Leylifer
Kıdemli Üye
- Katılım
- 7 Ocak 2011
- Mesajlar
- 5,987
- Tepkime puanı
- 1,626
- Puanları
- 113
Bazı şeyleri değiştiremiyor insan.. Bazı şehirlere olan nefretini, bazı erkeklere olan tutkusunu, bazılarına beğenilerini, bazılarına nefretini.. Yıpranıyor insan, bunlardan vazgeçmeye çalışırken yıpranıyor.. Eskiyor insan oturduğu yerde ! Hiç görmediğiniz bi adamı yanınızda hayal ediyorsunuz önce, “salak, ne alaka” diyorsunuz sonrasında.. İtiraf edin, hepimiz muhtacız.. Sevgiye, şefkate muhtacız..
Değiştiremediğiniz şeyleri kabulleniyorsunuz yorulduğunuzda.. Bilmiyoruz ki karaktere yansıyor bu.. Değişiyoruz, biz değişiyoruz.. Eski sevgilinin acısını çekerken, yeni sevgiliyi özlüyoruz.. Bu durumda muhtaçlığımız sevgiye ve şefkate değil ! Doyumsuzuz işte, basbayağı doyumsuz..
İstediklerimiz bizim olamıyor.. O kadar çok engel var ki; nefret ettiğiniz şehir, nefret ettiğiniz tipler, nefret ettiğiniz cıvıklık ve dahası.. “Hadi bismillah” deyip yıkıp geçmek var ona ulaşmak için ama bu kez korkudan titriyor eliniz ayağınız.. Ya o vazgeçerse ?
Biz hayatımız boyunca esiriz, itiraf edin ! Nette takılmaya, mesajlaşmaya, boş boş bakınmaya, yalnız yürümeye, sebepsiz ağlamaya, şarkıları yarım yamalak söylemeye.. Hepsi bu kadar !
Sevgiye ve şefkate kendimiz için ihtiyacımız var.. Önce “ben” olmamız lazım.. Ben neyi severim ? Ben neler yapabilirim ? Ben neyim ? Tüm bunlardan sonra “biz” gelir.. Sonra “biz” oluruz.. En büyük hatayı burada yapıyoruz.. Önce “biz” oluyoruz, yalan oluyoruz, uzak oluyoruz, sevdiğimiz adama dost oluyoruz.. Ama kendimize ne kadar dostuz, bunu bile bilmiyoruz !
Biz bide mazoşistiz.. Acı çekmeyi de seviyoruz.. Bile bile acı çekiyoruz.. Kaybetme korkumuz var bizim çünkü.. Hiç birimiz “ben yalnızlığımı severim, siktirsin gitsin” diyemiyoruz.. Biz yalnızlığı sevmiyoruz.. Mutsuz olmak gündelik olayların en başında geliyor bizce.. Öyle alışmışız ki mutsuz olmaya, mutlu olduğumuz günü öleceğimiz gün zannediyoruz..
Bu yazıyı bitirirken, aynaya bakmamızı tavsiye ediyorum.. Ben beni ne kadar tanırım, ben kimim, ben neler yaparım, neyi başarırım, neyi severim ? Ben “ben” olduktan sonra “biz” olmalıyım..
Zira mutsuzluk, doyumsuzluk, sevgisizlik, şefkatsizlik bizi bitirecek.. Belki de bittik, itiraf edin !
KaleminELiFHali / 8 Ağustos 2011 / 23:22
Değiştiremediğiniz şeyleri kabulleniyorsunuz yorulduğunuzda.. Bilmiyoruz ki karaktere yansıyor bu.. Değişiyoruz, biz değişiyoruz.. Eski sevgilinin acısını çekerken, yeni sevgiliyi özlüyoruz.. Bu durumda muhtaçlığımız sevgiye ve şefkate değil ! Doyumsuzuz işte, basbayağı doyumsuz..
İstediklerimiz bizim olamıyor.. O kadar çok engel var ki; nefret ettiğiniz şehir, nefret ettiğiniz tipler, nefret ettiğiniz cıvıklık ve dahası.. “Hadi bismillah” deyip yıkıp geçmek var ona ulaşmak için ama bu kez korkudan titriyor eliniz ayağınız.. Ya o vazgeçerse ?
Biz hayatımız boyunca esiriz, itiraf edin ! Nette takılmaya, mesajlaşmaya, boş boş bakınmaya, yalnız yürümeye, sebepsiz ağlamaya, şarkıları yarım yamalak söylemeye.. Hepsi bu kadar !
Sevgiye ve şefkate kendimiz için ihtiyacımız var.. Önce “ben” olmamız lazım.. Ben neyi severim ? Ben neler yapabilirim ? Ben neyim ? Tüm bunlardan sonra “biz” gelir.. Sonra “biz” oluruz.. En büyük hatayı burada yapıyoruz.. Önce “biz” oluyoruz, yalan oluyoruz, uzak oluyoruz, sevdiğimiz adama dost oluyoruz.. Ama kendimize ne kadar dostuz, bunu bile bilmiyoruz !
Biz bide mazoşistiz.. Acı çekmeyi de seviyoruz.. Bile bile acı çekiyoruz.. Kaybetme korkumuz var bizim çünkü.. Hiç birimiz “ben yalnızlığımı severim, siktirsin gitsin” diyemiyoruz.. Biz yalnızlığı sevmiyoruz.. Mutsuz olmak gündelik olayların en başında geliyor bizce.. Öyle alışmışız ki mutsuz olmaya, mutlu olduğumuz günü öleceğimiz gün zannediyoruz..
Bu yazıyı bitirirken, aynaya bakmamızı tavsiye ediyorum.. Ben beni ne kadar tanırım, ben kimim, ben neler yaparım, neyi başarırım, neyi severim ? Ben “ben” olduktan sonra “biz” olmalıyım..
Zira mutsuzluk, doyumsuzluk, sevgisizlik, şefkatsizlik bizi bitirecek.. Belki de bittik, itiraf edin !
KaleminELiFHali / 8 Ağustos 2011 / 23:22