Kayıp

...
Kayıp şiirin kıtaları gibiyiz
Keşfedilmeyen kelimeler asıyorum görünür yerlere
Dudaklarımda intihara meyilli küfürler
Muhayyer günler eskitiyorum şarkılarla
Hicazkar makamında
Bazen yegahıdan giriyorum
Nevâ dan çıkıyorum söve söve
Söylesene
Sende özlüyorumusun durduk yere
Aynı şehir ve uzak ihtimaller
Nasıl oluyorsa oluyor
Telaffuz edilmiyor sonsuzluk
Hep aynı tahayyüller
İşte tam da burada başlıyor yalnızlık...
Ne geliyorsa başımıza sevdadan geliyor
Bir o kadarı da ayrılık
Belki de fazla abartıyoruz
Hayat diyorsun ya
Heyhat..
Enikonu insanlığımızdan uzaklaşıyoruz
Olancası bu kadar
Gün geçtikçe değil de
Sen gittikçe çirkinleştiriyoruz
N'olur bir dur az bekle
Ay çekiliyor yüzümüzden
Allah biliyor ya yağmur yağmayacak
Ve ben bir daha ıslanmayacağım
Olur-olmadık tenha bir yerde
Elime dök yetim bakışlarını
Hatırlayacağım anılarda kal
Saçlarına gün vurdu mu?
Cemre düştü mü tenine
En son nerede kalmıştık
Çocuklar can çekişiyor mu kalbinde
Gözlerin hala ağyar mı?
...
Kadın!
Bana müsade
Beni sual edecek olursan
Velhasıl...
İyiyim ben de..
...