Sar€
♥♥♥♥♥♥
- Katılım
- 14 Eyl 2007
- Mesajlar
- 558
- Tepkime puanı
- 44
- Puanları
- 0
Karanlık simaların ağız dolusu kahkahalar ile mazlumlara yaptıkları işkencelere şahit Mekke.Öyle ki artık tahammül sınırları zorlanırken,her geçen gün artıyor zulümler inanan yüreklere karşı.Dillerde hep aynı dua,kalplerde hep aynı arzu Şahadet…
Kızgın kumlar üzerine yatırılmış mazlumlar.Havada savrulurken ıslık sesi çıkartan
kırbaçlar insafsızca iz bırakıyor,Rabbe kavuşacak bedenlerin çehresinde. “Ehad,Ehad”
sesleri yankılanıyor arş-ı ala’da.Sümeyye (r.anha) son bir defada zikrederken inandığı
yaratıcının adına,sinesinde vuslat habercisi mızrağın ağırlığını hissediyor.Namütenahi
ufuklara çivilenmiş bakışlar “Sana geliyorum Ey Dost” dercesine bir mana taşırken,
şahadet gelinliğini giyiyor şanlı şehit.
“Onlara ölüler demeyin,onlar diridirler” ilahi beyanının terennümleri ile uğurlanıyor ebedi yolculuğuna,ümmetin ilk şehidi olma bahtiyarlığına eren Hz.Sümeyye (r.anha).Hz.Yasir (r.a)
öne bükülmüş başını doğrultamıyor.Yaşlı gözlerle,dilinde dualarla uğurluyor eşini ebediyet yolculuğuna.Kim bilir kaç defa göz göze gelmiştir seven gözler.Kim bilir Sümeyye kaç defa
kitli kalmıştır eşi Yasirin gözlerinde.Kim bilir kaç defa vedalaşmıştır hayatı paylaşan sineler.
Karanlıkları dahi korkutan çehreler Yasirin yanında şimdi ve yine aynı teklif küfrün lisanı dillerde. “Vazgeç bırakalım seni,Rabbim lat ve uzza dersen (Haşa) salarız seni,Sende eşin Sümeyye gibi ölmek zorunda kalmazsın,gel akılsızlık etme,vazgeç”…
Cesaretin dahi kıskanacağı,çevik iradenin ibaresini taşıyan bir bakış ve Hakk’tan başkasını zikretmeyen bir lisan ile,zalime korku mazluma umut olan haykırış şimdi, Yasirin ağzından dökülen hecelerde. “Allah tan başka ilah yoktur ve Muhammed (s.a.v) O’nun kulu ve Resulüdür”…Kudurmuş köpek misali şimdi ebu cehiller,ebu lehebler…Ve sonra…
Defalarca inip kalkan mızrak,son kelimelerinde imanını tazeleyen Yasirin kalbini parçalıyor.
Aralanan dost kapısından herkesin imreneceği makamlara bir yolculuk başlıyor şimdi Yasir ailesi için.Hz.Ammar ki,oda bağlandığı kütükte elinden gelen tek şeyi yapıyor ve sessiz sessiz ağlıyor, gözlerinin önünde hunharca öldürülen ailesi için.(Öyle ya gözünüzün önünde sırf inandıkları için türlü türlü işkence gören,eziyete maruz kalan ailenizin feryatlarını işiteceksiniz.Ama sabredeceksiniz.Daha sonra çok sevdiğiniz canınız,kanınız, anne ve
babanız gözünüzün önünde defalarca mızraklanıp param parça edilecek,yetmezmiş gibi elleri ve ayakları develere bağlanıp ters yönlere koşturularak bedenleri param parça edilecek ve siz sabredeceksiniz.Seni anlamak bizim için mümkün değil ey Ammar.Senin lisanında zikrettiğin
iman hakikatlerinin derecelerine ulaşmak ne mümkün.Hele hele bizim gibi rahat yataklarında, ekranların karşısında,kalplere kitlenmiş dünyalık kasalar ile meşgul olan bizler için zor çok ama çok zor senin neden sabrettiğini anlamak.Uykumuzdan bir türlü feragat edip kalkamazken sabah namazlarına,iş yoğunluklarını bahane edip secdesiz bırakırken tüm günün vakitlerini, bayram ve cumalar adına senenin haftasında ayında hatırlar iken Rabbi (c.c),biz algılayamayız senin dava şuurunu.Anlayamayız seni…)
Demirden bir gömlek giydiriyorlar Hz.Ammar’a.Kızgın çölün kavuran sıcağına bırakılıyor üzerine giydirilen demir gömlek ile.Yapılabilecek her eziyete maruz kalıyor genç sahabi.En sonunda takat uçurumun kıyısından intihar edince,tahamül sınırlarının tel örgülerini aşınca lisanen bir kabul ediş, Hz.Ammar’ın kıpırdayan dudaklarından çıkan sessiz fısıldayışda.
(Biz ufak bir sıkıntıya maruz kaldığımızda,bir musibet başımıza gelince dilimizde ne sitem haşa ne isyanlar yükseliyor. “Hep benimi bulur böyle şeyler” diye nice serzenişler.)Serbest bırakıyorlar Hz.Ammar’ı.Vücudun da yitirilmiş takatine rağmen,düşe kalka koşmaya başlıyor Hz.Ammar.Yönünü,rotasını (bizim çoğu zaman unuttuğumuz) sevgilinin adresine doğru yönlendiriyor.Gözyaşları ıslatıyor geçtiği yolları.İç dünyasının yangınları velveleye veriyor cihanı.Ve son bir hamle ile Allah’ın Resulünün önüne atıyor kendini.
-Ben bittim Yaresulallah,ben tükendim…
-Sana böyle ne yaptılar,ne oldu ya Ammar, diyor sevgililer sevgilisi.
-Bana çok işkence yaptılar,anne ve babamı gözümün önünde öldürdüler,tükendim ve onların dediğini dedim,kabul ettim onların dediklerini,ben bittim efendim….diyor Hz.Ammar.
Allah’ın Resulü soruyor,genç sahabeye.
-Kalbin nasıl ya Ammar.Kalbin nasıl…
Hz.Ammar (r.a)’ın gözlerinde kılcımlar,ağlayan gözlerinde beliren yeni bir umutla haykırıyor;
-Kalbin diyor Yaresulallah kalbim sana aşk ile dolu,Rahmana sevgi ile dolu,imanla dolu…
Kainatın sevgilisi müjdeliyor kalbi kırık Ammar’a.
-Kalbin yz Ammar kalbin önemli.Allah (c.c) kalblere bakar.Eğer sana yine aynı işkenceyi yaparlarsa onların elinden kurtulmak için yine aynı şeyi söyleyebilirsin,diyor Yüce Nebi (sav)
Şimdi ötelere ulaşan bir soru yankılanıyor zamanda.
“Kalbin Nasıl,Kalbin Nasıl” diyen bir soru bu.
Hayatımız da ki bu kadar kolaylıklar,lütfedilen sağlık ve sıhhatimiz,bizlere bahşedilen yaşam ve hazineler içerisinde en kıymetli ve bize doğuştan ikram edilen İMAN…Bizi Yaratana karşı kulluktan alıkoyan hangi geçerli bir bahanemiz var ki,bu kadar rahatız.Sanki bu bahane zincirlemesi içerisinde sadece kendimizi kandırdığımız gerçeği neden göz ardı ediliyor.Dünyalık her şeye bulurken nice vakitler,neden Allah (c.c)’ın istediği kulluk şartlarını
yapmaya dair vakitle bulamıyoruz.Yoksa kazandığımız dünyalıklar hesap gününde bizden kendimizi kurtarmak için kabul edilecek bir fidye mi?Sorgu ve sualde Allah’ın emirlerine tercih ettiğimiz dünyalıklar mı kurtaracak bizi.Söylermisiniz “ Fe Eyne Tezhebun” nereye bu gidiş.Şimdi söyler misiniz;
Kalbiniz Nasıl ??? ??? ???
Kızgın kumlar üzerine yatırılmış mazlumlar.Havada savrulurken ıslık sesi çıkartan
kırbaçlar insafsızca iz bırakıyor,Rabbe kavuşacak bedenlerin çehresinde. “Ehad,Ehad”
sesleri yankılanıyor arş-ı ala’da.Sümeyye (r.anha) son bir defada zikrederken inandığı
yaratıcının adına,sinesinde vuslat habercisi mızrağın ağırlığını hissediyor.Namütenahi
ufuklara çivilenmiş bakışlar “Sana geliyorum Ey Dost” dercesine bir mana taşırken,
şahadet gelinliğini giyiyor şanlı şehit.
“Onlara ölüler demeyin,onlar diridirler” ilahi beyanının terennümleri ile uğurlanıyor ebedi yolculuğuna,ümmetin ilk şehidi olma bahtiyarlığına eren Hz.Sümeyye (r.anha).Hz.Yasir (r.a)
öne bükülmüş başını doğrultamıyor.Yaşlı gözlerle,dilinde dualarla uğurluyor eşini ebediyet yolculuğuna.Kim bilir kaç defa göz göze gelmiştir seven gözler.Kim bilir Sümeyye kaç defa
kitli kalmıştır eşi Yasirin gözlerinde.Kim bilir kaç defa vedalaşmıştır hayatı paylaşan sineler.
Karanlıkları dahi korkutan çehreler Yasirin yanında şimdi ve yine aynı teklif küfrün lisanı dillerde. “Vazgeç bırakalım seni,Rabbim lat ve uzza dersen (Haşa) salarız seni,Sende eşin Sümeyye gibi ölmek zorunda kalmazsın,gel akılsızlık etme,vazgeç”…
Cesaretin dahi kıskanacağı,çevik iradenin ibaresini taşıyan bir bakış ve Hakk’tan başkasını zikretmeyen bir lisan ile,zalime korku mazluma umut olan haykırış şimdi, Yasirin ağzından dökülen hecelerde. “Allah tan başka ilah yoktur ve Muhammed (s.a.v) O’nun kulu ve Resulüdür”…Kudurmuş köpek misali şimdi ebu cehiller,ebu lehebler…Ve sonra…
Defalarca inip kalkan mızrak,son kelimelerinde imanını tazeleyen Yasirin kalbini parçalıyor.
Aralanan dost kapısından herkesin imreneceği makamlara bir yolculuk başlıyor şimdi Yasir ailesi için.Hz.Ammar ki,oda bağlandığı kütükte elinden gelen tek şeyi yapıyor ve sessiz sessiz ağlıyor, gözlerinin önünde hunharca öldürülen ailesi için.(Öyle ya gözünüzün önünde sırf inandıkları için türlü türlü işkence gören,eziyete maruz kalan ailenizin feryatlarını işiteceksiniz.Ama sabredeceksiniz.Daha sonra çok sevdiğiniz canınız,kanınız, anne ve
babanız gözünüzün önünde defalarca mızraklanıp param parça edilecek,yetmezmiş gibi elleri ve ayakları develere bağlanıp ters yönlere koşturularak bedenleri param parça edilecek ve siz sabredeceksiniz.Seni anlamak bizim için mümkün değil ey Ammar.Senin lisanında zikrettiğin
iman hakikatlerinin derecelerine ulaşmak ne mümkün.Hele hele bizim gibi rahat yataklarında, ekranların karşısında,kalplere kitlenmiş dünyalık kasalar ile meşgul olan bizler için zor çok ama çok zor senin neden sabrettiğini anlamak.Uykumuzdan bir türlü feragat edip kalkamazken sabah namazlarına,iş yoğunluklarını bahane edip secdesiz bırakırken tüm günün vakitlerini, bayram ve cumalar adına senenin haftasında ayında hatırlar iken Rabbi (c.c),biz algılayamayız senin dava şuurunu.Anlayamayız seni…)
Demirden bir gömlek giydiriyorlar Hz.Ammar’a.Kızgın çölün kavuran sıcağına bırakılıyor üzerine giydirilen demir gömlek ile.Yapılabilecek her eziyete maruz kalıyor genç sahabi.En sonunda takat uçurumun kıyısından intihar edince,tahamül sınırlarının tel örgülerini aşınca lisanen bir kabul ediş, Hz.Ammar’ın kıpırdayan dudaklarından çıkan sessiz fısıldayışda.
(Biz ufak bir sıkıntıya maruz kaldığımızda,bir musibet başımıza gelince dilimizde ne sitem haşa ne isyanlar yükseliyor. “Hep benimi bulur böyle şeyler” diye nice serzenişler.)Serbest bırakıyorlar Hz.Ammar’ı.Vücudun da yitirilmiş takatine rağmen,düşe kalka koşmaya başlıyor Hz.Ammar.Yönünü,rotasını (bizim çoğu zaman unuttuğumuz) sevgilinin adresine doğru yönlendiriyor.Gözyaşları ıslatıyor geçtiği yolları.İç dünyasının yangınları velveleye veriyor cihanı.Ve son bir hamle ile Allah’ın Resulünün önüne atıyor kendini.
-Ben bittim Yaresulallah,ben tükendim…
-Sana böyle ne yaptılar,ne oldu ya Ammar, diyor sevgililer sevgilisi.
-Bana çok işkence yaptılar,anne ve babamı gözümün önünde öldürdüler,tükendim ve onların dediğini dedim,kabul ettim onların dediklerini,ben bittim efendim….diyor Hz.Ammar.
Allah’ın Resulü soruyor,genç sahabeye.
-Kalbin nasıl ya Ammar.Kalbin nasıl…
Hz.Ammar (r.a)’ın gözlerinde kılcımlar,ağlayan gözlerinde beliren yeni bir umutla haykırıyor;
-Kalbin diyor Yaresulallah kalbim sana aşk ile dolu,Rahmana sevgi ile dolu,imanla dolu…
Kainatın sevgilisi müjdeliyor kalbi kırık Ammar’a.
-Kalbin yz Ammar kalbin önemli.Allah (c.c) kalblere bakar.Eğer sana yine aynı işkenceyi yaparlarsa onların elinden kurtulmak için yine aynı şeyi söyleyebilirsin,diyor Yüce Nebi (sav)
Şimdi ötelere ulaşan bir soru yankılanıyor zamanda.
“Kalbin Nasıl,Kalbin Nasıl” diyen bir soru bu.
Hayatımız da ki bu kadar kolaylıklar,lütfedilen sağlık ve sıhhatimiz,bizlere bahşedilen yaşam ve hazineler içerisinde en kıymetli ve bize doğuştan ikram edilen İMAN…Bizi Yaratana karşı kulluktan alıkoyan hangi geçerli bir bahanemiz var ki,bu kadar rahatız.Sanki bu bahane zincirlemesi içerisinde sadece kendimizi kandırdığımız gerçeği neden göz ardı ediliyor.Dünyalık her şeye bulurken nice vakitler,neden Allah (c.c)’ın istediği kulluk şartlarını
yapmaya dair vakitle bulamıyoruz.Yoksa kazandığımız dünyalıklar hesap gününde bizden kendimizi kurtarmak için kabul edilecek bir fidye mi?Sorgu ve sualde Allah’ın emirlerine tercih ettiğimiz dünyalıklar mı kurtaracak bizi.Söylermisiniz “ Fe Eyne Tezhebun” nereye bu gidiş.Şimdi söyler misiniz;
Kalbiniz Nasıl ??? ??? ???
