mostar
Profesör
- Katılım
- 6 Ara 2009
- Mesajlar
- 1,011
- Tepkime puanı
- 244
- Puanları
- 0
Hilali gördüm!Her şey çok güzeldi. Çok güzel bir günün akşamı idi. TYB'nin Edebiyat Mevsimi programı kapsamında, Roman Atölyesi'ne katılmıştım. Eski arkadaşlar ile muhabbet tazelemiş -Nazan Bekiroğlu, Oya Baydar, Zeki Bulduk- yeni bir arkadaş kazanmıştım –Şebnem İşigüzel. Ve dikkatli, edebiyat sevdalısı bir grup güzel öğretmen ve öğrenciden hayat enerjisi devşirmiştim.
Her şey çok güzeldi. Hava güzel! Mekân güzel! İnsan güzel.
İyi de bunca güzelliğe rağmen içimde bir çocuk ağlıyordu.
Divan yolundan Gülhane'ye doğru yürüdük. Sultanahmet Camii ile göz göze gelmeden gitmeye gönlüm razı değildi. Tam karşısına oturduk. En gamlı halimle bu gün çıkmadı dedim. Kime dedim? Nazife Şişman'a. Yarın senin yazı günün değil mi dedi, beni benden önce keşfetmiş olan arkadaşım. Evet dedim. Bu günü yazarsın dedi. Hayır, öyle bir şey değil. Başka bir şey arıyorum dedim. Aradığım bir hikâye.
Hikâyeyi neden arıyorsun ve nerede arıyorsun diye sormadı Nazife. Yılların iziyle artık biliyordu. Sorarsa arayışın büyüsü bozulurdu.
Beklediğim hikâye gelir diye, Sultanahmet tramvay durağına doğru yürürken cadde üstündeki gümüşçülere girdim. Madem hikâye gelmiyor bu günü gümüş bir karanfil ile zamanın elinden kurtarmayı denemeliydim. Bana bu günü, içimdeki bekleyişi hatırlatacak bir karanfil.
Her şey vardı da, bir karanfil yoktu dükkânlarda.
Tramvay durağında vedalaştık Nazife ile.
Salı akşamı 1432'nin ilk gecesi idi; Yeni yılın hilali ile ilk karşılaşma; rüzgârın bağrından, kurumuş çamaşırları kurtarırken oldu. Uzun uzun baktım. Baktıkça yaklaştım hilale. Yaklaştıkça eridiğimi hissettim. Ve daha önce hiç bu kadar derinden "Hilali gördüm Yarabbim" diye şükretmediğimi fark ettim.
Ne kadar bakıştık öyle bilmiyorum. Müezzinin o güzel sesi, sesine imanının gücünü katan aşkı ile okuduğu yatsı ezanı ile içeri girdim. Bir saniyenin bir yıl gibi derinden yaşandığı zamanlarda, elime bir şiir kitabı alır tefeül ederim. Yine öyle yaptım. Özdemir Asaf'tan "O Gece" şiiri düştü nasibime: "Her gece birinin olmadığı gecedir/Gecelerinizi karıştıracak gitgide/Olmayanlarınızın çoğalması/Benim olmadığımı duyduğunuz bir gece/Korkacaksınız/Şimdiden düşünüyorum son kalanımızı/Son gidenimizin bu gecesinde/Ama bir gece olacak, ortalarda bir gece/İçinde siz de olmayacaksınız/Ayrıca."
Nasibime düşen bu şiir ile titredim dersem beni anlar mısınız? İçimde ağlayan çocuk işte bu mısralardan arda kalan çocuktu.
Tramvay durağında dün gece müezzinin sesinde bıraktığım hilale, tekrar baktım. Ne kadar güzeldi. Aramızda olmayanları ve bu dünyadan nasibi bu akşam tükenenleri düşündüm, dün akşamdan zihnime düşen mısraların ateşi ile.
Gözyaşımı gören var mı diye çekinerek etrafıma bakarken; bir kadının gökyüzüne bakarak ellerini yüzüne sürdüğünü fark ettim. Göz göze geldik. Sonra ben tebessüm ettim. Yarı alaca karanlıkta tebessümümü fark etmesini özellikle istedim.
Farketti. Dua ediyordum dedi. Anladım dedim. Duasını bu defa sesli tekrarladı: "Aya baktım Allah/Amentü billâh/Bütün aylar hayırlı olsun/İnşallah"
Öğrenmek üzere tekrarladığımı görünce siz bilmez misiniz dedi. Bilmiyorum dedim. Esasında benim bildiğimin son cümleleri farklıydı sadece: Ayı gördüm Allah amentü billâh/şavkı şavkıma, nuru gözüme/elhamdülillah.
Son derece şık lacivert kaşe pardösüsünün içinde, yaşının zarafetini ve nezaketini taşıyan; kısa saçlı, gözlüklü, gözlüklerinin altında bile seçilen zeki bakışları ile zihnime avukat olmalı diye yerleştirdiğim hanımefendi, "Ailemiz bize son derece iyi bir dini eğitim vermişti" dedi.
Sohbetin yumağı buradan çözülmeye başladı. Yanılmamıştım Nil Hanım avukattı. "Babamın çocukluğu Çırağan Sarayı'nda geçmiş" diye anlatmaya başlayınca, derhal defterimi kalemimi çıkardım. "Babam Çırağan Sarayı otel olmadan önce pencerelerine bakar benim odam şurasıydı diyerek bize gösterirdi. Sultan Reşad'ın annesi, babaannemin halası imiş. Biz Kafkasya kökenliyiz."
Çırağan Sarayı'nda çocukluğu geçmiş babayı merak ediyorum. Albay İhsan Erkan. Doğum tarihini soruyorum hemen. 1912–1986 tarihleri arasında yaşamış olduğunu öğreniyorum.
Avukat Nil Hanım, babasının dini bilgisinin derinliğinden, ahlakının güzelliğinden, ezbere okuduğu Yasin-i Şeriflerden bahsediyor. "Her adadığımız Yasin-i Şerif'i babamın okumasını isterdik" diye hüzünle yâd ediyor eski günleri.
Adınızın hikâyesi var mı diye soruyorum. "Evet" diyor. "Babam II. Dünya Savaşı esnasında Mısır'da bulunmuş. Nil nehrine bakarken bir gün kızım olursa adını Nil koyacağım dermiş."
Ben aile tarihi ile ilgilenirken Av. Nil Hanım günümüz Türkiye'sine dair başı açık başı kapalı ayrımına karşı düşündüklerini paylaşmayı tercih etti. Biz sanki daha uzun süre konuşabilelim diye bindiğimiz tramvay Eminönü'nde son durak ikazı ile yolcularını boşalttı. Kabataş'a aktarmalı gitmek durumunda kaldık. Fakat yine de zaman yetmedi. Tramvay yolculuğu bitince ayaküstü sohbet etmeye devam ettik. (Ayaküstü sohbetin Türkiye bahsini belki bir vesile ile başka bir yazının konusu edebilirim.)
1432'nin, hayata karıştığım ilk gününü, güzel insan resimleri ile dolu bir albümün içinde geçirdim.
Hilali gördüm. Hilalin aksini güzel insanların gönüllerinde gördüm. Hamdu senalar olsun. Hicri yılınız mübarek olsun.
Not: O günün akşamında aradığım karanfilleri yere yayılmış bir örtünün üstünde iki üniversite mezunu Mustafa'nın tezgahında buldum. Yerim kalmadı. Pazartesi günü Mustafa'nın hikayesinden devam edeceğim.
Fatma K.Barbarosoğlu
Her şey çok güzeldi. Hava güzel! Mekân güzel! İnsan güzel.
İyi de bunca güzelliğe rağmen içimde bir çocuk ağlıyordu.
Divan yolundan Gülhane'ye doğru yürüdük. Sultanahmet Camii ile göz göze gelmeden gitmeye gönlüm razı değildi. Tam karşısına oturduk. En gamlı halimle bu gün çıkmadı dedim. Kime dedim? Nazife Şişman'a. Yarın senin yazı günün değil mi dedi, beni benden önce keşfetmiş olan arkadaşım. Evet dedim. Bu günü yazarsın dedi. Hayır, öyle bir şey değil. Başka bir şey arıyorum dedim. Aradığım bir hikâye.
Hikâyeyi neden arıyorsun ve nerede arıyorsun diye sormadı Nazife. Yılların iziyle artık biliyordu. Sorarsa arayışın büyüsü bozulurdu.
Beklediğim hikâye gelir diye, Sultanahmet tramvay durağına doğru yürürken cadde üstündeki gümüşçülere girdim. Madem hikâye gelmiyor bu günü gümüş bir karanfil ile zamanın elinden kurtarmayı denemeliydim. Bana bu günü, içimdeki bekleyişi hatırlatacak bir karanfil.
Her şey vardı da, bir karanfil yoktu dükkânlarda.
Tramvay durağında vedalaştık Nazife ile.
Salı akşamı 1432'nin ilk gecesi idi; Yeni yılın hilali ile ilk karşılaşma; rüzgârın bağrından, kurumuş çamaşırları kurtarırken oldu. Uzun uzun baktım. Baktıkça yaklaştım hilale. Yaklaştıkça eridiğimi hissettim. Ve daha önce hiç bu kadar derinden "Hilali gördüm Yarabbim" diye şükretmediğimi fark ettim.
Ne kadar bakıştık öyle bilmiyorum. Müezzinin o güzel sesi, sesine imanının gücünü katan aşkı ile okuduğu yatsı ezanı ile içeri girdim. Bir saniyenin bir yıl gibi derinden yaşandığı zamanlarda, elime bir şiir kitabı alır tefeül ederim. Yine öyle yaptım. Özdemir Asaf'tan "O Gece" şiiri düştü nasibime: "Her gece birinin olmadığı gecedir/Gecelerinizi karıştıracak gitgide/Olmayanlarınızın çoğalması/Benim olmadığımı duyduğunuz bir gece/Korkacaksınız/Şimdiden düşünüyorum son kalanımızı/Son gidenimizin bu gecesinde/Ama bir gece olacak, ortalarda bir gece/İçinde siz de olmayacaksınız/Ayrıca."
Nasibime düşen bu şiir ile titredim dersem beni anlar mısınız? İçimde ağlayan çocuk işte bu mısralardan arda kalan çocuktu.
Tramvay durağında dün gece müezzinin sesinde bıraktığım hilale, tekrar baktım. Ne kadar güzeldi. Aramızda olmayanları ve bu dünyadan nasibi bu akşam tükenenleri düşündüm, dün akşamdan zihnime düşen mısraların ateşi ile.
Gözyaşımı gören var mı diye çekinerek etrafıma bakarken; bir kadının gökyüzüne bakarak ellerini yüzüne sürdüğünü fark ettim. Göz göze geldik. Sonra ben tebessüm ettim. Yarı alaca karanlıkta tebessümümü fark etmesini özellikle istedim.
Farketti. Dua ediyordum dedi. Anladım dedim. Duasını bu defa sesli tekrarladı: "Aya baktım Allah/Amentü billâh/Bütün aylar hayırlı olsun/İnşallah"
Öğrenmek üzere tekrarladığımı görünce siz bilmez misiniz dedi. Bilmiyorum dedim. Esasında benim bildiğimin son cümleleri farklıydı sadece: Ayı gördüm Allah amentü billâh/şavkı şavkıma, nuru gözüme/elhamdülillah.
Son derece şık lacivert kaşe pardösüsünün içinde, yaşının zarafetini ve nezaketini taşıyan; kısa saçlı, gözlüklü, gözlüklerinin altında bile seçilen zeki bakışları ile zihnime avukat olmalı diye yerleştirdiğim hanımefendi, "Ailemiz bize son derece iyi bir dini eğitim vermişti" dedi.
Sohbetin yumağı buradan çözülmeye başladı. Yanılmamıştım Nil Hanım avukattı. "Babamın çocukluğu Çırağan Sarayı'nda geçmiş" diye anlatmaya başlayınca, derhal defterimi kalemimi çıkardım. "Babam Çırağan Sarayı otel olmadan önce pencerelerine bakar benim odam şurasıydı diyerek bize gösterirdi. Sultan Reşad'ın annesi, babaannemin halası imiş. Biz Kafkasya kökenliyiz."
Çırağan Sarayı'nda çocukluğu geçmiş babayı merak ediyorum. Albay İhsan Erkan. Doğum tarihini soruyorum hemen. 1912–1986 tarihleri arasında yaşamış olduğunu öğreniyorum.
Avukat Nil Hanım, babasının dini bilgisinin derinliğinden, ahlakının güzelliğinden, ezbere okuduğu Yasin-i Şeriflerden bahsediyor. "Her adadığımız Yasin-i Şerif'i babamın okumasını isterdik" diye hüzünle yâd ediyor eski günleri.
Adınızın hikâyesi var mı diye soruyorum. "Evet" diyor. "Babam II. Dünya Savaşı esnasında Mısır'da bulunmuş. Nil nehrine bakarken bir gün kızım olursa adını Nil koyacağım dermiş."
Ben aile tarihi ile ilgilenirken Av. Nil Hanım günümüz Türkiye'sine dair başı açık başı kapalı ayrımına karşı düşündüklerini paylaşmayı tercih etti. Biz sanki daha uzun süre konuşabilelim diye bindiğimiz tramvay Eminönü'nde son durak ikazı ile yolcularını boşalttı. Kabataş'a aktarmalı gitmek durumunda kaldık. Fakat yine de zaman yetmedi. Tramvay yolculuğu bitince ayaküstü sohbet etmeye devam ettik. (Ayaküstü sohbetin Türkiye bahsini belki bir vesile ile başka bir yazının konusu edebilirim.)
1432'nin, hayata karıştığım ilk gününü, güzel insan resimleri ile dolu bir albümün içinde geçirdim.
Hilali gördüm. Hilalin aksini güzel insanların gönüllerinde gördüm. Hamdu senalar olsun. Hicri yılınız mübarek olsun.
Not: O günün akşamında aradığım karanfilleri yere yayılmış bir örtünün üstünde iki üniversite mezunu Mustafa'nın tezgahında buldum. Yerim kalmadı. Pazartesi günü Mustafa'nın hikayesinden devam edeceğim.
Fatma K.Barbarosoğlu