!!!_YµSµF_!!!
Profesör
- Katılım
- 28 Ocak 2007
- Mesajlar
- 1,077
- Tepkime puanı
- 1
- Puanları
- 0
http://imageshack.us
İlk kez hesaplaşıyorum kendimle
Tuhaftır kalemi kağıdı ve seni onca sevmeme rağmen
Sana ilk kez yazıyorum
Şimdi sen yoksun seni düşünmek var
Çocukken de seni düşünürdüm her gece
Radyo dinler şiir yazardım
Her çarşamba pazara giderdik annemle
Babam maaş aldığında baklava yerdik
Dondurmayıda çok severdik
Ablam üç top yerdi ben iki top
Yalnızca bu yüzden kavga ederdik
Oysa hayatımın vazgeçilmeziydi ablam
O'nun da yüzü hiç gülmedi
Hayırsızın birine kaçıp mahvetti hayatını
Aklımdan hiç çıkmaz gittiği günkü karanlıklar
Hüznümü büyüttüm o günden beri
Kendimi değil
Gözlerimde hala bir çocuk ağlar
Düşlerimi gezdirdiğim bulutlar
Bir tohumun özlemiydi çiçeğe
Ve hala kulaklarımda annemin sesi
'Bitirsen şu okulu bir işe girsen
Şiirle karın doymadığı doğruydu
'Bak Cemil okudu mühendis oldu
En güzel kızıyla evlendi Üsküdar'ın
Evinide aldı arabasınıda'
Bense bağlama çalardım kendi halimce
Sesim güzelmiş öyle derlerdi
Nerden bilirdim hep hüzün türküleri söyleyeceğimi
Hayat bana yalan söyledi...
Mektuplar yazardım Almanya'daki abime
Okulu bitireceğime söz verirdim
Masum düşlerimin o en sürgün adasında
Bakışları uzaklara dalıp giden şarkılar
Ve mevsimsiz solmuş bir çiçek gibi
Ayaklar altında nasıl ezilirse umut
Benim de güneşimi işte öyle çaldılar
Öyle tutsak aldılar sevinçlerimi
Sensiz geçen her günü hesabıma yazdılar
Şimdi öyle uzak ki çay içip simit yediğimiz o günler
Kardeşine karne hediyesi
Uçurtma yaptığım günler öyle uzak ki
Oysa saçaklarda titreyen bir serçenin
Ekmek tanesine kanat çırpması
Ve bir anne duası kadar içten sevmiştim seni
Fener stadında Beşiktaş maçı
Ve parasızlığımız devam ederken
Bütün mavilerimi sana vermiştim
Kaybetmek alnıma yazılmış sanki
Olmadı bir tanem
Hayat bana yalan söyledi
Babanın tayini çıkıp da gittiğiniz o kış
Yine pençe yaptırmıştık ayakkabılarımıza
Sana söyleyemedim ama
İşten ayrılmıştı babam
Kapanmıştı çalıştığı lokanta
Senet zamanları daha bir çökerdi omuzları
Ve akşam trenlerinin işçi yorgunluğuyla
Daha bir uzardı raylar
Sitemlerim bileylenmişti hayata
Öfkeli bir yanardağ isyanlara uzanmıştı
Üstelik sen de yoktun artık
Oysa yalnızca sen öpmüştün gözlerimi
Bir yanı hep eksik kalmış çocukluğumun
Aslında her insan biraz yenikti hayata
Ve biraz küskün
Son trende kaçınca son istasyondan
Öyle kalakalırdık yorgun ve üzgün
Kendime düşmanlığım bu yüzden
Hep kendime pişmanlığım
Şimdi herşeyim yarım
Fotoğrafının arkasına ne yazdığımı bile çoktan unuttum
Bir silahım olsaydı
Yoksulluğu şakağından
Kaybetmeyi kalbinden
Ve sensizliği alnının tam ortasından vururdum
Düzmece duygular harcım değildi
Uzak denizlerin fırtınasıydım
Karlı dağların kekliği
Yoksuldum yoksul olmasına
Ama onurluydum
Şimdi ne sen varsın ne o eski sevdalar
Olsun
Üstüme devrilse de bu sağır karanlık
Akşam olur şairlere gün doğar
Bir kerecik söyle demiştin
Söyleyememiştim hani
İşte şimdi söylüyorum
Seviyorum seni
Seni seviyorum
İlk kez hesaplaşıyorum kendimle
Tuhaftır kalemi kağıdı ve seni onca sevmeme rağmen
Sana ilk kez yazıyorum
Şimdi sen yoksun seni düşünmek var
Çocukken de seni düşünürdüm her gece
Radyo dinler şiir yazardım
Her çarşamba pazara giderdik annemle
Babam maaş aldığında baklava yerdik
Dondurmayıda çok severdik
Ablam üç top yerdi ben iki top
Yalnızca bu yüzden kavga ederdik
Oysa hayatımın vazgeçilmeziydi ablam
O'nun da yüzü hiç gülmedi
Hayırsızın birine kaçıp mahvetti hayatını
Aklımdan hiç çıkmaz gittiği günkü karanlıklar
Hüznümü büyüttüm o günden beri
Kendimi değil
Gözlerimde hala bir çocuk ağlar
Düşlerimi gezdirdiğim bulutlar
Bir tohumun özlemiydi çiçeğe
Ve hala kulaklarımda annemin sesi
'Bitirsen şu okulu bir işe girsen
Şiirle karın doymadığı doğruydu
'Bak Cemil okudu mühendis oldu
En güzel kızıyla evlendi Üsküdar'ın
Evinide aldı arabasınıda'
Bense bağlama çalardım kendi halimce
Sesim güzelmiş öyle derlerdi
Nerden bilirdim hep hüzün türküleri söyleyeceğimi
Hayat bana yalan söyledi...
Mektuplar yazardım Almanya'daki abime
Okulu bitireceğime söz verirdim
Masum düşlerimin o en sürgün adasında
Bakışları uzaklara dalıp giden şarkılar
Ve mevsimsiz solmuş bir çiçek gibi
Ayaklar altında nasıl ezilirse umut
Benim de güneşimi işte öyle çaldılar
Öyle tutsak aldılar sevinçlerimi
Sensiz geçen her günü hesabıma yazdılar
Şimdi öyle uzak ki çay içip simit yediğimiz o günler
Kardeşine karne hediyesi
Uçurtma yaptığım günler öyle uzak ki
Oysa saçaklarda titreyen bir serçenin
Ekmek tanesine kanat çırpması
Ve bir anne duası kadar içten sevmiştim seni
Fener stadında Beşiktaş maçı
Ve parasızlığımız devam ederken
Bütün mavilerimi sana vermiştim
Kaybetmek alnıma yazılmış sanki
Olmadı bir tanem
Hayat bana yalan söyledi
Babanın tayini çıkıp da gittiğiniz o kış
Yine pençe yaptırmıştık ayakkabılarımıza
Sana söyleyemedim ama
İşten ayrılmıştı babam
Kapanmıştı çalıştığı lokanta
Senet zamanları daha bir çökerdi omuzları
Ve akşam trenlerinin işçi yorgunluğuyla
Daha bir uzardı raylar
Sitemlerim bileylenmişti hayata
Öfkeli bir yanardağ isyanlara uzanmıştı
Üstelik sen de yoktun artık
Oysa yalnızca sen öpmüştün gözlerimi
Bir yanı hep eksik kalmış çocukluğumun
Aslında her insan biraz yenikti hayata
Ve biraz küskün
Son trende kaçınca son istasyondan
Öyle kalakalırdık yorgun ve üzgün
Kendime düşmanlığım bu yüzden
Hep kendime pişmanlığım
Şimdi herşeyim yarım
Fotoğrafının arkasına ne yazdığımı bile çoktan unuttum
Bir silahım olsaydı
Yoksulluğu şakağından
Kaybetmeyi kalbinden
Ve sensizliği alnının tam ortasından vururdum
Düzmece duygular harcım değildi
Uzak denizlerin fırtınasıydım
Karlı dağların kekliği
Yoksuldum yoksul olmasına
Ama onurluydum
Şimdi ne sen varsın ne o eski sevdalar
Olsun
Üstüme devrilse de bu sağır karanlık
Akşam olur şairlere gün doğar
Bir kerecik söyle demiştin
Söyleyememiştim hani
İşte şimdi söylüyorum
Seviyorum seni
Seni seviyorum