saf deha
Profesör
—Selam Osman’cığım, nereye gideceksin?
—Termale. Sıcak havuzda uzanıp, güzel hayaller kuracağım.
—Ne hoş Osman’cığım. Güzel olmasına güzelde, tenine bu kadar değer verme. Beden rahatladıkça, nefis azmaya başlar ve hazır canavara dönüşür sonra. Rahata bu kadar alışma istersen.
—Eklemlerim ağrıyor. Bel fıtığım var. Çok şükür paramda var. En azından bu ağrılardan kurtulurum bir süreliğine, öyle değil mi?
—Ya sonra? Aynı ağrıları hissedeceksin yine. Belkide daha şiddetli. İstersen, kilo vermeyi dene. Yemene içmene biraz dikkat et. Spor yap.
—Bunlar için zaman lazım. İş güç işte. Öyle ağırlık çöküyor ki akşamları. Hele birde yemekten sonra kanepeye uzandım mı, hiç kalkmak istemiyorum. Elbette haklısın. Böylece kilo alıyorum. İbadet etme isteği azalıyor. Nefsime hâkim olmakta güçlük çekiyorum.
—Evet, bunlar doğru. Eskiden keçiden yapılmış hırka giyerlermiş rahata alışmamak için. Koltukta arkaya yaslanıldığı zaman tenin her yerine sıkıntı verirmiş.
—Şimdi bana keçi hırkası mı giy diyorsun yani? Derdim mi yok ya…
Aradan bir iki sene geçer. Bu iki arkadaş ortak tanıdıklarının cenaze namazında karşılaşırlar. Osman, oldukça kilo almış. Yürümekte zorluk çekiyormuş. Selamlaştıktan sonra Osman,
—Çok kilo aldım. Ayakta namaz kılamıyorum. Doktor ameliyat diyor. Yoksa felç olursun dedi. Ameliyat fikri bana korkutucu geliyor. Ama bu şekilde de yürüyemiyorum artık. İşten güçten uzaklaştım. Evde, bu halimden şikâyetler geliyor. Artık yemekten sonra uzansam, yürü biraz diye demediklerini bırakmıyor çocuklar bile… Neymiş sağlığım için! Onlara muhtacım. Parayla bile bakıcı bulamıyorum. En son gelen evi soydu gitti. Ne yapacağım bilemiyorum.
Sinirlenmişti. Elleri kolları titriyor, yüzünde çizgiler çoğalıyordu.
—Osman’cığım bir iki sene önce sana söyledim ki, teninle fazla meşgul olma. Kilo alırsın bu hallerin başına gelir. Fakat sen beni dinlememişsin. Zararın neresinden dönersen kardır. Bence ameliyattan korkma ve bir an önce sağlığına kavuş. Spor yap. Boğazına hâkim ol. Bak gördün artık ki, nefsine yüz verdikçe ne hallere dönmüşsün. Ruhunla ilgilenmemişsin.
—Yapmam çok zor…
Aradan zaman geçer. Telefon ısrarla çalmaktadır. Ses, Osman’ın oğlundan gelmektedir.
—Babam, kalp krizi geçirdi. Kan grubu size uyuyor. Kana ihtiyacımız var, vermek ister misiniz?
Hemen hastaneye gelir. Kan verir. Osman yoğun bakımdaymış konuşamaz. Çocuklarından durumunu sorar.
—Babamız ameliyat olmadı. Bizi şimdiye kadar sinlemedi. Ne söylediysek hayırsız evlat olduk. Zorlada olsa ameliyat oluyor ama şimdi ondan çok, biz perişanız.
Aradan birkaç gün geçer. Osman’ın eve taburcu olduğunu öğrenmir. Osman, sevdiği yatağa mahkûm, felç olmuş. Hasta ziyareti yapar.
—Osman’cığım nasılsın? Allah şifa versin sana.
—Teşekkür ederim. Her şeye mahkûm oldum. Allah’a isyan olmasa şu an ölmek istiyorum. Canımdan bezdim. Senin dediklerini yapmalıymışım ama… Kendime çok güvendim. Gurur, kibir ve başka şeylerle adeta dünyayı ben yarattım gibi hissettim. Şimdi anlıyorum ki, her şey yanlışmış. Mevla bana bunu yaşattı. Ne yazık ki, çok geç oldu bu. Her yerim yalama olmuş gibi tutmuyor. İçimde gençlik yılları, dışımda sanki asırlık çınar ağacı gibi… Doktor perhiz diyor. Ama yemeden duramıyorum ki. Yemezsem sağa sola sataşıyorum. Çok sevimsiz, hırçın bir hasta oldum. Yanımda kimse oturmak istemiyor.
—Eğer perhiz yapmazsan bu sefer gerçekten ölebilirsinde… Ölüm bir kurtuluş olsaydı, kim yaşamak isterdi ki…
Aradan bir iki ay geçmemişti ki, Osman’ın ölüm haberi geldi. Cenaze namazında üç beş kişi vardı. Öyle garip ayrıldı ki… Gözyaşını tutamadı.
İçimizde Osman’lar var mı acaba?
Saffet Kuramaz
—Termale. Sıcak havuzda uzanıp, güzel hayaller kuracağım.
—Ne hoş Osman’cığım. Güzel olmasına güzelde, tenine bu kadar değer verme. Beden rahatladıkça, nefis azmaya başlar ve hazır canavara dönüşür sonra. Rahata bu kadar alışma istersen.
—Eklemlerim ağrıyor. Bel fıtığım var. Çok şükür paramda var. En azından bu ağrılardan kurtulurum bir süreliğine, öyle değil mi?
—Ya sonra? Aynı ağrıları hissedeceksin yine. Belkide daha şiddetli. İstersen, kilo vermeyi dene. Yemene içmene biraz dikkat et. Spor yap.
—Bunlar için zaman lazım. İş güç işte. Öyle ağırlık çöküyor ki akşamları. Hele birde yemekten sonra kanepeye uzandım mı, hiç kalkmak istemiyorum. Elbette haklısın. Böylece kilo alıyorum. İbadet etme isteği azalıyor. Nefsime hâkim olmakta güçlük çekiyorum.
—Evet, bunlar doğru. Eskiden keçiden yapılmış hırka giyerlermiş rahata alışmamak için. Koltukta arkaya yaslanıldığı zaman tenin her yerine sıkıntı verirmiş.
—Şimdi bana keçi hırkası mı giy diyorsun yani? Derdim mi yok ya…
Aradan bir iki sene geçer. Bu iki arkadaş ortak tanıdıklarının cenaze namazında karşılaşırlar. Osman, oldukça kilo almış. Yürümekte zorluk çekiyormuş. Selamlaştıktan sonra Osman,
—Çok kilo aldım. Ayakta namaz kılamıyorum. Doktor ameliyat diyor. Yoksa felç olursun dedi. Ameliyat fikri bana korkutucu geliyor. Ama bu şekilde de yürüyemiyorum artık. İşten güçten uzaklaştım. Evde, bu halimden şikâyetler geliyor. Artık yemekten sonra uzansam, yürü biraz diye demediklerini bırakmıyor çocuklar bile… Neymiş sağlığım için! Onlara muhtacım. Parayla bile bakıcı bulamıyorum. En son gelen evi soydu gitti. Ne yapacağım bilemiyorum.
Sinirlenmişti. Elleri kolları titriyor, yüzünde çizgiler çoğalıyordu.
—Osman’cığım bir iki sene önce sana söyledim ki, teninle fazla meşgul olma. Kilo alırsın bu hallerin başına gelir. Fakat sen beni dinlememişsin. Zararın neresinden dönersen kardır. Bence ameliyattan korkma ve bir an önce sağlığına kavuş. Spor yap. Boğazına hâkim ol. Bak gördün artık ki, nefsine yüz verdikçe ne hallere dönmüşsün. Ruhunla ilgilenmemişsin.
—Yapmam çok zor…
Aradan zaman geçer. Telefon ısrarla çalmaktadır. Ses, Osman’ın oğlundan gelmektedir.
—Babam, kalp krizi geçirdi. Kan grubu size uyuyor. Kana ihtiyacımız var, vermek ister misiniz?
Hemen hastaneye gelir. Kan verir. Osman yoğun bakımdaymış konuşamaz. Çocuklarından durumunu sorar.
—Babamız ameliyat olmadı. Bizi şimdiye kadar sinlemedi. Ne söylediysek hayırsız evlat olduk. Zorlada olsa ameliyat oluyor ama şimdi ondan çok, biz perişanız.
Aradan birkaç gün geçer. Osman’ın eve taburcu olduğunu öğrenmir. Osman, sevdiği yatağa mahkûm, felç olmuş. Hasta ziyareti yapar.
—Osman’cığım nasılsın? Allah şifa versin sana.
—Teşekkür ederim. Her şeye mahkûm oldum. Allah’a isyan olmasa şu an ölmek istiyorum. Canımdan bezdim. Senin dediklerini yapmalıymışım ama… Kendime çok güvendim. Gurur, kibir ve başka şeylerle adeta dünyayı ben yarattım gibi hissettim. Şimdi anlıyorum ki, her şey yanlışmış. Mevla bana bunu yaşattı. Ne yazık ki, çok geç oldu bu. Her yerim yalama olmuş gibi tutmuyor. İçimde gençlik yılları, dışımda sanki asırlık çınar ağacı gibi… Doktor perhiz diyor. Ama yemeden duramıyorum ki. Yemezsem sağa sola sataşıyorum. Çok sevimsiz, hırçın bir hasta oldum. Yanımda kimse oturmak istemiyor.
—Eğer perhiz yapmazsan bu sefer gerçekten ölebilirsinde… Ölüm bir kurtuluş olsaydı, kim yaşamak isterdi ki…
Aradan bir iki ay geçmemişti ki, Osman’ın ölüm haberi geldi. Cenaze namazında üç beş kişi vardı. Öyle garip ayrıldı ki… Gözyaşını tutamadı.
İçimizde Osman’lar var mı acaba?
Saffet Kuramaz
