Hayat Ne kadar Kısa,Ne Kadar Uzun.(hastane ziyaretinden notlar)

Bir hasta ziyaretindeydik geçen gün...
Dedemin yanında yatan hasta ağırlaştı,doktor geldi muayene etti ve kardeşime bakarak sordu yakınımısınız diye? Hayır cevabını alan doktor devam etti,amca tedaviye cevap vermiyor artık vefatını bekliyoruz.

Karısı üzgün gözlerle doktora baktı.Amca can çekişiyor ama doktor o kadar soğuk o kadar donuk ve o kadar rahat söyledi ki bu sözleri,insanın hayatı o kadar değerli işte.

Ağlamaklı oldu kardeşim,5 çocuğu olan amcanın hiç bir çocuğu yanında yok diye.Hiç birşey düşünmüyor insan o an,sadece bakıyor ve düşünüyor,hayatın ne kadar kısa olduğunu düşünüyor.

Ama dünyaya baktığımızda kimsenin ölüm kaygısı yok,hiç ölmeyecekmişiz gibi hiç.Didişmelerimiz,birbirimizi yiyişlerimizin aslında hiç bir önemi yok.Ama biz herşeye geç kaldığımız gibi buna da geç kalıyoruz...

Hastane notları 2

Hastalardan da bahsedelim biraz.

Hastaneye yattığınız anda kendinizi o kadar aciz,yalnız ve muhtaç hissediyorsunuz ki duygusal bir çöküş içine giriyorsunuz.

Her yakınınızı ziyarete bekliyorsunuz,gelmedi mi üzülüyorsunuz,onları görmek sevindiriyor.Ziyaretçisi yok diye içlenen hastaları görmemek imkansız.Herkes bir beklenti içinde orada,düğtüğümde kimler yanımda diye insan merak ediyor.

Tüm hayatınızı düşünüyorsunuz ve mahkemenizi kurup kendinizi yargılamaya başlıyorsunuz.İçselleşmenin,kendine dönüşün had safhada olduğu yer hastane köşeleri.

Bunun yanında güzellikler de var tabi,odalardaki paylaşımcı ruh,hastaları sahiplenme hissi,dışarıda aranan ve bulunamayan samimiyet...İnsanları tasnif etmeyi bırakıyorsunuz orada ve herkes birlik içerisinde,cömertçe ve yardım sever olarak hareket ediyor,aynileşiyorsunuz çünkü ve aile oluyorsunuz orada.İşte bu çok güzel...

Ve son olarak şunu anladım ki hayatımızda öyle yaşamalıyız ki düştüğümüzde ailemiz yanımızda olmalı.Büyüklerimiz bu durumdayken onlara yardımcı olalım ki yarın biz o hale geldik mi bizden küçüklerde yanımızda olsun.Hastaneler o kadar yalnız hastalarla dolu ki,ailelerinin kıymetini o zamanlarında anladıklarını düşünüyorum.

malda yalan mulk de yalan var birazda sen oyalan ey insanoglu zaten ayeti kerimede varya evlat ve mallariniz birer imdtihandir diye...rabbim imanimizi yanimiza daima yoldas eylesin sagligimizi elimizden alip evlatta dahil kimseye muhtac etmesin ..amin...

filistinde de ölümün yüzü soguktur birbaşkasına. onlar ölen kardeşlerine, hatta çocuklarına, eşlerine bizim kadar üzülmeyebilirler..oralardaki yaşam herşeyi daha olagan kılıyor olmalı..tamam doktorlar ilahlık makamına daha yakin görüyorlar kendilerini bu bir gerçek ama alışılagelen durumları ve duyarlılıklarını kaybetmelerini ben yadırgamıyorum çok.. sonra hayat çok uzun erdem ölüm gelene dek. sürekli hatırlanmalı nasihatlerine aşina oldugumuz bizler dahi çok yakınımıza ugramadan idrakini yapabilecek gibi degiliz..hayat çok güzel çünkü. yaşamak hiç bitmeyecekmiş gibi. sadece yaptıklarından sorulacagına dair inancı tam olsa kişi, bu bile yeterlidir cürreti için..haddini bilmek ne güzel bir eylemdir

Doktorlara lafım yok zaten onlar ölümün soğuk yüzüyle hep beraberler ve bu onların işi.bahsettiğin şeyler kolay olsa da bir o kadar zor aslında.İmtihan bu,vaadedilen şeyleri kazanmak var ama öte yandan sınıfta kalmak da var.Hayat düşünülen kadar uzun değil...

Tek onunla sınırlı kalmıyor.O koğuşta yatan tüm insanları etkiliyor.Geçen bir cenaze çıktı dedemin yattığı koğuştan,dedem tam bir gün kendine gelemedi.yine bu amca oda arkadaşıydı bir o kadar yine etkilendi...

Ve o teyze..
Ömrü çileyle geçmiş bir kadın,45 gün bir fiil uyumadan amcanın yanında duran.hiç bir çocuğundan yardım görmeyen teyze.Napsın? Bayanların hayatları gerçekten zor, bazı erkekler dünyada gün yüzü göstermezken hasta yataklarında ölüm döşeklerinde bile eşlerine eziyet ediyorlar.

Allah hepimizin yardımcısı olsun.

Rabbim dedenize ve tüm hastalara acil şifalar versin inşaAllah...

Bazen, insan öyle olaylarla karşılaşıyor ki, ölümden beteri var diyor.

Gerçekten ölümden beteri var! Ama,,, her acının hediyesi; sabır...

Neye alışmıyor ki insan! ölüme dahi alışıyoruz...

Rabbim hayırlı ömür,hayırlı ölüm nasip etsin gerisi boş.

Ölüm hep bir mihenk taşıdır ...
Ayırır pek çogu , pek çogundan ..
Ve ölüm aslında o kadar doğaldırki ..
Nedense hazmedemeyiz bu doğallığı ...
Ölmeyenin olmadığı bir dünyada ...
Ölümün sıkıntı olması ...
Sorun bizdemi , ölümdemi bilinmez ...

Çünkü biz ölüme hiç birşekilde hazır değiliz.düşünemiyoruz bile..

Bazen düşünüyorum,kendimi öldürüyorum tabuta koyuyorum.Ama o kadar korkuyorum ki hemen bitiriyorum düşüncemi orada.Oğlum sen daha gençsin manyak diyorum! Ama daha ne kadar genç kalırım bilmiyorum.

Allah hayırlı ve istikametli bir ömür versin hepimize

Amin, Rabbim dedenize hayırlı şifalar versin ...
Ölüm bir yakınınıza gelene kadar hep yalanmış gibi, hep başkaları ölüp siz ve sevdiklerinize uğramayacak gibi geliyor...
Ama ansızın gelince de afallıyorsunuz...
Hastanelerde daha nice hastaları görünce insan haline şükrediyor, hele de kimsesizleri...

Hastane Notları 2

Hastalardan da bahsedelim biraz.

Hastaneye yattığınız anda kendinizi o kadar aciz,yalnız ve muhtaç hissediyorsunuz ki duygusal bir çöküş içine giriyorsunuz.

Her yakınınızı ziyarete bekliyorsunuz,gelmedi mi üzülüyorsunuz,onları görmek sevindiriyor.Ziyaretçisi yok diye içlenen hastaları görmemek imkansız.Herkes bir beklenti içinde orada,düğtüğümde kimler yanımda diye insan merak ediyor.

Tüm hayatınızı düşünüyorsunuz ve mahkemenizi kurup kendinizi yargılamaya başlıyorsunuz.İçselleşmenin,kendine dönüşün had safhada olduğu yer hastane köşeleri.

Bunun yanında güzellikler de var tabi,odalardaki paylaşımcı ruh,hastaları sahiplenme hissi,dışarıda aranan ve bulunamayan samimiyet...İnsanları tasnif etmeyi bırakıyorsunuz orada ve herkes birlik içerisinde,cömertçe ve yardım sever olarak hareket ediyor,aynileşiyorsunuz çünkü ve aile oluyorsunuz orada.İşte bu çok güzel...

Ve son olarak şunu anladım ki hayatımızda öyle yaşamalıyız ki düştüğümüzde ailemiz yanımızda olmalı.Büyüklerimiz bu durumdayken onlara yardımcı olalım ki yarın biz o hale geldik mi bizden küçüklerde yanımızda olsun.Hastaneler o kadar yalnız hastalarla dolu ki,ailelerinin kıymetini o zamanlarında anladıklarını düşünüyorum.

Geldi geçti ömrüm benim / şol yel esip geçmiş gibi
Hele bana şöyle gelir / bir göz açıp yummuş gibi

İşbu söze Hak tanıktır / bu can gövdeye konuktur
Bir gün ola çıka gide / kafesten kuş uçmuş gibi

Miskin adem oğulları / ekinlere benzer gider
Kimi biter kimi yiter / yere tohum saçmış gibi

Bu dünyada bir nesneye / yanar içim göynür özüm
Yiğit iken ölenlere / gök ekini biçmiş gibi

Bir hastaya vardın ise / bir içim su verdin ise
Yarın orda karşı gele / Hak şarabın içmiş gibi

Yunus Emre bu dünyada / iki kişi kalır derler
Meğer Hızır, İlyas ola / abıhayat içmiş gibi


yunus emre

Hastalıkta sağlıkta her an, Rabbim kimseye muhtaç etmesin;

Birilerine muhtaç olmak çok zor. Biliyorum, ne kadar bilgili olursan ol, ne kadar çabalarsan çabala, o birilerine mutlaka muhtaç olacaksın! Doğumdan ölüme kadar; doğarken birilerine muhtaçsın,ölürken birilerine muhtaçsın,öldükten sonra dahi muhtaçsın! cenazeni kaldıracak,o ruhsuz bedeni taşıyacak,öldükten sonra bir avuç dua edecek olana muhtaçsın...

Hayat, muhtaçlıktan mı ibaret, yoksa hizmetten mi ibaret?

İnsanların enaniyeti o kadar aşmış ki, kimseden yardım isteyemez hale geldik. Şahsım adına söyleyecek olursam; hayatta en nefret ettiğim birilerinden yardım istemek (muhtaç olmak) çünkü insanlar, hizmetin,duanın,Allah rızasının farkında değiller malesef... E doğal olarak birilerinden yardım isterken kendimi muhtaç oluyormuş gibi hissediyorum.

Bakıyorum etrafa, normal yaşantının içerisinde ki istekleri geçtim,artık hastaya da hürmet yok. Hürmeti de geçtim, hastanın etrafında kimse yok...Acaba o hastaların yerine kendimizi koymayı becerebilsek (empati) kurmayı deneyebilsek aynı muameleyi yaparmıydık;

hiç sanmıyorum!

Ölüm en kolayı, inanın öyle.Ölüm, başlangıç! Asıl ahirette ki hesap nasıl olacak? bu dünya da cefa çekmek,horlanmak,umursanmamak,sevilmemek,yanlız bırakılmak... Ben, böyle muameleye maruz bırakılan insanlara üzüldüğüm kadar seviniyorum. Zira, bu dünyaları geçecek; fani âlem... Sonu olmayan bâki âlemde kocaman ecirleri olacak Allah'ın izni ile...

Şimdi sorduğum zaman bu dünya mı,ahiret mi; eminim ahiret diyecek siniz.

Asıl üzülmesi gerekenler; her türlü kötülüğü yapıp bu dünyayı kazananlardır(!)

Bu dünyasını kaybedenlerin ecri Rahman'dır!

Bu dünyayı zevk sefa içerisinde yaşayıp ahireti kaybedeceğime; ahirette birilerinden borç alabilme ihtimali çok daha güzel...

Her nefis ölümü tadacaktır!

Ölüm, öncesi sonrası;

uzar gider...