İhtida Öyküleri

‘İhtiyar İmamın Kapısı’nda

SÜLEYMAN AHMED

1997’de, 49 yaşında ihtida etti. ABD’li.


AMERİKALI BİR GAZETECİ VE yazarım. 1997’de, otuz yılı aşan bir araştırma, inceleme ve de hayat tecrübesinden sonra, kırkdokuz yaşında İslâm’a geldim. Bu kararım, hayatımdaki birçok hususu aksettirir.

Pek çok Amerikalıya son derece garip gelecek bir çevrede büyüdüm. Babam Yahudiydi; annem ise, meşhur bir fundamentalist Protestan rahibin kızıydı. Babam, gençliğinde, yeşiva-boher Yahudiliğe dair araştırmalara adamıştı kendisini. Annem ise yoğun biçimde Kitab-ı Mukaddes’in okunduğu bir atmosferde büyümüştü ve Eski ve Yeni Ahitleri ezbere bilirdi.

Annem ile babamın inancı, 1930’lu yıllarda gerçekleşen olaylar vesilesiyle, annem ile babam bir inanç sınavı yaşamışlardı. Annem, Yahudileri asıl ehlullah (Allah’ın seçtiği halk) diye görecek şekilde terbiye görmüştü; ve şimdi, onlara yönelik Nazi saldırılarına karşı protesto mahiyetinde, Hıristiyanlığı terketmişti. Daha sonra, Yahudiliğe dönüş yaptı.

Gerek annem, gerek babam, Yahudilerin seçilmişliğine inanmaya devam etseler dahi, hayatlarının müteakip uzun bir dilimini Komünist Partinin etkisi altında harcadılar. Hayatlarının trajik paradoksu buydu işte; içinde doğdukları dinlerin hataları karşısında hayal kırıklığına uğrayıp, bütün bâtıl dinlerin en kötüsüne [komünizme] dönmüşlerdi. Bununla birlikte, liberal-radikalizm ve Allah arasında bir o yana bir bu yana salınıp dururken, siyonizm noktasında asla ifrata düşmemişlerdi. Gerçekte, Orta Doğudaki çatışmadan dolayı içimde hep acı hissetmiş ve daima İsrailliler ile Araplar arasında adalet ve dostluk özlemi duymuşumdur. Gençken, aşırı derecede radikal bir solcuydum. Bununla birlikte, şiir de yazdım; ve, annem ile babamın din hakkındaki kafa karışıklığı ve nefreti o noktadaki şevkimi ve cesaretimi kırıcı bir unsur olsa dahi, Allah’a inandım. Bu hususları seçip ayırmaya çalıştım. Dinin hakikatına dair ilk arayışım beni Katolik kilisesine sevketti. Hıristiyanlığa dönmediğim halde, Katolisizmin mistik literatürü beni derinden derine etkiledi.

En başta, İspanyol Katolik mistiklerin muhteşem eserlerinin ardında İslâm’ın İspanya’daki tarihinin yattığını ve sözkonusu mistiklerin temsil ettiği geleneğin güzel bir İslâmî ilham sayesinde hayatiyetini sürdürdüğünü öğrendim. En sonunda, İspanya’ya tekrar tekrar giderek, İber Yarımadasında çok uzun bir süre [yaklaşık 800 yıl] kalan İslâm’ın bıraktığı izleri araştırdım. Bir yazar olarak, nice yıllar boyu bu fenomene dair araştırmalarda bulundum. Eserleri derin bir İslâmî tesir sergileyen İspanyol halk ozanlarıyla ilgili araştırmalar yaptım. 1979’dan itibaren, Yahudi mistisizmi içindeki Kabala geleneğini incelemeye başladım. Orada da, Yahudilik süzgecinden geçirilmiş muazzam bir İslâmî yansıma buldum.

Bununla birlikte, İslâm’a olan yolculuğumda beni kesin karara ulaştıran olay, 1990’da bir gazeteci olarak Balkanlara gitmeye başladığımda gerçekleşti. Saraybosna’yı ziyaret ettim, ve Bosna savaşına dair haberler geçtim.

Saraybosna’da, bazı şaşırtıcı şeyler keşfettim. Kendimi bir turist gibi hissetmediğim, Müslüman mü’minler ve âlimlerle sade ve doğrudan münasebetler kurabildiğim bir çevrede, İslâm’ın Avrupa’daki sınır boylarından birini keşfetmiş oldum. İslâm’ın taşıdığı rahmet ve sevgi gibi değerlerin ifadesi olan güzel bir şiiriyet ve musiki ile yüzyüze geldim.

Meşhur bir Bosna şarkısından bir dize iktibas edecek olursam, ‘ihtiyar imamın kapısı’nı keşfetmiştimóBalkanlardaki büyük Osmanlı hâkimiyeti döneminin ve onun İslâm medeniyetine olan muazzam katkılarınının bakiyesini yaniÖ

Balkanlara yaptığım geziler esnasında Kur’ân’ı okudum ve İslâmî anıtları ziyaret ettim. Bahçeye geri dönmeyi sürdürdüm, ve en sonunda kapısından içeri girdim.

İslâm’ı kabul edişimden beri, arkadaşlarımı, komşularımı, birlikte çalıştığım kişileri ve başkalarını bilgilendirmede hususi bir özen ve dikkat sergilemeye çalışıyorum. Bir çatışma veya tartışma üretmek istemiyorum. Yaşadığım ihtida tecrübesinin sathî veya gelip geçici birşey gibi görülmesini de istemiyorum. Bu, benimle ilgili bir iş değil; Allah subhanehu ve teâlâ’nın bir işi bu. Ümmetin refahı için ve "Lâ ilahe illallah"a inanan bütün mü’minler arasında daha iyi ilişkilerin tesisi için elimden ne geliyorsa yapacağım bir yolda yürümek istiyorum.

Ara sıra karşıma çıkan kaba düşünceleri bir kenara atacak olursak, ihtidam yüzünden hiçbir problem yaşamadım. Eskiye göre ille de bir fark aranacaksa, haber dairemdeki insanlar artık çevrelerinde bu meseleler hakkında daha büyük bir sahihlikle haber yazabilecek birinin aralarında olmasından memnun gözüküyorlar. Başkaları ise, şaşırıyorlar ama saygılılar; bunun siyaseten veya şöhret amacıyla alınmış bir tavır olmadığını, uzun bir kişisel arayışı yansıttığını anlamışa benziyorlar.

Tam anlamıyla dürüst olmak gerekirse, gayrimüslimlerin beni Balkanlarda edindiğim tecrübeden derin bir biçimde etkilenmiş biri olarak gördüklerini düşünüyorum. Böyle görüyorlar; tâ ki, bu tercihimi bu bağlamda anlamlandırsınlar. Oysa, hemencecik belirteyim ki, siyasî veya insancıl gerekçelerle Müslüman olmuş değilim. Muhammed aleyhisselamın getirdiği mesajın Allah subhanehu ve teâlâ’nın marziyatının, yani bizden istediklerinin en açık delilini teşkil etmesinden dolayı Müslüman oldum.

İşteyken namaz kılamıyorumókılma imkânı bulmaya çalışıyor olsam da. Maamafih, gün boyu, işte ve başka yerde Allahu Teâlâ’yı tesbih ve tahmid etmeyi ihmal etmiyorum.

Bar mitzvah’ta* bir Yahudi ismi alınmasıyla aynı sebebe binaen, yani ahd ve misakımı sembolize etmek üzere Arapça bir isim aldım. Arapça ismimi her yerde kullanarak en nihayeti yazılarımda eski ismim yerine bunu kullanma noktasına gelmeyi planlıyorum.

Yukarıda yazdığım gibi, Muhammed aleyhisselamın getirdiği mesajı en açık delil ve Allah’tan gelen en son vahiy olarak gördüğümden dolayı Müslüman oldum. Yazımın başlarında belirttiğim üzere, Yahudilik ve Hıristiyanlıkta görülen müsbet şeylerin büyük kısmını, İslâm’ın onlar üzerindeki etkisinin bir yansıması olarak görüyorum.

İspanyol Katolisizminden söz etmiştim. İspanyol Katoliklerinin kendi inançlarına sair Katoliklerden daha bir yoğunlukla bağlanmalarının elbette bir sebebi bulunmaktadır ve bu sebep de kültürlerindeki İslâmî mirastır. Haçlı Seferleri ve Engizisyon bu nuru söndüremedi. Ne var ki, kimileri için bir derece kararttığı söylenebilir.

Şuna kesinkes inanıyorum: İspanya’daki Arap emîrlerin hoşgorüsü olmasaydı ve bilhassa Osmanlı halifeleri onları samimiyetle himayelerine almasalardı, Yahudilik dünyadan silinip gitmiş olabilirdi. Şüphesiz, günümüz Yahudi din tarihçileri, Yahudilik bir Müslüman çevrede yaşamaktan türetilmiş olumlu bir istihsal olmasaydı bugün çok farklı bir durumda olurdu, diye teslim ve itiraf ediyorlar.

Şahsen, Müslümanlar ile Yahudilerin ve Hıristiyanların şu modern dünyada kendi dinî cemaatlerimiz ile tevhide dayanmayan dinler arasında bir çizgi çekmeleri gerektiğine de inanıyorum. Onlar aleyhine konuşup durmamız veya onlardan nefret etmemiz gerekir demiyorum; ama, Tek Bir Allah’a olan imanımızda ısrarlı olmaktan korkmamamız gerekiyor.

İslâm’ın beni en çok etkileyen veçhesi, insanın iç dünyasındaki, Allah subhanehu ve teâlâ’nın iradesine teslimiyetle sağlanabilen barış ve huzur hali üzerindeki vurgusudur. En feci işkencelere maruz kalmış bulunan, ama yine de taşıdıkları sükûn ve sekînet halini bırakmayan Bosnalı Müslümanların nezaket, incelik, sadelik ve ihlaslarında işte bunu gördüm.

Bu sekînet hali hayatımı daha bir kolaylaştırdı. Gündelik hayatımda ne zaman bir müşkilat ve sınanma durumu hissetsem veya geleceğe dair endişe ve korkuya kapılsam, veyahut ne vakit yazı çalışmalarım esnasında istediğim kıvamı tutturamadığım anlarda bir engellenme hissiyle yüzyüze gelsem, zihnim otomatikman Bosna’da tanıdığım müslim ve müslime kardeşlerin hatırasına, Cuma namazının o sükûnet ve birlik yüklü iklimine, ve, hepsinden önemlisi, Kur’ân’ın berrak ve teskin edici sözlerine gidiyor artık.

Yegâne problemim, Yahudiler ve Hıristiyanlarla çatışma yaşama noktasındaki korkularımın üstesinden gelmek olmuştur. Sekülarizme tavizler vermekten yana değilsem de, bir uzlaşma noktası arıyorum. Ağır bir içki müptelası olmuş değilim asla ve Müslüman olmazdan önce içtiğim alkol miktarını bir hayli aşağılara çekmiştim. Tütünü ise, yıllar önce bıraktım. Yaşadığım en büyük kişisel meydan okuma ise, farz olan günde beş vakit namazı eda etmek.

Amerikan hayatına İslâm’ın sağlayacağı en önemli katkının ırklar arasında adaleti ve bir bütün olarak toplumda ahlâkî değerlerin hakim olmasını temin olacağına inanıyorum. Hepimiz, kardeşimiz Malcolm X’in Amerika’nın ırksal sorunlarının çözümü İslâm’dır şeklindeki açıklamasının bir hakikatın ifadesi olduğunu kabul ediyoruz. İslâm’ın, Amerika’nın ahlâk-maneviyat sorununa da çözüm sunuyor olduğunu düşünüyorum. Toplumumuzdaki bozulma ve tefessühün bütün feci sonuçlarıyla hemhal olup durmaktan, benim gibi gazetecilerin yüreğinin yağı eriyor. İslâm, kişisel hayatlarımız ve de meslek hayatımız açısından bize yol gösterdiği kadar, topluluklarımız dahilindeki beşerî ilişkilerin iyileştirilmesi noktasında da yol gösterici ölçüler sunmaktadır.

İslâm’a uzanan yolumda en büyük yardımı Bosna’daki Müslüman âlimlerden ve onların yanısıra Nakşibendî tarikatına mensup iki harikulâde şeyh olarak Şeyh Nâzım el-Hakkânî ile Şeyh Hişam el-Kabbânî’den almışımdır.

Amerika’da tanıdığım Müslümanların sahip olduğu değerler ve yüzyüze oldukları büyük sıkıntı karşısında Balkan Müslümanlarının gösterdiği manevî-ahlâkî direnç, Müslüman olmamdan önce, beni çok etkilemişti. Bugün, ümmeti böylesine derin bir biçimde bölünmüş halde bulmaktan ve Müslümanların birbirlerine karşı yürüttükleri kavga ve çatışmaları görmüş olmaktan dolayı kendimi bir nebze kötü hissediyorum; bunu söylemem gerek. Müslümanların Balkanlardaki Ortodoks Hıristiyan emperyalizminin kurbanları için daha fazla şeyler yapmayı beceremeyişleri de beni düşündürüyor.

Başkalarına yapacağım tavsiye çok basit: Allah subhanehu ve teâlâ’yı bütün kalbinizle, her nefeste, hayatınızın her anında sevin.

Müslüman olma kararımı açıkça ilan etme hususundaki dikkatli ve yavaş yaklaşımımla birlikte, tebliğ ve İslâm’a davet hususuyla iştigal etmeye şimdiden başladım.

İslâm hayatıma büyük bir huzur ve güzellik getirdi. Başkalarına da söylediğim üzere, hayatımın kalan yıllarını kendimi Allah’ın yoluna adayarak geçireceğim. Şahsen, Bosna ve Kosova’daki mescidlerin yeniden inşa edilmesine yardım etmek üzere yapabildiğim herşeyi yapma noktasında sözüm de var kendime.




* Bar mitzvah: Yahudilikte, dinî mes’uliyet yaşına (genellikle onüç yaş) ulaşmış erkek çocuk; bu olay vesilesiyle düzenlenen tören [Haz.]
www.karakalem.net

Chat’le Gelen Bir Şehadet

[Metin Karabaşoğlu] Yazara Mesaj Gönder

SİGRÚN VALSDÓTTİR (ÂMİNE)

90’lı yılların sonuna doğru, üniversitede iken ihtida etti. İzlandalı.


1976, İZLANDA DOĞUMLUYUM. Ailem İzlanda’nın resmî kilisesine mensup; yani Evanjelik Luteran (Protestan). Maamafih, din, hayatımda belirli bir ölçüde hep yeri olduğu halde, yetişmemde hiç de önemli bir rol oynamadı. Çok küçükken, Pazar okuluna muntazaman katılırdım, dinî faaliyetlerde bulunan teşkilâtların yürüttüğü yaz kamplarına da giderdim. Ayrıca, büyükannem yanıma gelir ve ben uykuya dalmadan önce yorganımı düzeltir ve o arada dualar öğretir, ben de onunla birlikte dualar okurdum. Yine de, ailem hiçbir zaman kiliseye düzenli biçimde gitmedi ve de din gündelik hayatımızın bir parçası haline gelmedi.

İzlanda’da, ondört yaş civarında, Hıristiyanlık hakkında bilgi edinip bu bilginizin sınanmasıyla birlikte inancınızın teyid edilmesi ve böylece Kiliseye kabul edilmeniz, bir gelenektir. Bu yaşa geldiğinizde, artık erişkin biri olarak görülürsünüz; ve inancınız ile ailenizin siz çok küçük bir yaştayken yaptırmış olduğu vaftizin teyid edilmesi gerekir. Bu işlemi yapma veya yapmama şıkları arasında karar vermek zorunda kaldığımda, "Gerçekten, bunu yapma gereğine içtenlikle inanıyor muyum?" diye kendi kendime düşündüğümü hatırlıyorum. Ulaştığım sonuç, Allah’a inandığım, hatta başından bu işlem geçmiş olan başka pek çok insandan daha da fazla inandığım, ve eğer bu işlemi reddedersem yapmayı asla tahayyül edemediğim birşeyi yapmış, yani Allah’ı inkâr etmiş olacağım şeklindeydi.

Bu inanç teyidi işlemi için hazırlanırken, bir rahibin verdiği derslere devam etmemiz ve düzenli biçimde kiliseye gitmemiz gerekiyordu. Bu dersler bittikten sonra da kiliseye gitme âdetini sürdürmeye gayret ettim; bu arada sözkonusu işlemi geçip Kiliseye kabul edildim. Lâkin, yine de, doğru birşey yaptığımı hissi taşıyor da değildim. Kiliseye gitmek benim için bir anlam ifade etmiyordu. Böylece, yıllar boyu, din ve dinin hayatım üzerindeki etkisine dair pek birşey düşünmedim. Sık sık Allah’a dua ederdim, ama bu salt bir dua idi işte. Ne bir vicdan muhasebesine gittim, ne de farklı dinleri araştırdım. Herşey, şu haliyde, yerli yerinde gözüküyordu bana. Yani, hepsinden önemlisi, Allah’a inanıyordum; bu kâfi gelmez miydi?

İzlanda’da İslâm’ın fazlaca bir varlığı yoktur; nitekim, büyüme dönemimde, onunla ilgili pek birşey öğrenmedim. Okulda Hıristiyanlık dışındaki dinler hakkında, Hıristiyanlık tarihiyle olan ilintisi dolayısıyla Yahudilikle ilgili olarak öğretilen çok az şey dışında, hiçbir şey öğretilmedi. Büyüme çağında, hatırlıyorum, İslâm’a en ziyade ‘Muhammedîlik’ diye, Müslümanlara da ‘Muhammedîler’ diye atıfta bulunulurdu; ki, bugün bile, insanlar büyük çoğunlukla ‘İslâm’ ve ‘Müslim’ kelimelerinden ziyade bu kelimeleri kullanırlar. Bunu şu son ay içinde ülkenin en büyük gazetesinde de birkaç kez gördüm.

Velhasıl, İslam hakkındaki bilgim çok azdı ve bunların da pek çoğu okuduklarımdan ve medyanın verdiği haberlerden geliyordu. İslâm hakkında zihnimde beliren manzara hiç de hoş değildi kısacası; ama, haberlerdeki dehşet öykülerinin yanısıra Kızım Olmadan Asla ve benzeri başkaca kitaplar misali bütün bu dehşet öykülerini okumama rağmen, elhamdülillah, İslam’a karşı önyargılı olmamış, zihnimi açık tutmuştum. Bunun başlıca sebeplerinden biri, muhtemelen, ülkeler arası öğrenci mübadelesi vesilesiyle Venezuela’ya gittiğim sıralar, aynı vesileyle Endonezya’da bulunan İzlandalı bir kızla mektup arkadaşlığı yapıyor olmamdı. Bu kız, gerek mektuplarında, gerek yurdumuza dönüşümüzden sonraki görüşmelerimizde Endonezya’daki hayatına ve yaşadığı tecrübelere dair öyküler anlattı bana. Bunların hepsi de çok olumlu şeylerdi ve benim önüme kitaplarda okuduklarımdan ve de medyada tasvir edilenden farklı bir İslam ve Müslüman imajı sunuyordu.

Bununla birlikte, 1997 sonbaharında üniversitede okumak üzere ABD’ye gidinceye kadar, İslâm’la gerçekten bir temasa geçmiş değildim. Birleşik Devletlere, Rotary kulüplerinin düzenlediği bir yıllık bir öğretim programı dahilinde gittim. Gittiğim üniversitede aynı programın bir parçası olan Mısırlı bir erkek öğrenci vardı. Zamanla ahbap olduk ve onunla beraberliğim sayesinde İslâm’la ilgilenir hale geldim. Bu arkadaşım çoğu kez bana İslâm’a dair birşeyler anlatırdı; ayrıca, onu İslâmî ibadetleri eda ederken seyrettim de. Ufaktan ufağa, İslâm’la ilgilenmeye başladım. Ona İslâm hakkında sorular sormaya ve kendisiyle İslâm’a dair müzakerelerde bulunmaya başladım. Sonra da, ilk kez kendi başıma internet üzerinden araştırma yapmaya ve peşisıra, İslam hakkında kitaplar okumaya giriştimóokuduklarım arasında bir Kur’ân meali de vardı.

Araştırmam, gerçekte, bahar sonlarında başladı ve, İzlanda’ya döndüğüm halde, yaz ayları boyunca devam etti. Sonra, sonbaharda, oradaki kendime ait çalışmaları bitirmek üzere ABD’ye geri döndüm. Uzunca bir zaman İslâm hakkında konuşup tartıştığım ve kendisine İslâm’la ilgili sorular sorduğum yegâne kişi, Mısırlı arkadaşım olmuştu; ama bu son yılın Aralık ayında internet üzerinden İslâm hakkında yapılagelen bir chat’e rastladım. Bu şekilde, kendileriyle chat yapıp sorular sorduğum gerçekten harika bazı Müslümanlarla tanışmış oldum. Onlar bana bir hayli yardımcı oldular. Başka biriyle konuşurken bir derece tarafsız durmak benim için gerçekten önemlidir.

İslâm’a araştırmaya ilk kez başladığımda çok heyecanlıydım ve İslam hakkında öylesine çok harikulâde şeyler keşfediyordum ki, bunları önceden bilmiyordum ve bir şekilde bunlar kafama takıldığından, kendimi İslam’ı düşünmekten alıkoyamadım ve daha da fazlasını okumak istedim. Lâkin uzunca bir süre bocaladım; anlamadığım birçok mesele vardı ve çoğu, o zaman için, bana kabul edilmesi çok zor geliyordu.

İslam hakkında olumsuz şeyler bulmaya çalıştığım bir dönem geçti başımdan. Bu aşamada, kendimi, Müslüman olmaya mecbur olmadığıma ikna etmeye çalıştım. Çünkü, dürüst olmam gerekirse, dehşete kapılmıştım, kafam karışmıştı, ve hayatımı el’an yaşıyor olduğum şekilde yaşamayı sürdürmek hakikatı kabul edip hayat tarzımı değiştirmekten çok daha kolay gibi gözüküyordu. Bu zaman zarfında gerçekten kafam karışmış haldeydi. Bir an, İslam’ın gerçek olduğunu ve bütün istediğimin Allah’a teslim olmak ve dolayısıyla bir Müslüman olmak olduğunu hissediyor; ama bir sonraki an İslam’la ilgili herşeyi yanlış buluyordum. Hani, karikatürlerde görülen, bir kulağına meleğin, diğer kulağına şeytanın fısıldadığı insanlara benziyordum.

Fakat, en sonunda ‘küçük şeytan’ı dinlemekten kurtulmayı başardım ve gerçekten gördüm ki, İslâm hakikatin ta kendisidir ve benim bütün istediğim kendimi Allah’a teslim etmem ve hayatımı bir Müslüman olarak yaşamamdır. Şehadet getirme zamanının geldiğine karar verdiğim esnada, Aralık’ta yaptığım ilk chat’te tanışmış olduğum bir Müslime kardeşle chat yapıyordum. Zaten, bir sonraki ay, Müslüman kızların katıldığı bir ders halkasına gitme planları yapmıştım. Gecenin ortasında chat yapıyorduk ve bu kardeşe bu ders gittiğimde kelime-i şehadet getireceğimi söyledim. Lâkin, kelime-i şehadeti hemencecik yapabilmeyi çok arzuluyordum. Bunun üzerine, bu kardeş de mümkünse hemen olsun diye gayret etti ve online olarak tanıdığı (internet üzerinden tanışıp haberleştiği) üç Müslime kardeşi daha o an chat’imize dahil etti; sonuçta, hepimiz bir chat odasında tanıştık ve internet üzerinden kelime-i şehadet getirmiş oldum.

Müslüman olalı beri çok mutlu zamanlarım da, zor zamanlarım da oldu. Sürekli, İslam hakkında daha fazla bilgi edinme ve nasıl iyi bir Müslüman olunacağını kavrama mücadelesi veriyor; aynı şekilde, ailem ve arkadaşlarımdan gelen olumsuz tepkilere rağmen, güçlü kalmaya çalışıyorum.

Bildiğim birşey varsa, o da, doğru kararı vermiş olduğum. Beni hakikate hidayet ettiği için de, Allah’a şükrediyorum.

www.karakalem.net

İhtİda ÖykÜlerİ İsİmlİ Kİtaptan

Müslümanlara Rağmen İslâm

[Metin Karabaşoğlu] Yazara Mesaj Gönder

MİLAN SULC

80’li yılların başında ihtida etti. Aslen Çek, ama ABD’de yaşıyor


HAYATIMIN İLK YİRMİİKİ yılını komünist Çekoslovakya’da geçirdim. Hayatımın çok büyük bir bölümünü ise, Allah’ın olmadığına gerçekten inanmış vaziyette, bir ateist olarak yaşadım. Allah’ın varolması ihtimalini reddetmemin önemli bir sebebi, Hıristiyanlığın Teslis şeklindeki uluhiyet anlayışının akla ters düşen irrasyonel niteliği idi.

Büyükannem çocukken bana Allah hakkındaki, İsa ve annesi Meryem hakkında öyküler anlatırdı. Daha o zaman bile, bu öyküler için "Ne kadar da saçma?" diye düşünürdüm. O günler hâlâ gözlerimin önünde: "İyi de büyükanneciğim, Allah bir tane ise, aynı zamanda nasıl üç tane Allah olabiliyor?" "Ama büyükanneciğim, Meryem O’nun annesi ise, O doğmadan önce Tanrı kimdi?" vs. Zavallı büyükannemi hiç acımadan nasıl sıkıştırdığımı, ve onun nasıl da hiçbir zaman tatminkâr bir cevap bulamadığını hâlâ hatırlıyorum.

Keza, hayatımın yirmili yıllarının ortasında Minnesota Üniversitesinde bir lisansüstü eğitim görürken ne kadar da eğlendiğimi, meselâ sınıf arkadaşlarımdan birinin Allah’a inandığını ve muntazaman O’na dua ettiğini keşfettiğimde nasıl da kahkahalarımı tutamadığımı, nasıl da "İşletme alanında master yapmaya yetecek kadar zeki biri, aynı zamanda nasıl Allah’a ve ahirete inanacak kadar aptal olabiliyor?" diye şaşırıp kaldığımı da hatırlıyorum.

Allah’ın olabileceği düşüncesine ancak otuzlu yıllarımda ulaştım. O dönemde, bilimle ilgilenmem sayesinde, birdenbire, tek bir tuğla duvarın bile tesafüfen var olamadığı gerçeği kafama dank etti. Yani, kâinattaki bütün tabiat kanunları böylesine hayret uyandırıcı bir şekilde tam bir mükemmellikle birbiriyle uyum içindeyse, bu bir şans veya tesadüf eseri olamazdı; bütün bu kâinatın ancak Allah tarafından yaratılmış olması icap ediyordu. Ve bu Allah ancak tek bir ilah olmalıydı.

Velhasıl Allah’ın olmadığı ve olmasına imkân da olmadığı şeklindeki bir kesinlikten Allah’ın olması gerektiği şeklindeki bir kesinlik ve yakîn haline, ikisi arasında herhangi bir belirsizlik dönemi yaşamadan, hemencecik ulaşmıştım.

Artık, Allah’ın var olduğunu biliyordum. O’nun Bir olduğunu da biliyordum. Ve, bütün dinlerin bu noktada yanıldıklarından emindim. Hıristiyanlığın yanıldığını zaten biliyordum. Yahudilikle ilgili izlenimlerime gelince, bu din de, Allah’ı yalnızca Yahudilere has kılıyor ve Alîm (ilmi sonsuz) olan bir Allah’a iman ile telif edilmesi imkânsız başkaca şeyler öğretiyordu. İslâm hakkında çok az şey bildiğimdenóelbette, o da gazetelerden!óİslâm’ın gerek Allah’a iman, gerek O’nun iradesine teslimiyet noktasında söylediği birşeyler olduğunu pek de düşünmüyordum.

İslâm hakkında o güne kadar edindiğim bu kötü intiba, hayatım boyu karşılaşmış olduğum ilk Müslümanlarla yüzyüze geldiğimde, olsa olsa, daha da pekişti.

Bunlar, Batı Afrika’ya yaptığım iş gezilerim esnasında Fildişi Sahili ve Liberya’da tanıştığım Lübnanlı ve Suriyeli tüccarlardı. Görebildiğim kadarıyla, pek dürüst değillerdi; içki içiyor, namaz kılmıyor ve Afrikalılara köle muamelesi yapıyorlardı. Sergiledikleri bütün bu tavırların Allah’ın emirleriyle tutarsızlık arzettiğini söylediğimde, bunu kabullendiler. Ama, doğrusu, bu durum onları pek de endişelendirmiyordu. Bana, bu rahatlığın İslâm’ın diğer dinler karşısındaki üstünlüğünden kaynaklandığını söylediler. "Çünkü," dediler, "İslâm’da, insanın iyi bir zamanı olur, o zaman zarfında istediği kadar çok günah işler. Bundan sonra, bu günahları işleyecek mecalinin kalmadığı ihtiyarlık zamanında yapması gereken iş, yalnızca Mekke’ye gidip haccetmekten ibarettir. Hacı olunca, işlediği bütün günahlardan temizlenir." Kendi kendime, "Tam bir deli saçması!" diye düşündüm. "Böyle bir dinden ötesi, can sağlığı!"

Dolayısıyla, bir müddet, sırf kendime özgü, kendimce Allah’a iman edip O’nun iradesine teslimiyet gösterdiğim hususî bir din edinme kanaatine eriştim. Tâ ki, yine Fildişi Sahilinde, oradaki akrabalarını ziyarete gelen Lübnanlı bir öğrenciyle tanışıp, kendisiyle dinî inançlarımızı karşılıklı olarak müzakere ettiğimiz bir sohbet gerçekleştiresiye kadar.

Bu genç, Kur’ân’ı hiç okumamış olduğumu öğrenince, şaşırıp kaldı. "Senin kesinlikle Kur’ân’ı okumuş olman gerek" deyip durdu. Durumun söylediğim şekilde olduğuna ikna ettim kendisine. Bunun üzerine, bana, "Kur’ân’ı okumuş olsaydın, inandığını söylediğin bir sürü şeyi onda bulmuş olurdun" dedi. Kendisine başka birtakım ‘Müslümanlar’a dair sorular sorduğumda, bana İslâm’ı bu insanlarla yargılamamam gerektiğini, çünkü onların cahil olduklarını söyledi.

Bu genç benim dünyamda derin bir etki bıraktı ve kısa bir süre sonra bir İngilizce Kur’ân meali satın aldım (N.J. Davud’un mealiydi bu; gerçekte, İngilizce’deki en iyi meal filan da değil! Bu tercümenin yaklaşık üç sene boyu kütüphanemin bir rafında hiç açılmadan öylece durduğunu itiraf etmem gerekiyor. Daha önceleri birkaç kez Kitab-ı Mukaddes’i başından sonuna kadar okuma teşebbüsünde bulunmuş; lâkin olabildiği kadar çok çelişki bulduğum için, bir de karşımdaki malzemenin çoğu kısmı bana olabildiğince kuru gelmiş olduğu için, bu teşebbüsümde asla başarılı olamamıştım. Sanırım, Kur’ân okuma noktasındaki gönülsüzlüğüm bundan kaynaklanıyordu. Belki, büyük bir ihtimalle, Kur’ân da aynı vaziyettedir diye düşündüm.

Fakat daha sonra, merakımı yenemeyip, günün birinde onu okumaya başladım. Elimdeki mealin yaklaşık üçte birini okuduğumda, çok etkilenmiş haldeydim. Karıma, "Muhammed çok zeki bir insan olmalı" filan gibi lâflar ettim. Okuduğum bahislerin tamamı, son derece mâkul ve mantıkî idi; hiçbir çelişki içermiyordu.

Bundan sonra, birdenbire, karşısında ağzımın ve dilimin tutulduğu, nefes kesici bazı bilimsel gerçeklerle karşılaştım. Bu bilimsel gerçeklerin ancak yirminci yüzyıl içerisinde keşfedilmiş olduklarını kesinkes biliyordum. Bu gerçekleri kendi kendine biliyor olamayacağına göre, Muhammed gerçekten bir peygamber ve bir elçi olmalıydı! Böylece, hemencecik, Kur’ân’ın ancak Allah’tan gelen bir vahiy olabileceği, başka türlü düşünmenin mümkün olmadığı hususunu apaçık kavramış oldum.

Bu hadise yaklaşık onyedi-onsekiz sene önce gerçekleşti. Ve, bir daha dönüp geriye bakmadım asla. Ailem ve arkadaşlarım ilk başta ciddi olduğuma inanamadılar, ve bir süre için, kendilerine numara çektiğimi yahut şaka yapıyor olduğumu düşündüler. Şimdi bile, bu halime alışkanlık kesbettikleri ve ciddi olduğumu da bildikleri halde, hâlâ daha İslâm’ı neden seçtiğimi hâlâ daha anlayabilmiş değiller ve hâlâ daha bana "Onların masum insanları katleden teröristler olduğunu nasıl göremiyorsun?," "Onların kadınlara ne kadar kötü muamele ettiklerini göremiyor musun?," "Onların bütün dünyayı Orta Çağlara geri döndürmeyi nasıl da istediklerini göremiyor musun?" kabilinden sorular sordukları oluyor. Ayrıca, "Zaten Tanrı’ya inanmaya istekliysen, tamam da;, ama niye onların ‘Allah’ına inanmak zorundasın ki? O’nun yerine, niye kendi Tanrı’mıza inanmıyorum?" türünden sorularla yüzyüze kalıyorum.

Sırasıyla yirmiüç, ondört, oniki ve on yaşında olan çocuklarım, tabiatıyla, İslâm’a geliyorlar. Ne var ki, yirmiyedi yıllık eşim, tek bir Allah’a inandığı, Teslis anlayışını ve İsa’nın uluhiyetini reddettiği, ve Allah ile insan arasında hiçbir aracıyı kabul etmediği halde, taşıdığı bu inançların İslâmî olduğunu söylediğimde buna ısrarla karşı çıkıyor. Kendi zihninde, Kur’ân’da Allah tarafından tarif edilen İslâm’ı dünya üzerindeki ‘Müslümanlar’ın ekserisinin ‘tatbik ediyor’ olduğu ‘İslâm’dan ayıramıyor. Kendisi Müslüman arkadaşlarımın büyük kısmıyla tanıştı, onların çok hoş insanlar olarak da görüyor; ama onların kuralın temsilcileri olarak düşünmüyor da, kuralın istisnaları olarak düşünüyor.

Günümüz Müslümanlarının birçoğu hakkındaki en kötü izlenimim, onların Allah’ın destekçileri olmaktan veóişleyen kişi Müslüman olduğunu iddia ediyor olsa dahióAllah’ın emirlerine ters düşen herhangi birşeyi veya herhangi bir kişiyi reddetmekten ziyade, ‘İslâmî’ olduğunu iddia eden ve onları kendi etrafında toplamaya mecbur olduğunu hisseden herhangi bir kimse veya herhangi birşeyin destekçisi olmaları. İlgili kişi veya şeyin tatbik ettiği şey Allah’ın emrettiği şeye doğrudan doğruya zıt olsa dahi! Bu bakımdan, Allah’tan korkmak yerine insanlardan korkuyorlar ve Hesap Gününde veya ahirette kimsenin kimseye yardımcı olamayacağını unutarak, Allah’ın emirlerini böylesi insanların emirleriyle uzlaştırmaya çalışıyorlar.

Çekoslovakya’yı, Batı için, 1968’te terkettimóRus işgalinin ‘Prag Baharı’nı ezmesinden hemen sonra. Değerli bir pul kolleksiyonunu rüşvet olarak vermem karşılığında temin ettiğim resmî bir pasaportla, bundan üç ay sonra, annemi, babamı ve erkek kardeşimi, Çek hükûmetinin Batıya yapılacak hususî seyahatlar için verilmiş bütün izinleri iptal etmesinden çok kısa bir süre önce, İsviçre’ye getirdim. 1969’da, Minnesota Üniversitesinin malî yardımını kazandım ve sonraki beş yılımı Birleşik Devletlerde okuyarak geçirdim.

Babam 1972’de İsviçre’de öldü. O vakte kadar kendisini Allah’a götüren bir yol bulup bulmadığını bilmiyorum. Önceden, kesin inançlı bir ateist idi. Ama ömrünün son yıllarında gözle görülür bir biçimde Allah’ın olup olmadığı konusunu merak etmeye başlamıştı. Annemin hatırladığına göre, babam Allah’a giden bir yol bularak öldü. Babam öldüğünde onyedi yaşında olan kardeşim ise, bundan pek emin değil. Kardeşim, babamın son günleri boyunca bir Hıristiyan rahibin hastanede onu ziyarete gelip durduğunu ve din üzerine bir sürü müzakerede bulunduklarını söylüyor. Fakat babam mantıklı bir insandı, Teslis fikrini kabul edemedi. Allah’ın Hıristiyanların O’nu tarif ettikleri gibi olmadığını keşfedecek bir zihinsel sıçramayı o güne kadar yapıp yapmadığını bilmiyorum. Ömrünün son demine kadar Allah’ı reddetmiş olması, yine de ihtimal dahilinde; çünkü aşina olduğu yegâne Tanrı anlayışı, Hıristiyanların Tanrı anlayışı idióbunu da kabul edemedi.

Kardeşim, beni Kur’ân okur vaziyette ilk kez gördüğünde, ve Allah’a inanmaya başladığımı kendisine söylediğimde, başını sallayıp kahkahalar atmaya başladı. Şimdi hem o, hem de yine eski bir ateist olan karısı, Allah’a inandıklarını söylüyorlar. Ama kendilerine birkaç sene önce vermiş olduğum Kur’ân’ı hâlâ daha okumuş değiller. Hâlâ daha İslâm’a şüpheyle, yan gözle bakıyorlar. İkisi de, ‘Müslümanlar’da gördükleri şeylerin kendilerini İslâm’a karşı soğuttuğunu söylüyorlaróbirçok Müslümanı Allah’ın emirlerine saygı göstermeyen riyakârlar olarak, başka birçoğunu da herhangi bir entellektüel müzakerede bulunulacak düzeyde olmayan insanlar olarak görüyorlar; ve maalesef, bütünüyle İslâm’ı, bunlarla yargılıyorlar.

Annemóki o da eski bir ateisttiróyıllar önce Allah’a giden hususî yolunu buldu. Ama o da henüz Kur’ân okumuş değil; gerekçeleri ise, kardeşim ve karısının gerekçelerine benziyor.

Onlar için duacı olmaya devam ediyorum; Allah doğru yolunu onlara da göstersin ve onları bu yola hidayet etsin diye...

28.12.2003

Metin Karabaşoğlu
www.karakalem.net

tekrar

tekrar

İhtida Öyküleri isimli kitap

Bin Türlü Sebep

[Metin Karabaşoğlu] Yazara Mesaj Gönder

GREG NOAKES

1989’da ihtida etti. ABD’li. Washington Report’un Orta Doğu editörü.


TEXAS EYALETİNİN FORTH WORTH ŞEHRİNDE, Protestan mezhebine mensup bir Hıristiyan aile içinde büyüdüm. Bir çocuk olarak, kilisemiz, önemli bir moral değerler kaynağıydı benim için; doğruyu yanlıştan, hayrı şerden, iyiyi de kötüden ayırmak için bir ölçek temin ediyordu. Ancak, gerek sosyal, gerek entellektüel faaliyetimin hayatî bir cüz’ü de değildi. Kilise, açıkçası, beni pek sarmıyordu, benim gözümde vazgeçilmez birşey değildi. Hem, Pazar sabahları öğretilen ve müzakere edilen şeyler, çoğunlukla, haftanın kalan kısmınaóyani, gündelik hayataópek de denk düşmeyen şeyler gibi gözüktü bana.

Üniversiteye gitme zamanım geldiğinde, Virginia Üniversitesini seçtim. İçimde bir tarih sevgisi hep var olagelmişti, ve seçmeli ders listesini gözden geçirirken Orta Doğu tarihine giriş mahiyetinde bir ders bulmuştum. Dünyanın bu bölgesi hakkındaki bilgim çok sınırlı olduğundan, bu dersin benim için yararlı olacağını düşündüm. Ayrıca, bu dersin eşliğinde, yabancı dil olarak Arapça’yı öğreneceğim bir dil kursuna da yazılmaya karar verdim. Daha önce sıkı bir Fransızca eğitimi görmüştüm ve Arapça’yı öğrenerek hasretini çekip durduğum büyük bir değişim gerçekleştireceğimi umuyordum.

Yıllar geçip giderken, ómimarlık bölümünde okuyan biri olarakómimarlıkla ilgili derslerden ziyade, Orta Doğu hakkındaki derslerimle ilgilenmeye başladım. Bir sene sonra, tarih bölümüne geçiş yaptım ve orada da, çalışma ve araştırmamı Arap dünyası üzerinde yoğunlaştırdım. Yaklaşık beş yıl önce Texas’tan mezun olalı beri, Washington Report’un Orta Doğu haberleri editörü olarak, Orta Doğudaki olayları ve trendleri takip etmeye devam ediyorum. Fakat, üniversitede gördüğüm Orta Doğuyla ilgili derslerin ve o dersleri veren profesörlerin, hayatımın yönünü ve yörüngesini tamamen değiştirdiğini özellikle belirtmeliyim.

Derslerim ve bu dersler muvacehesinde okumamız istenen metinler vesilesiyle İslâm’ın öğretileriyle yüzyüze gelmiş oldum. Böylece, üzerinde çalıştığım konular, büyük bir önem kazanmış oldu. İslâm, hakkında daha da fazla okudukça, beni daha da fazla cezbetti; ki, daha önceden, İslâm’a dair zerre kadar bilgim yoktu. Gerek Müslüman, gerek gayrimüslim yazarların yazdığı kitapları okuyarak, daha da derinlere daldım. Dikkatimi gerçekten çeken şeyler, bir avuç yazar tarafından yazılmış bazı eserlerdi. Bunlar arasında, Avrupalı bir Müslüman olan Charles Le Gai Eaton’ın Islam and the Destiny of Man (İslâm ve İnsanlığın Kaderi) başlıklı şaheser kitabını, Fazlurrahman’ın sadece Islam başlığını taşıyan İslâm itikadına dair genel özetini, ve gayrimüslim Marshall Hodgson’ın üç ciltlik tarihi The Venture of Islam’ı (İslâm’ın Serüveni) özellikle zikretmem gerek.

Ahlâkî öğretilerinin annem ve babam tarafından bana öğretilmiş olan değerleri hayli andırdığı bir din bulmuştum. Allah’a iman, başkalarına saygı, hakperestlik, nezaket, infak ve haysiyet gibi değerlerdi bunlar. Yeni olan şey ise, İslâm’ın vuzuhu ve berraklığı, dipdiri oluşu, bir de bütün bu değerlerin herhangi bir kopuklukla mâlul olmayan tam bir bütünlük içinde birarada bulunuyor olduğu gerçeğiydi. İslâmî öğretiler, ulvî, incelikli ve de anlaşılması kolay bir mahiyet arzediyordu.

Kararımdan emin olmak ve kendi bilgi düzeyimin yetersiz kaldığı İslâmî inanç ve ameller hakkında daha fazla bilgi edinmek amacıyla, "Bir yıl daha bekle!" dedim kendime. Kelime-i şehadet getirmek, hayatımın en önemli işi olacaktı; o yüzden, şehadet getirerek vereceğim ahde uygun bir ömür sürmeye muktedir olup olmayacağımdan emin olmak istedim. Aşağı-yukarı üç yıl süren bir araştırma, inceleme ve tefekkürden sonra, 1989 yazında İslâm’ı benimsedim.

Müslümanlarla veya gayrimüslimlerle yaptığım sohbetlerde karşıma hep "Neden ihtida ettin?" sorusu çıkar. İslâm’ın güzelliğini konuşacağımız üç-beş noktaya indirgemek, besbelli ki, saçma bir iş; neden Müslüman olduğum sorusunun cevabı sadedinde, irili ufaklı bin türlü sebep sayabilirim. Yine de, üç husus benim için özellikle öne çıkıyor.

Birincisi, İslâm’ın Hesap Günü hakkında ortaya koyduğu akidenin ruhumda derin bir iz bırakması, ruhumu en hassas yerinden yakalamasıdır. Buna göre, her insan, dil ama Rahîm bir Hâkim, yani Allah tarafından, yaptığı amellerdenóve, yalnızca kendi yaptığı amellerdenósorumlu tutulacaktır. Rahmet ile kıvamını bulan adaletin, bu dünyadaki en önemli şey olduğuna inanırım; ahiretteki en önemil şey de elbette budur! Doğruyu yanlıştan ayırt edecek araçlarla donatılmışız. Hem, birinden (doğrudan) hoşlandığımız halde, diğeri bize sevdirilmiyor; böyle bir özellikle donatılmışız. İslâm, amellerimize ve niyetlerimize, İslâm’a göre, kelimenin en gerçek anlamıyla, bir mânâ ve değer atfediyor.

İkincisi, bir yandan Hıristiyanî ve İslâmî ahlâk kuralları arasında büyük ölçüde benzerlik bulurken, öte yandan İslâm’ın Hıristiyanlığın tatminkâr bir cevap veremediğini gördüğüm imana dair bir yığın teolojik soruyu ve meseleyi çözmüş olduğunu kavramamdır. (Hıristiyan doktrini dahilinde vaktiyle yine de beni tatmin edecek şekilde açıklanmış olan) Hıristiyanî Teslis ‘sırrı’nın aksine, Tevhid, yani Allah’ın birliği inancı; her Müslümanın bir ruhbanın aracılığı olmaksızın Allah’ın huzurunda duruyor olması; ve de Kutsal Kitabın diline dair tüm meseleler, bunlar arasındadır.

İsa (a.s.) Aramî dilini kullanıyor olduğu, İncil ise ilk olarak Yunanca yazıldığı, sonra Latince’ye çevrildiği ve onu da takiben İngilizce, Fransızca, İspanyolca, Almanca ve sair dillere tercüme edildiği halde; Kur’ân, Hz. Muhammed (a.s.m.) zamanından beri, asıl şekliyle ve asıl Arapça haliyle muhafaza edilegelmiştir.

İki dil konuşan ve bugüne kadar bir dilden ötekine çeviri yapmış bulunan hangi insana gitseniz, bu tercüme sürecinde birşeylerin kaybolduğunu söyleyecektir size. İfadelerin daha ince anlamları ve kelimelerin uyandırdığı çağrışımlar, tercüme esnasında, kaçınılmaz bir biçimde feda edilirler. O halde, İngilizce bir Kitab-ı Mukaddes’teki bir pasaja, insan nasıl ‘kutsal metin’ olarak atıfta bulunabilir; ve bunların gerçekten İsa’nın, Musa’nın veya İbrahim’in (aleyhimesselam) sözlerióve öğretilerióolduğunu nasıl ileri sürebilir? Müslümanların ise, Kelâmullah’a doğrudan muhatap olma imkânları vardır. Onlar, Yaratıcılarının Mesajını asıl haliyle takip etme imkânına sahiptirler.

Müslüman olmamdan beri, İslâm hakkındaki bilgim daha da derinleşti ve imana dair anlayışım daha da genişledi; ama hâlâ daha o engin İslâmî öğreti, düşünce ve ilim kütlesinin ancak sathında dolaştığımın farkındayım. Dünya üzerindeki Müslüman ümmetin böylesi bir çeşitlilik arzetmesi ve Müslümanların sahip oldukları görüş ve kanaatlerin bu derece çeşitlenmiş olması da, bende İslâm’a karşı gitgide artan bir takdir hissi uyandırmıştır. Bu durum, bir anlamda, bir gayrimüslim olarak üstlendiğim asıl görevin İslâm’ıóonu anlamak amacıylaóbellibaşlı temel unsurlarına indirgemeye çalışmak olmasına rağmen vâki olmuştur. Şimdi ise, dün belli unsurlara indirgemeye çalıştığım bütün bu çeşitlenme dahilinde İslâm’ı nasıl daha iyi anlayıp anlatacağımı görmeye çalışarak, bu süreci tersine çevirmekle meşgulümóki, bütün zamanlara hitap eden ve bütün insanlar tarafından uygulanabilir mahiyette olan bir inanç sistemi, kesinlikle, böylesi bir genişlik ve çeşitlilik arzetme durumundadır.

İslâm’ı kendi tercihleriyle benimseyenler için zaman zaman kullanıldığı üzere, ‘Muslim by choice’óyani, Müslüman bir çevrede doğmadığı halde kendi tercihiyle Müslüman olmuşóbiri olarak kendi bakış açımdan İslâm için coşku ve sürur dolu günlerin geleceğini, Müslüman kimliğinin heyecan ve coşkuyla ifade olunacağı müstakbel bir zamanın mevcut olduğunu görüyorum; bilvesile, bunu da belirtmek isterim.

28.12.2003

Metin Karabaşoğlu
http://www.karakalem.net/?article=484

İhtİda ÖykÜlerİ İsİmlİ Kİtaptan

İslâm’ı Nasıl Kabul Ettim?

[Metin Karabaşoğlu] Yazara Mesaj Gönder

JIM BEAVEN

90’lı yıllarda ihtida etti. ABD’li.


İSLÂM’I BENİMSEMEM, BEŞ YILI aşan bir zaman aldı benim için. Onüç yaşından beri, İsa tarafından istikbalde ortaya çıkacağı noktasında uyarıldığımız bâtıl inancın İslâm olduğunu düşünüyordum. Daha da büyüdükçe, rahip olma fikri yerleşti aklıma. Üniversiteye başladığımda, intisap edeceğim bir Hıristiyan tarikatı arıyordum. Stigmatine’lere katıldım daha sonra.

Bu zaman zarfında, İran’dan gelmiş bir kadınla tanıştım. Birbirimize aşık olduk. Rahiplik fikrini bir kenara bıraktım. Güvenlikle ilgili bir iş buldum ve bir süre sonra, ona benimle evlenip evlenmeyeceğini sordum. "Evet" cevabını verdi. Birkaç hafta sonra da, kendisiyle evlenmek istiyorsam, İslâm’a dönmem gerektiğini söylemeye başladı. "Kesinlikle hayır!" cevabını verdim. Kendisi Müslüman olarak kalabilirdi; ben de Katolik olarak kalırdım. O, evlilik tarihimizi erteleyip durarak, birkaç yıl boyu beni dinine döndürmeye çalıştı. Saatler boyu dinle ilgili tartışmalar yaptık. Bir zaman sonra, bana "Ya İslâm’a dönersin, veya seni terkederim" dedi. Dönmeyeceğimi söyledim. O da beni terketti.

İşimi bırakıp batıya göçtüm. Artık, İslâm’da ve Müslümanlarda yanlış birşeylerin olması gerektiğinden emindim. Bu Müslüman milletlerin küliyen ortadan kaldırılması gerektiğini düşünüyordum. Lâkin, bir savaş açılması filan değildi düşündüğüm; savaş dediğin, olsa olsa savunma amaçlı veya Haçlı Seferleri kabilinden olurdu (ve bunun olmayacağı da açıktı). Dolayısıyla, bu işi, Müslümanları Hıristiyan inancına döndürerek yapabileceğimi farkettim.

Arizona’da iken, Kore’den gelmiş bir kadınla tanıştım. Kendisiyle çıktığım zaman zarfında, tekrar çalışmalarıma başladım ve Müslümanları dinlerinden döndürmeye gayret ettim. Müslümanlarla tartışmalar yaparak ve de bütün kutsal kitaplardaki mevzuları araştırarak geçen iki yıldan sonra da, İslâm’ı benimsedim.

Şimdi, bunun sebebi sorulsa, anlatacağım birçok şey var. İsa aleyhisselamın Allah olmadığı gerçeğinden Teslise ve Tevhide kadarÖ İslâm’ı benimseyişimin bütün gerekçelerine tek tek belirtmeye kalksam, bu yazı son derece uzardı. Kitap yazmak gerekirdi.

İslâm’ı benimsememden sonra, Koreli kız arkadaşım İnsuk, İslâm’ı terketmem ve Katolik inancına geri dönmem için bana altı ay mühlet tanıdı. Ona, "Ben Müslüman olarak kalırken, sen de kendi Katolik inancını sürdürsen hoş olur" dedim. Altı ay sonra, İnsuk bana Hıristiyanlığa geri dönüp dönmeyeceğimi sordu. Ben "Hayır" cevabını verince de beni terketti.

http://www.karakalem.net/?article=485

konu yanlış yere açılmış diye düşünüyorum.

İhtİda ÖykÜlerİ İsİmlİ Kİtaptan

Heavy Metal’den İslâm’a

[Metin Karabaşoğlu] Yazara Mesaj Gönder

YAHIYE ADAM GADAHN

Yahyâ dem. 1995’te ihtida etti. ABD’li.


HAYATIMIN İLK ONYEDİ YILI, pek çok Amerikalının tecrübe ettiğinden bir nebze farklı bir biçimde geçti. Kaliforniya’nın, ailemin süt, peynir ve et için ortalama yüzelli-ikiyüz hayvan yetiştirdiği Western Riverside kesiminde, son derece kırsal özellikler arzeden bir keçi yetiştirme çiftliğinde büyüdüm.

Babam İslâmî tarzda kesim yapan bir kasap; ki, Los Angeles’ın şehir merkezindeki İslâm Merkezi içindeki bir İslâmî gıda pazarına et satıyor. Kendisi agnostik veya ateist olarak büyütülmüş biri. Ama, bir gün sahilde bırakılmış bir Kitab-ı Mukaddes’i eline alalı beri, tek bir Tanrı’nın varlığına inanan muvahhid bir mü’min olmuş. Bir vakit, babamın birçok Müslüman arkadaş edindiği oldu; ama bu arkadaşlarının hepsi şimdi Kaliforniya dışındaki yerlere göçtüler.

Annem Katolik terbiyesi görerek büyümüş. O yüzden, babam gibio da Teslisi benimsemiyor olduğu halde, Hıristiyanlığa doğru bir meyli var.

Ben ve kardeşlerim, okul eğitimini evde gördük; ve, mâlûm, okuldaki dersleri evde veren ailelerin büyük kısmı Hıristiyandır. Son sekiz-on sene içinde, evde verilen okul eğitimine destek sağlayan bazı gruplarla münasebetimiz oldu. Böylece, fundamentalist Hıristiyanlıktan da haberdar olduk. Bu, göz açıcı bir tecrübe oldu bizim için. Kör dogmatizmi ve karizmatik mantıksızlığı bir kenara koyarsak, bu insanların, dua ederken gerçekten İSA’YA dua ettiklerini anladığım an, tam bir şok hali yaşadım. Hep İsa’nın (a.s.) olsa olsa Kitab-ı Mukaddes’in aslındaki ‘Allah’ın kulu’ ifadesinin yanlışlıkla ‘Allah’ın Oğlu’ diye tercüme edildiğine, bundan dolayı ona ‘Allah’ın Oğlu’ denildiğine inanmıştım. Teslis inancı misali mutlak surette saçma bulduğum kimi şeylerin pek çok Hıristiyan tarafından ebedî âlemde selamete ve necata ermenin ön şartı olarak görüldüğünü öğrendikçe, yavaş yavaş anladım ki, ben Hıristiyan olamam.

Bu esnada, kafayı şeytanî heavy metal müziğine takmıştım. Oysa, sair aile efradının hiç de hoşlanmadığı bir müzikti buóne kadar haklı olduklarını şimdi anlıyorum. Heavy metal takıntım yüzünden, bütün hayatım, müzik kolleksiyonumu genişletmeye odaklanmıştı. Bu dönemde, temizlikten kasden uzak durdum, pis pis dolaştım ve odamın da inanılmaz derecede karmakarışık hale gelmesine göz yumdum. Annemle ve babamla ilişkilerim iyice gergin hale geldi. Halbuki, o güne kadar, kısa fasılalar bir tarafa, aramızda hiç böyle bir gerginlik olmamıştı. Bunu yazarken bile üzüntü duyuyorum.

Bu yılın başında, Hıristiyan radyosunun ‘kehanet uzmanları’nın Kıyamet vaktine dair atıp tutmalarını dinlemeye başladım. Onların değişik komplo teorilerine sağladığı paranoid arka çıkmalar, İsrail’e ve dinsel siyonizme tam bir fanatizm içinde sağladıkları destek ve ‘İslâmî Tehdit’e dair ateşli vaazları beni acayip bir büyülenme duygusuna sevketti. Neden? Sanırım, onları, kendim için husule getirmiş olduğum boşluğu doldurma ihtiyacı hissediyor olduğum için dinliyordum sadece.

Her hâlükârda, kısa bir süre sonra, bu evanjelistlerin sahip oldukları aslî günah ve ‘Tanrı Sözü’nün hatadan masuniyeti gibi inançlarının kendi teolojik fikirlerime ters düştüğünü anladım (maamafih, Kitab-ı Mukaddes’e bir lâf dediğim de yoktu), ve tutunacağım başka dallar aramaya başladım.

Dönüm noktası, herhalde, büyükbabam ve büyükannem ile birlikte Kaliforniya’nın Orange bölgesinin kırsal merkezi olan Santa Ana’ya göçmem idi. Bir bilgisayar dehası olan büyükannem bu sırada American Online’a bağlandı ve dolayısıyla, bu yılın Ocak ayından beri, enformasyon süperanayolunda hızla yol almaya başladım. Fakat, bir iş bulma niyetiyle dolaşmaya giriştiğim internetteóinternetten iş bulmak; söylemesi kolay da, yapması değil!ó AOL ve Usenet yazışma gruplarındaki din dosyalarını ziyaret etmeye başladım. Ki, buralarda, İslâm’a dair son derece merak uyandırıca müzakereler buldum. Bu dinin inanç esasları ile amelî pratiklerinin, temelde bütün insanların mantığına uygun düştüğü kadar, kendi şahsî teolojime ve kendi aklıma da denk düştüğünü keşfettim. İslâm Allah’ı antropomorfik (insan-biçimli) bir varlık olarak sunmaz; bilakis, O’nu beşer idrakinin ötesinde, müteâl, bağımsız ve bölünmez bir varlık olarak sunar. İslâm’ın, vasat bir insanın mânâsını kavrayabileceği bir kutsal kitabı vardır; ve, yoruma dair hususlarda kendilerine yanılmazlık izafe edilen papalığı veya ruhbanları yoktur: Kâfi derecede imanî terbiye edinmiş her Müslüman bu Kitabı tefekkür edip yorumlamakta serbesttir. İslâm, Tanrı’nın Kendisini inanmış bütün insanları bağışlamaya muktedir kılmak için bir çarmıha gerilip Kendisine eziyet edilmesine alicenaplıkla müsaade ettiği türünden itikadlar taşımazógüya, başka türlü, bağışlamaya muktedir değilmiş gibi! Aynı şekilde, böyle bir inancı benimsemedikleri sürece bütün insanların cehenneme girmeye mahkum olduğuna da inanmaz. İslâm, bir ‘Seçilmiş Irk’a da inanmazÖ

Kur’ân’ın İngilizce meallerini okumaya başladıkça, bu 114 sûrede bize sunulan öğretilerinin hepsinin hak ve hakikat olduğu; ve hepsinin doğrudan doğruya Allah’tan geldiği kanaati bende daha da pekişti. Şahsiyetimin şekillendiği yıllarda Müslümanların da var olduğu bir çevrede bulunduğumdan, onların, bize haberler sunan medyanın ve televizyon üzerinden Hıristiyanlığı yaymaya çalışan televanjelistlerin göstermeye çalıştıkları şekilde kana susamış barbar teröristler olmadıklarını çok iyi biliyordum. Kendi kişisel araştırmamı başka bir kişinin yapacağından daha ileri bir noktaya kadar götürmeye, belki de bu bilgi sevketti beni.

İslâm’ın benim için biçilmiş kaftan olduğuna birdenbire karar verdiğimi söyleyemem. Bu karara, fıtrî bir seyir dahilinde ulaştım. Her hâlükârda, geçen hafta [Kasım 1995], Garden Grove’daki Orange County İslâm Cemiyetine gittim ve bu cemiyetin kütüphanesine bakmakla görevli kardeşe Müslüman olmak istediğimi söyledim. Bana, okumak üzere, çok güzel bazı eserler verdi. Geçtiğimiz Cuma günü de tıklım tıklım dolu bir mescitte kelime-i şehadet getirdim. Şu haftamı ise, namaz kılmayı öğrenmekle ve Allah’ın azametini düşünmekle geçirdim.

Müslüman olmak, muazzam bir duygu... Subhâne rabbiye’l-azîm!

28.12.2003

Metin Karabaşoğlu
http://www.karakalem.net/?article=486

İhtİda ÖykÜlerİ İsİmlİ Kİtaptan

Heavy Metal’den İslâm’a

[Metin Karabaşoğlu] Yazara Mesaj Gönder

YAHIYE ADAM GADAHN

Yahyâ dem. 1995’te ihtida etti. ABD’li.


HAYATIMIN İLK ONYEDİ YILI, pek çok Amerikalının tecrübe ettiğinden bir nebze farklı bir biçimde geçti. Kaliforniya’nın, ailemin süt, peynir ve et için ortalama yüzelli-ikiyüz hayvan yetiştirdiği Western Riverside kesiminde, son derece kırsal özellikler arzeden bir keçi yetiştirme çiftliğinde büyüdüm.

Babam İslâmî tarzda kesim yapan bir kasap; ki, Los Angeles’ın şehir merkezindeki İslâm Merkezi içindeki bir İslâmî gıda pazarına et satıyor. Kendisi agnostik veya ateist olarak büyütülmüş biri. Ama, bir gün sahilde bırakılmış bir Kitab-ı Mukaddes’i eline alalı beri, tek bir Tanrı’nın varlığına inanan muvahhid bir mü’min olmuş. Bir vakit, babamın birçok Müslüman arkadaş edindiği oldu; ama bu arkadaşlarının hepsi şimdi Kaliforniya dışındaki yerlere göçtüler.

Annem Katolik terbiyesi görerek büyümüş. O yüzden, babam gibio da Teslisi benimsemiyor olduğu halde, Hıristiyanlığa doğru bir meyli var.

Ben ve kardeşlerim, okul eğitimini evde gördük; ve, mâlûm, okuldaki dersleri evde veren ailelerin büyük kısmı Hıristiyandır. Son sekiz-on sene içinde, evde verilen okul eğitimine destek sağlayan bazı gruplarla münasebetimiz oldu. Böylece, fundamentalist Hıristiyanlıktan da haberdar olduk. Bu, göz açıcı bir tecrübe oldu bizim için. Kör dogmatizmi ve karizmatik mantıksızlığı bir kenara koyarsak, bu insanların, dua ederken gerçekten İSA’YA dua ettiklerini anladığım an, tam bir şok hali yaşadım. Hep İsa’nın (a.s.) olsa olsa Kitab-ı Mukaddes’in aslındaki ‘Allah’ın kulu’ ifadesinin yanlışlıkla ‘Allah’ın Oğlu’ diye tercüme edildiğine, bundan dolayı ona ‘Allah’ın Oğlu’ denildiğine inanmıştım. Teslis inancı misali mutlak surette saçma bulduğum kimi şeylerin pek çok Hıristiyan tarafından ebedî âlemde selamete ve necata ermenin ön şartı olarak görüldüğünü öğrendikçe, yavaş yavaş anladım ki, ben Hıristiyan olamam.

Bu esnada, kafayı şeytanî heavy metal müziğine takmıştım. Oysa, sair aile efradının hiç de hoşlanmadığı bir müzikti buóne kadar haklı olduklarını şimdi anlıyorum. Heavy metal takıntım yüzünden, bütün hayatım, müzik kolleksiyonumu genişletmeye odaklanmıştı. Bu dönemde, temizlikten kasden uzak durdum, pis pis dolaştım ve odamın da inanılmaz derecede karmakarışık hale gelmesine göz yumdum. Annemle ve babamla ilişkilerim iyice gergin hale geldi. Halbuki, o güne kadar, kısa fasılalar bir tarafa, aramızda hiç böyle bir gerginlik olmamıştı. Bunu yazarken bile üzüntü duyuyorum.

Bu yılın başında, Hıristiyan radyosunun ‘kehanet uzmanları’nın Kıyamet vaktine dair atıp tutmalarını dinlemeye başladım. Onların değişik komplo teorilerine sağladığı paranoid arka çıkmalar, İsrail’e ve dinsel siyonizme tam bir fanatizm içinde sağladıkları destek ve ‘İslâmî Tehdit’e dair ateşli vaazları beni acayip bir büyülenme duygusuna sevketti. Neden? Sanırım, onları, kendim için husule getirmiş olduğum boşluğu doldurma ihtiyacı hissediyor olduğum için dinliyordum sadece.

Her hâlükârda, kısa bir süre sonra, bu evanjelistlerin sahip oldukları aslî günah ve ‘Tanrı Sözü’nün hatadan masuniyeti gibi inançlarının kendi teolojik fikirlerime ters düştüğünü anladım (maamafih, Kitab-ı Mukaddes’e bir lâf dediğim de yoktu), ve tutunacağım başka dallar aramaya başladım.

Dönüm noktası, herhalde, büyükbabam ve büyükannem ile birlikte Kaliforniya’nın Orange bölgesinin kırsal merkezi olan Santa Ana’ya göçmem idi. Bir bilgisayar dehası olan büyükannem bu sırada American Online’a bağlandı ve dolayısıyla, bu yılın Ocak ayından beri, enformasyon süperanayolunda hızla yol almaya başladım. Fakat, bir iş bulma niyetiyle dolaşmaya giriştiğim internetteóinternetten iş bulmak; söylemesi kolay da, yapması değil!ó AOL ve Usenet yazışma gruplarındaki din dosyalarını ziyaret etmeye başladım. Ki, buralarda, İslâm’a dair son derece merak uyandırıca müzakereler buldum. Bu dinin inanç esasları ile amelî pratiklerinin, temelde bütün insanların mantığına uygun düştüğü kadar, kendi şahsî teolojime ve kendi aklıma da denk düştüğünü keşfettim. İslâm Allah’ı antropomorfik (insan-biçimli) bir varlık olarak sunmaz; bilakis, O’nu beşer idrakinin ötesinde, müteâl, bağımsız ve bölünmez bir varlık olarak sunar. İslâm’ın, vasat bir insanın mânâsını kavrayabileceği bir kutsal kitabı vardır; ve, yoruma dair hususlarda kendilerine yanılmazlık izafe edilen papalığı veya ruhbanları yoktur: Kâfi derecede imanî terbiye edinmiş her Müslüman bu Kitabı tefekkür edip yorumlamakta serbesttir. İslâm, Tanrı’nın Kendisini inanmış bütün insanları bağışlamaya muktedir kılmak için bir çarmıha gerilip Kendisine eziyet edilmesine alicenaplıkla müsaade ettiği türünden itikadlar taşımazógüya, başka türlü, bağışlamaya muktedir değilmiş gibi! Aynı şekilde, böyle bir inancı benimsemedikleri sürece bütün insanların cehenneme girmeye mahkum olduğuna da inanmaz. İslâm, bir ‘Seçilmiş Irk’a da inanmazÖ

Kur’ân’ın İngilizce meallerini okumaya başladıkça, bu 114 sûrede bize sunulan öğretilerinin hepsinin hak ve hakikat olduğu; ve hepsinin doğrudan doğruya Allah’tan geldiği kanaati bende daha da pekişti. Şahsiyetimin şekillendiği yıllarda Müslümanların da var olduğu bir çevrede bulunduğumdan, onların, bize haberler sunan medyanın ve televizyon üzerinden Hıristiyanlığı yaymaya çalışan televanjelistlerin göstermeye çalıştıkları şekilde kana susamış barbar teröristler olmadıklarını çok iyi biliyordum. Kendi kişisel araştırmamı başka bir kişinin yapacağından daha ileri bir noktaya kadar götürmeye, belki de bu bilgi sevketti beni.

İslâm’ın benim için biçilmiş kaftan olduğuna birdenbire karar verdiğimi söyleyemem. Bu karara, fıtrî bir seyir dahilinde ulaştım. Her hâlükârda, geçen hafta [Kasım 1995], Garden Grove’daki Orange County İslâm Cemiyetine gittim ve bu cemiyetin kütüphanesine bakmakla görevli kardeşe Müslüman olmak istediğimi söyledim. Bana, okumak üzere, çok güzel bazı eserler verdi. Geçtiğimiz Cuma günü de tıklım tıklım dolu bir mescitte kelime-i şehadet getirdim. Şu haftamı ise, namaz kılmayı öğrenmekle ve Allah’ın azametini düşünmekle geçirdim.

Müslüman olmak, muazzam bir duygu... Subhâne rabbiye’l-azîm!

28.12.2003

Metin Karabaşoğlu
http://www.karakalem.net/?article=486

İhtİda ÖykÜlerİ İsİmlİ Kİtaptan

Heavy Metal’den İslâm’a

[Metin Karabaşoğlu] Yazara Mesaj Gönder

YAHIYE ADAM GADAHN

Yahyâ dem. 1995’te ihtida etti. ABD’li.


HAYATIMIN İLK ONYEDİ YILI, pek çok Amerikalının tecrübe ettiğinden bir nebze farklı bir biçimde geçti. Kaliforniya’nın, ailemin süt, peynir ve et için ortalama yüzelli-ikiyüz hayvan yetiştirdiği Western Riverside kesiminde, son derece kırsal özellikler arzeden bir keçi yetiştirme çiftliğinde büyüdüm.

Babam İslâmî tarzda kesim yapan bir kasap; ki, Los Angeles’ın şehir merkezindeki İslâm Merkezi içindeki bir İslâmî gıda pazarına et satıyor. Kendisi agnostik veya ateist olarak büyütülmüş biri. Ama, bir gün sahilde bırakılmış bir Kitab-ı Mukaddes’i eline alalı beri, tek bir Tanrı’nın varlığına inanan muvahhid bir mü’min olmuş. Bir vakit, babamın birçok Müslüman arkadaş edindiği oldu; ama bu arkadaşlarının hepsi şimdi Kaliforniya dışındaki yerlere göçtüler.

Annem Katolik terbiyesi görerek büyümüş. O yüzden, babam gibio da Teslisi benimsemiyor olduğu halde, Hıristiyanlığa doğru bir meyli var.

Ben ve kardeşlerim, okul eğitimini evde gördük; ve, mâlûm, okuldaki dersleri evde veren ailelerin büyük kısmı Hıristiyandır. Son sekiz-on sene içinde, evde verilen okul eğitimine destek sağlayan bazı gruplarla münasebetimiz oldu. Böylece, fundamentalist Hıristiyanlıktan da haberdar olduk. Bu, göz açıcı bir tecrübe oldu bizim için. Kör dogmatizmi ve karizmatik mantıksızlığı bir kenara koyarsak, bu insanların, dua ederken gerçekten İSA’YA dua ettiklerini anladığım an, tam bir şok hali yaşadım. Hep İsa’nın (a.s.) olsa olsa Kitab-ı Mukaddes’in aslındaki ‘Allah’ın kulu’ ifadesinin yanlışlıkla ‘Allah’ın Oğlu’ diye tercüme edildiğine, bundan dolayı ona ‘Allah’ın Oğlu’ denildiğine inanmıştım. Teslis inancı misali mutlak surette saçma bulduğum kimi şeylerin pek çok Hıristiyan tarafından ebedî âlemde selamete ve necata ermenin ön şartı olarak görüldüğünü öğrendikçe, yavaş yavaş anladım ki, ben Hıristiyan olamam.

Bu esnada, kafayı şeytanî heavy metal müziğine takmıştım. Oysa, sair aile efradının hiç de hoşlanmadığı bir müzikti buóne kadar haklı olduklarını şimdi anlıyorum. Heavy metal takıntım yüzünden, bütün hayatım, müzik kolleksiyonumu genişletmeye odaklanmıştı. Bu dönemde, temizlikten kasden uzak durdum, pis pis dolaştım ve odamın da inanılmaz derecede karmakarışık hale gelmesine göz yumdum. Annemle ve babamla ilişkilerim iyice gergin hale geldi. Halbuki, o güne kadar, kısa fasılalar bir tarafa, aramızda hiç böyle bir gerginlik olmamıştı. Bunu yazarken bile üzüntü duyuyorum.

Bu yılın başında, Hıristiyan radyosunun ‘kehanet uzmanları’nın Kıyamet vaktine dair atıp tutmalarını dinlemeye başladım. Onların değişik komplo teorilerine sağladığı paranoid arka çıkmalar, İsrail’e ve dinsel siyonizme tam bir fanatizm içinde sağladıkları destek ve ‘İslâmî Tehdit’e dair ateşli vaazları beni acayip bir büyülenme duygusuna sevketti. Neden? Sanırım, onları, kendim için husule getirmiş olduğum boşluğu doldurma ihtiyacı hissediyor olduğum için dinliyordum sadece.

Her hâlükârda, kısa bir süre sonra, bu evanjelistlerin sahip oldukları aslî günah ve ‘Tanrı Sözü’nün hatadan masuniyeti gibi inançlarının kendi teolojik fikirlerime ters düştüğünü anladım (maamafih, Kitab-ı Mukaddes’e bir lâf dediğim de yoktu), ve tutunacağım başka dallar aramaya başladım.

Dönüm noktası, herhalde, büyükbabam ve büyükannem ile birlikte Kaliforniya’nın Orange bölgesinin kırsal merkezi olan Santa Ana’ya göçmem idi. Bir bilgisayar dehası olan büyükannem bu sırada American Online’a bağlandı ve dolayısıyla, bu yılın Ocak ayından beri, enformasyon süperanayolunda hızla yol almaya başladım. Fakat, bir iş bulma niyetiyle dolaşmaya giriştiğim internetteóinternetten iş bulmak; söylemesi kolay da, yapması değil!ó AOL ve Usenet yazışma gruplarındaki din dosyalarını ziyaret etmeye başladım. Ki, buralarda, İslâm’a dair son derece merak uyandırıca müzakereler buldum. Bu dinin inanç esasları ile amelî pratiklerinin, temelde bütün insanların mantığına uygun düştüğü kadar, kendi şahsî teolojime ve kendi aklıma da denk düştüğünü keşfettim. İslâm Allah’ı antropomorfik (insan-biçimli) bir varlık olarak sunmaz; bilakis, O’nu beşer idrakinin ötesinde, müteâl, bağımsız ve bölünmez bir varlık olarak sunar. İslâm’ın, vasat bir insanın mânâsını kavrayabileceği bir kutsal kitabı vardır; ve, yoruma dair hususlarda kendilerine yanılmazlık izafe edilen papalığı veya ruhbanları yoktur: Kâfi derecede imanî terbiye edinmiş her Müslüman bu Kitabı tefekkür edip yorumlamakta serbesttir. İslâm, Tanrı’nın Kendisini inanmış bütün insanları bağışlamaya muktedir kılmak için bir çarmıha gerilip Kendisine eziyet edilmesine alicenaplıkla müsaade ettiği türünden itikadlar taşımazógüya, başka türlü, bağışlamaya muktedir değilmiş gibi! Aynı şekilde, böyle bir inancı benimsemedikleri sürece bütün insanların cehenneme girmeye mahkum olduğuna da inanmaz. İslâm, bir ‘Seçilmiş Irk’a da inanmazÖ

Kur’ân’ın İngilizce meallerini okumaya başladıkça, bu 114 sûrede bize sunulan öğretilerinin hepsinin hak ve hakikat olduğu; ve hepsinin doğrudan doğruya Allah’tan geldiği kanaati bende daha da pekişti. Şahsiyetimin şekillendiği yıllarda Müslümanların da var olduğu bir çevrede bulunduğumdan, onların, bize haberler sunan medyanın ve televizyon üzerinden Hıristiyanlığı yaymaya çalışan televanjelistlerin göstermeye çalıştıkları şekilde kana susamış barbar teröristler olmadıklarını çok iyi biliyordum. Kendi kişisel araştırmamı başka bir kişinin yapacağından daha ileri bir noktaya kadar götürmeye, belki de bu bilgi sevketti beni.

İslâm’ın benim için biçilmiş kaftan olduğuna birdenbire karar verdiğimi söyleyemem. Bu karara, fıtrî bir seyir dahilinde ulaştım. Her hâlükârda, geçen hafta [Kasım 1995], Garden Grove’daki Orange County İslâm Cemiyetine gittim ve bu cemiyetin kütüphanesine bakmakla görevli kardeşe Müslüman olmak istediğimi söyledim. Bana, okumak üzere, çok güzel bazı eserler verdi. Geçtiğimiz Cuma günü de tıklım tıklım dolu bir mescitte kelime-i şehadet getirdim. Şu haftamı ise, namaz kılmayı öğrenmekle ve Allah’ın azametini düşünmekle geçirdim.

Müslüman olmak, muazzam bir duygu... Subhâne rabbiye’l-azîm!

28.12.2003

Metin Karabaşoğlu
http://www.karakalem.net/?article=486

Hata

Tekrar

İhtİda ÖykÜlerİ İsİmlİ Kİtaptan

Müzisyen Ailenin Muhtedi Çocuğu

[Metin Karabaşoğlu] Yazara Mesaj Gönder

MÜSTAKİM SAHİR

90’lı yıllarda ihtida etti. ABD’li.


HIRİSTİYAN BİR AİLE İÇİNDE doğmuşum. Ailem, müzisyen bir aile. Evimizde müziksiz bir vakit geçmezdi. Annem piyanist, babam cazcı ve iki ağabeyim de müzisyen.

On yaş grubuna dahil olduğum süre zarfında, müzik alanında bir kariyer sahibi olma yönünde hiçbir planım olmadı, çünkü bir müzisyenin derli toplu bir hayatın ne kadar da uzağında olduğunu görmüştüm. Bu yüzden, doktor olmaya karar verdim ve biyoloji alanında üniversite öğrenimi görmeye başladım.

Üniversitedeki ilk üç yılımda kendimi sefil bir vaziyette buldum. Beni mutlu eden yegâne şey, kampüsteki binalardan birinde piyano çalıyor olmaktı.

Bu noktadan itibaren, müzikle gitgide daha da çok iştigal etmeye başladım. Benden daha küçük olan erkek kardeşim ve ben, birlikte şarkı sözleri yazmaya başladık ve sonra da, Allah’ın bana daha ziyade şarkı sözü yazarlığı kabiliyeti vermiş olduğunda karar kıldım.

Üniversitedeki bu son iki sene zarfında, ileride eşim olacak olan bir hanımla tanıştım. Bu hanım, Müslümandı. O sıralar dinini yaşıyor olmadığı halde, yine de kalbinde güçlü bir Allah sevgisi taşıyordu. Ne zaman bana İslâm’dan söz açsa, kahkahalar atar ve kendisine "Terörist!" filan deyip işi şakaya boğardım. Müslümanlar hakkında bütün bildiğim, onlarla ilgili, bombalanan bina ve uçak görüntüleri yüklü haberlerde gördüklerimden ibaretti. Bu bakımdan, o sıralar İslâm’ı reddettim.

Rahmetinden dolayı şükürler olsun Allah’a ki, müstakbel eşim bir yıllığına bir üniversitede çalışmalar yürütmek üzere başka bir eyalete gitti. Ve o sene orada bazı çok hoş Müslime kardeşlerle tanışıp yeniden İslâm’ı yaşamaya, namaz kılıp Kur’ân okumaya başladı.

Bir gece bana telefon etti ve bana gayrimüslim bir erkekle evlenemeyeceğini ve de evlenmeyeceğini söyledi. Şaka yapıyor olduğunu zannettim. Ama son derece ciddiydi. Beni değil, Allah’ı seçtiğini söylüyordu. Bunun üzerine, kendisini çok ama çok seviyor olduğum halde, sırf onun hatırına dinimi değiştirmeyeceğimi söyledim. Ondan, bana İslâm’ın ne anlama geldiğini açıklamasını istedim; ve sonra, hayatımda ilk kez, önyargısız açık bir zihinle kendisini dinledim. Şayet kabul edebileceğim türde birşey olsaydı, İslâm’ı kabul eder, Müslüman olurdum, dedim. Bunun üzerine bana İslâm’ın beş şartını açıkladı. "Hepsi bu mu?" dedim. "Evet" cevabını verdi. Buna karşılık, sanki dinini son derece bağlı bir Hıristiyanmışım gibi, "Tamam da, ben İsa’mdan vazgeçemem!" dedim. "İsa’dan vazgeçmen gerekmiyor ki! Biz İsa’nın bir peygamber olduğuna inanıyoruz" açıklamasını getirdi. Bana, İsa peygamber değil de Allah olsaydı, ölümle yüzyüze gelmezdi diye; bu hususu iyice izah etti. O dakikada İslâm’ı kabul ettim.

İslâm’ı kabul ettiğim halde, onu yaşamaya başlama yönünde içimde hiçbir kıpırtı yoktu. Sonra, depresif ve negatif düşüncelerle kendimi çökmüş vaziyette hissettiğim bir gün, zihnimi açık tutmaya çalıştım. Bu depresif haller arasıra başıma gelirdi. Kendi kendime, böyle bir histen nefret ettiğimi söyledim. Bu hisse karşı mücadele etmemi sağlayacak birşeylere, hayatımın kalan kısmında her gün ve de günboyu bana yardımcı olacak birtakım şeylere sahip olmak istedim. Sonra, birdenbire, "Müslümanlar her gün günde beş vakit ibadet etmiyorlar mı?" diye düşündüm. Cevabım "Evet!" idi elbette. "Evet, bu; çaresi bu!" dedim. "Müslümanların ibadetlerini öğreneceğim ve bu ibadeti yapmaya başlayacağım."

Öylesine heyecana kapılmıştım ki, bu mutlu haberi kendisiyle paylaşmak için babamın bürosuna gittim. İslâm’ı yaşamaya başlamak istediğimi kendisine söylediğimde, ne yazık ki, "Böyle birşey tavsiye etmezdim sana" dedi. Babamın destek vermemesi keyfimi kaçırdı, ama beni kararımdan vazgeçirmedi. Hiçbir şeyin beni durduramaz gibi bir his taşıyordum içimde.

Böylece, İslâm’ı yaşamaya başladım ve bu zaman zarfında, üç erkek kardeşimle bir müzik topluluğu oluşturmak üzere Hollywood’a göç ettim. Şarkı söylüyorduk, bu şarkıları kaydediyorduk ve bu alanda dünyanın en büyük firmalarından olan Arista Records’la sözleşme imzalama gibi büyük bir şans yakalamıştık. Annem ve babam, iki büyük oğulları ile iki küçük oğulları biraraya geldiği ve en sonunda büyük iş becerecekleri ve kendilerine bir sürü para getirecekleri için çok mutluydular. O sıra, hanımım ve ben, yeni evlenmiştik ve İslâm hayatımda daha büyük bir yer tutmaya başlamıştı. Kur’ân’ı ve Hz. Muhammed’in (a.s.m.) sünnetini okuduğumda, en güzel ve en temiz hayat tarzını görmüştüm.

Fakat, çevreme baktığımda gördüğüm şey, zina, fuhuş, uyuşturucu ve putperestlik yüklü rezil bir müzik piyasasından ibaretti. Şayet Arista Records firmasıyla sözleşme imzalarsam, yeni yeni bulmuş olduğum İslâmî inançlarımdan taviz vermeye mecbur bırakılacağımı söyledim. Fakat, kafam o kadar karışıktı ki, ne yapacağımı bilmiyordum. Bir sabah, böylesi bir halde kalktım sabah namazına. O yüzden, namazdan sonra, "Lütfen bana yolu göster Rabbim!" diye, Allah’a dua ettim. Seccademin başından kalktığımda, yapmam gereken şeyi biliyordum. Aynanın karşısına geçtim ve Hollywood ‘imajı’m için bir senedir uzatıyor olduğum saçlarımı kestim. Müzik kariyerimi sıfırladığımı biliyordum. Annem, babam ve kardeşlerim yapıyor olduğum şeye inanamadılar. ‘Büyük zaman’ı yakalamak üzere karşılarına çıkmış büyük şanslarını kaçırıyordum onların! Babama, taviz vermek istemediğimi söyledim. Bana, "Para için yapman gereken şeyi yaparsın!" dedi. Kardeşlerimden biri beni tehdit etmeye bile kalkıştı.

Dua ederken, "Bir daha yeni bir şarkı sözü yazmamam gerekiyorsa, tamam Allah’ım!" dedim. "Cennette bana vereceklerin, müzik kariyerimin bana verebileceği şeylerden çok daha büyük çünkü."

Böylece, eşim ve ben Boston’a geri döndük ve orada daimi bir iş edindik.

Sonra, acayip bir hadise vuku buldu. İslâmî bir mesaj yüklü yeni şarkılar yazıp besteleme fikri oluşmaya başladı zihnimde. Kısa bir süre sonra da, Allah subhanehu ve teâlâ’nın Kendi davası uğrunda şarkı sözleri yazmam için beni Hollywood’un dışına itmiş olduğunu görmeye başladım. Böylece, İslâmî bir mesaj taşır şekilde, Amerikan stili şarkılar yazmaya başladım.

Ne var ki, Müslümanlar için müzik yapmanın güçlüklerini kısa sürede keşfettim. Müzik âletlerinin kullanımını yasakladığı belirtilen bazı hadislere binaen, kimi Müslümanlar, yapıyor olduğum şeyi reddettiler. Yapıyor olduğum şeyin yanlış olduğuna inanmasam dahi, dünya üzerindeki bütün Müslümanların hoşlanacağı bir müzik yapmayı hâlâ daha istiyordum. Bu yüzden, tekrar Rabbime yöneldim ve her zaman olduğu üzere, O bana çıkış yolu gösterdi. Sesimi enstrümanların çıkardığı sesleri çıkaracak şekilde kullanarak ağzımla müzik yapmanın yolunu keşfettim. Elhamdulillah, bu iş yürüdü. Ki, bu tarzaómüzik diye adlandırmak yerineóAmerikan Neşîd adını vermeyi kararlaştırmış bulunuyorum.

Metin Karabaşoğlu
www.karakalem.net

Güzel Hikayeler

Boş konularla uğraşacağımıza böyle ibretli hikayeler okusak daha iyi değil mi?