldan geçen birkaç mahalleli ile göz göze geldi.Çiçeklere uzandı,çalışıyor gibi yaptı.Telaşı gözlerden kaçmamış,sır yine saklanamamıştı.Çocuğun yanına döndü.Olan olmuştu.Hemen cesedi ortadan kaldırmalıydı.
İnsafsızca parçaladı.Annesinin,dudağındaki büzüşmeye,gözündeki neme dayanamadığı yavrucağa keskin darbeler indirdi.Çiçek kutularına doldurdu ve uzaktaki bir çöpe attı.Çocuk artık eve dönemeyecek kadar uzaklardaydı.
Günahsızdı.Günahkar ablalarının,teyzelerinin,abilerinin,amcalarının;açılıp saçılanların ve onlara ağzı açık bakanların mağduruydu.Suçunun farkına varmadan sokaklarda yürüyen insanların...
Aradan birgün geçmeden yakayı ele verdi.Çocuğu en son çiçekçinin kapısında görenler olmuştu.Sorguya çekildiğinde zaten artık dayanacak takati kalmamıştı.Olanları bir bir anlattı.
Bu hadise ne hikaye ve ne de hayaldir.Ne yazık ki,nefsin hatırının neslin hatırından efdal olduğu bir çağda her gün yüzlercesi yaşanır hale gelen bir vakadır.
Hep iyi şeyleri paylaşamayacağız maalesef.Ne olur arkadaşlar hiçbir günahı küçümsemeyelim.Zinaya giden bütün yolları kapatalım inşallah
selametle...
