Leylifer
Kıdemli Üye
- Katılım
- 7 Ocak 2011
- Mesajlar
- 5,987
- Tepkime puanı
- 1,626
- Puanları
- 113
Hayat buna diyorlar sanırım. Hani bazen iki elini koyarsın kafanın üstüne. Düşünürsün. Hayat ne ? diye uzun uzun. Demek ki hayat bu. Ben hep laf olsun diye öyle konuşurlar sanardım.
Yok efendim; hayat bana hiç gülmedi, hayattan çok ders aldım, hatta Fatih Kısaparmak bile der:
- Hayat bana yalan söyledi !
Bir analiz yapınca gerçekten hayat üzücüymüş diyorum. Kırıcı. Hatta yok edici. Tamam öyle ama mutlu olmaya bak demekte saçmalık olur. Elinde değilki. İster istemez üzülüyorsun.
Bazı zamanlar diyorum kendi kendime:
- Ne yapsamda yenilesem kendimi. Hiç bir sorunum olmasa. Hiç birşeye üzülmesem. Yada diyorum öyle bi yer bulsam ki vücudumda şırıngayı bi batırsam bütün acılarım,geçmişimdeki üzüntüler,kendimi kabullendirme çabalarım, zorla birilerine aşık olma isteğim, kötü alışkanlıklarım falanda filan.. Hepsi doluşsa şırınganın içine.. Ama komik değil mi.. Nasıl olabilirki böyle birşey.
İşte onun için diyorum.. Hayat bu olsa gerek. Nemi yapalım ? Bende bilmiyorum.. Bilenler bilmeyenlere anlatsın desek.. O olmaz. Ee peki kimse kimseye anlatmasın desek..O hiç olmaz. En iyisi zamana bırakmaktır bence.. Aslında bu yazıyı da niye yazdığımı, niye okutmak istediğimi bile bilmiyorum..
Yaşım 21. Ergenlik mi diyoruz böyle durumlara.. ? Bilen var mı ?
Ama ergen olacak kadar bile büyümedi içimdeki çocuk.. Emeklemeyi bile beceremiyor daha. Aslında aşk lazım sana diyenler var içinizde. Yok canım daha neler.. Yazıyorum ama şimdi sonu nerede bitecek hiç bilmiyorum. Beklide birazdan geri dönüşüm kutusunun en mükemmel köşesinde olacak bu mısralar.. Eh nede olsa teknoloji çağındayız. Teneke kutulardan görsel çöplüklere döndü yaşamımızdaki çöp tenekeleri.
Sanırım bilinmeze doğru bir yolculuktayım.. Prens mi yada peri mi ? Biri kurtarsın artık bizi ! Bir zahmet !
~KaleminELiFHali~ / 04:09:2008 – 03:00
Yok efendim; hayat bana hiç gülmedi, hayattan çok ders aldım, hatta Fatih Kısaparmak bile der:
- Hayat bana yalan söyledi !
Bir analiz yapınca gerçekten hayat üzücüymüş diyorum. Kırıcı. Hatta yok edici. Tamam öyle ama mutlu olmaya bak demekte saçmalık olur. Elinde değilki. İster istemez üzülüyorsun.
Bazı zamanlar diyorum kendi kendime:
- Ne yapsamda yenilesem kendimi. Hiç bir sorunum olmasa. Hiç birşeye üzülmesem. Yada diyorum öyle bi yer bulsam ki vücudumda şırıngayı bi batırsam bütün acılarım,geçmişimdeki üzüntüler,kendimi kabullendirme çabalarım, zorla birilerine aşık olma isteğim, kötü alışkanlıklarım falanda filan.. Hepsi doluşsa şırınganın içine.. Ama komik değil mi.. Nasıl olabilirki böyle birşey.
İşte onun için diyorum.. Hayat bu olsa gerek. Nemi yapalım ? Bende bilmiyorum.. Bilenler bilmeyenlere anlatsın desek.. O olmaz. Ee peki kimse kimseye anlatmasın desek..O hiç olmaz. En iyisi zamana bırakmaktır bence.. Aslında bu yazıyı da niye yazdığımı, niye okutmak istediğimi bile bilmiyorum..
Yaşım 21. Ergenlik mi diyoruz böyle durumlara.. ? Bilen var mı ?
Ama ergen olacak kadar bile büyümedi içimdeki çocuk.. Emeklemeyi bile beceremiyor daha. Aslında aşk lazım sana diyenler var içinizde. Yok canım daha neler.. Yazıyorum ama şimdi sonu nerede bitecek hiç bilmiyorum. Beklide birazdan geri dönüşüm kutusunun en mükemmel köşesinde olacak bu mısralar.. Eh nede olsa teknoloji çağındayız. Teneke kutulardan görsel çöplüklere döndü yaşamımızdaki çöp tenekeleri.
Sanırım bilinmeze doğru bir yolculuktayım.. Prens mi yada peri mi ? Biri kurtarsın artık bizi ! Bir zahmet !
~KaleminELiFHali~ / 04:09:2008 – 03:00