:)zeynep(:
Hakve
Olmanı istediğim bir zamanda yoksun yanımda..
Gözlerini hatırlamaya çalışıyorum şarkılar eşliğinde ama nafile..
Hayalimde ne gözlerin ne de beni yaşatacak hayalin var..
Sadece adın var isyankâr dilimde..
Güneş kadar parlaksın, görünce gözlerim kamaşıyor, bakamıyorum,
gidince de her yer kararıyor, bir şeyi göremiyorum..
Beni aydınlat sevginle, giderek karanlığa bırakma hasretinle..
Gözlerine hasret kalmak istemiyorum, özlemle doya doya bakmak istiyorum..
Andıkça uzaklaşıyorsun hayalimden, gittikçe kayboluyorsun..
Oysa ben sana sahip olmak, hatta yanında değil, içinde olmak istiyorum..
Her zaman engeller çıktı karşıma, evet yine bir engel daha..
Dayanılması güç ama muvaffakiyetimi sağlıyorsun sevginle..
Acaba sen de konuşur musun herkes gibi?.
Eğer konuşuyorsun sesin nasıl, ben niye işitemiyorum uzak diyarların yakın mesafesinden?.
Uzak mıyım sana?.
Belki evet ama ben sana, senden uzaklaştıkça yakınlaşıyorum..
Sevgimi senin içinde değil, defterlerime adını yazarak yaşatıyorum..
Sensizliğin bile bir tadı var..
Sabahtır ağzımda geveliyorum..
Geveledikçe anlıyorum sensizliğin acısını...
İlk zamanki o aldatıcı tat yok..
Ağzımı zehir eden ve tiryakileştiren o tat, acı da olsa gevelenmeye değer..
Çünkü senden bana sadece bu tat kaldı...
Acı ama bana herşeye rağmen seni hatırlatıyor...
Başka da birşey yok adından başka...
Seni seninle yaşamak varken,
Sensiz, hayalinle yaşamak gücüme gidiyor
