durmuş göktekin
Paylaşımcı
- Katılım
- 16 Ağu 2009
- Mesajlar
- 185
- Tepkime puanı
- 7
- Puanları
- 0
- Yaş
- 88
HAKKI TUTAN ELLERİMİZ, GÖNÜL YAPAN DİLLERİMİZ OLSUN!
Çocuklar çocukluğundan sıkılır, büyümek için acele eder. Fakat çocukluğunu da bir türlü unutamaz. İnsan para kazanmak için çalışır çabalar, sağlığını kaybeder. Kaybolan sağlığını bulmak için bol bol para harcar. Yarınları düşünürken bugünü unutur. Sonuçta bugünü de, yarını da kaçırır, hiç ölmeyecekmiş gibi davranır. Ne yazık ki yaşamamış gibi ölür.
Son dönemlerde madde merkezli bir hayata girdik. Bu sebeple; din, vatan, millet, bayrak, ar namus, aile, sevmek, sevilmek, sahiplenmek gibi dinamiklerimiz horlanır ve yadırganır oldu. Gençlik nefisperesliğe, bedenselliğe itildi. Maalesef, teknik-teknoloji ve elektronik gelişmeler de buna yardımcı oldu. İnsanlık negatif yönde etkilendi. İnsani özelliklerimizi kaybettik, egomuzu güçlendirdik. Menfaat putlaştırılınca para ön plana çıktı. Bunlar bulaşıcı hastalık gibi topluma geçti. Ruhumuzdaki insani değerleri güçsüz bıraktı. Güçsüz ve takatsiz kalan ruhumuz özelliğini kaybetti. Ruh çökünce insanlık da çöktü. Kötülükler karabasan gibi tepemize bindi ve hayatı yaşanmaz hale getirdi.
Bu hastalığın ilacı; yaratılış gayesine dönmektir. Ruhu sahibiyle buluşturmak ve ilahi gıdayı vermektir. O’nun isteklerine uymaktır.
Çalışmalarımız, paylaşımlarımız, birbirlerimizle olan her türlü münasebetlerimiz insanca olmalıdır. Kuşlar ömrünü yeme ve üreme ile tamamlıyor. Ben de aynısını yaparsam kuştan farkım kalır mı? Benim aklım var, kuşun aklı yok! Aklımla hayatı vereni tanımam lazım. Her şeyi emrime vereni tanımak bana düşer. Sorumluluğumu yerine getirmek benim işim. Yaratılışımın gereğini yaparak mutlu bir hayat yaşamak benim hakkım. İnsanın dışındaki varlıklar programlarını yaşıyor.
Hayvanlar korktuklarından kaçarlar. İnsanlar sevdiklerine sığınırlar. Sığınılacak yer ancak sevgilinin yanıdır. İnsan, gerçek manada sevgiliyi bulamayınca hayat boyu korku ve endişeler içinde kaçacaktır.
İyi olmak sadece akıl, tahsil, kültür ve zeka ile değildir. Bunların önünde, hatta üzerinde feraset bulunmalıdır. Gidilecek menzil Rahmani yolla bulunur. İyilik, zenginlikte değil kanaat ve iktisattadır. Bugün doymayan gözlerin sahibiyiz. İsraf ve kanaatsizlik seline kapılmış gidiyoruz. Gönül yıkan, yüzü gülmeyen insanlar iyi görünse de kötüdürler. Ahlak, fazilet ve davranış bozuklukları sosyolojik hayatımızı kemirdikçe kemiriyor. Her gün bir önceki günü arar olduk. Kim arkasına dönüp baktığında üzülmüyor? Demek ki gün günden beter bir hayata doğru hızla ilerliyoruz. Bunlar böyle oluyor diye ellerimizi bağlayıp bekleyecek miyiz? Asla!.. Ümitsizlik sözlüğümüze girmemiş. Kıyamet koparken bile elimizdeki bir ağacı toprağa dikmemizi emreden nur yolunun önderi bize ümit ve gayret kapısını göstermiş. Yeter ki biz o kapıdan ayrılmayalım. Gözlerimiz o yolda, kulaklarımız İlahi mesajlarda olsun. Egoları yıkalım, selamete çıkalım. Hakka bakan gözlerimiz, hak söyleyen sözlerimiz, O’na yürüyen ayaklarımız, hakkı tutan ellerimiz, gönül yapan dillerimiz olsun.
21. 11. 2010
Durmuş Göktekin
Çocuklar çocukluğundan sıkılır, büyümek için acele eder. Fakat çocukluğunu da bir türlü unutamaz. İnsan para kazanmak için çalışır çabalar, sağlığını kaybeder. Kaybolan sağlığını bulmak için bol bol para harcar. Yarınları düşünürken bugünü unutur. Sonuçta bugünü de, yarını da kaçırır, hiç ölmeyecekmiş gibi davranır. Ne yazık ki yaşamamış gibi ölür.
Son dönemlerde madde merkezli bir hayata girdik. Bu sebeple; din, vatan, millet, bayrak, ar namus, aile, sevmek, sevilmek, sahiplenmek gibi dinamiklerimiz horlanır ve yadırganır oldu. Gençlik nefisperesliğe, bedenselliğe itildi. Maalesef, teknik-teknoloji ve elektronik gelişmeler de buna yardımcı oldu. İnsanlık negatif yönde etkilendi. İnsani özelliklerimizi kaybettik, egomuzu güçlendirdik. Menfaat putlaştırılınca para ön plana çıktı. Bunlar bulaşıcı hastalık gibi topluma geçti. Ruhumuzdaki insani değerleri güçsüz bıraktı. Güçsüz ve takatsiz kalan ruhumuz özelliğini kaybetti. Ruh çökünce insanlık da çöktü. Kötülükler karabasan gibi tepemize bindi ve hayatı yaşanmaz hale getirdi.
Bu hastalığın ilacı; yaratılış gayesine dönmektir. Ruhu sahibiyle buluşturmak ve ilahi gıdayı vermektir. O’nun isteklerine uymaktır.
Çalışmalarımız, paylaşımlarımız, birbirlerimizle olan her türlü münasebetlerimiz insanca olmalıdır. Kuşlar ömrünü yeme ve üreme ile tamamlıyor. Ben de aynısını yaparsam kuştan farkım kalır mı? Benim aklım var, kuşun aklı yok! Aklımla hayatı vereni tanımam lazım. Her şeyi emrime vereni tanımak bana düşer. Sorumluluğumu yerine getirmek benim işim. Yaratılışımın gereğini yaparak mutlu bir hayat yaşamak benim hakkım. İnsanın dışındaki varlıklar programlarını yaşıyor.
Hayvanlar korktuklarından kaçarlar. İnsanlar sevdiklerine sığınırlar. Sığınılacak yer ancak sevgilinin yanıdır. İnsan, gerçek manada sevgiliyi bulamayınca hayat boyu korku ve endişeler içinde kaçacaktır.
İyi olmak sadece akıl, tahsil, kültür ve zeka ile değildir. Bunların önünde, hatta üzerinde feraset bulunmalıdır. Gidilecek menzil Rahmani yolla bulunur. İyilik, zenginlikte değil kanaat ve iktisattadır. Bugün doymayan gözlerin sahibiyiz. İsraf ve kanaatsizlik seline kapılmış gidiyoruz. Gönül yıkan, yüzü gülmeyen insanlar iyi görünse de kötüdürler. Ahlak, fazilet ve davranış bozuklukları sosyolojik hayatımızı kemirdikçe kemiriyor. Her gün bir önceki günü arar olduk. Kim arkasına dönüp baktığında üzülmüyor? Demek ki gün günden beter bir hayata doğru hızla ilerliyoruz. Bunlar böyle oluyor diye ellerimizi bağlayıp bekleyecek miyiz? Asla!.. Ümitsizlik sözlüğümüze girmemiş. Kıyamet koparken bile elimizdeki bir ağacı toprağa dikmemizi emreden nur yolunun önderi bize ümit ve gayret kapısını göstermiş. Yeter ki biz o kapıdan ayrılmayalım. Gözlerimiz o yolda, kulaklarımız İlahi mesajlarda olsun. Egoları yıkalım, selamete çıkalım. Hakka bakan gözlerimiz, hak söyleyen sözlerimiz, O’na yürüyen ayaklarımız, hakkı tutan ellerimiz, gönül yapan dillerimiz olsun.
21. 11. 2010
Durmuş Göktekin
