Sâdık Dânâ
2006 - Nisan, Sayı: 242, Sayfa: 031
2006 - Nisan, Sayı: 242, Sayfa: 031
Sohbetimiz kulluk mes’uliyetimizin ciddiyeti üzerine olacak.
Cenab-ı Hak bizi elhamdülillah kendine kul yapmış, Habîb-i Edîbine ümmet yapmış, bizi bu güzel ve âlî yola sevketmiş. Bundan büyük bir seadet de mevzu bahis olamaz. Tekrar elhamdülillah...
Bize düşen vazife bu yolun icabı ne ise onu yerli yerinde isti’mal etmeye gayret etmektir. Yoksa biz dünyaya başıboş olarak gelmedik. Gelişimizin sebebi var. Cenab-ı Hakk’ın biz müslümanları böyle âli yola sevketmesinin kıymetini bilmemiz lazımdır.
İnsan iki kısımdan mürekkepdir; Cesed olan ilk kısım et, kan, kemik vesaireden meydana gelmektedir. Cenab-ı Hak bu tarafa pek ehemmiyet vermemiş. Rabbımızın ehemmiyet verdiği cihet manevi hususlar yani ikinci kısım olan ruh tarafımızdır. Manevi hususlarımızı ıslah etmeğe sa’y-ü gayret edeceğiz. O da durup durduğu yerde olmaz. Bilhassa Rabbımızın izni ile Şeriat-ı Ğarrâ-yı Ahmediyye’ye dikkatli olmakla olur. Cenab-ı Hak bize neyi emretti ise seve seve yapacağız. Cenab-ı Hak neyi yasak etti ise seve seve ondan da kaçınacağız. Ashab-ı kiram hazeratının meziyetleri yüksekti. Bu hususlara dikkatli olmuşlar, şerîatın emir ve nehiylerini harfiyyen yerine getirmişlerdir. Bunun için ashab-ı kiramın derecesi en büyük velilerin derecesinden daha yüksek olmuş oluyor.
Madem Cenab-ı Hak bizi bu yola şevketti bu bizim için güzel bir fırsat. Bugün çok kimseler vardır; namazını kılar orucunu tutar fakat kabuğunu kırıp manevi yola dönemez. Namazını kılar -ama namaz da tabiî herşeyde olduğu gibi kalite kalitedir– farzını ifa etmiş olur. Fakat Cenab-ı Hakk’ın istediği şekilde bir namaz olmayabilir.
Bizler zikir dersimize ehemmiyet vereceğiz erken yatacağız, erken kalkacağız. Erken yatıldığı zaman vücud dinlenmiş olur. Akşam yemeğini hafif yiyeceğiz. Bunları yaptıktan sonra seherlerde derslerimizi zevkle ifâ edeceğiz.
Dersimizi yaparken de havâtıra fırsat vermemek lâzımdır. İnsanın dili bir taraftan “Allah Allah” der, zihni, aklı başka yerdedir. Tabii böyle bir zikir iyi netice vermez. Rabbımızdan başkasına kulluk yok. Başka hiçbirşeye zihnimizde yer vermeyeceğiz, bertaraf edeceğiz. Havâtır geldiği zaman üçbeş dakikalık kısa bir rabıta yaptıktan sonra yine kaldığımız yerden dersimize devam ederiz. Ders sırasında uyku geldiği zaman dersin geriye kalan bir kısmını sesli olarak yaparız. Seslide huzur bozulursa tekrar sessizliğe döneriz. Hülasa vazifemiz mühim bir vazifedir. Cenabı Hakka yaklaşmak istiyorsak, Cenab-ı Hakk’ın has kulu olmak istiyorsak bunu yapmaya mecburuz.
İkinci vazifemiz sohbetlere devam edeceğiz. Sohbetlere iştirak, aşk-ı ilahiyi kalpde daha ziyade eyler. Sohbetlerde ayeti kerime, ehadisi şerife, evliyaullah menakıbı, diğer eserler okunuyor. Maksat kalpdeki dünya muhabbetinin (dünya muhabbeti demek dünya sıkıntısı demektir) alınıp, Mevlâ muhabbetinin konulmasıdır. Dersimizi seve seve yaptığımız gibi sohbetlerimize de yine seve seve gideceğiz.
Bir diğer husus da ahlakî durumumuza dikkat edeceğiz. Çünkü “Siz nerede olursanız olun o sizinle beraberdir” buyuruluyor. Biz başıboş değiliz, devamlı Cenab-ı Hakk’ın murakabesi ndey iz. Rabbımızın devamlı murakabesinde, yani nazar-ı ilahisinde olan kimse her yaptığı işi ölçülü yapar. Oturması, kalkması, yemesi, içmesi hep yerli yerinde ve verimli olur.
Bu hususlara da dikkat ettikten sonra cemiyete İslâmiyete faydalı olacağız. Nasıl faydalı olacağız? Elimizden gelen vazifeyi ifa ederek. Mali vaziyetimiz müsait ise kesemizi açacağız. Eli sıkılık bilhassa Hak yolunda olanlar için makbul birşey değildir. İlmimiz varsa ehlini bulacağız ve münasip yerlerde onu neşredeceğiz. Cenab-ı Hak isterse ona o fırsatı verir. Hangi meslek erbabı isek kendi mesleğimizde her hususda cemiyete faydalı olacağız. Komşuyu ziyarete gideceğiz, hastalarımızı ziyaret edeceğiz. Cenaze teşyiinde bulunacağız. İnsan niyet ettikten sonra daha nice nice tatlı, güzel ameller işleyebilir. Rabbımız hepimizin muîni olsun.
Bu kulluk vazifelerimizi ne zamana kadar yerine getireceğiz. Ruhumuz cesedimizden ayrılıncaya kadar. “Efendim benim dersim tekâmül etti, ben şu murakabe makamına geldim” demek kâfi değildir. İnsan mektepden diploma alır, meselâ doktor olur ama ismen doktordur. Asıl doktorluk ondan sonra tekâmül eder. Çünkü seyr-ü sülûkün nihayeti yoktur. “Efendim ben muhabbete geldim, Allah’ın has kuluyum, yan gelip yatayım” denirse bu uygun değildir. Mes’üliyet artmış oluyor.
Biz herşeyimizi sallalahu aleyhi ve sellem Efendimiz’in âdabına uyduracağız. Geçenlerde Bursa’da bir sohbetimizde de söylemiştik, bir insan bütün ömrünü ibadetle geçirse, alnı secdeden ayrılmasa, her gün oruçlu olsa, bütün malını mülkünü Hak yolunda feda etse gene kâmil insan olamaz. İlle de Fahri kainat Efendimizin yolundan gitmekle mükellefiz. Onun ahlakıyla ahlâklanmaya çalışılacak” o ne yaptı ne etti ise onu muhakkak nefsimizde takbik etmeye sa’yü gayret edeceğiz. Hakiki terakkiyat bununla olacaktır. Bu hususlara da dikkat edeceğiz elhamdülillah.
