dedekorkut1
Doçent
İLİM KENDİN BİLMEKTİR
SELİM GÜRBÜZER
İnsan, daha dünyaya ilk adım atar atmaz ilimle tanışır. Nasıl mı? Bakınız, hayat yolculuğunda ilk ders, kulağa ezan ve kamet okunmayla start alır. Müslüman bir anne ve babadan dünyaya gelen çocuğun kulağına ezan ve kamet okuması ilmin bir gereğidir. Daha doğrusu kundaktaki bebeğin ezan ve kametle sarıp sarmalanması ilmin ilk kapısıdır. Zaten Peygamber (s.a.v.)'e ilk gelen vahiy "oku" emridir. Demek oluyor ki; ilim kendini bilmenin ve her şeyin başıdır, bu yüzden ilimsiz Allah’a ve yarattığı kanunlara asla ulaşılamaz.
Selman-ı Farisi Hz.leri "Dünyada mal çokluğu ve evlat çokluğu ile övünmek marifet değildir. Asıl marifet ilmin faydası ve ilmin çokluğudur" diyor. O halde insan zahiri ilmi bitirir bitirmez, hemen yeni bir sayfa açaraktan batini ilmi geçmeli. Geçmeli ki ilim deryasında olanca gücümüzle yüz yüzebileceğimiz kadar yüzebilelim. Zira ilim tahsil eden bir insan, her ne kadar ilmin doruğuna ulaşmış tam kâmil bir âlim olamasa da ilim yolunda ter dökmekte az buz iş değil elbet, bu uğurda âlim adayı olmak bile çok büyük bir kazançtır.
Evet, şu bir gerçek ilmiyle amil olmuş Rabbani âlimler aynı zamanda Resûlüllah (s.a.v)’in "Âlimlerin eti zehirlidir" hadis-i şerifiyle de konumları tasdik edilmiş âlimlerdir. Gerçekten de, bu manada âlimlerin eti ilmine hasım olanlar için eti öldürücü etki yaparken ilmine hürmet gösterenler içinde iç dünyaları felah ve nur kaynağıdır. Nitekim Şah-ı Nakşibend (k.s.) ilmiyle amil büyük bir âlimdi, aynı zamanda Hacegan pirlerinden olup bu hususta şöyle der: "Biz ümmeti Muhammed'e zarar vermeyiz, ama ne var ki kınından çıkmış kılıç gibiyizdir; onlar kılıca gelip çarparlar." İşte Şah-ı Nakşibend (k.s.)’in sözlerinden de anlaşıldığı üzere, âlimler (ilmiyle amil olmuş âlimler) gören gözlerin onda dirildikleri zatlardır, sadece ölü kalpler dirilmez. Hele ki onlara münkirlik yapıp, ya da aleyhlerinde dedikodu kazanı kaynatılıp haklarına tecavüz edilirse, biliniz ki artık bir noktadan sonra bu tip fitne fücurlar için acı akıbet kaçınılmazdır. Derken kınından çıkmış ilim kılıcına çarpmakla kendi kendilerinin belasını bulmuş olurlar. Zira bir hadisi kutsi'de, "Benim dostlarıma savaş açana savaş açarım" diye buyrulmakta. İşte Evliyaullah’ın cismaniyetinin zehir olmasının ne anlama geldiğini bu hadis-i kutsinin mana ve ruhunu göz önüne alıp öyle değerlendirmek gerekir. Kaldı ki, Allah dostları Allah yolunda seferber olmuş kılavuzlardır. Kimdir bu dost rehberler derseniz, bu soruya verilecek cevapta elbette ki;
-Enbiya,
-Evliya,
-Ulema'dan başka kim olabilir ki.
Her ne kadar peygamberlik kapısı âlemlere rahmet olan en son Peygamberimiz (s.a.v)’in gelişiyle kapanmış olsa da O’nun izini iz süren mutlaka her yüzyılın başında, dini diriltici ve ihya edici bir ‘müceddid’ vardır. Nitekim Peygamberimiz (s.a.v.) "Allah bu ümmet için her yüzyılın başında dini ihya için müceddid gönderir" beyanıyla bu gerçeğe işaret etmiştir. Hz. Mevlâna da bu anlamda: "Her asırda bir söz söyleyici, halkı irşat edici vardır" beyan buyurmakla da konuya açıklık getirmiştir.
Birde şunu unutmayalım ki, tüm insanlık ve yöneticiler her daim âlime muhtaçtırlar. Çünkü onlar ilmi yayan, insanları karanlığa düşmekten kurtaran ışık fenerleridir. Besbelli ki Arifler: "Âlimler ve emirler bozulunca milletin teati bozulur. Sofiler bozulursa milletin ahlâkı bozulur" sözünü laf ola beri gele türünden boşa dile getirmemişlerdir, bu yüzden muhtacız. Zaten Peygamberimiz (s.a.v)’in bir hadis-i şeriflerinde "Âlimler Peygamberlerin varisleridir" buyururken de kendisinden sonra tek başvurulacak mercii kaynağın âlimlerin eşiği olduğu anlaşılmaktadır. Peki, hangi âlim derseniz, yukarıda da belirttiğimiz gibi kim olacak ilmi ile amil olmuş âlimlerden başkası değildir elbet. Hatta bu hususta Rasülullah (s.a.v.) böylesi donanımlı âlimler için; "Benim ümmetimin âlimleri Ben'i İsrail’in Peygamberleri gibidirler" beyan buyuraraktan haklarını teslim etmeyi de ihmal etmemiştir. Dikkat edin, Resul-i Ekrem (s.a.v) onlar için, hâşâ peygamber demiyor, bilakis ‘…gibidir’ diyor. Anlaşılan o ki; gerçek manada âlimler fazilet yönünden değil, ümmetin hidayetine vesile oldukları içindir "Ben-i İsrail'in Peygamberleri gibidir" sıfatıyla taltif edilmişlerdir.
Hiç kuşkusuz ilimden maksat Allah'a ulaşmaktır. Sırf kuru bilgilerle Allah'a ulaşılmaz. Elbette ki atom ve termonükleer enerji (hidrojen bombası), uzaya keşfi, otomatik üretim gibi dayanan teknolojik faaliyetlerde akli ilmin rehberliğinde gerçekleşen kayda değer gelişmelerdir. Ancak ne var ki bu gibi teknolojik faaliyetler içi boş ruhtan yoksun bir halde gelişmekte. Dahası insanı makineye köle kılacak mecrada ilerlemekte. Öyle ki; hızla yayılan baş döndürücü teknolojik gelişmelerin ortaya koyduğu tabloya baktığımızda insanoğlu iki kavşak noktasında sıkışık haldedir. Bu durumda ya içi boş teknolojinin içine ruh katıp insan olmanın erdemliliğini yaşayacak, ya da satıh üstü teknolojinin kölesi olup robotlaşacaktır. Şayet insanoğlunun insanca yaşamak diye bir derdi varsa tercihini mutlaka erdemlilik yönünde kullanması icap eder. Şurası muhakkak bilim ve teknoloji gaye değil sadece vasıtadır. Zira bilim ve teknoloji gayeleştirildiğinde makinenin kölesi olunacağı muhakkak. Tıpkı bu kitap yükünü sırtında taşıyıp da o kitaptan asla faydalanamayan merkebin hali gibi bir durumdur. Zaten günümüzde sözde kendini âlim sananların durumu da böyle değil mi? Baksanıza ilmi kendi heva ve heveslerine alet ediyor olmaları onları kitap yüklü merkeb konuma düşürmektedir. Oysa yükte hafif pahada ağır olan ilim bildiği ile amel edilen ilimdir.
SELİM GÜRBÜZER
İnsan, daha dünyaya ilk adım atar atmaz ilimle tanışır. Nasıl mı? Bakınız, hayat yolculuğunda ilk ders, kulağa ezan ve kamet okunmayla start alır. Müslüman bir anne ve babadan dünyaya gelen çocuğun kulağına ezan ve kamet okuması ilmin bir gereğidir. Daha doğrusu kundaktaki bebeğin ezan ve kametle sarıp sarmalanması ilmin ilk kapısıdır. Zaten Peygamber (s.a.v.)'e ilk gelen vahiy "oku" emridir. Demek oluyor ki; ilim kendini bilmenin ve her şeyin başıdır, bu yüzden ilimsiz Allah’a ve yarattığı kanunlara asla ulaşılamaz.
Selman-ı Farisi Hz.leri "Dünyada mal çokluğu ve evlat çokluğu ile övünmek marifet değildir. Asıl marifet ilmin faydası ve ilmin çokluğudur" diyor. O halde insan zahiri ilmi bitirir bitirmez, hemen yeni bir sayfa açaraktan batini ilmi geçmeli. Geçmeli ki ilim deryasında olanca gücümüzle yüz yüzebileceğimiz kadar yüzebilelim. Zira ilim tahsil eden bir insan, her ne kadar ilmin doruğuna ulaşmış tam kâmil bir âlim olamasa da ilim yolunda ter dökmekte az buz iş değil elbet, bu uğurda âlim adayı olmak bile çok büyük bir kazançtır.
Evet, şu bir gerçek ilmiyle amil olmuş Rabbani âlimler aynı zamanda Resûlüllah (s.a.v)’in "Âlimlerin eti zehirlidir" hadis-i şerifiyle de konumları tasdik edilmiş âlimlerdir. Gerçekten de, bu manada âlimlerin eti ilmine hasım olanlar için eti öldürücü etki yaparken ilmine hürmet gösterenler içinde iç dünyaları felah ve nur kaynağıdır. Nitekim Şah-ı Nakşibend (k.s.) ilmiyle amil büyük bir âlimdi, aynı zamanda Hacegan pirlerinden olup bu hususta şöyle der: "Biz ümmeti Muhammed'e zarar vermeyiz, ama ne var ki kınından çıkmış kılıç gibiyizdir; onlar kılıca gelip çarparlar." İşte Şah-ı Nakşibend (k.s.)’in sözlerinden de anlaşıldığı üzere, âlimler (ilmiyle amil olmuş âlimler) gören gözlerin onda dirildikleri zatlardır, sadece ölü kalpler dirilmez. Hele ki onlara münkirlik yapıp, ya da aleyhlerinde dedikodu kazanı kaynatılıp haklarına tecavüz edilirse, biliniz ki artık bir noktadan sonra bu tip fitne fücurlar için acı akıbet kaçınılmazdır. Derken kınından çıkmış ilim kılıcına çarpmakla kendi kendilerinin belasını bulmuş olurlar. Zira bir hadisi kutsi'de, "Benim dostlarıma savaş açana savaş açarım" diye buyrulmakta. İşte Evliyaullah’ın cismaniyetinin zehir olmasının ne anlama geldiğini bu hadis-i kutsinin mana ve ruhunu göz önüne alıp öyle değerlendirmek gerekir. Kaldı ki, Allah dostları Allah yolunda seferber olmuş kılavuzlardır. Kimdir bu dost rehberler derseniz, bu soruya verilecek cevapta elbette ki;
-Enbiya,
-Evliya,
-Ulema'dan başka kim olabilir ki.
Her ne kadar peygamberlik kapısı âlemlere rahmet olan en son Peygamberimiz (s.a.v)’in gelişiyle kapanmış olsa da O’nun izini iz süren mutlaka her yüzyılın başında, dini diriltici ve ihya edici bir ‘müceddid’ vardır. Nitekim Peygamberimiz (s.a.v.) "Allah bu ümmet için her yüzyılın başında dini ihya için müceddid gönderir" beyanıyla bu gerçeğe işaret etmiştir. Hz. Mevlâna da bu anlamda: "Her asırda bir söz söyleyici, halkı irşat edici vardır" beyan buyurmakla da konuya açıklık getirmiştir.
Birde şunu unutmayalım ki, tüm insanlık ve yöneticiler her daim âlime muhtaçtırlar. Çünkü onlar ilmi yayan, insanları karanlığa düşmekten kurtaran ışık fenerleridir. Besbelli ki Arifler: "Âlimler ve emirler bozulunca milletin teati bozulur. Sofiler bozulursa milletin ahlâkı bozulur" sözünü laf ola beri gele türünden boşa dile getirmemişlerdir, bu yüzden muhtacız. Zaten Peygamberimiz (s.a.v)’in bir hadis-i şeriflerinde "Âlimler Peygamberlerin varisleridir" buyururken de kendisinden sonra tek başvurulacak mercii kaynağın âlimlerin eşiği olduğu anlaşılmaktadır. Peki, hangi âlim derseniz, yukarıda da belirttiğimiz gibi kim olacak ilmi ile amil olmuş âlimlerden başkası değildir elbet. Hatta bu hususta Rasülullah (s.a.v.) böylesi donanımlı âlimler için; "Benim ümmetimin âlimleri Ben'i İsrail’in Peygamberleri gibidirler" beyan buyuraraktan haklarını teslim etmeyi de ihmal etmemiştir. Dikkat edin, Resul-i Ekrem (s.a.v) onlar için, hâşâ peygamber demiyor, bilakis ‘…gibidir’ diyor. Anlaşılan o ki; gerçek manada âlimler fazilet yönünden değil, ümmetin hidayetine vesile oldukları içindir "Ben-i İsrail'in Peygamberleri gibidir" sıfatıyla taltif edilmişlerdir.
Hiç kuşkusuz ilimden maksat Allah'a ulaşmaktır. Sırf kuru bilgilerle Allah'a ulaşılmaz. Elbette ki atom ve termonükleer enerji (hidrojen bombası), uzaya keşfi, otomatik üretim gibi dayanan teknolojik faaliyetlerde akli ilmin rehberliğinde gerçekleşen kayda değer gelişmelerdir. Ancak ne var ki bu gibi teknolojik faaliyetler içi boş ruhtan yoksun bir halde gelişmekte. Dahası insanı makineye köle kılacak mecrada ilerlemekte. Öyle ki; hızla yayılan baş döndürücü teknolojik gelişmelerin ortaya koyduğu tabloya baktığımızda insanoğlu iki kavşak noktasında sıkışık haldedir. Bu durumda ya içi boş teknolojinin içine ruh katıp insan olmanın erdemliliğini yaşayacak, ya da satıh üstü teknolojinin kölesi olup robotlaşacaktır. Şayet insanoğlunun insanca yaşamak diye bir derdi varsa tercihini mutlaka erdemlilik yönünde kullanması icap eder. Şurası muhakkak bilim ve teknoloji gaye değil sadece vasıtadır. Zira bilim ve teknoloji gayeleştirildiğinde makinenin kölesi olunacağı muhakkak. Tıpkı bu kitap yükünü sırtında taşıyıp da o kitaptan asla faydalanamayan merkebin hali gibi bir durumdur. Zaten günümüzde sözde kendini âlim sananların durumu da böyle değil mi? Baksanıza ilmi kendi heva ve heveslerine alet ediyor olmaları onları kitap yüklü merkeb konuma düşürmektedir. Oysa yükte hafif pahada ağır olan ilim bildiği ile amel edilen ilimdir.